อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 988 ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ
ตอนที่ 988 ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ
ตอนที่ 988 ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ
“อวี้เป่าเอ๋อร์ ข้าจะบอกว่าท่านมาที่นี่ในวันนี้ก็เพราะปัญหาของเรา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่าน ท่านแม่ต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้นท่านพ่อก็คงไม่ชอบตัวตนของท่านแม่อีกต่อไป และจะทิ้งท่านแม่ไป แล้วท่านแม่ก็จะถูกทำร้าย มีคนมากมายที่อยู่รอบกายท่านแม่ ไม่ว่าคนที่จับตัวท่านมาจะเก่งกาจเพียงใด ไม่ว่าวรยุทธ์ของเขาจะแกร่งกล้าเพียงใด เขาก็ไม่อาจเทียบได้กับคนรอบกายท่านแม่ ท่านรู้หรือไม่ว่าใครอยู่รอบกายท่านแม่บ้าง? ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าท่านแม่กำลังตกอยู่ในอันตราย หากไม่รู้อะไรเลย?”
“อวี้เป่าเอ๋อร์ ดังนั้นท่านต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ หากท่านกล้าเป็นอะไรไป ข้าจะ ข้าจะ ข้าจะฆ่าตัวตายตามท่านไป”
“หนานหนาน…” อวี้เป่าเอ๋อร์อ้าปากค้าง “เจ้าอย่าพูดเหลวไหล”
“ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะกลับไปบอกท่านแม่ว่าท่านอยู่ที่นี่ ดังนั้นไม่ว่าท่านจะคิดอย่างไร ท่านแม่ก็จะมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับท่าน อย่าได้ทำให้ตัวเองต้องลำบาก”
“ท่านได้ยินหรือไม่ ข้าจะกลับไปบอกท่านแม่เดี๋ยวนี้ ข้าจะเดินออกไปอย่างยิ่งใหญ่ อย่างไรเสียท่านก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออยู่แล้วนี่ ข้าไม่สนใจหรอกว่าคนเลวพวกนั้นจะหาข้าเจอหรือไม่ ข้าจะสร้างความวุ่นวายให้หนักไปเลย”
“ข้าได้ยินแล้ว ได้ยินแล้ว หนานหนาน อย่าหุนหันพลันแล่น อย่าเพิ่งออกไป ข้าจะคอยพี่สาวมาช่วยอย่างเชื่อฟัง ข้าจะเชื่อฟัง เจ้าอย่าหุนหันพลันแล่น”
จากนั้นหนานหนานก็ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก แต่ปากของเขายังไม่ยอมหยุด “ท่านแน่ใจหรือ?”
“แน่นอน ข้าไม่โกหกเจ้า” อวี้เป่าเอ๋อร์มีความคิดเช่นนี้จริง เพียงแค่พูดไม่กี่คำ หนานหนานก็ตื่นตระหนกมาก เขาจะกล้ายั่วยุหนานหนานได้อย่างไร?
หนานหนานส่งเสียงขานรับ “เช่นนั้นข้าจะออกไปตามท่านแม่มาช่วยท่านเดี๋ยวนี้”
“ได้เลย” อวี้เป่าเอ๋อร์ตอบ
หนานหนานรู้สึกตึงเครียดขึ้นทันที เขารีบลดเสียงลง “มีใครบางคนกำลังมา ท่านอย่าพูด”
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ย่อตัวลงและไปซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงทันที
แน่นอนว่าวินาทีต่อมา ประตูห้องก็เปิดออก และมีคนสี่หรือห้าคนเดินเข้ามาจากข้างนอก
“มีใครอยู่หรือไม่?”
“ไม่มี”
แล้วคนเหล่านั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หนานหนานกลั้นหายใจและไม่ขยับเขยื้อน เพียงรอให้พวกเขาออกไป เขาก็จะกลับไปรายงานยังตำหนักท่านอ๋องซิวทันที
ทว่าหลังจากที่คนเหล่านั้นเข้ามาในห้อง พวกเขาก็นิ่งเงียบ
หนึ่งในนั้นเดินไปที่กล่องเหล็ก แล้วตบกล่องเหล็กอย่างแรง
“โอ๊ย…” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของอวี้เป่าเอ๋อร์ดังมาจากข้างในทันที
ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ “คนข้างในยังอยู่ ฮ่าๆ ข้าคิดว่ามีคนจงใจปล่อยงูพิษไว้ในห้องนอนของคังเฟยแล้วถือโอกาสนี้มาช่วยเจ้าเสียอีก”
ขณะที่เขาพูด ชายคนนั้นก็ตบกล่องเหล็กอีกสองครั้ง
“โอ๊ย โอ๊ย…” อวี้เป่าเอ๋อร์อดทนด้วยความสิ้นหวัง เขารู้ว่าหนานหนานยังคงอยู่ในห้องนี้ และไม่ต้องการให้เขากังวล แต่ทันทีที่กล่องเหล็กโดนแรงจากภายนอก กลไกก็จะเริ่มทำงาน ใบมีดที่อยู่ภายในกรีดซ้ำลงไปที่แผลเดิม แม้ว่าเขาจะพยายามอดกลั้นเพียงใดก็ไม่อาจกลั้นเสียงร้องได้
หนานหนานที่อยู่ใต้เตียงกำหมัดแน่น นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ
ตอนนี้เขาอยากจะรีบออกไปฆ่าคนเหล่านั้นให้หมด แต่เขาต้องอดทน เขาจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้ เขาต้องอดทน
ไม่เช่นนั้น ท่านน้าเป่าเอ๋อร์อาจต้องเผชิญกับโทษทัณฑ์ที่ร้ายแรงกว่านี้
หนานหนานกัดฟันอย่างสิ้นหวัง เขาไม่เคยเสียใจเช่นนี้มาก่อน ถ้าก่อนหน้านี้เขาได้เรียนรู้เรื่องชั่วร้ายจากท่านยายฮ่วน บางทีเขาอาจจะปลดแม่กุญแจบ้า ๆ นั่นได้ และช่วยอวี้เป่าเอ๋อร์ออกมาได้ในตอนนี้
มีเสียงกระแทกดังขึ้นอีกสองครั้งข้างนอก เสียงนั้นราวกับกำลังบดขยี้หัวใจของหนานหนาน หัวใจเขากำลังร้อนรนยิ่งนัก
เสียงของอวี้เป่าเอ๋อร์เงียบไปแล้ว มีเสียงของคนอื่นดังขึ้นในห้อง “เอาล่ะ หยุดเล่นได้แล้ว หากฆ่ามันตายเสียก่อน เจ้านายได้ฆ่าเจ้าแน่”
“ไม่ต้องห่วง มันไม่ตายหรอก” ชายคนนั้นหัวเราะคิกคัก “ชายคนนี้ดื้อรั้นนักไม่ใช่หรือ? ข้าจะลงโทษเขาอย่างหนักเพื่อนายท่าน ตราบใดที่มันยังมีชีวิตอยู่ นายท่านก็คงไม่ว่าอะไร เรื่องการทรมานนั้นท่านไม่สนใจหรอก”
เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็กระแทกกล่องเหล็กอีกสองครั้ง
“อ๊าก…” เสียงของอวี้เป่าเอ๋อร์ดังขึ้นอีกครั้ง เขารู้สึกเจ็บปวดมากราวกับว่าเส้นประสาททั้งหมดในร่างกายเขากำลังจะระเบิด
หนานหนานกัดแขนตัวเองแน่นจนเกิดรอยฟันลึกบนแขน เขาต้องอดทนอย่างไม่มีทางเลือก ร่างเล็กหดเกร็งตัวอย่างแรง ราวกับว่าการทำเช่นนี้จะช่วยลดความเจ็บปวดในหัวใจเขาได้
แต่เสียงกระแทกและเสียงร้องโหยหวนด้วยความทรมานของอวี้เป่าเอ๋อร์ก็ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนเขาแสบแก้วหู และรู้สึกว่าเสียงนั้นดังก้องในหูตลอดเวลา
“เงียบไปอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าสลบไปแล้วนะ” เสียงคนในห้องดังขึ้นอีกครั้ง
หนานหนานตกใจ และปล่อยฟันที่กัดแขนตัวเองออก มือเล็ก ๆ กำหมัดแน่น
เสียงคนข้างนอกไม่แยแส “ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวก็ฟื้นเอง”
“เฮ้ เหตุใดเราไม่โรยเกลือลงไปในแผลหน่อยเล่า?”
“เจ้าจะบ้าหรือ? เจ้าจะฆ่าเขาจริง ๆ หรือ? เขาก็แค่เด็กคนหนึ่งนะ”
“เฮ้อ คืนนี้ช่างยาวนานชวนให้เบื่อยิ่งนัก หากต้องมาคอยเฝ้าเจ้านี่ ข้าไม่ต้องอยู่เฝ้าทั้งวันทั้งคืนเลยหรือ? ตอนนี้หากข้าไม่มีแรงกระตุ้น แล้วข้าจะมีแรงทำเรื่องอื่น ๆ ได้อย่างไร?”
“เจ้า…”
จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งออกไป แต่ดวงตาของหนานหนานเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าก็กลับมาอีกครั้ง และน้ำเสียงอำมหิตก็ลอยมาเข้าหูเขา “ดูสิ ได้เกลือมาแล้ว”
แม้ว่าช่องว่างบนกล่องเหล็กจะไม่ใหญ่นัก แต่เมื่อโรยเกลือหนึ่งกำมือลงไปในนั้น มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างความเจ็บปวดให้บาดแผลบนร่างกายของอวี้เป่าเอ๋อร์
ชายคนนั้นหยิบเกลือมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วโรยลงไปในช่องว่าง
“อ๊าก… อ๊าก…” เสียงกรีดร้องของอวี้เป่าเอ๋อร์ดังก้องทันที ดวงตาของหนานหนานเป็นสีแดงก่ำ ร่างเล็กสั่นสะท้าน
เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจะฆ่าพวกมัน เขาจะฆ่าพวกมัน
“พวกเจ้าฆ่าข้า ฆ่าข้าซะ” ทันใดนั้นอวี้เป่าเอ๋อร์ก็ตะโกนเสียงดัง
ร่างของหนานหนานที่กำลังจะคลานออกมาหยุดชะงัก และได้สติขึ้นมาเล็กน้อย
“ฆ่าเจ้าหรือ? เจ้าคิดดีแล้วหรือ?” เสียงของชายผู้เฉยเมยดังขึ้นอีกครั้ง
“พวกเจ้า… พวกเจ้าทรมานข้าเช่นนี้ ข้าทนไม่ไหว… ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าจะฆ่าตัวตาย… ถึงตอนนั้น ถึงตอนนั้น เจ้านายของพวกเจ้า… จะต้องไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าเป็นแน่” เสียงของอวี้เป่าเอ๋อร์ขาดห้วงเป็นระยะจากการถูกทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ
หัวใจของหนานหนานสั่นสะท้าน ท่านน้าเป่าเอ๋อร์กำลังเตือนเขา และบอกให้เขาสงบสติอารมณ์ อย่าหุนหันพลันแล่น ใช่แล้ว จะหุนหันพลันแล่นไม่ได้
ร่างกายของหนานหนานนิ่งไปอีกครั้ง แต่มือเล็ก ๆ ยังคงกำเข้าหากันแน่น เล็บของเขาจิกลงไปในฝ่ามือจนเลือดไหลซึม
หลายคนในห้องดูเหมือนจะตกใจเพราะอวี้เป่าเอ๋อร์ พวกเขามองหน้ากัน ในที่สุดคนที่กำลังโรยเกลือก็หยุดมือ และตะคอกอย่างเย็นชา “นับว่าเจ้าใจกล้าดี แต่อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไป”
………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ใครบังอาจมาทรมานท่านน้าเป่าเอ๋อร์ของหนานหนาน ขอให้เจอจุดจบแบบไม่สวยกันทุกคนนะคะ /เผาพริกเกลือสาปส่ง/
ไหหม่า(海馬)
