อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 785 ครอบครัวเจ้ารนหาที่ตาย

ตอนที่ 785 ครอบครัวเจ้ารนหาที่ตาย

ตอนที่ 785 ครอบครัวเจ้ารนหาที่ตาย

ระฆังที่ส่งเสียงดัง ‘กริ๊งๆ’ ในหูของอวี้ชิงลั่วทำให้นางรู้สึกพึงพอใจเป็นพิเศษ

ไม่นานนักประตูหินก็เปิดออก เหมิงพั่วปรากฏตัวที่ประตูด้วยสีหน้าสุดจะทน “เจ้ามีเรื่องอันใดอีก หญิงสาวอย่างเจ้าช่างมากเรื่องเสียจริง เจ้า… เจ้าเป็นอะไรไป”

อวี้ชิงลั่วคุกเข่าอยู่ข้างเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อได้ยินเสียงก็มองมาทางเขาอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็เริ่มครวญครางออกมา

เหมิงพั่วรู้สึกถึงกลิ่นเหม็นโชยเข้ามาที่ปลายจมูก เขาขมวดคิ้วแล้วกวาดตามอง ก็เห็นว่ากำแพงตรงมุมห้องเปรอะเปื้อนด้วยคราบอาเจียนของอวี้ชิงลั่ว สีหน้าก็พลันเคร่งขรึมลง

“เจ้าเป็นอะไรกันแน่?” เขารีบเดินเข้าไปในห้อง พยายามกลั้นหายใจ

หน้าผากของอวี้ชิงลั่วยังคงมีเหงื่อไหลอยู่ ตัวเย็นเฉียบไปทั้งร่าง ครั้นมองเห็นเหมิงพั่วเดินเข้ามาข้างกายตน ความรู้สึกคลื่นไส้ในท้องก็เริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีก จากนั้นก็อาเจียนใส่เขา

เหมิงพั่วผู้มีสายตาเฉียบคมและมือเท้าว่องไวก้าวถอยหลังทันที หลีกเลี่ยงการโจมตีอันตรายของนางได้อย่างหวุดหวิด

สีหน้าเขาเคร่งขรึมลงกว่าเดิม “เจ้า เหตุใดเจ้าจึงอาเจียนเป็นเช่นนี้ได้?”

“ข้า ข้าจะรู้ได้อย่างไร?” อวี้ชิงลั่วกล่าวออกมาเป็นระยะ “จะต้อง จะต้องเป็นเจ้าที่ทำร้ายข้า เจ้าไม่ได้ดูแลข้าให้ดี ข้านั้น ไม่ได้ป่วยมาห้าหกปีแล้ว เจ้าจับข้ามา ข้าก็เป็นเช่นนี้… แล้ว เจ้าว่า เป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่? เจ้ามันเป็นตัวซวย ไอ้หยา… อุ๊บ…”

เหมิงพั่วเห็นนางจะอาเจียนอีกครั้ง ก็รีบให้คนรับใช้ที่ตามมาด้านหลังไปนำกระโถนมา สีหน้าของเขาพลันบิดเบี้ยว

“ข้าทำอะไร? เห็นอยู่ว่าเจ้ากินมากเกินไป กินจนท้องเสีย ข้าบอกแล้วอย่างไร เจ้าเป็นสตรี เหตุใดจึงกินมากเพียงนั้น” เหมิงพั่วเองก็โมโห คนผู้นี้เพิ่งถูกจับมาได้วันเดียว ก็เป็นเช่นนี้ไปเสียแล้ว นี่ช่าง…

ขณะคิด ด้านนอกจู่ๆ ก็มีผู้อารักขาเดินมาและยืนอยู่นอกประตูหิน ราวกับว่ามีเรื่องด่วนบางอย่าง

เหมิงพั่วอึ้งไป ตอนนี้เขาไม่สนใจอวี้ชิงลั่วแล้ว รีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหิน

ผู้อารักขาผู้นั้นทำความเคารพเขา กล่าวเสียงเบา “ผู้อาวุโสสกุลหมิงถูกลอบสังหารขอรับ”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” เหมิงพั่วตกใจ รูม่านตาหดลงอย่างควบคุมไม่ได้ “ตอนนี้เป็นอย่างไร?”

“อาการไม่ดีนัก หมอเฒ่าฉยงซานกำลังช่วยรักษา ท่านประมุขปิดล้อมจวนของเขาแล้ว ไม่สามารถสืบถามอาการมาได้ขอรับ”

เหมิงพั่วขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างไม่อาจคาดเดา ครู่หนึ่งก็กลับมาเป็นปกติ โบกมือให้อีกฝ่ายออกไปเสีย

แต่ขณะที่ผู้อารักขาผู้นั้นเดินไปได้สองก้าว จู่ๆ เขาก็รั้งไว้ “เดี๋ยวก่อน… เจ้า เจ้าไปข้างนอกแล้วหาหมอสักคนมาที”

“พามาที่นี่หรือขอรับ?” ผู้อารักขาสงสัย “นายท่าน จะเปิดเผยที่นี่คงไม่เหมาะนะขอรับ”

เหมิงพั่วลูบหว่างคิ้ว จะว่าไปก็จริงอยู่ ที่นี่ไม่ควรถูกเปิดเผย ถึงแม้จะฆ่าหมอหลังจากมาที่นี่ได้ แต่ในช่วงเวลาเช่นนี้ ทั้งเมืองนี้เต็มไปด้วยคนของท่านประมุข แม้แต่เรื่องผิดปกติเล็กน้อยก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ จะทำให้ตนถูกเปิดโปงแทน

เช่นนั้นแล้ว…

“เจ้าไปเอาถุงยาของแม่นางอวี้มา”

“ขอรับ”

ผู้อารักขารับคำสั่งแล้วไปอย่างรวดเร็ว เหมิงพั่วหันหน้ากลับมาอีกครั้ง

เมื่อครู่อวี้ชิงลั่วอาเจียนไปรอบหนึ่ง ท่าทางของนางดูแล้วย่ำแย่อย่างมาก

กลิ่นข้างในห้องค่อนข้างรุนแรงจนเหมิงพั่วไม่อยากเข้าไป เพียงยืนอยู่ตรงประตู ให้คนรับใช้รีบเข้าไปทำความสะอาด

อวี้ชิงลั่วชำเลืองมองการเคลื่อนไหวของเขาด้วยหางตา ดวงตาของนางเป็นประกาย มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย

ไม่นานนักก็เห็นผู้อารักขาที่จากไปเมื่อครู่นำถุงยาเร่งรีบเข้ามา เหมิงพั่วอดทนต่อกลิ่นฉุนแล้วเดินเข้าไป นำถุงยาวางไว้ข้างกายอวี้ชิงลั่ว ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “เจ้าหายาที่กินได้เอาเองเถิด”

ดวงตาอวี้ชิงลั่วเปล่งประกาย มองขวดยาตรงหน้าอย่างหิวกระหาย ของเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าของนาง

แต่เหมิงพั่วที่อยู่ด้านข้างกำลังเฝ้าดูนางอย่างดุดัน เห็นท่าทางก็กังวลว่านางจะใช้เล่ห์เหลี่ยมอันใดอีก ขอเพียงนางเคลื่อนไหวผิดปกติ เขาจะต้องทำให้นางหมดสติอย่างไม่ปรานีเป็นแน่

ดังนั้นอวี้ชิงลั่วจึงดันถุงยาไปไว้ด้านข้าง ส่ายหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง “ของพวกนี้ใช้ไม่ได้ ข้า ข้าจะเขียนใบสั่งยา เจ้าหายาให้ข้าที อุบ…”

นางทำท่าจะอาเจียนอีกครั้ง สีหน้าซีดเผือด

เหมิงพั่วชะงัก เห็นนางไม่แตะต้องถุงยาก็รู้สึกวางใจไปไม่น้อยอย่างบอกไม่ถูก ดังนั้นเมื่อนางต้องใช้ใบสั่งยา เขาจึงไม่มีความเห็นใดๆ โดยปริยาย

ครั้นคนรับใช้ผู้นั้นทำความสะอาดห้องลับเรียบร้อยแล้ว เหมิงพั่วก็ให้นางออกไปนำกระดาษและหมึกมา

อวี้ชิงลั่วรู้ดีถึงอาการป่วยของนาง เป็นเพียงเพราะกินเนื้อวัวและเกาลัดมากไปจึงทำให้อาหารไม่ย่อย แน่นอน วันนี้นางก็กินอาหารอื่นๆ มากเกินไปด้วยเช่นกัน ท้องของนางบวม เจ็บปวดอย่างมาก ดังนั้นจึงถูกกระตุ้นให้อาเจียน และเมื่ออาเจียนแล้วก็หยุดไม่ได้

นางรู้สึกว่าตนพยายามอย่างมากเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ถึงขนาดเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยงเลยทีเดียว

ดังนั้นใบสั่งยาของนางจึงธรรมดามาก เป็นเพียงการรักษาแบบพื้นฐานเท่านั้น เอามาใช้เพื่อทำความสะอาดกระเพาะอาหาร ถึงแม้เหมิงพั่วจะนำไปถามหมอคนอื่นๆ ก็จะไม่มีทางสงสัยอันใด

เหมิงพั่วนำใบสั่งยามาดูครู่หนึ่ง ดูออกว่าเป็นยาทั่วไป

“เจ้ารีบไปเถิด โอ๊ย หากอาเจียนต่อไปข้าต้องตายแน่” สีหน้าอวี้ชิงลั่วบิดเบี้ยวดูเจ็บปวด

เหมิงพั่วขมวดคิ้ว หยิบใบรายการยาออกไปข้างนอก นำไปให้ผู้อารักขา กล่าวอย่างเตือนๆ “ไปถามท่านหมอ ว่าใบสั่งยานี้มีปัญหาอันใดหรือไม่”

“ขอรับ” ผู้อารักขารีบหันหลังแล้วจากไป

อวี้ชิงลั่วถูกคนรับใช้พาขึ้นเตียงหินไปแล้ว นอนอยู่ตรงนั้นทั้งร่างอ่อนปวกเปียก ทุบหน้าอกของตนครั้งแล้วครั้งเล่า หลับตาพริ้ม

ถึงแม้ห้องลับจะถูกทำความสะอาดแล้ว ประตูหินถูกเปิดก็มีลมพัดเข้ามา กลิ่นภายในก็ลดลงเล็กน้อย

แต่เหมิงพั่วก็ยังรู้สึกว่าไม่สามารถรับได้นัก เห็นท่าทางว่าอวี้ชิงลั่วไม่ได้คิดจะพักผ่อน เขาก็อดไม่ได้ที่จะตบหน้าผาก หญิงผู้นี้จะใช้เล่ห์กลอันใดกัน ทำร้ายตนเองเพื่อให้เขาล้มเลิกความคิดจะส่งตัวนางให้ผู้อื่นหรือ?

จากนั้นก็ส่ายหน้า คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ หญิงผู้นี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนที่จะทำเรื่องเช่นนี้

อวี้ชิงลั่วอ่อนแรงมาก นอนอยู่บนเตียงแล้วเริ่มต่อว่า “เป็นเพราะเจ้า เจ้าจะจับข้ามาทำไมกัน ทำให้ข้าต้องกินของผิดสำแดงจนอาเจียนและท้องเสีย ที่นี่อากาศไม่ถ่ายเท อากาศที่ไม่ดีนั้นดีต่อการเจริญเติบโตของเชื้อโรค ไม่ต่างอันใดกับคุกเลยสักนิด ข้าจะบอกให้นะ ต่อให้ตอนนี้เจ้ารักษาข้าจนหายดี แต่ให้ข้าอยู่ในห้องลับนี้ต่อไป ก็จะป่วยขึ้นมาอีก ข้าไม่ได้โกหกนะ ข้าเป็นหมอ…”

เหมิงพั่วหรี่ตา หัวเราะเย็นชา “ที่เจ้าทำร้ายตนเองเช่นนี้ ก็เพราะอยากออกไปจากห้องลับหรือ?”

สีหน้าของอวี้ชิงลั่วแข็งทื่อ นางเม้มปากแล้วหยุดพูด

เหมิงพั่วสะบัดแขนเสื้อทันที กล่าวอย่างไม่พอใจ “อย่าฝันไปหน่อยเลย เจ้าอยู่ในนี้ต่อไปเถิด หากเจ้ายังใช้เล่ห์กลอีก ต่อให้วิ่งชนกำแพงตาย เจ้าก็ต้องตายอยู่ในนี้” เดิมทีนางทำร้ายตัวเองก็เพื่อหาโอกาสออกไปจากที่นี่ เป็นความจริงว่าที่นี่เป็นที่ปิดตาย ต้องออกไปข้างนอกเท่านั้นจึงจะหาวิธีได้

อวี้ชิงลั่วเงยหน้าขึ้นทันที ถลึงมองเขาอย่างดุดัน ในใจกลับโล่งอก ในที่สุดก็บิดเบือนความคิดของเขาได้

เหมิงพั่วไม่มองนางอีก หันหน้าไปสั่งคนรับใช้ด้านข้าง “ดูแลนางให้ดี อย่าให้นางรนหาที่ตายอีก”

“เจ้าสิรนหาที่ตาย ทั้งครอบครัวของเจ้ารนหาที่ตาย ข้าป่วยจริงๆ ถูกเจ้าขังไว้ในนี้จนป่วย เจ้า…”

เสียง ‘เอี๊ยด’ ดังขึ้น ประตูหินถูกปิดลง ร่างของเหมิงพั่วหายไปทางด้านนอก

อวี้ชิงลั่วบ่นอุบอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็หยุดลง ต่อจากนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

แผนหนึ่งสำเร็จแล้วใช่ไหม รอดูแผนต่อไปเลยว่าจะออกไปยังไง

ไหหม่า(海馬)