อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 115 นางอยากสร้างหนี้บุญคุณ - novel-lucky

ตอนพิเศษ 115 นางอยากสร้างหนี้บุญคุณ

เมื่อเนี่ยนเนี่ยนเห็นเป่ยเป่ยหรี่ตาลง นางก็เดินไปที่ห้องของนางเงียบ ๆ

จนกระทั่งพวกเขาเข้ามาในห้องแล้ว นางก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นคือผู้พิทักษ์ทมิฬของอาณาจักรเทียนอวี่ใช่หรือไม่?”

“เก้าในสิบเลย” มีเหรียญตราติดตัว และมีรอยสักที่แขนที่เป่ยเป่ยจำได้

เนี่ยนเนี่ยนหัวเราะสดใสยิ่งขึ้น “ถ้าอย่างนั้นนางก็จงใจจะร่วมเดินทางไปกับเรา นางต้องการใช้พวกเราบังหน้า เพื่อกลับเมืองหลวงใช่หรือไม่?”

“อ่าฮะ”

“ในฐานะผู้พิทักษ์ทมิฬ นางต้องมีเรื่องด่วนที่ต้องรายงานไท่จื่อ จึงไม่อาจรอช้าได้ใช่หรือไม่?”

เป่ยเป่ยเลิกคิ้วแล้วตอบรับ

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เราจึงต้องช่วยนางด้วยการพานางร่วมเดินทางไปด้วย นั่นเป็นการช่วยเหลือเสด็จลุงด้วย แล้วเขาก็จะติดหนี้บุญข้าใช่หรือไม่?”

ด้วยวิธีนี้ ไม่ว่านางต้องการจะทำอะไรในอาณาจักรเทียนอวี่… ทุกคนก็ต้องอำนวยความสะดวกให้นาง

มุมปากของเป่ยเป่ยกระตุก เนี่ยนเนี่ยนต้องสืบทอดความร้ายกาจและความไร้ยางอายของท่านแม่มาอย่างแน่นอน

วินาทีต่อมา เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้ เนี่ยนเนี่ยนวางแผนจะฆ่าไป๋หลิวอี้ แล้วให้เสด็จลุงช่วยตามล้างตามเช็ดใช่หรือไม่?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เป่ยเป่ยก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

หลังจากเนี่ยนเนี่ยนพูดจบ นางก็ไม่สนใจเขา แล้วหันกลับไปคลำหาขวดยาสีแดงของนางอีกครั้ง

เมื่อหันกลับมา ก็พึมพำสองสามคำ “จะว่าไปแล้ว ผู้พิทักษ์ทมิฬที่ชื่อเริ่นเมิ่งเป็นคนช่างพูด หาได้ยากนะ”

นางรู้จักผู้พิทักษ์ทมิฬอยู่ไม่กี่คน ไม่ใช่แค่ที่อยู่ในตำหนักอ๋องซิว แต่รวมถึงคนรอบกายฮ่องเต้ด้วย เขามักจะไม่ชอบแสดงออก เก็บตัวและเงียบขรึม แม้ว่าจะต้องการความช่วยเหลือจากผู้อื่น เขาก็จะเพียงแค่ขอร้องอย่างเฉยเมย เพื่อเสนอเงื่อนไขแลกเปลี่ยน หากได้รับการช่วยเหลือแล้ว ก็จะพูดขอบคุณสำหรับความเมตตา และบอกว่าจะตอบแทนให้ในภายหลัง ไม่เต็มใจจะพูดคุยอะไรมากมายกับคนแปลกหน้า

เริ่นเมิ่งคนนี้… ค่อนข้างน่าสนใจ แม้ว่านางจะเป็นผู้พิทักษ์ทมิฬ แต่นางก็เป็นผู้พิทักษ์ทมิฬ “มีชีวิตชีวา” เช่นกัน เกรงว่าหากนางเข้าไปปะปนในฝูงชน ก็คงไม่มีใครสงสัยในตัวตนของนาง

หืม บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่นางจงใจให้เป็นก็ได้ใช่หรือไม่?

เนี่ยนเนี่ยนยกยิ้ม แล้วคิดว่าค่อยคิดเรื่องนี้ทีหลัง

แน่นอนว่าหลังจากวันนั้น เริ่นเมิ่งก็ติดตามกลุ่มของเนี่ยนเนี่ยนไปในรถม้าจริง ๆ

เริ่นเมิ่งยังค้นพบว่าไม่ใช่แค่เนี่ยนเนี่ยนกับน้องชายที่เดินทางเท่านั้น ยังมีสาวใช้อีกสองคน หนึ่งในนั้นถือดาบ ซึ่งน่าจะมีพื้นฐานวรยุทธ์อยู่บ้าง แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าทักษะของนางคืออะไร

ส่วนอีกคนหนึ่งดูโง่เขลากว่ามาก แต่มีมือและเท้าที่ว่องไว ทุ่มเทรับใช้สองพี่น้องมาก

โชคดีที่รถม้าที่เนี่ยนเนี่ยนนั่งมามีขนาดใหญ่พอ แม้จะมีอีกคนหนึ่งมานอนด้วยก็ไม่เป็นปัญหา

เริ่นเมิ่งยังรักษาสัญญาของนาง นางคุ้นเคยกับเส้นทางไปสู่เมืองหลวงเป็นอย่างดี เส้นทางที่นางเลือกนั้นค่อนข้างปลอดภัยและกว้างขวาง และยังเดินทางง่ายกว่าเดิมมากด้วย

บาดแผลของนางก็หายเร็วมากเช่นกัน เริ่นเมิ่งไม่คาดคิดว่าแม้เนี่ยนเนี่ยนจะอายุยังน้อย แต่ทักษะทางการแพทย์ของนางนั้นไม่ธรรมดาเลย ยารักษาแผลที่นางเตรียมไว้นั้นมีประสิทธิภาพดีมาก ภายในไม่กี่วันบาดแผลก็เกือบจะหายเป็นปกติแล้ว ทั้งยังช่วยบำรุงกำลังให้นางด้วย

หลังจากใกล้ชิดกันได้ไม่กี่วัน เนี่ยนเนี่ยนก็รู้สึกอีกครั้ง ว่าคนคนนี้เป็นผู้พิทักษ์ทมิฬที่พูดมากจริง ๆ

แต่ถึงกระนั้นนางก็เป็นคนที่ระมัดระวังตัวมากเช่นกัน อย่างน้อยในช่วงสองสามวันที่อยู่ด้วยกัน นางก็ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับตัวตนของนางเลย แม้ว่านางจะพูดมาก แต่นางก็เอาแต่พูดถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวตนนาง อย่างขนบธรรมเนียมและประเพณีของพื้นที่นี้

แต่นางยังพยายามทดสอบตัวตนของเนี่ยนเนี่ยนด้วย ทว่าน่าเสียดาย ที่เนี่ยนเนี่ยนได้รับการปลูกฝังจากอวี้ชิงลั่วมานานจนถึงระดับปรมาจารย์แล้ว ทั้งเรื่องจุดประสงค์ในการมาอาณาจักรเทียนอวี่ และบ้านเกิดของพ่อแม่ของนาง นางสามารถตอบได้อย่างแนบเนียนเสมอ

แม้ว่าทั้งคู่จะมีเป้าหมายในใจ แต่ต่างก็มีความคิดของตัวเอง

แต่หลังจากใกล้ชิดกันได้ไม่กี่วัน เริ่นเมิ่งและเนี่ยนเนี่ยนต่างก็รู้สึกว่าเข้ากับอีกฝ่ายได้ แล้วพวกนางก็เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันโดยไม่คาดคิด และค่อย ๆ กลายเป็นเพื่อนกัน

ยังมีเวลาอีกห้าวัน ก่อนจะเดินทางสู่เมืองหลวงของอาณาจักรเทียนอวี่ เมื่อรถม้าแล่นผ่านเนินเขา ก็ได้เผชิญหน้ากับกลุ่มโจร

เริ่นเมิ่งทำตามที่นางพูดไว้ แม้ว่านางจะยังบาดเจ็บอยู่ แต่นางก็รีบออกไปทันที

ในเวลาเดียวกัน เหวินหย่าก็กระโดดขึ้นไปบนรถม้าพร้อมกับกระบี่ในมือ ใครก็ตามที่กล้าก้าวมาข้างหน้าจะถูกดาบฟัน

เป่ยเป่ยลงจากหลังม้า เข้าไปในรถม้าอย่างรวดเร็ว แล้วเอนกายหนุนหมอนด้วยความผ่อนคลาย เขาขี่ม้ามาตลอดทางจึงเหนื่อยมาก เขาจึงต้องการพักผ่อนให้เต็มที่ยามได้รับโอกาสในตอนนี้

เนี่ยนเนี่ยนเหลือบมองเขา ก่อนจะคุ้ยกล่องด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่สนใจเสียงแหบแห้งร้องหาพ่อแม่ที่ดังมาจากข้างนอก

เมื่อเห็นเป่ยเป่ยเอนกายหลับตาอยู่ด้านข้าง เนี่ยนเนี่ยนก็ยกยิ้มและยัดบางอย่างเข้าปากเขา

เป่ยเป่ยขมวดคิ้ว แล้วกลืนมันลงไป โดยไม่แม้แต่จะลืมตา

“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะวางยาเจ้าจนตายหรือ?” เนี่ยนเนี่ยนหันไปมองโม่เพียว ที่กำลังปกป้องกระถางต้นไม้เล็ก ๆ ที่นางซื้อมาระหว่างทางอย่างแน่นหนา มุมปากของนางกระตุกสองครั้ง โม่เพียวแค่ต้องการปกป้องของก็ผิดหรือ?

เป่ยเป่ยถอนหายใจเบา ๆ “ถ้าเจ้าวางยาข้าจนตาย ก็จะมีคนมาล้างแค้นให้ข้า”

เนี่ยนเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น “หืม ใคร? เหมยเขียวน้อยของเจ้าหรือ?”

ทันทีที่พูดถึงเหมยเขียวน้อยของเขา เป่ยเป่ยก็เม้มปาก ก่อนจะพลิกตัวลุกขึ้นจากหมอน “ข้าน่าจะพานางมาด้วย”

“ท่านอาหลีไม่ยอมหรอก เด็กหญิงตัวน้อยอายุเพียงเก้าขวบ จะเชื่อใจให้เจ้าพานางมาที่นี่ด้วยได้อย่างไร?”

“ข้าดูแลปกป้องนางได้”

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกว่าเขาน่าจะสับสนเกี่ยวกับสถานการณ์เล็กน้อย นางจึงยกมือขึ้นจับผมของเขา “เป่ยเป่ย ภารกิจของเจ้าคือปกป้องข้า ดังนั้นอย่าคิดมากเรื่องนี้ แค่เชื่อฟังพี่สาวอย่างข้าก็พอ”

เย่ฉิงเป่ยกลอกตา พลิกตัวและนอนลงอีกครั้ง

เสียงคมดาบปะทะกันข้างนอกดังขึ้นไม่รู้จบ โจรเหล่านั้นเป็นเพียงกลุ่มโจรกระจอก ไม่ต้องพูดถึงฝีมือการปล้นหรอก แม้แต่การเข้าใกล้รถม้าก็ยังเป็นเรื่องยาก

เนี่ยนเนี่ยนทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างนอก นางคุ้ยกล่องของนางอีกครั้ง

วันนี้เนี่ยนเนี่ยนได้สกัดยาในขวดยาสีแดงเจ็ดขวด เมื่อเห็นแถวขวดยาสีสันสดใสวางอยู่ในกล่อง นางก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงการต่อสู้ด้านนอกรถม้าก็หยุดลงในที่สุด เสียงคร่ำครวญและกรีดร้องเบาลงแล้ว ได้ยินแค่เสียงครวญครางเบา ๆ ไม่กี่ครั้ง

เหวินหย่ากระโดดลงมาจากหลังคารถม้า แล้วร่อนลงข้าง ๆ

โจรสองคนนอนกระอักเลือดอยู่ใต้เท้าของนาง

เริ่นเมิ่งเก็บดาบแล้วเดินเข้ามา เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น ดวงตาของนางที่มองเหวินหย่าก็มืดมนขึ้นเล็กน้อย

ใบหน้าของนางยังคงมีเลือดออก และบาดแผลก็ดูเหมือนจะเปิดออกเล็กน้อย เพราะการฟาดฟันหลายครั้งเมื่อสักครู่นี้ แม้ว่าจะมีโจรไม่มากนัก แต่ก็ค่อนข้างยากสำหรับนาง ที่จะจัดการเมื่อมีโจรมากเกินไป อีกทั้งสภาพร่างกายของนางก็ยังไม่ค่อยดีนักด้วย

ม่านรถม้าถูกเปิดออก เริ่นเมิ่งเข้าไปในรถม้าขณะกุมบาดแผลไว้

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางเงยหน้าขึ้น นางจะเห็นขวดสีแดงสดในมือของเนี่ยนเนี่ยน จนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

จะเข้าใจผิดไหมเนี่ยว่าเนี่ยนเนี่ยนจะวางยา ท่าทางดูไม่น่ารักษาด้วยเลย

ไหหม่า(海馬)