อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 154 ซื้อใจติงเซียงได้อย่างน่าฉงน - novel-lucky

ตอนพิเศษ 154 ซื้อใจติงเซียงได้อย่างน่าฉงน

ติงเซียงเชื่อฟังมาก และนำน้ำไปให้เนี่ยนเนี่ยนล้างหน้าจริง ๆ

จิตใจเนี่ยนเนี่ยนกำลังยุ่งเหยิง นางจึงไม่ได้สนใจใบหน้าบึ้งตึงของติงเซียง รีบล้างหน้าแล้วเข้านอน

ติงเซียงออกจากประตูห้องด้านซ้ายไปเงียบ ๆ ก่อนจะยืนอยู่หน้าประตูพลางพ่นลมหายใจเย็นชา

อวี้ซีผู้นี้เป็นที่โปรดปรานจริง ๆ นางอยู่ในวังหลวงกับคุณชายใหญ่หนึ่งวันหนึ่งคืน ไม่รู้ว่าทำอะไรไปบ้าง

นางขบฟันจนแทบหัก ก่อนจะหันหลังเดินไปที่สวนหลิงสุ่ย

เมื่อออกมาอีกครั้ง รอยยิ้มที่มุมปากนางก็กว้างขึ้นเล็กน้อย

เนี่ยนเนี่ยนไม่รู้ว่าแม้แต่ในยามหลับใหล ก็ยังมีคนพยายามจะเล่นงานนาง นางเริ่มฝันเลอะเทอะยุ่งเหยิง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลากลางวันแล้ว

ข้างนอกเงียบมากราวกับว่าไม่มีใครเดินไปมา

เนี่ยนเนี่ยนลูบหัวตัวเอง ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงุนงง จัดเสื้อผ้าและผมให้เรียบร้อย แล้วเปิดประตู

หงหยากำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ตรงทางเดินไม่ไกล เมื่อเห็นนางก็รีบวิ่งมาหาทันที แต่ฝีเท้าเบาอย่างยิ่ง

“แม่นางอวี้ซี เจ้าตื่นแล้วหรือ?” นางยิ้ม

เนี่ยนเนี่ยนมีความประทับใจที่ดีต่อนาง นางจึงยิ้มตอบ “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“ตอนนี้เที่ยงวันแล้ว” หงหยาลดเสียงลงกระซิบ “เนื่องจากเมื่อวานนี้คุณชายใหญ่ทำงานหนักมาทั้งวัน ตอนนี้จึงยังคงหลับอยู่ อาเวินกับพี่ติงเซียงจึงบอกทุกคนว่าอย่าส่งเสียงดังเกินไป เพื่อไม่ให้คุณชายใหญ่ที่ยังบาดเจ็บอยู่ตื่น”

เนี่ยนเนี่ยนพลันตระหนัก ไม่คาดคิดว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว นางนอนหลับสนิทมากจริงๆ

“แม่นางอวี้ซี เจ้ารอที่นี่สักครู่ ข้าจะรีบกลับมา” หงหยาพูด จากนั้นหันหลังวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เนี่ยนเนี่ยนมองแผ่นหลังของนางด้วยความฉงนสนเท่ห์ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่านางกับโม่เพียวมีนิสัยคล้ายกัน

นางแหงนหน้าไปมองแสงแดดจ้าเหนือศีรษะ แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน หงหยาก็วิ่งกลับมาอีกครั้ง แต่ในมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยถังหูลู่ไม้ใหญ่

นางวิ่งมาหาเนี่ยนเนี่ยน แล้วพูดออกมาขณะเหนื่อยหอบว่า “แม่นางอวี้ซี นี่คือสิ่งที่คนขับรถม้าหลิวขอให้ข้ามอบให้เจ้า เขาบอกว่าเจ้าฝากเขาซื้อให้”

ขณะที่นางพูด สายตาของนางก็ยังคงจับจ้องถังหูลู่ในมือ

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึง ระหว่างทางกลับ นางให้เหรียญเงินขนาดเล็กแก่คนขับรถม้าหลิว และขอให้เขาช่วยซื้อถังหูลู่ให้

นางได้เงินมาจากคนรับใช้ในวังที่มาถามนางเรื่องงานอดิเรกของไป๋หลิวอี้ ตอนที่นางอยู่ในวังหลวง เดิมทีนางตั้งใจจะนำไปซื้อถังหูลู่ให้โม่เพียวกับหงหยา ส่วนที่เหลือที่ได้ทอนมา ก็คิดว่าจะให้เป็นค่าทำธุระแก่คนขับรถม้าหลิว

แต่นางไม่คาดคิดมาก่อน ว่าคนขับรถม้าหลิวจะซื่อสัตย์ถึงเพียงนี้ ถึงกับเอาเงินทั้งหมดไปซื้อถังหูลู่

ดูแล้วเกรงว่าเขาคงจะซื้อขนมทุกอย่างที่คนเร่ขายมี

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก เมื่อมองสิ่งของในมือของหงหยา นางก็ไม่กล้าจะรับไว้ทั้งหมดจริง ๆ

นางครุ่นคิด ก่อนจะหยิบมันออกมาหลายไม้ แล้วยกยิ้ม “ข้าต้องการแค่นี้แหละ เจ้าช่วยข้าแจกจ่ายส่วนที่เหลือให้กับสาวใช้คนอื่น ๆ ในเรือนนี้ได้”

“เอ๊ะ?” หงหยาตกตะลึง ดวงตาของนางเบิกกว้าง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “แม่นางอวี้ซี เจ้าหมายถึงจะแจกพวกนี้ทั้งหมดเลยหรือ? เจ้าไม่ต้องการมันหรือ?”

“ข้ากินคนเดียวไม่หมดหรอก” เนี่ยนเนี่ยนเขย่าไม้เสียบในมือ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ข้าซื้อมาให้พวกเจ้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“แล้ว แล้วมีส่วนของข้าด้วยหรือ?” หงหยาอดกลืนน้ำลายไม่ได้

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกว่าเด็กสาวตัวน้อยคนนี้คล้ายกับโม่เพียวมากเกินไปแล้ว นางจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อยในใจ และพยักหน้าทันที “แน่นอน เจ้าเอาไปได้เลยสองไม้ เพราะวันแรกที่ข้ามาที่สวนจิ่นเฟิง เจ้าใจดีและเป็นมิตรกับข้ามาก”

ตอนแรกนางคิดว่าจะได้มาสองไม้ ไม้หนึ่งสำหรับโม่เพียว และอีกไม้หนึ่งสำหรับหงหยา

ตอนนี้… คนขับรถม้าหลิวได้ช่วยให้นางซื้อใจผู้คนทางอ้อม

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็บอกหงหยาอีกว่า “ฝากให้คนขับรถม้าหลิวหนึ่งไม้ด้วย” แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะกินหรือไม่ แต่ก็ได้ยินมาว่าคนขับรถม้าหลิวมีลูกสาวอยู่ที่บ้าน ดังนั้นเขาน่าจะชอบมัน

ดวงตาของหงหยาเป็นประกาย นางมองเนี่ยนเนี่ยนราวกับว่ามองผู้มีพระคุณ

ครอบครัวของนางมีน้องสาวด้วย และมันต้องถูกปากนางแน่ ได้ยินมาว่าถังหูลู่นั้นอร่อยมาก แต่สำหรับพวกนางแล้ว มันมีราคาค่อนข้างแพงเกินไป

เนี่ยนเนี่ยนเดินออกจากสวนจิ่นเฟิงด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินไปที่สวนดอกไม้

หงหยาถือถังหูลู่สองไม้กลับเข้าไปในห้องของนาง

เมื่อออกมาอีกครั้ง ติงเซียงที่กลับมาจากข้างนอกก็บังเอิญมาเจอ เมื่อเห็นนางถือถังหูลู่ คิ้วนางก็ขมวด “หงหยา เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

“พี่ติงเซียง” หงหยารีบวิ่งไปข้างหน้า หยิบไม้หนึ่งมาวางไว้ในมือติงเซียง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่นางอวี้ซีขอให้คนขับรถม้าหลิวซื้อถังหูลู่ให้ นี่สำหรับท่าน”

ติงเซียงผงะไปครู่หนึ่ง แล้วมองถังหูลู่ที่อยู่ในมือ นางขมวดคิ้วมุ่น อวี้ซีเป็นคนซื้อหรือ? นางรู้สึกอยากจะโยนถังหูลู่ออกไปทันที

แต่ว่า…

เมื่อเห็นสีสันสดใสเงางามของมัน ติงเซียงก็อดไม่ได้ที่จะแอบกลืนน้ำลาย แม้ว่านางจะเป็นหัวหน้าสาวใช้ แต่นางก็ต้องเก็บเงินไว้ใช้ทุกเดือน เพื่อเป็นสินสอดในอนาคต สุดท้ายหากในอนาคต คุณหนูเปี่ยวกลายเป็นนายหญิงใหญ่จริง ๆ ด้วยนิสัยของนาง เกรงว่านางคงไม่เต็มใจจะจ่ายเงินค่าสินสอดให้นางแน่

ดังนั้นนางจึงซื้อถังหูลู่เพียงครั้งเดียวตอนที่ยังเด็ก จนบัดนี้ก็ยังคงต้องการลิ้มลองรสชาติของมันอีกครั้ง

นางทำแก้มป่อง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าอวี้ซีคิดจะทำอะไร แต่ตอนนี้นางเริ่มรู้วิธีซื้อใจคนแล้วงั้นหรือ? มันก็แค่ถังหูลู่ไม้เดียว ตระหนี่เกินไปแล้ว”

นางพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้องตัวเองอย่างไม่ไยดี

จนกระทั่งเข้าประตูมาแล้ว นางก็เลียริมฝีปากแล้วกัดอย่างแรง ด้วยดวงตาเป็นประกาย

รสชาติช่างหอมหวาน จนแทบทำให้ใจละลาย

ติงเซียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทันใดนั้นก็วางถังหูลู่ลงบนชามเปล่าบนโต๊ะ แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย

คำพูดที่นางได้ยินตอนเดินผ่านสวนหลิงสุ่ย พลันแวบเข้ามาในความคิด…

นางส่ายหน้าอย่างแรง ไม่ใช่เรื่องของนาง ไม่ใช่เรื่องของนาง ไม่ใช่เรื่องของนาง

ต่อให้จะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับอวี้ซี แต่ทั้งหมดเกิดจากคุณหนูเปี่ยว นาง… นางเป็นผู้บริสุทธิ์ นางไม่เคยคิดจะปลิดชีวิตใคร อย่างมากก็แค่เยาะเย้ยดูถูกให้ลำบากใจเล็กน้อย

ติงเซียงสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง ก่อนจะหยิบถังหูลู่ขึ้นมากัดอีกครั้ง แต่น่าแปลกที่ครั้งนี้รู้สึกขมเล็กน้อย

นางวางถังหูลู่ลงอีกครั้ง ทันใดนั้นก็เปิดประตูวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ที่นั่นหงหยาเพิ่งแจกถังหูลู่เสร็จ เมื่อเห็นติงเซียงดูกังวลใจ นางก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย “พี่ติงเซียง เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“อวี้ซีไปไหน?”

“นางไปที่สวนดอกไม้”

สวนดอกไม้หรือ? ติงเซียงสบถออกมาเบา ๆ เหตุใดมันช่างบังเอิญที่ไปสวนดอกไม้?

ใบหน้าของนางซีดลงในชั่วพริบตา นางรีบวิ่งไปที่สวนดอกไม้ โดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองอีกต่อไป

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

โดนเนี่ยนเนี่ยนวางยาแล้วหรือเปล่าน้า อาจโดนทางอ้อมในรูปยาสั่งงี้ กินอะไรอย่างหนึ่งมาก่อนแล้วมากินของที่แสลงเข้า พิษเลยสำแดง

ไหหม่า(海馬)

—————————————————————————————-