อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 780 แผ่นกระดาษปริศนา

ตอนที่ 780 แผ่นกระดาษปริศนา

ตอนที่ 780 แผ่นกระดาษปริศนา

อวี้ชิงลั่วชะงักไปครู่หนึ่ง จ้องมองคนรับใช้ผู้นั้นด้วยความประหลาดใจ

เพียงแต่คนรับใช้ยังคงก้มหน้า อวี้ชิงลั่วไม่เห็นชัดเจนเสียด้วยซ้ำว่าหน้าตานางเป็นอย่างไร

เมื่อเปลี่ยนผ้านวมเสร็จ คนรับใช้ก็ออกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ประตูหินปิดลง ครั้นอวี้ชิงลั่วเห็นว่าต้าไป๋เหอออกจากห้องลับไปแล้ว ก็ลอบถอนหายใจโล่งอก

หลังจากที่ทุกอย่างสงบลง นางก็แบมือออก ในฝ่ามือของนางมีกระดาษสีออกเหลืองแผ่นหนึ่งที่พับเอาไว้

อวี้ชิงลั่วชะงักไป คลี่กระดาษออก เมื่อเห็นรูปคนที่วาดด้วยลายเส้นยึกยือ รูม่านตาของนางก็หดลงทันใด

นี่มัน… นี่มันเป็นรูปที่หนานหนานเพิ่งหัดวาด อวี้ชิงลั่วเคยสอนเขาอยู่ ทว่าหนานหนานยังวาดไม่ค่อยเป็น รูปวาดจึงเสียหายหมด ในตอนนั้นเขาก็ได้ขยำกระดาษด้วยความโกรธแล้วเขวี้ยงลงพื้น

นางจำได้…ในตอนนั้นดูเหมือนว่าแม่นมเก๋อจะเก็บรูปวาดที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างแผ่นนั้นไป

ตอนนั้นแม่นมเก๋อยังหัวเราะแล้วบอกว่าควรเก็บภาพนี้ไว้เป็นภาพอ้างอิง รอให้หนานหนานวาดได้งดงามแล้วค่อยนำภาพนี้มาเปรียบเทียบกันดู จะได้รู้ว่าฝีมือของเขาพัฒนาแล้ว

ตอนนั้นหนานหนานทำหน้าบึ้ง บอกว่ามันน่าเกลียดมาก จะให้มันถูกเผยแพร่ออกไปไม่ได้ จึงพุ่งเข้าไปแย่งเอากระดาษ

ขณะที่แย่งกัน ภาพวาดก็ถูกฉีกเป็นสองชิ้น หนานหนานคิดว่าภาพถูกทำลายแล้วจึงวางใจ

คิดไม่ถึง ว่าภาพนี้จะถูกนำมาปะติดกันอีกครั้งด้วยฝีมือของแม่นมเก๋อ

แม่นมเก๋อ แม่นมเก๋อ แม่นมเก๋อ…

อวี้ชิงลั่วยืนขึ้นจากเตียงหินด้วยความตกใจ จับกระดาษอย่างตื่นเต้น อยากจะยิ้มแต่ก็พยายามควบคุมตนเอง สีหน้าของนางบิดเบี้ยวไปในทันใด

คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าแม่นมเก๋อที่นางตามหามานานแสนนาน จะมาปรากฏตัวต่อหน้านางอย่างกะทันหันเช่นนี้

หรือว่าคนรับใช้ผู้นั้นคือแม่นมเก๋อ? อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้ว ไม่สิ รูปร่างไม่คล้ายคลึงเลย

ถึงแม้นางจะมองไม่เห็นใบหน้าของคนรับใช้ แต่ก็สังเกตดูมือและนิ้วของนาง ที่หลังมือมีไฝสองเม็ด แม่นมเก๋อไม่มี

ดังนั้น… นางจึงไม่ใช่แม่นมเก๋อ แต่กระดาษในมือของนางนี้ แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายจะต้องรู้จักแม่นมเก๋อเป็นแน่ บางที… อาจจะเป็นคนคุ้นเคย ไม่อย่างนั้นแม่นมเก๋อไม่มีทางนำกระดาษภาพวาดของหนานหนานมาให้นางแน่

อวี้ชิงลั่วตื่นเต้นเป็นอย่างมาก กำกระดาษและเกือบจะร้องไห้ออกมา

ผ่านไปนาน ผ่านไปนานแล้ว ในที่สุดก็รู้ที่อยู่ของแม่นมเก๋อเสียที

ตอนนี้นางแทบรอไม่ไหวอยากจะพบคนรับใช้ผู้นั้น เกือบจะยื่นมือไปดึงเชือกสั่นกระดิ่งโดยไม่รู้ตัว

แต่ตอนที่กำลังสัมผัสมัน จู่ๆ ก็หยุดมือลงอีกครั้ง

นางสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้…ต้องใจเย็น ต้องสงบไว้ คนรับใช้ผู้นั้นส่งกระดาษให้นางอย่างเงียบๆ เกรงว่านางจะระมัดระวังมาก ตนจะตื่นเต้นเสียจนไปกระตุ้นความสงสัยไม่ได้

นอนเถิด นี่ก็ดึกมากแล้ว อย่างไรคนรับใช้ผู้นั้นก็ต้องนำอาหารมาให้ตน ถึงตอนนั้นค่อยสืบข่าวคราวจากนางเป็นใช้ได้

อวี้ชิงลั่วหายใจลึกๆ มองกระดาษในมือแวบหนึ่ง นำมันซ่อนไว้ในร่างกายอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้เหมิงพั่วพบเข้า

เพียงแต่ก่อนหน้านี้นางหมดสติไปนาน ตอนนี้ก็มีเรื่องให้คิดมากมาย ทำได้เพียงพลิกตัวไปมา ไม่สามารถนอนหลับลงไปได้

ไม่รู้ว่าต้าไป๋เหอได้ออกไปส่งข่าวหรือไม่ หากห้องลับนี้อยู่ไม่ไกล ต้าไป๋เหอก็น่าจะไปถึงมือของหนานหนานแล้ว

อวี้ชิงลั่วคิดไว้ไม่ผิด ต้าไป๋เหอแบกเอาผักใบเขียวไว้บนหลัง ส่ายหางพลางเดินไปทางด้านหนานหนาน

ไฟที่โรงเตี๊ยมสว่างไสว เย่ซิวตู๋นั่งอยู่ตรงเก้าอี้อย่างเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย นวดหว่างคิ้วของตน ไม่มีเบาะแสเลย เขาตามหาอยู่ข้างนอกทั้งวันก็ยังไร้เบาะแส ชิงเอ๋อร์ไปอยู่ที่ใดกันแน่นะ

หนานหนานเดินมาหาเขาอย่างระมัดระวัง จับมือของเย่ซิวตู๋ ก้มหน้าอย่างหดหู่ “ท่านพ่อ ขอโทษขอรับ”

เขากล่าวจบ น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

เย่ซิวตู๋อุ้มเขาขึ้นมา ตบหลังของเขาแล้วกล่าวเบาๆ “เด็กดี ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ใช่ความผิดเจ้า”

เขายังเป็นแค่เด็ก ถึงแม้ฝีมือจะเก่งมาก แต่คนเดียวสู้สองคนไม่ไหว หากถูกซุ่มโจมตี เขาจะทำอันใดได้เล่า

เป็นตนเองที่ไม่ดี น่าจะส่งคนมาคอยตามปกป้องชิงเอ๋อร์อย่างลับๆ เขารู้ทั้งรู้ว่าช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายที่ดินแดนเหมิง รู้ทั้งรู้ว่าผู้อาวุโสสกุลลี่เพิ่งถูกจับ คนของเขาจะต้องไม่ปล่อยไว้อย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ใช้มาตรการได้ทันท่วงที

“หากข้าอยู่กับท่านแม่ตลอด ท่านแม่จะต้องไม่หายตัวไปแน่” หนานหนานเศร้าใจมาก ตอนนั้นเขาไม่น่าพูดกับเถาเหวินฮั่นให้มากความ ต้องรีบไปหาท่านแม่ จะได้ปกป้องนางได้

ต้าไป๋เหอออกไปทั้งวันแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่กลับมา ในใจหนานหนานวุ่นวายไปหมด รู้สึกไม่สบายใจมาก

เย่ซิวตู๋ลูบศีรษะของเขา เห็นท่าทางโทษตัวเองของเขาก็ปวดใจมาก

เสิ่นอิง โม่เสียนและคนอื่นๆ ต่างก็ออกไปตามหา ตอนนี้ทุกคนจดจ่ออยู่ที่ผู้อาวุโสสกุลลี่ ชิงเอ๋อร์มาถึงดินแดนเหมิง คนที่นางสร้างความขุ่นเคืองใจที่สุดก็คือผู้อาวุโสสกุลลี่

เขาเองก็บอกประมุขเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เขาไม่กล้าประมาทเรื่องความปลอดภัยของชิงเอ๋อร์แม้แต่น้อย หากต้องมีอำนาจเพิ่มขึ้นก็ต้องทำ ตอนนี้เหมิงลู่เองก็ส่งคนออกไปตามหาแล้ว เพียงแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่มีเบาะแสอันใด

เขาเอาแต่รู้สึกว่าตนมองข้ามบางสิ่งไป มีบางอย่างที่แปลกอย่างมาก คนของผู้อาวุโสสกุลลี่หากต้องการแก้แค้นชิงเอ๋อร์ ก็ทำเพียงฆ่านางตรงนั้นได้เลย แต่ตอนนี้ดูท่าทางแล้ว เหมือนพวกเขาเพียงแค่จับตัวนางไป แล้วเหตุผลที่ทำเช่นนั้นคืออะไร?

หรือว่า จะใช้ชิงเอ๋อร์มาข่มขู่ให้พวกเขาปล่อยผู้อาวุโสสกุลลี่

ไม่ หากใช้ชิงเอ๋อร์ ใช้หนานหนานจะมีประโยชน์กว่า

เถาเหวินฮั่นบอกว่า คนที่มาต่อกรกับเขาและหนานหนานมีฝีมือไม่เท่าไร ดูท่าทางไม่ได้คิดจะทำอะไรหนานหนาน ดูเหมือนจะรั้งพวกเขาไว้ก็เท่านั้น

ดังนั้นเป้าหมายก็คือชิงเอ๋อร์… คนของผู้อาวุโสสกุลลี่ จับชิงเอ๋อร์…

เย่ซิวตู๋ยืนขึ้นทันที หรือว่าคนที่จับตัวชิงเอ๋อร์ไปจะไม่ใช่ผู้อาวุโสสกุลลี่ เช่นนั้นจุดประสงค์ของอีกฝ่ายคืออันใดกัน เพราะชิงเอ๋อร์เป็นหมอปีศาจหรือ ต้องการให้ช่วยชีวิตคนหรือ หรือว่ามีความตั้งใจอื่น

“ท่านพ่อๆ ต้าไป๋เหอขอรับ” เย่ซิวตู๋จู่ๆ ก็ลุกขึ้น ทำให้หนานหนานที่นั่งอยู่ตรงตักเขาแทบจะล้มลงกับพื้น

เขารีบยืนนิ่ง ใครจะรู้ว่าเพียงก้มหน้าลง ก็เห็นแมงป่องคลานเข้ามาจากด้านนอก

เย่ซิวตู๋หันศีรษะไปทันที หนานหนานนำต้าไป๋เหอวางลงบนมือแล้ว

เห็นใบไม้สีเขียวบนนั้น นัยน์ตาของหนานหนานที่บวมแดงมาทั้งวันก็หรี่ลง จากนั้นก็ยิ้มออกมา

“สีเขียว ท่านพ่อ ท่านแม่ปลอดภัยขอรับ”

เย่ซิวตู๋นำต้าไป๋เหอมาวางไว้บนมือ หยิบเอาใบผักบนหลังของมัน มุมปากกระตุก ดูท่าจะไม่ใช่เพียงไม่เป็นไร แต่ยังได้กินอิ่มอีกด้วย

ในที่สุดพ่อลูกก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

เพียงแต่การใช้ต้าไป๋เหอก็ไม่สามารถส่งข่าวอันใดได้มากนัก ไม่รู้ว่าตอนนี้สภาพของนางเป็นอย่างไร ทำให้พวกเขายังกังวลอยู่เล็กน้อย

แต่ในเมื่อไม่มีเรื่องร้ายแรงถึงชีวิต ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้ว

หนานหนานลูบต้าไป๋เหอ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกซาบซึ้งกับการปรากฏตัวของมัน

เย่ซิวตู๋ตบไหล่ของเขาแล้วกล่าว “เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าวางใจได้แล้ว ไปพักผ่อนเถิด ให้แม่นมเซียวนำก้อนน้ำแข็งมาประคบตาเจ้า ไม่อย่างนั้นตอนท่านแม่กลับมา จะโทษว่าข้าดูแลเจ้าไม่ดี”

หนานหนานเช็ดหางตา พยักหน้า แล้วออกจากห้องไป

แต่เมื่อเปิดประตู ก็เห็นเผิงอิงทำหน้าเคร่งเครียดยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นเย่ซิวตู๋ก็อ้าปากกว้าง ใช้เวลานานกว่าจะกล่าวออกมาได้ “นายท่านขอรับ เกิดเรื่องแล้ว”

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

แม่นมเก๋อก็หาทางช่วยชิงลั่วอยู่ลับๆ หรือเปล่านะ ถึงให้คนส่งภาพวาดของหนานหนานมาให้?

เกิดเรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ

ไหหม่า(海馬)