อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 945 ขอบคุณที่ไม่ตอน

ตอนที่ 945 ขอบคุณที่ไม่ตอน

ตอนที่ 945 ขอบคุณที่ไม่ตอน

เสิ่นอิงลดเสียงลง กระซิบที่ข้างหูของเขา “เสี่ยวหยวนจื่อที่คอยรับใช้อยู่ที่ห้องทรงพระอักษรกล่าวว่า ฝ่าบาทจะทรงแต่งตั้งองค์ชายหกเป็นรัชทายาทขอรับ”

เย่ซิวตู๋เลิกคิ้ว แต่งตั้งองค์ชายหกหรือ?

เขายังไม่ทันได้ครุ่นคิด อวี้ชิงลั่วก็เดินเข้ามาใกล้แล้ว

หนานหนานมีดวงตาเฉียบคม เมื่อเห็นร่างของนางก็รีบทิ้งกลุ่มเพื่อนเอาไว้แล้วพุ่งตัวเข้ามา “ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้วหรือ ซูเฟยเหนียงเหนียงเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูเฟยหรือ? เมื่อได้ยินชื่อท่านย่าของตน เย่หลานผิงก็เบิกตากว้างมองมาทางนี้ทันที ผู้ติดตามเหล่านั้นของเขาเองก็มองมายังอวี้ชิงลั่ว

นี่คือหมอปีศาจ… องค์หญิงเทียนฝูแห่งอาณาจักรเทียนอวี่ ได้ยินว่าฝีมือการแพทย์เก่งกาจอย่างมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบในระยะใกล้ๆ คิดไม่ถึงว่าดูแล้วจะอายุยังน้อย เห็นได้ชัดว่ามีบุตรชายโตเพียงนี้แล้ว แต่รู้สึกเหมือนจะแก่กว่าพวกเขาเพียงสองสามปีเท่านั้นเอง

ซูเฟยสุขภาพไม่ดี เมื่อก่อนก็มีหมอปีศาจคอยช่วยรักษาให้ เรื่องนี้เย่หลานผิงรู้ดี

เพียงแต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีโอกาสได้พบหน้ากันเช่นนี้ เย่หลานผิงมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสตรีที่ซูเฟยมักจะชื่นชมเป็นอย่างมาก

อวี้ชิงลั่วไม่สนใจสายตาของทุกคน เพียงแต่พยักหน้าให้เย่ซิวตู๋ จากนั้นก็พาหนานหนานเดินมาข้างกายของเย่หลานเฉิง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หลานเฉิง”

“ท่านน้าชิง” เย่หลานเฉิงดีใจมาก มือเล็กๆ จับมืออีกข้างของนางทันที ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านน้าชิงงามขึ้นเรื่อยๆ เลยขอรับ”

อวี้ชิงลั่วจิ๊ปาก “ไม่ได้พบกันเสียนาน ปากเล็กๆ ของเจ้าก็หวานขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ”

กล่าวจบก็วางมือลงบนข้อมือของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ วัดชีพจรให้เขา ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ขมวดคิ้ว

หนานหนานเห็นเช่นนั้นก็เป็นกังวลขึ้นมาทันที “ท่านแม่ เสี่ยวเฉิงเฉิงเป็นอะไรหรือ สุขภาพไม่ดีอีกแล้วหรือ?”

“เปล่าหรอก เขาสบายดี เจ้าอย่ากังวลไป” เพียงแต่ขาดสารอาหารเล็กน้อย เห็นสีหน้าดูไม่สู้ดี ดูท่าทางช่วงเวลาที่อยู่จิ่นเฉิงย่วนคงได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดีนัก

อวี้ชิงลั่วยิ้ม กล่าวกับเย่หลานเฉิง “เจ้าต้องผ่อนคลายเสียบ้าง ความเศร้านั้นไม่ดีต่อสุขภาพ ต่อไปต้องกินอย่างที่ควรกิน นอนอย่างที่ควรนอน อย่าคิดมากจนเกินไปนะ”

“ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว”

เย่หลานผิงที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าอวี้ชิงลั่วเป็นห่วงเย่หลานเฉิงเช่นนั้นก็รู้สึกอิจฉามาก ถึงแม้เขาจะมีบิดามารดาที่รักใคร่ มีซูเฟยที่เอาใจใส่ แต่ก็รู้สึกอยู่เสมอว่ายังขาดสิ่งที่เหมือนความสนิทสนมของครอบครัวปกติทั่วไป

ท่านพ่อท่านแม่ล้วนต้องรักษาท่าทีของราชวงศ์พื้นฐานที่สุดอยู่ ทั้งคำพูดและการกระทำก็ล้วนมีความกังวลอยู่เสมอ

อวี้ชิงลั่วพูดคุยกับเย่หลานเฉิงสองสามประโยค จากนั้นก็สั่งหนานหนาน “ในเมื่อมีเพื่อนอยู่ เจ้าในฐานะเจ้าบ้าน ก็ต้องสร้างความบันเทิงให้พวกเขา อย่ามัวสนุกอยู่คนเดียว เข้าใจหรือไม่?”

พูดกันตามตรง ที่ตำหนักท่านอ๋องซิวไม่เคยมีคนนอก… ปรากฏตัวมากมายเพียงนี้มาก่อน

เย่ซิวตู๋จัดการตำหนักอย่างเข้มงวดมาโดยตลอด อย่าว่าแต่เย่หลานผิงและเพื่อนๆ เหล่านี้เลย แม้แต่ท่านอ๋องหรือขุนนางคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยมาปรากฏตัวที่ตำหนักอ๋องซิวนัก

วันนี้เย่ซิวตู๋อนุญาตให้พวกเขาเข้ามา ก็คงเพราะอยากเสริมกำลังให้เย่หลานเฉิง

“ขอรับ” หนานหนานพยักหน้าอย่างจริงจัง “ข้าจะเล่นกับพวกเขา”

จากนั้นอวี้ชิงลั่วก็สบตากับเย่ซิวตู๋ ทั้งสองคนออกจากห้องโถงด้านหน้าไป เดินตรงไปยังห้องตำราที่เรือนด้านนอก

เพียงเข้าประตูไป เย่ซิวตู๋ก็เอ่ยปาก “ดูท่า เจ้าเองก็รู้ข่าวที่เสด็จพ่อจะแต่งตั้งน้องหกให้เป็นรัชทายาทแล้วสินะ”

อวี้ชิงลั่วชะงัก “ท่านรู้แล้วหรือ?”

“อืม”

“เช่นนั้น…ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

เย่ซิวตู๋เงียบไป เดินไปด้านหลังโต๊ะหนังสืออย่างช้าๆ นิ้วมือลูบพนักเก้าอี้สองสามครั้งก่อนจะนั่งลง

ครู่ใหญ่ผ่านไป เขาถอนหายใจยาว กล่าวเสียงต่ำ “เสด็จพ่อ… เป็นกังวลว่าตนจะเหลือเวลาไม่มาก และต้องการกำจัดขวากหนามที่ซ่อนเร้นอยู่”

อวี้ชิงลั่วตะลึง รีบก้าวเท้าเข้าไป สองมือวางไว้บนบ่าของเขาแล้วกล่าวเสียงต่ำ “ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน ฝ่าบาทเพียงแค่ต้องรักษาตัวให้ดี ก็จะมีเวลาอีกหลายปี จะเหลือเวลาไม่มากได้อย่างไร…”

นางกล่าว จากนั้นก็ชะงักไป จะดูแลให้ดีได้อย่างไร? เดิมทีฮ่องเต้ก็มีชะตาต้องทรงงานอย่างหนัก หากจะไม่ให้เขาสนใจบ้านเมืองเลย ย่อมเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

อวี้ชิงลั่วลอบถอนหายใจ พิงหลังของเขาแล้วเอ่ยเบาๆ “ท่าน…ท่านอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของเขาหรือไม่?”

บางที นางอาจจะควรถามไปตรงๆ ว่า ‘เจ้าตัดสินใจจะช่วยแบ่งเบาภาระฝ่าบาท และกลายเป็นมกุฎราชกุมารหรือไม่?’

เย่ซิวตู๋ตัวแข็งไป ไม่นานก็เข้าใจความหมายคำพูดของนาง เงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นเขาก็จับนิ้วเรียวนุ่มของนาง เล่นกับมันทีละนิ้ว กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อย่าคิดมากไปเลย ตำแหน่งมกุฎราชกุมาร ไม่ใช่ข้าที่จะตัดสินใจได้”

อวี้ชิงลั่วเบ้ปาก นางคิดว่า ขอเพียงเย่ซิวตู๋แสดงความปรารถนาที่จะนั่งตำแหน่งนั้นออกมาเพียงเล็กน้อย ฮ่องเต้จะต้องแต่งตั้งเขาเป็นองค์รัชทายาทโดยไม่ลังเลเป็นแน่

ทว่านางเองก็ไม่รู้ความคิดของฮ่องเต้ ใครจะมั่นใจได้เล่า?

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดในตอนนี้ นางยังไม่ลืมว่าตรงหน้าพวกเขายังมีเสือตัวใหญ่ขวางอยู่….เหมิงกุ้ยเฟย

หากต้องการแบ่งเบาภาระฝ่าบาท เย่ซิวตู๋จะต้องผ่านด่านนี้ไปให้ได้ด้วยตัวเอง มองข้ามความสัมพันธ์แม่ลูกกับเหมิงกุ้ยเฟย ฆ่านางและองค์ชายเจ็ดเสียก่อนจึงจะใช้ได้

อวี้ชิงลั่วนึกถึงก่อนที่จะจากดินแดนเหมิงมา แม่นมเก๋อบอกกล่าวกับตนไว้เกี่ยวกับความลับของเหมิงกุ้ยเฟย ว่านางฝังมันไว้ที่เรือนของจวนตระกูลอวี๋ที่นางเคยอาศัยอยู่

ตอนนี้อวี๋จั้วหลินถูกขังไว้ในคุกหลวง วันพรุ่งนี้นางก็จะได้ถือโอกาสที่จวนอวี๋กำลังโกลาหล ไปที่นั่นแล้วเอาของออกมาได้พอดี

เย่ซิวตู๋เห็นนางเงียบมาโดยตลอดก็เข้าใจว่านางไม่พอใจ จับมือของนางแล้วดึงมานั่งบนตักของตนทันที “เป็นอะไรไป กลัวว่าหากข้าได้เป็นมกุฎราชกุมารแล้วจะไม่ต้องการเจ้าหรือ?”

อวี้ชิงลั่วโอบคอของเขา ถลึงตามองอย่างอารมณ์เสีย “พูดไร้สาระอันใดกัน หากท่านกล้าไม่ต้องการข้า ข้าจะตอนท่านเสีย เชื่อหรือไม่เล่า?”

“เหตุใดวิธีการของเจ้าถึงได้… เรียบง่ายและโหดร้ายอยู่เสมอเลย?” เย่ซิวตู๋พูดไม่ออก

“เช่นนั้นก็เปลี่ยนใหม่” อวี้ชิงลั่วครุ่นคิด “ข้าจะพาหนานหนานไปหาพ่อเลี้ยงสักคน”

ทันใดนั้นในหัวของเย่ซิวตู๋ก็ปรากฏภาพซ่างกวนจิ่น หลีจื่อฟาน อวี๋จั้วหลินและคนอื่นๆ มายืนต่อแถวอยากจะได้รับเลือกเป็นพ่อเลี้ยงของหนานหนาน สีหน้าของเขาทะมึนลง กดศีรษะของนางไว้แล้วจูบนาง ผ่านไปครู่หนึ่งจึงปล่อยนางที่หายใจหอบ สีหน้ายังคงไม่สู้ดีอย่างมาก “เจ้ากล้าหรือ?”

อวี้ชิงลั่วรู้สึกไม่เป็นธรรม “ท่านบอกว่าวิธีก่อนหน้านี้ไม่ดีนี่นา เช่นนั้นข้าจึงเลือกวิธีที่จะไม่ทำให้ท่านบาดเจ็บ ท่านควรขอบคุณข้าจึงจะถูก”

เย่ซิวตู๋โกรธเสียจนแทบกระอักเลือด ขอบคุณหรือ นางยังอยากจะให้เขาขอบคุณที่นางไม่ตอนเขาเสียอีกหรือ?

เย่ซิวตู๋จ้องนางเขม็งอย่างดุร้าย กำลังคิดจะกล่าวคำแนะนำออกมา ประตูห้องตำราก็มีเสียงเคาะดังเข้ามา

อวี้ชิงลั่วรีบลุกยืนจากตักเขา ยืนอยู่ด้านหลังเย่ซิวตู๋ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เย่ซิวตู๋กระแอมครั้งหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวกับคนด้านนอก “เข้ามา”

คนที่เข้ามาคือเสิ่นอิง เม้มปากและมีสีหน้าท่าทางจริงจัง “ท่านอ๋อง มีข่าวมาจากวังหลวงอีกแล้วขอรับ”

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ท่านอ๋องควรขอบคุณชิงลั่วที่ไม่ตอนนะคะ ไม่งั้นมีน้องให้หนานหนานไม่ได้นะ

ข่าวไหนอีกล่ะเนี่ย

ไหหม่า(海馬)