อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 161 ชี้ให้เห็น

ตอนพิเศษ 161 ชี้ให้เห็น

ตอนพิเศษ 161 ชี้ให้เห็น

เนี่ยนเนี่ยนเห็นเช่นนั้นก็เอามือออกอย่างรู้เท่าทัน แล้วพูดกับแม่นมอวี๋ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “ท่านช่วยพาฮูหยินเฒ่าไปสุขาทีเถิด”

แม่นมอวี๋ตกตะลึง แล้วมองไปที่ฮูหยินเฒ่าไป๋

ฝ่ายหลังพยักหน้าเบา ๆ แม่นมอวี๋รีบก้าวเข้าไปช่วยพยุงนางไปที่ห้องด้านซ้าย

เนี่ยนเนี่ยนยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว ตอนนี้นางเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง เมื่อมองไปยังห้องที่ว่างเปล่า ความคิดของนางก็หวนกลับมาที่ความคิดเมื่อครู่นี้

นางรู้สึกว่าสถานการณ์ดูเหมือนจะพัฒนาไปในทิศทางที่เลวร้ายมาก

นางดูเหมือน… ดูเหมือนว่า…บางที… อาจจะ… ไม่ได้เกลียดไป๋หลิวอี้อีกต่อไป

แม้แต่ความคิดที่จะแต่งงานกับเขาที่ทำให้นางตกใจกลัวก็เกิดขึ้น

ด้วยความคิดเช่นนี้ แสดงว่านาง… แอบชอบชายคนนั้นอยู่งั้นหรือ?

แต่ว่า… แต่ว่าผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน เหตุใดนางถึงตกหลุมรักชายคนหนึ่งได้อย่างง่ายดาย?

ยิ่งกว่านั้นชายคนนี้ยังทำตัวไม่ดีด้วย เขาไม่ชัดเจนกับคุณหนูเปี่ยวคนนั้น นางจะยอมรับได้อย่างไร?

เนี่ยนเนี่ยนส่ายหน้าอย่างแรง ขณะที่นางกำลังจะพยายามขจัดความคิดที่น่ารำคาญนี้ เสียงแผ่วเบาก็ดังมาจากห้องด้านซ้าย

“ฮูหยินเฒ่า ท่านชอบแม่นางอวี้ซีมากหรือเจ้าคะ?” แม่นมอวี๋พูดด้วยเสียงแผ่วเบา แต่สำหรับเนี่ยนเนี่ยน การแอบฟังไม่ใช่ปัญหา

ในที่สุดท้องของฮูหยินเฒ่าไป๋ก็รู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย ฝีมือของหญิงสาวคนนั้นดีมาก นางกดลงไปสองสามครั้งเพื่อกำจัดของเสียที่สะสมในร่างกายของนาง มันดีกว่าการกินยาจริง ๆ

เมื่อได้ยินคำถามของแม่นมอวี๋ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากนาง “ใช่แล้ว ข้ารู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้เจอนาง แต่น่าเสียดายที่นางเป็นเพียงสาวใช้ คงจะดีมากถ้านางมีสถานะที่สูงขึ้น”

สุดท้ายแล้ว ในใจของฮูหยินเฒ่าไป๋ก็ยังคงมีแนวคิดเรื่องสถานะที่หยั่งรากลึก

แม่นมอวี๋กังวลมากหลังจากได้ยินเช่นนั้น จึงเตือนด้วยเสียงเบาว่า “ฮูหยินเฒ่า ท่านลืมสิ่งที่นายท่านพูดไปแล้วหรือเจ้าคะ? แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ที่แม่นางอวี้ซีแต่งตัวเป็นคนรับใช้ชายและติดตามคุณชายใหญ่เข้าไปในวังหลวง แต่นายท่านยังบอกด้วย ว่าทัศนคติของคุณชายใหญ่คนโตที่มีต่ออวี้ซีนั้นแตกต่างไปจากสาวใช้ทั่วไป ทั้งสองคนอาจมีความรู้สึกต่อกันแล้ว และมันคงจะดีถ้าอยู่ในเวลาปกติ แต่ตอนนี้คุณชายใหญ่ได้ส่งจดหมายขอแต่งงานไปให้จวิ้นจู่น้อยเนี่ยนเนี่ยนแห่งอาณาจักรเฟิงชางแล้ว นี่ไม่ใช่การตบหน้าจวิ้นจู่น้อยหรอกหรือเจ้าคะ? ถ้าจวิ้นจู่น้อยรู้เรื่องอวี้ซีตอนที่นางแต่งงานเข้าจวนซูกั๋วกง จะเกิดอะไรขึ้นเล่าเจ้าคะ?”

ฮูหยินเฒ่าไป๋ขมวดคิ้ว แล้วแอบถอนหายใจ

“ข้ารู้สึกสับสนไปหน่อย หลังจากถูกนางนวดครั้งสองครั้ง ข้าก็ลืมสถานะปัจจุบันของนางไปแล้ว”

แม่นมอวี๋พ่นลมหายใจเบา ๆ แล้วถามว่า “แล้วแม่เฒ่าคิดจะทำอย่างไรกับอวี้ซีหรือเจ้าคะ?”

“… ข้าชอบหญิงคนนั้นจริง ๆ และข้าก็ทนไม่ได้ที่จะขายนางออกไป แต่ข้าปล่อยให้นางอยู่เคียงข้างหลิวอี้ต่อไปไม่ได้ ต่อให้ในอนาคต นางจะได้รับอนุญาตให้เป็นนางบำเรอของหลิวอี้ แต่ก็จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากเนี่ยนเนี่ยนเสียก่อน ไม่เช่นนั้นจะเป็นการทำผิดต่อเนี่ยนเนี่ยน ข้าคิดว่านางควรอยู่กับข้าสักสองสามวัน และถ้าเจ้ารองมา ก็ให้เขาพานางออกไป”

เนี่ยนเนี่ยนได้ยินแล้ว ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เพื่อไม่ให้ทำผิดต่อนาง จึงต้องขับไล่นางออกไป

เนี่ยนเนี่ยนบอกไม่ได้ว่าในใจนางตอนนี้เป็นอย่างไร สุดท้ายฮูหยินเฒ่าก็กำลังคิดถึงนาง แต่ว่า…

นางอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและแอบหัวเราะ แต่นางไม่สามารถออกจากจวนซูกั๋วกงได้ในตอนนี้ นางจึงต้องหาวิธีทำให้แม่เฒ่าทิ้งความคิดนี้ไปเสีย

ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น แม่นมอวี๋ก็ประคองฮูหยินเฒ่าไป๋ออกมาแล้ว

เนี่ยนเนี่ยนยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเชื่อฟัง เมื่อแม่เฒ่านั่งบนเก้าอี้ยาวแล้ว นางก็ถามว่า “ฮูหยินเฒ่ารู้สึกอย่างไรเจ้าคะ? รู้สึกสบายตัวขึ้นมากหรือไม่?”

“อืม รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

เนี่ยนเนี่ยนก้าวเข้าไปพูดด้วยรอยยิ้ม “ให้ข้านวดไหล่ให้ท่านอีกนะเจ้าคะ”

เนี่ยนเนี่ยนไม่มีย่า แม้ว่านางจะได้รับความรักจากคนอื่นตั้งแต่ยังเด็ก และแม่นมเก๋อกับแม่นมเซียวก็ปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี แม้ว่าเนี่ยนเนี่ยนจะถือว่าพวกนางเป็นเหมือนญาติของนาง แต่พวกนางก็มีเส้นแบ่งในใจเสมอ และยืนยันที่จะยึดมั่นในหน้าที่ในฐานะคนรับใช้

เมื่อฮูหยินเฒ่าไป๋พูดถึงแม่และพี่ใหญ่ของนาง นางก็มีความรู้สึกสนิทสนมและต้องการใกล้ชิด

ฮูหยินเฒ่าไป๋ดูเหมือนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าให้เนี่ยนเนี่ยนมาที่เก้าอี้ยาว

ทั้งห้องเงียบลง แม่นมอวี๋ขยิบตาให้ฮูหยินเฒ่าไป๋ สีหน้าดูกังวลเล็กน้อย

ฮูหยินเฒ่าไป๋ถอนหายใจ แล้วพูดเสียงว่า “อวี้ซี เจ้าคิดว่าคนแก่อย่างข้า จะมีโอกาสได้พบหญิงคนนั้นและเด็กคนนั้นอีกหรือไม่?”

เนี่ยนเนี่ยนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะ “ต้องมีสิเจ้าคะ”

เนี่ยนเนี่ยนได้ตัดสินใจแล้ว ว่านางจะเขียนจดหมายไปบอกแม่และพี่ใหญ่ ว่าฮูหยินเฒ่าไป๋คิดถึงพวกนางมากแค่ไหน

แม่เฒ่ายกยิ้ม “ใช่แล้ว เจ้าไม่รู้หรอก ว่าหลิวอี้และลูกสาวของหญิงสาวคนนั้น หมั้นหมายกันตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อลูกสาวของนางแต่งงาน นางก็ต้องมากับลูกสาวด้วยเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นด้วยระยะทางที่ไกลกันมากเช่นนี้ นางจะสบายใจได้อย่างไร? ด้วยนิสัยของนาง นางจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของนางถูกรังแกแน่นอน และนางอาจจะมาอยู่ที่นี่สักพักด้วย อวี้ซีเอ๋ย นางเป็นหมอที่มีทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยม ถึงตอนนั้นเจ้าสามารถขอให้นางสอนเจ้าก็ได้ แล้วเจ้าจะไม่เสียใจแน่นอน”

มือของเนี่ยนเนี่ยนหยุดนิ่ง นางกะพริบตา แม่เฒ่าพูดเช่นนี้… เพราะต้องการเตือนนางให้นางกลับออกไปหรือเปล่า?

นางเม้มปากโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วตอบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “อืม แน่นอนเจ้าค่ะ”

เหตุใดนางถึงไม่มีปฏิกิริยาเลย เมื่อรู้ว่าหลิวอี้หมั้นหมายกับคนอื่นแล้ว?

แม่นมอวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม “ไม่รู้ว่าจวิ้นจู่น้อยที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับเขาจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร แต่นางต้องหน้าตางดงามมากเป็นแน่ พ่อแม่หน้าตาดีมากทั้งคู่ คุณชายใหญ่ของเราต้องชอบนางมากเป็นแน่เจ้าค่ะ คุณชายใหญ่ของเราเพิ่งสอบไป่กวนผ่าน อนาคตของเขาจึงไร้ขีดจำกัด ถ้าหากเขาแต่งงานกับภรรยาที่เป็นจวิ้นจู่น้อยผู้เป็นที่รักยิ่งของทุกคน ในอนาคตก็คงจะเป็นดั่งกิ่งทองใบหยก ไม่รู้จะวิเศษเพียงใด แล้วท่านแม่เฒ่าก็จะได้อุ้มเหลนน้อยน่ารักเจ้าค่ะ”

เนี่ยนเนี่ยนคิดในใจว่าความจริงแล้วหน้าตานางก็พอดูได้ แม่นมอวี๋ไม่น่าชมนางเยอะเลย นางรู้สึกเขินอาย

เหตุใดยังไม่มีการตอบสนองเลย? มุมปากของแม่นมอวี๋กระตุก ก่อนจะพูดต่อ “ข้าได้ยินมาว่าจวิ้นจู่น้อยเป็นคนเก่งมาก ในอนาคตนางจะทำให้คนรับใช้ของนางเชื่องได้อย่างแน่นอน จะไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาแน่”

เนี่ยนเนี่ยนทำหน้าไม่ถูก พูดเสียอย่างกับว่านางเป็นพวกบ้าอำนาจ ความจริงแล้วนางใจดีกับผู้คนมาก และจะไม่ทำให้คนอื่นต้องเชื่องเลย เหล่าสาวใช้ในจวนของนาง ต่างได้รับการสั่งสอนโดยเหวินหย่าและโม่เพียว

เหตุใดยังคงไม่มีการตอบสนองอีก? พูดไปจนหมดแล้ว

ฮูหยินเฒ่าไป๋กับแม่นมอวี๋มองหน้ากัน นางแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจหรือเปล่า? หรือว่าไม่เข้าใจความหมายที่จะสื่อจริง ๆ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทำได้เพียงชี้ให้เห็นไปเลยเท่านั้น

ฮูหยินเฒ่าไป๋กระแอมเบา ๆ “อวี้ซีเอ๋ย…”

“โครม…” ฮูหยินเฒ่าไป๋ยังไม่ทันได้พูดจบ จู่ ๆ เสียงข้างนอกก็ดังขึ้น ตามมาด้วยร่างที่วิ่งร้องไห้เข้ามา

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

จวิ้นจู่น้อยกับเนี่ยนเนี่ยนคือคนเดียวกันค่า ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะรู้สึกขุ่นเคืองหรอก

ไหหม่า(海馬)