อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 169 ท่านเป็นลูกกตัญญู

ตอนพิเศษ 169 ท่านเป็นลูกกตัญญู

ตอนพิเศษ 169 ท่านเป็นลูกกตัญญู

มีชายคนหนึ่งกำลังเอนซบไหล่ของอาหมี่ เขาสวมชุดผ้าทอเปื้อนเลือด สภาพสะบักสะบอม

ใบหน้านางเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และกำลังจะเดินพยุงชายคนนั้นเข้าไปข้างใน

อาหลานตกใจและขวางนางไว้ “เจ้าจะทำอะไร? นี่คือเรือนของฮูหยิน เจ้าจะปล่อยให้บุรุษเข้ามาโดยพลการได้อย่างไร?”

นางกำลังพูด แต่ชายคนนั้นค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น แล้วเรียกด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “อาหลาน”

เมื่ออาหลานที่เห็นชัดเจนว่าชายตรงหน้านางคือใคร สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปมาก แล้วกระซิบว่า “นายน้อยเปี่ยว…”

หลิ่วซื่อที่อยู่ข้างในได้ยินเสียงจึงออกมาทันที เมื่อเห็นสภาพของหลิ่วเหวย นางก็แทบจะเป็นลม แล้วรีบกวักมือเรียกอาหลานและอาหมี่ให้ช่วยพยุงเขา

ทั้งสองรีบพยุงหลิ่วเหวยไปนอนบนเตียง จากนั้นจึงเริ่มตักน้ำมาให้เขาทำความสะอาดแผล

หลิ่วซื่อนั่งข้าง ๆ ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “เจ้าไปโดนอะไรมา? เกิดอะไรขึ้น? ใครทำร้ายเจ้า? เจ้าออกไปทำอะไรข้างนอกกลางดึก?”

หลิ่วเหวยยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ขณะพิงหมอน แล้วพูดอย่างอ่อนแรง “ท่านป้า ท่านถามคำถามมากมายพร้อมกันเช่นนี้ ข้าจะตอบคำถามเหล่านี้ได้อย่างไรเล่าขอรับ? ข้าเกเรเองจนไปสร้างปัญหาข้างนอก ข้าไม่คิดว่าจะถูกคนอื่นแก้แค้น ตอนที่ข้าไปเที่ยวทะเลสาบอวี้กับเพื่อน ๆ ตอนกลางคืน ข้าพลัดหลงกับสหายของข้า และบังเอิญมาซ่อนตัวอยู่นอกจวนซูกั๋วกง ข้าจึงเข้ามาหลบภัยขอรับ ท่านป้า ได้โปรดอย่าบอกใครเรื่องข้านะขอรับ”

สีหน้าของหลิ่วซื่อบึ้งตึงอย่างยิ่ง “พวกเจ้าสองคนชอบทำให้คนอื่นต้องกังวล”

“ท่านป้า ท่านห้ามบอกใคร แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องและท่านลุงนะขอรับ ไม่เช่นนั้นหากเรื่องนี้ถึงหูท่านพ่อของข้า เกรงว่าในอนาคตข้าต้องลำบากแน่ขอรับ”

เนี่ยนเนี่ยนเลิกคิ้วสูง ขอให้หลิ่วซื่อเก็บเป็นความลับ ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะไม่ได้เกิดขึ้นด้วยสาเหตุธรรมดาอย่างที่เขาพูด

เพราะสถานที่นี้อยู่ใกล้เขตพระราชฐาน แม้ตระกูลหลิ่วจะไม่สูงส่งเท่าจวนซูกั๋วกง แต่ก็ยังคงเป็นครอบครัวใหญ่ ใครจะประมาทเข้าโจมตีคนตระกูลหลิ่วยามวิกาล? แม้แต่สมาชิกตระกูลจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ก็จะไม่ฆ่าหลิ่วเหวยและเหล่าสหายของเขาในยามดึกสงัดเพราะความคับข้องใจส่วนตัวแน่

คำพูดเหล่านี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการหลอกลวงหลิ่วซื่อ แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่อาจตรวจสอบข้อเท็จจริงได้เลย

อาหลานและอาหมี่นำน้ำและผ้าพันแผลมาให้แล้ว หลิ่วเหวยได้รับบาดเจ็บที่แขน บาดแผลนั้นค่อนข้างลึก โชคดีที่เลือดหยุดไหลแล้ว ตราบใดที่พันผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง และพักฟื้นให้ดีก็จะไม่เป็นอะไร

“ท่านป้า คืนนี้ข้าเกรงว่าข้าจะกลับไม่ได้ ดังนั้นขออยู่คุยกันที่นี่ก่อนนะขอรับ”

หลิ่วซื่อจ้องมองเขา “เจ้ากำลังพูดอะไร เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ จะให้ข้าขับไล่เจ้าออกไปได้อย่างไร?” นางขมวดคิ้วอีกครั้ง “แต่อาการบาดเจ็บของเจ้าไม่ง่ายเลยที่จะปกปิดยามเจ้ากลับไป “

“ท่านป้าไม่ต้องห่วงขอรับ ข้ายังมีความคิดบางอย่าง… ข้าเหนื่อยนิดหน่อย ขอพักก่อนนะขอรับ” หลังจากพูดจบเขาก็หมดแรง จึงหันหน้าแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียง

หลิ่วซื่อสั่งให้อาหลานคอยดูแลเขา แล้วเรียกอาหมี่เข้าไปในห้องชั้นใน และถามนางด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“บ่าวก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ บ่าวมองเฟิงฉินกำลังเดินออกจากสวน และกำลังจะกลับ แต่จู่ ๆ ก็เห็นคนผู้หนึ่งกระโจนเข้ามาหา บ่าวเห็นว่าเป็นนายน้อยเปี่ยวที่ได้รับบาดเจ็บ นายน้อยเปี่ยวสั่งให้บ่าวเงียบไว้ บ่าวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากพามาด้วยเจ้าค่ะ”

หลิ่วซื่อพยักหน้า แล้วโบกมือให้นางออกไป

เนี่ยนเนี่ยนเม้มปาก นางไม่อยากรอช้าจริง ๆ ในขณะที่อาหมี่ออกไปเปลี่ยนน้ำ นางก็กระโจนออกไปทันที

นางเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก ใช้เวลาไม่นานก็มายืนอยู่นอกโถงเล่อฝู ขณะกำลังจะเดินไปห้องที่นางอาศัยอยู่ นางก็หยุดยืนรวบผมเล็กน้อย แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปข้างในด้วยท่าทางงัวเงีย

เป็นไปตามคาด เฟิงฉินนั่งอยู่บนขอบเตียง เมื่อเห็นนางเข้ามาก็ถามด้วยความตื่นตระหนก “เจ้า เจ้าไปไหนกลางดึก?”

“หืม?” เนี่ยนเนี่ยนขยี้ตา แล้วพูดด้วยความงุนงง “ข้าไปห้องสุขามา ว่าจะชวนเจ้าอยู่ แต่ตื่นมาข้าก็ไม่เห็นเจ้าแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าก็ไปด้วย พอข้าไปที่นั่นก็ไม่พบเจ้า”

แน่นอนว่าย่อมไม่เจอนางอยู่แล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฟิงฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วตอบว่า “ข้านอนไม่หลับ ข้าเลยออกไปเดินเล่น พอข้ากลับมาก็ตกใจมากที่พบว่าเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่” พูดจบนางก็หาวทันที ด้วยความกลัวว่านางจะถามต่ออีก จึงทำเป็นง่วงมาก “เอาล่ะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ข้าต้องตื่นแต่เช้า ไปนอนเถิด”

เนี่ยนเนี่ยนมองนางนอนลง ก่อนจะลอบเบะปาก แล้วก็หลับไปเช่นกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น เฟิงฉินตื่นตรงเวลาและปลุกเนี่ยนเนี่ยนขึ้นมา

เนี่ยนเนี่ยนอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา จู่ ๆ นางก็อยากจะกลับไปที่สวนจิ่นเฟิง อย่างน้อยไป๋หลิวอี้ก็มีมนุษยธรรมมาก เพราะสั่งคนอื่นไว้ว่าอย่ารบกวนการนอนหลับของนาง

ตอนนี้ที่โถงเล่อฝูยังไม่รุ่งเช้าเลย แต่ต้องตื่นไปทำงานแล้ว…

ใช่แล้ว งาน…

เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตามองเฟิงฉินวางอ่างน้ำในมือของนาง แล้วบอกนางยืดยาวว่า “ประเดี๋ยวฮูหยินเฒ่าก็จะตื่นแล้ว เจ้าเอาอ่างล้างหน้าเข้าไปรอให้ฮูหยินเฒ่าล้าง จากนั้นไปยืนรอยกอาหารอยู่ข้าง ๆ ฮูหยินเฒ่าชอบกินเนื้อนุ่ม ๆ ประเดี๋ยวตอนกินอาหารเช้า อย่าลืมยกอาหารจานโปรดของฮูหยินเฒ่าไปก่อน เพื่อไม่ให้สับสน”

เนี่ยนเนี่ยนกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเล็กน้อยพลางนึกเย้ยหยันเมื่อได้ยินคำพูดนั้น มันคงแปลกพิกลถ้านางยอมให้ฮูหยินเฒ่ากินเนื้อ

หลังจากหาวอีกครั้ง นางก็รออยู่นอกห้องนอนของฮูหยินเฒ่าในสภาพสิ้นหวัง

แน่นอนว่าใช้เวลาไม่นานก่อนจะมีเสียงการเคลื่อนไหวจากข้างใน แม่นมอวี๋รอให้ฮูหยินเฒ่าไป๋ตื่น แล้วก็เรียกนางเข้าไป

เมื่อเห็นเนี่ยนเนี่ยน ฮูหยินเฒ่าไป๋ก็ยังคงประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่แม่นมอวี๋บอกนางเมื่อวานนี้ นางก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันเป็นสัญญาณที่ดีว่าอย่างน้อยนางก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างหลิวอี้

แต่หลิวอี้ปล่อยให้หญิงคนนี้มาง่าย ๆ ก็เกินความคาดหมายของนาง

เนี่ยนเนี่ยนนอนไม่พอ เมื่อคืนนี้นางไปเป็นสายสืบยามดึก และถูกลากขึ้นมาจากเตียงในตอนเช้าตรู่ เนี่ยนเนี่ยนที่มักจะตื่นนอนเองตามธรรมชาติจึงไม่อาจคุ้นชินได้ในเวลาอันสั้น

นางทำได้เพียงรอให้ฮูหยินเฒ่าไป๋อาบน้ำ ขณะหาวติดต่อกันสามครั้งจนน้ำตาเล็ดออกมาจากหางตา

แม่นมอวี๋หน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ฮูหยินเฒ่าไป๋เห็นว่าตลกยิ่ง จึงหันไปถามนาง “อะไร? นอนไม่พอหรือ?”

“เมื่อคืนนี้ข้าได้แต่คิดว่าจะฟื้นฟูร่างกายของฮูหยินเฒ่าอย่างไร ทำให้นอนดึกไปหน่อย ก็เลย…” เนี่ยนเนี่ยนรีบตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

ฮูหยินเฒ่าไป๋รู้สึกขบขันนาง “เจ้าบอกมาก็ได้ เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่คุ้นเคยเมื่อมาที่โถงเล่อฝูครั้งแรก อีกสักพักข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาคอยรับใช้ ถึงตอนนั้นค่อยไปนอนต่อแล้วกัน”

เนี่ยนเนี่ยนตอบรับด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเลิกคิ้วให้แม่นมอวี๋

มุมปากของแม่นมอวี๋กระตุกสองครั้ง จากนั้นก็มีคนยกอาหารเช้าเข้ามา

เมื่อเนี่ยนเนี่ยนเห็นอาหารที่นำเข้ามา สีหน้าของนางก็พลันมืดมน

คำแนะนำของนางไม่มีประโยชน์เลย ส่วนแม่นมอวี๋ก็ตั้งใจยกอาหารโปรดของฮูหยินเฒ่าไป๋มาวางตรงหน้านาง

เนี่ยนเนี่ยนเย้ยหยัน ก่อนจะก้าวเข้าไปข้างหน้า แล้วยื่นมือไปหยิบหม้อหมูตุ๋นที่ฮูหยินเฒ่าไป๋กำลังจะคีบ

ฮูหยินเฒ่าไป๋และแม่นมอวี๋ “…”

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ท่าทางคนทางตระกูลหลิ่วจะพาปัญหาเข้ามาในจวนอีกแล้ว

ไหหม่า(海馬)

—————————————————————————————-