อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 881 บอกเจ้าคนเดียว

ตอนที่ 881 บอกเจ้าคนเดียว

ตอนที่ 881 บอกเจ้าคนเดียว

เหมิงหลัวอวี้ปล่อยมือหนานหนาน แล้วเดินไปหาหมอเฒ่าฉยงซานที่กำลังโต้เถียงกับอวี้ชิงลั่ว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านปู่ฮั่ว ท่านอยากไปอาณาจักรเฟิงชางพรุ่งนี้หรือเจ้าคะ?”

ทุกคนในห้องหันมามอง ทุกสายตาจับจ้องไปที่เหมิงหลัวอวี้

เด็กน้อยตัวเล็กยืนตัวตรง เงยหน้าขึ้นสบตากับหมอเฒ่าฉยงซานด้วยรอยยิ้ม

“…ใช่” หมอเฒ่าฉยงซานตอบอย่างไม่มั่นใจ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของสาวน้อยคนนี้ทำให้เขาขนลุก

แน่นอนว่าในวินาทีต่อมา เหมิงหลัวอวี้ก็ถอนหายใจ “เช่นนั้นก็ช่างน่าเสียดายนัก”

เสียดายหรือ? ช่างน่าเสียดายอะไร?

หมอเฒ่าฉยงซานรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ ในเมื่อนางกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามทันทีว่า “เสียดายอะไร?”

“ไม่มีกระไรหรอกเจ้าค่ะ อย่างไรเสียท่านปู่ฮั่วก็กำลังจะไปอาณาจักรเฟิงชาง ดังนั้นข้าไม่บอกท่านเรื่องนี้จะดีกว่า เพราะเกรงว่าท่านจะอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ซึ่งไม่ดีนักเจ้าค่ะ” หลังจากพูดจบ เหมิงหลัวอวี้ก็ก้มหน้าลง แล้วเดินไปอยู่ข้างหนานหนานอีกครั้ง นางจับมือเขาแล้วพูดว่า “ข้าได้ยินว่าเจ้าพบแม่นมเก๋อแล้ว ตอนนั้นข้าเคยได้ยินเจ้าพูดถึงนางว่านางเป็นคนดีมาก ข้าขอไปหานางได้หรือไม่?”

“แน่นอน” หนานหนานให้ความร่วมมือกับนางเป็นอย่างดี เขาพยักหน้าทันที แล้วจูงมือนางเดินออกไปที่ประตู

แต่แล้วคนตัวเล็กทั้งสามก็ถูกใครบางคนขวางไว้ ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงประตู

หมอเฒ่าฉยงซานจ้องมองเหมิงหลัวอวี้ด้วยใบหน้าซีด แล้วพูดว่า “เจ้าพูดให้เข้าใจแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ได้อย่างไร? โดยเฉพาะกับปู่ เจ้ากระตุ้นให้ปู่กระหายใคร่รู้ แล้วจะไม่บอกอะไรเลยได้อย่างไร? บอกมาเลย หากปู่กลับไปที่อาณาจักรเฟิงชาง และจะมีอะไรให้ต้องเสียใจ?”

เหมิงหลัวอวี้แสร้งทำเป็นลำบากใจ “แต่ท่านปู่ฮั่ว ข้าทำเพื่อประโยชน์ของท่านเองด้วย ข้าไม่ต้องการให้ท่านเข้าไปพัวพันเจ้าค่ะ”

ใบหน้าของหมอเฒ่าฉยงซานเปลี่ยนเป็นสีแดง ยิ่งนางพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ่งอยากรู้ “เจ้าอยากจะพูดอะไรก็แค่พูดออกมา มีอะไรก็รีบพูดมา จะมัวพิรี้พิไรอยู่ไย”

ทันทีที่เขาพูดออกมา เขาก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องนัก ตอนนี้เขากำลังขอร้องให้สาวน้อยบอกเขาอยู่ เขาจึงไม่ควรใช้น้ำเสียงหงุดหงิดกับนางไม่ใช่หรือ?

โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นเหมิงหลัวอวี้เริ่มเบะปาก เขาก็คอตกลงทันทีโดยไม่เอ่ยคำใดสักคำ ก่อนจะวางฝ่ามือบนไหล่ของนาง และพูดอย่างอดทนว่า “เล่ามาเถิดเด็กดี หากเจ้ามีอะไรจะพูด ก็แค่บอกปู่ฮั่วมาเท่านั้น แล้วปู่ฮั่วจะไม่ตำหนิเจ้า”

อวี้ชิงลั่วและเย่ซิวตู๋มองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม

เหมิงหลัวอวี้ยังมีท่าทางโกรธเคืองเล็กน้อย แต่รู้สึกว่ามันใกล้จะสำเร็จแล้ว นางจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ความจริงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งได้ยินจากท่านปู่ของข้าว่าที่ดินแดนเหมิงมียาแปลก ๆ เรียกว่าเจวี๋ยเซิง ที่แปลว่าชีวิตอันเป็นนิรันดร์ มันเป็นของหายากยิ่ง เป็นสิ่งที่หมอหลายคนไม่อาจหามาครอบครองได้…”

“เจวี๋ยเซิงหรือ? เจ้ากำลังพูดถึงเจวี๋ยเซิงจริง ๆ หรือ?” ดวงตาของหมอเฒ่าฉยงซานเป็นประกาย เขารีบลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นทันที

แม้แต่อวี้ชิงลั่วที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นฟังอย่างตั้งใจ

เจวี๋ยเซิงนั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ครั้งหนึ่งนางเคยครอบครองสองต้นและสกัดมันเพื่อทำเป็นโอสถหยาดน้ำค้างที่มีสรรพคุณล้างพิษได้ทุกชนิด

นางได้สมุนไพรสองต้นนั้นมาเมื่อสามปีที่แล้ว และหลังจากช่วงสามปีที่ผ่านมา นางก็ไม่เคยพบมันอีกเลย

คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินชื่อยานี้อีกครั้งในดินแดนเหมิง

ใบหน้าของหมอเฒ่าฉยงซานเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยสนใจเรื่องการล้างพิษเท่าใดนัก แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยยาวิเศษเช่นนี้ไปได้ เขาจึงย่อมไม่ต้องการพลาดโอกาสนี้

“เด็กดี มาๆ บอกปู่ฮั่วสิว่าเจวี๋ยเซิงอยู่ที่ใด?”

เขาเริ่มถูมือด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของเขาร้อนผ่าว

เหมิงหลัวอวี้รู้สึกหวาดกลัวสายตาของเขาเล็กน้อย นางกลืนน้ำลาย แล้วพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ท่านปู่บอกว่า… ต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะเก็บเจวี๋ยเซิงได้ เดิมทีข้ามาที่นี่เพื่อบอกท่านน้าชิง แต่ท่านน้าชิงกำลังจะออกเดินทางไปอาณาจักรเฟิงชางในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นจึงไม่น่าจะทันแล้วเจ้าค่ะ”

“นางไม่ทัน แต่ปู่ทัน” หมอเฒ่าฉยงซานชราขัดจังหวะพูดของนาง โบกมือแล้วพูดว่า “ท่านน้าชิงของเจ้ามียาดี ๆ มากมายอยู่ในมือ สำหรับพืชที่หายากเช่นนี้นับว่าไม่เลวเลย แต่ปู่เองก็ต้องการ ปู่ต้องบอกเจ้าว่าเจ้าต้องระมัดระวังในการเก็บเจวี๋ยเซิงอย่างมาก หากคนเก็บไม่ได้เป็นมืออาชีพอย่างปู่ มันก็อาจจะเสียไปเลยก็ได้ ดังนั้นเจ้าห้ามบอกคนอื่นให้รู้เรื่องนี้ เข้าใจหรือไม่?”

นั่นเป็นความจริง ในการเก็บเจวี๋ยเซิง จะต้องมีการโรยยาพิเศษที่รากขณะขุดมันขึ้นมา

มันเป็นของหายากแบบต้องพลิกแผ่นดินหา เพราะมันไม่ง่ายที่จะปลูกหรือเก็บไว้

บางครั้งต่อให้จะโชคดีมากที่ได้พบพืชหายากเช่นนี้ ก็อาจจะเผลอทำลายมันได้ขณะเก็บเกี่ยว

หนานหนานที่อยู่ด้านข้างหัวเราะ หรี่ตาลงแล้วถามว่า “ท่านปู่ฮั่ว ท่านจะทันได้อย่างไรขอรับ? ท่านไม่ได้บอกว่าจะตามพวกเรากลับอาณาจักรเฟิงชางหรอกหรือ? เช่นนั้นท่านก็ไม่มีทางได้ครอบครองมันแน่นอน ท่านไม่ต้องห่วงหรอกขอรับ ต้องมีพวกมืออาชีพอีกหลายคนที่รู้วิธีเก็บเกี่ยว ดังนั้นท่านไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกขอรับ”

“เหลวไหล…” หมอเฒ่าฉยงซานตำหนิ จากนั้นกระแอมเบา ๆ ก่อนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ความจริงข้าเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ สิ่งที่เจ้าพูดก่อนหน้านี้ถูกต้องแล้ว ผู้อาวุโสสกุลหมิงยังไม่ได้สติ ข้าเป็นเพื่อนกับเขามาหลายปี ข้าจึงต้องคอยดูแลเขาอยู่ข้าง ๆ ใช่หรือไม่?”

อวี้ชิงลั่วแอบนึกเย้ยหยันทันที

หมอเฒ่าฉยงซานหันหน้าไปหานางด้วยรอยยิ้ม “ลั่วลั่ว เจวี๋ยเซิงนั่น… เจ้าไม่ต้องการมันใช่หรือไม่?”

“เฮ้อ ข้าเก็บไม่ทันหรอก มันน่าเศร้าจริง ๆ” อวี้ชิงลั่วกุมหน้าอกตัวเองด้วยสีหน้าโศกเศร้า “หรือไม่เช่นนั้น อีกสองสามวันข้าค่อยกลับไป เพราะยาวิเศษนี้หายากมาก”

“ไม่ได้นะ!” หมอเฒ่าฉยงซานรีบปฏิเสธทันควัน “เจ้าจะปล่อยให้หนานหนานกับซิวตู๋กลับไปกันก่อนได้อย่างไร? ในฐานะแม่และภรรยา เจ้าจะเห็นแก่ตัวและคิดแต่เรื่องของตัวเองไม่ได้ เรื่องเจวี๋ยเซิงถือเป็นเรื่องเล็กน้อย เรื่องสำคัญที่สุดของเจ้า คือต้องห่วงใยสามีและลูกของเจ้า เข้าใจหรือไม่? ข้าพูดในฐานะผู้อาวุโสนะ เจ้าต้องจำไว้”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุกอย่างแรงสองครั้ง และเผลอกลอกตาไปมา

หมอเฒ่าฉยงซานไม่ได้สนใจ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดว่า “ข้าจำได้ว่าข้ามีเรื่องสำคัญมากที่ต้องปรึกษากับผู้อาวุโสสกุลเยว่ เพราะฉะนั้นก็เพียงเท่านี้ก่อน พรุ่งนี้ข้าจะไม่ตามเจ้ากลับไปอาณาจักรเฟิงชางแล้ว อย่ามาห้ามข้า ลาก่อน “

ทันทีที่คำพูดจบลง เขาก็ออกจากลานบ้านไปอย่างรวดเร็ว และรีบเดินมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ผู้อาวุโสสกุลเยว่ทันที

อวี้ชิงลั่วตบหน้าผากตัวเองทันที จะถามเรื่องเจวี๋ยเซิงก็บอกเถิดว่าจะถามเรื่องเจวี๋ยเซิง เขายังคงยืนกรานที่จะหาข้อแก้ตัวที่ฟังดูสูงส่งสำหรับตัวเองอยู่ดี

ช่างเหลือเกินจริง ๆ! !

อวี้ชิงลั่วส่ายหน้า จากนั้นมองเหมิงหลัวอวี้และยกนิ้วให้นาง “เสี่ยวอวี้ฉลาดจริง ๆ”

“ท่านน้าชิง อย่าโกรธที่ข้าบอกเรื่องนั้นแก่ท่านปู่ฮั่วเลยนะเจ้าคะ อันที่จริง เดิมทีท่านปู่ของข้าต้องการให้ข้ามาบอกท่านเจ้าค่ะ”

อวี้ชิงลั่วยกยิ้มและจับมือนาง “แม้ว่าเจ้าจะบอกข้า แต่ข้าก็ไม่มีเวลาอยู่ที่นี่เพื่อเก็บมันอยู่ดี หมอเฒ่าฉยงซานเป็นหมอที่เก่งกาจและเป็นคนดี อีกทั้งยังโหยหายาวิเศษชนิดนี้ การให้เขาเก็บไปก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ไปกันเถิด เจ้าไม่ได้บอกว่าต้องการพบแม่นมเก๋อหรอกหรือ? ข้าจะพาเจ้าไปเอง”

เหมิงหลัวอวี้ส่งเสียง “อืม” แล้วหรี่ตาเดินออกจากห้องไปพร้อมกับนาง

หนานหนานมองไปยังฝ่ามือที่ว่างเปล่าของตัวเอง แล้วรู้สึกเสียใจ เขาจึงวิ่งไปที่ห้องของแม่นมเก๋อด้วยน้ำตาคลอเบ้า

แต่ทันทีที่คนสองสามคนเข้ามาที่ประตู แม่นมเก๋อก็มองอวี้ชิงลั่ว แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ข้ารู้แล้วว่าเจ้าจะกลับอาณาจักรเฟิงชางในวันพรุ่งนี้ ข้ามีเรื่องบางอย่างจะบอกเจ้า แค่เจ้าเพียงคนเดียว”

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

โดนสมุนไพรหายากตกเสียแล้ว ไม่เป็นอันกลับกับชิงลั่วแล้วสิท่านหมอเฒ่า

แม่นมเก๋อจะบอกเรื่องอะไรกันนะ?

ไหหม่า(海馬)