อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนที่ 989 หนานหนานสลบ

ตอนที่ 989 หนานหนานสลบ

ตอนที่ 989 หนานหนานสลบ

ครั้งนี้แม้ว่าจะไม่โรยเกลืออีกต่อไป แต่เพื่อทรมานอวี้เป่าเอ๋อร์ คนผู้นั้นจะกระแทกกล่องเหล็กสองครั้งทุก ๆ ครึ่งชั่วยาม

ตลอดทั้งคืน… อวี้เป่าเอ๋อร์ถูกใบมีดในกล่องเหล็กบาดจนเลือดไหลซ้ำแล้วซ้ำเล่า หนานหนานที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงกัดแขนตัวเองจนเลือดไหลซึมออกมา แผ่นหลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

จนกระทั่งฟ้าเริ่มสาง คนกลุ่มนั้นก็พากันเดินออกจากห้องไป ราวกับไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงการกระทำอันแสนชั่วช้าของตน

หนานหนานพยายามคลานออกมาจากใต้เตียง ร่างกายของเขามีเหงื่อไหลโซมกายราวกับถูกจับขึ้นจากน้ำ

เขาเดินไปยังกล่องเหล็กเงียบ ๆ ขณะพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านน้าเป่าเอ๋อร์… ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะ… กลับไปตามคน… มาช่วยท่านเดี๋ยวนี้”

“… หนานหนาน ข้าไม่เป็นอะไร”

เห็นได้ชัดว่าแทบจะเป็นการพูดด้วยแรงเฮือกสุดท้าย เขายังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกหรือ?

หนานหนานเช็ดหน้า ดวงตาแดงก่ำ ฝ่ามือเล็กกำหมัดแน่น

ทันใดนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วใช้ประโยชน์จากเสียงการเคลื่อนไหวที่ดังมาจากข้างนอก และออกจากห้องผ่านทางหน้าต่างบานเดิมเหมือนตอนที่เข้ามา

ข้างนอกเงียบสงบมาก ท้องฟ้าก็ยังไม่ค่อยสว่างนัก แต่การเคลื่อนไหวของหนานหนานเร็วกว่าที่เคย

ไม่ต้องพูดถึงองครักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่ เกรงว่าต่อให้หนานหนานจะเดินผ่านพวกมือสังหารไป ก็คงไม่มีใครสังเกตว่ามีใครบางคนเดินผ่านหน้าพวกเขาไป

หนานหนานกลับมายังห้องบรรทมของไทเฮา ไทเฮาไม่ได้บรรทมทั้งคืน นางเอนกายลงบนเก้าอี้ยาวเพื่อรอเขาอยู่ทั้งคืน

เมื่อเห็นหนานหนานกลับมา นางก็เกือบจะตกจากเก้าอี้ยาว ก่อนรีบถามทันที “เกิดอะไรขึ้น? เจ้าเป็นอะไรหรือไม่? เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ? เหตุใดจึงมีเลือดออก?”

หนานหนานเม้มปากและขบฟันแน่น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยเสียงตะกุกตะกักว่า “ไทเฮา ข้า… ต้องกลับไปตำหนักท่านอ๋องซิวบัดเดี๋ยวนี้ขอรับ”

ไทเฮาไม่เคยเห็นหนานหนานในสภาพลำบากใจเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยเห็นแววตาเช่นนี้ของเขามาก่อน นางจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ

ครู่ต่อมา นางก็พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะส่งคนไปบอกเหมียวกงกงให้ และหลานเฉิงก็จะอยู่ในวังไปก่อนชั่วคราว แล้วข้าจะส่งเขากลับทีหลัง”

“ขอรับ” ฝ่ายคังเฟยอยู่ใกล้ตำหนักไทเฮามากกว่า นั่นจึงเป็นเหตุผลให้เขามาที่นี่ ห้องบรรทมของฮ่องเต้ต้องไปไกลกว่านี้ ซึ่งเขาไม่มีเวลามากถึงเพียงนั้น

“บัดนี้ประตูวังเปิดแล้ว ด้วยทักษะของเจ้า เจ้าน่าจะออกไปได้โดยไม่ต้องใช้เหรียญตรา”

“อืม” หนานหนานพยักหน้า

ไทเฮาแตะใบหน้าของเขา แล้วพูดเสียงเบาว่า “ไปเถิด ส่วนคังเฟย ข้าจะช่วยเฝ้าดูให้เจ้าต่อไป หากนางเคลื่อนไหวอีก ข้าจะส่งคนไปบอกเจ้า”

“อืม”

หนานหนานเพียงแค่หันกลับมา แล้วหันกลับไปทันที จากนั้นก็หายตัวไปต่อหน้าไทเฮาในพริบตา

ไทเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่ตำหนักคังเฟยเกิดอะไรขึ้นกับหนานหนานกันแน่? เขากลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

ดังที่ไทเฮาตรัส หนานหนานถอนหายใจด้วยความหนักใจ เขาเดินทางไปราวกับว่าไม่รู้สึกเหนื่อย ภายในชั่วพริบตาเขาก็ผ่านทหารรักษาพระองค์ที่เฝ้าประตูวังมาได้ และเดินไปตามถนนอย่างรวดเร็ว

ไม่มีผู้คนบนถนนยามเช้าตรู่ หนานหนานจึงเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว โดยแทบไม่มีอุปสรรคขัดขวาง

เมื่อเขากลับมาที่ตำหนักท่านอ๋องซิว องครักษ์ก็เพิ่งเปิดประตูพอดี

ครั้นเห็นหนานหนานที่สวมชุดสีดำอยู่นอกประตู ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ และดวงตาไร้ชีวิตชีวา เขาก็ตกใจมาก และรีบวิ่งเข้าไปหา “ซื่อจื่อน้อย ท่านเป็นอะไรไปขอรับ?”

“ท่านแม่ ข้าจะไปหาท่านแม่” กายของหนานหนานสั่นสะท้าน เหมือนกำลังจะล้มลงกับพื้น

องครักษ์รีบอุ้มเขาขึ้น แล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างใน

เมื่อเขาวิ่งมาเช่นนั้น คนทั้งตำหนักก็ตื่นตระหนก

อวี้ชิงลั่วสังหรณ์ใจอยู่เสมอ เย่ซิวตู๋ยุ่งกับงานมากและออกจากวังกลางดึก นางจึงนอนไม่หลับหลังจากสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก

ต่อมาเมื่อนางได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอก นางก็รีบออกไปดู และเห็นองครักษ์กำลังอุ้มหนานหนานอยู่ ซวนหย่า ท่านยายฮ่วน และคนอื่นๆ ที่ได้ยินเสียงดังกล่าว ก็รีบตามหลังนางมา

อวี้ชิงลั่วตกใจมาก และรีบวิ่งไปหาหนานหนาน

“หนานหนาน หนานหนาน เจ้าเป็นอะไรไป?”

“ฮือ…” ทันทีที่หนานหนานเห็นนาง น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลออกมาในที่สุด เขาไม่อาจควบคุมมันได้อีกต่อไป

ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ลู่หลานเฟิงรีบย่อตัวลงลูบหลังหนานหนาน “หนานหนาน เจ้าเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?”

เหตุใดจึงสวมชุดสีดำ และยัง… เลือดออกด้วย?

ไม่ใช่แค่ลู่หลานเฟิงเท่านั้นที่สังเกตเห็น แต่อวี้ชิงลั่วก็รีบหรี่ตามองไปที่แขนของเขา ชุดสีดำเปื้อนเลือดทำให้สายตาของนางมืดมนทันที

“หนานหนาน เจ้าบาดเจ็บหรือ?”

อวี้ชิงลั่วรีบถกแขนเสื้อเขาขึ้น และพบว่ามีรอยฟันลึกสองซี่ที่ยังคงมีคราบเลือดเกรอะกรังติดอยู่

ท่านยายฮ่วน ซวนหย่า และคนอื่น ๆ อ้าปากค้าง เห็นได้ชัดว่ารอยฟันนั้นเกิดจากการกัดตัวเอง แต่อะไรทำให้หนานหนานกัดตัวเองอย่างแรง?

อีกทั้งยังมีคราบเลือดบนฝ่ามือด้วย และตัวเขาก็เปียกชื้นราวกับแช่น้ำมาทั้งคืน

“หนานหนาน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เด็กดีบอกแม่ได้หรือไม่?”

“ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านต้องรีบไปช่วยท่านน้าเป่าเอ๋อร์… รีบไปช่วยเขา ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ถูกขังอยู่ในกล่องเหล็ก… กล่องเหล็กนั่นมีกลไก… มีใบมีด แค่มีคนแตะมัน มีดก็จะบาดท่านน้าเป่าเอ๋อร์… ใช่ ใช่แล้ว มีคนร้ายสองสามคนทุบกล่องนั้น… ทุบทั้งคืน เอาเกลือมาโรย… มันเจ็บมาก… ข้าซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง ไม่กล้าขยับตัว ข้าช่วย ข้าช่วยเขาไม่ได้ ท่านแม่… ข้าช่วยเขาไม่ได้ขอรับ”

ดวงตาของอวี้ชิงลั่วเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นลูกชายน้ำตาไหล หัวใจของนางก็สั่นสะท้านทันที เป่าเอ๋อร์… ถูกทรมานทั้งคืน โดยที่หนานหนาน… ซ่อนตัวฟังอยู่ใต้เตียงทั้งคืน… งั้นหรือ?

“หนานหนาน เจ้า เจ้าเห็นเป่าเอ๋อร์ใช่หรือไม่? เขาอยู่ที่ไหน?” อวี้ชิงลั่วรีบกอดเขาไว้ในอ้อมแขน และลูบหลังเขาซ้ำ ๆ “เด็กดี ไม่เป็นอะไรนะ เจ้าแค่บอกแม่มาว่าเป่าเอ๋อร์อยู่ที่ไหน แล้วแม่จะไปช่วยเขาทันที”

“ในตำหนักคังเฟย ถูกขังอยู่ในห้องนอนของคังเฟย… ในห้องเล็ก ๆ ทางด้านซ้าย”

คังเฟย? ในวังหลวงหรือ?

อวี้ชิงลั่วหรี่ตาลงทันใด เป็นเช่นนี้นี่เอง ไม่น่าแปลกใจที่พวกนางหาเขาไม่พบเสียที

นางเงยหน้าขึ้นเหลือบมองท่านยายฮ่วน “ท่านยายฮ่วน ท่านไปหาท่านปู่ฮวา พวกเราจะเข้าวังทันที”

“ท่านแม่ ข้าจะไปด้วย” หนานหนานเช็ดหน้าอย่างแรง เขาต้องการฆ่าคนเหล่านั้นด้วยมือของตัวเอง เขาต้องการล้างแค้นให้อวี้เป่าเอ๋อร์ด้วยตัวเอง

อวี้ชิงลั่วมองหน้าเขาก่อนเม้มปาก ในที่สุดก็พยักหน้า “ก็ได้ แม่จะพาเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

ขณะที่นางพูด นางก็ลุกขึ้นจูงหนานหนานเข้าไปในบ้าน

เดินไปได้เพียงสองก้าว ทันใดนั้นมือเล็ก ๆ ที่จับมือนางก็หยุดกะทันหัน เมื่ออวี้ชิงลั่วก้มลงไปมอง นางก็เห็นหนานหนานตัวสั่นสะท้าน

ทันทีหลังจากนั้น ลู่หลานเฟิง ลู่หลานอวิ๋น ซวนหย่าและคนอื่น ๆ ก็ร้องอุทานออกมา เพราะเห็นหนานหนานล้มหน้าคว่ำลงไปอย่างแรง

อวี้ชิงลั่วอ้าปากค้าง และรีบเอื้อมมือไปอุ้มเขาขึ้นมา

หนานหนานหลับตาลง หมดสติและสลบไป

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

แง สงสารหนานหนาน น้องก็ตัวเท่านี้ แต่ต้องมาเจอกับเรื่องบาดใจขนาดนี้

ไหหม่า(海馬)