อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 840 ท่านพ่อ ท่านจบเห่แล้ว - novel-lucky

ตอนที่ 840 ท่านพ่อ ท่านจบเห่แล้ว

แสงจันทร์สลัวเป็นอย่างมาก หนานหนานและเหมิงหลัวอวี้ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มดอกไม้อีกครั้ง อยู่ห่างไป มองเห็นไม่ชัด เพียงแต่เห็นเงารางๆ ว่ามีคนเดินเข้ามา

หนานหนานยืดคอออกไปแล้วพยักหน้า กล่าวเบาๆ “ดูเหมือนจะเป็นสตรี เสื้อผ้าของนางดูประหลาดมาก เหมือนจะรัดรูปอย่างไรอย่างนั้น”

“หนานหนาน เหตุใดนางจึงหยุดแล้วเล่า หรือว่าพบพวกเราเข้าแล้วหรือ” หรือว่าเมื่อครู่นางไม่ทันระวังส่งเสียงดังเกินไป จึงทำให้อีกฝ่ายตื่นตัว?

หนานหนานส่งเสียง ‘ชู่ว’ “ไม่เป็นไร ตอนนี้เราอย่าเพิ่งคุยกัน นางเข้ามาแล้ว จะต้องไม่หยุดอยู่อย่างนั้นเป็นแน่”

จากนั้นทั้งสองคนก็ล้วนพากันก้มหัวสุมเข้าด้วยกัน

อวี้ชิงลั่วได้ยินเพียงคำพูดก่อนหน้าของเหมิงหลัวอวี้ นอกจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอันใด

นางกระตุกมุมปาก คิดว่ากลางดึกค่ำคืนเช่นนี้เสี่ยวอวี้ยังไม่นอน กลับมาซ่อนตัวอยู่ที่เรือนเฮ่อหลาน ท่าทางจะมากับหนานหนาน

ไม่รู้ว่าเด็กสองคนมานั่งพึมพำทำอะไรกันตรงนี้

กับเจ้าลูกคนนี้ อวี้ชิงลั่วรู้จักเขาดี

นางเองก็จัดการอันใดไม่ได้ นางไปหาเย่ซิวตู๋เสียก่อนจะดีกว่า

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หนานหนานไม่ได้เงยหน้า เพียงแต่หูนั้นได้ยินอย่างชัดเจน

เมื่อคนผู้นั้นอยู่ห่างจากเขาเพียงก้าวเดียว เขาก็กระโดดขึ้นมาจากพุ่มดอกไม้ในทันที โปรยผงยากำมือหนึ่งใส่อวี้ชิงลั่วโดยไม่คิดอันใดทั้งนั้น

“เจ้าคนทรยศ เอาฝ่ามือไปกินเสีย”

ทันทีที่เขาโปรยผงยาเสร็จ ก็รีบพลิกฝ่ามือแล้วใช้ฝ่ามือวายุ พุ่งเข้าใส่หน้าของอวี้ชิงลั่วทันที อวี้ชิงลั่วตอบสนองรวดเร็ว รีบถอยเท้าไปสองเก้า เมื่อเห็นหนานหนานใช้ฝ่ามือวายุพุ่งเข้ามา นางก็รีบบิดเอวหลบในทันที

วันนี้นางใส่เสื้อผ้าที่คล่องแคล่ว จึงหลบได้อย่างง่ายดายมาก

เสิ่นอิงและเหวินเทียนได้ยินเสียงก็วิ่งมา ยังไม่ทันได้กล่าวอันใด ก็เห็นหนานหนานคำรามแล้วพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

หนานหนานโจมตีไปหนึ่งครั้งสองครั้งก็ยังไม่โดน ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น “เจ้าคนทรยศ คิดไม่ถึงว่าจะซ่อนตัวได้อย่างดี แต่ข้าจะบอกให้นะ วันนี้เจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือข้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็หนีไม่พ้น เจ้าทำชั่วมากมากมาย ช่วยคนชั่วช้าทำชั่ว ควรจะลงเอยเช่นนี้ตั้งนานแล้ว”

เขากล่าวคำพูดออกมาเป็นชุดๆ ราวกับว่าท่องจำมานานแล้ว เหมือนกับผู้ใหญ่ตัวน้อย ทั้งยังพูดตะกุกตะกักเป็นพิเศษด้วย

อวี้ชิงลั่วหัวเราะด้วยความโกรธ ถอยหลังไปอีกสองสามก้าว ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตะโกนใส่เขา “อวี้ฉิงหนาน เจ้าดูละครมากไปแล้วกระมัง หากยังกล้าลงมืออีก ข้าจะโบยก้นเจ้าเสีย”

การข่มขู่ของอวี้ชิงลั่วใช้ได้ดีมาโดยตลอด ทั้งยังใช้มาช้านาน

ตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงของนาง หนานหนานก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว รีบปิดก้นของตนโดยไม่กล่าวอันใดทั้งนั้น

แต่เขาลืมไปว่าตอนนั้นตนกำลังจะลงมือใส่อวี้ชิงลั่วอยู่กลางอากาศ เมื่อเขาลืมตัว ร่างก็หล่นลงในทันที ตกลงไปในพุ่มดอกไม้ทันใด

จากนั้น เสียงร้องอันน่าเศร้าก็ดังลั่นไปทั่วเรือนเฮ่อหลาน

แม้แต่เย่ซิวตู๋ที่กำลังครุ่นคิดถึงแผนในวันพรุ่งนี้อยู่ในห้องมาโดยตลอดก็ขมวดคิ้วในทันที เข้าใจว่าเกิดเรื่องอันใดเข้าแล้ว ก็ออกมาด้วยความรวดเร็ว

เพียงเงยหน้าขึ้นก็เห็นอวี้ชิงลั่วยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ไกลนัก ด้านหลังนาง คือเสิ่นอิงและเหวินเทียนที่ยืนถือโคมไฟอยู่ด้านซ้ายและขวา

สีหน้าของทั้งคู่ดูประหลาดใจเล็กน้อย แววตาต่างก็มองไปยังหนานหนานที่อยู่ที่พื้น

เย่ซิวตู๋เองก็ไม่ทันมีแรงจะไปดู ตอนนี้ในใจและในดวงตาเขาล้วนมีแต่อวี้ชิงลั่วที่อยู่ไม่ไกล

ครู่ใหญ่ก็สูดหายใจลึกๆ เดินไปหานางทีละก้าว

แต่เขาไม่คิดเลยว่า หลังจากหนานหนานที่อยู่กับพื้นเห็นคนที่ยืนตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้วก็ขยี้ตา แม้จะตกลงมาจนปวดไปทั้งตัวแต่ก็ลืมไปเสียหมด

เขากระโดดขึ้นในทันที ดันเย่ซิวตู๋ออกไปแล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดของอวี้ชิงลั่ว

“ท่านแม่ๆ ในที่สุดข้าก็ได้พบท่าน ข้าคิดถึงท่านจะตายอยู่แล้ว” หนานหนานปีนขึ้นไปบนตัวนางในทันใด สองมือโอบอยู่ที่คอของอวี้ชิงลั่ว สองขาเกี่ยวเอวของนาง หัวซุกอยู่ที่กลางอกของนางอย่างสุดกำลัง

เย่ซิวตู๋ที่ตามหลังมาถึงกับเงียบงัน

ตอนนี้เขาต้องการทำอะไรบางอย่าง อยากจะดึงหนานหนานลงมาแล้วโยนออกไปเสีย โยนไปไว้ที่มุมไหนก็ได้

เสิ่นอิงและเหวินเทียนมองหน้ากัน ละสายตาออกไปอย่างเงียบๆ ไม่อยากเห็นท่าทางนายท่านของตนที่กัดฟันหลังจากถูกหนานหนานผลักออกไป

ทั้งสองคนหยุดชะงัก ดึงเหมิงหลัวอวี้ที่ออกจากพุ่มดอกไม้มาอย่างรู้ความ

เหมิงหลัวอวี้เมื่อเห็นอวี้ชิงลั่วก็ดีใจมาก นางเองก็อยากไปคุยด้วยสองสามประโยค

ช่วงนี้ที่รู้ว่าท่านน้าชิงหายตัวไป นางเองก็เป็นกังวลเช่นกัน หลังจากนั้นหนานหนานก็บอกว่านางไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ยังไม่ทันได้เห็นตัวคน ก็เลยรู้สึกติดใจมาเสมอ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่เหมิงหลัวอวี้ก็รู้ ตอนนี้กลางดึกแล้ว เกรงว่าให้หนานหนานเพียงคนเดียวพูดคุยยังไม่พอเสียด้วยซ้ำ นางค่อยมาวันหลังจะดีกว่า อย่างน้อยตอนนี้ได้เห็นว่าท่านน้าชิงปลอดภัยแล้ว ก็วางใจได้แล้ว

ดังนั้นเมื่อเหวินเทียนบอกว่าจะไปส่งนางกลับ นางก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จับมือของเหวินเทียนออกจากเรือนเฮ่อหลานไป

เสิ่นอิงเองก็หันหลังกลับทันที เขาเป็นข้ารับใช้ที่รู้ความ นายท่านได้กลับมาเจอกัน เขาไม่ควรอยู่ขวางหูขวางตา

จริงๆ แล้วเขากลัวว่าอีกสักครู่นายท่านจะพาลโมโห ส่วนตนก็จะกลายเป็นทหารที่ตายในสงคราม

เมื่อเขาก็กลับไปแล้ว เย่ซิวตู๋ค่อยเดินหน้าไปสองสามก้าวแล้วกระแอม

หนานหนานทำเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงกอดคอของอวี้ชิงลั่วอย่างแน่นหนา “ท่านแม่ ช่วงเวลาที่ท่านไม่อยู่ ข้าไม่อยากอาหารเอาเสียเลย ท่านดูสิ ผอมลงตั้งหลายจินแล้ว แม้แต่แก้มของข้าก็ยุบลง”

อวี้ชิงลั่วกลอกตา มองเย่ซิวตู๋ จากนั้นก็ลดสายตาลงมองหนานหนาน

มุมปากกระตุก ดึงเขาออกเล็กน้อยแล้วกล่าว “เจ้าเปลี่ยนคำพูดบ้างได้หรือไม่” ทุกครั้งที่ได้ ‘กลับมาพบกับเขาหลังจากไปนาน’ เขาก็มักจะย้ำเสมอว่าตนกินอะไรไม่ลงและผอมลงไปหลายชั่ง

เขาคิงคิดว่าการไม่อยากอาหารนั้นหนักหนาเสียเหลือเกินกระมัง

หนานหนานกะพริบตา ยังต้องเปลี่ยนคำพูดอีกหรือ

เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ผ่านไปนานก็ค่อยกล่าวอย่างจริงจังมาก “ท่านแม่ ร่างกายของข้าในตอนนี้ แม้แต่เสือมาเห็นเข้า ก็คงจะดูถูกว่าข้าเหลือแต่กระดูกแล้วกระมัง”

“…” เย่ซิวตู๋

“…” อวี้ชิงลั่ว

นี่มันต่างจากการที่บอกว่าตนผอมลงตรงไหนกัน

นางยกมือบีบเนื้อบนใบหน้าของหนานหนาน รู้สึกว่า… มีไม่มากเท่าก่อนหน้านี้จริงๆ ดูท่าทางช่วงที่ผ่านมานี้เขาคงจะเป็นห่วงตนอย่างมากจริงๆ

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเขา นางก็ไม่ติดใจเรื่องที่เขาคิดจะโจมตีตนเมื่อครู่แล้ว

ตอนนี้ ยังมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า

นางเงยหน้ามองเย่ซิวตู๋ ส่งเสียงฮึดฮัด หันตัวเดินเข้าไปด้านใน “เข้าไปคุยกันหน่อย”

น้ำเสียงนี้เย็นชาเล็กน้อย สีหน้าของเย่ซิวตู๋แข็งทื่อไป สุดท้ายก็ตอบสนอง… ดูเหมือนตอนนี้อวี้ชิงลั่วไม่ควรมาปรากฏตัวที่นี่

เขาถอนหายใจอย่างยอมจำนน มองไปยังสองแม่ลูกที่ค่อยๆ เดินนำออกไป

หนานหนานซบไหล่ของอวี้ชิงลั่ว มองเขาด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ ปากค่อยๆ ขยับเล็กน้อยราวกับว่ากำลังกล่าวอะไรบางอย่าง

“ท่านจบเห่แล้ว ท่านพ่อ”

สีหน้าของเย่ซิวตู๋หม่นหมองขึ้นมาในทันใด