อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 173 ของขวัญแทนใจ

ตอนพิเศษ 173 ของขวัญแทนใจ

ตอนพิเศษ 173 ของขวัญแทนใจ

ไป๋หลิวอี้รู้สึกดีขึ้น เขาชี้ไปที่กองของขวัญบนโต๊ะและเก้าอี้ยาวด้านข้าง แล้วพูดว่า “เจ้าชอบชิ้นไหนก็หยิบไปได้เลย”

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นางไม่คาดคิดว่าเขาจะมอบให้นางจริง ๆ นางแค่… หาเรื่องพูดให้คลายประหม่า

อาเวินก็ตะลึงเช่นกัน ไม่น่าแปลกใจที่คุณชายใหญ่บอกว่า ไม่จำเป็นต้องนำของขวัญเหล่านี้ไปเก็บไว้ในเรือนเก็บของ ที่แท้ก็เพื่อการนี้…

เขารู้อยู่แล้วหรือว่าแม่นางอวี้ซีจะขอรางวัลจากเขา? หรือว่าคุณชายใหญ่วางแผนจะให้แม่นางอวี้ซีเลือกสิ่งที่นางต้องการมาตั้งแต่แรกแล้ว?

เนี่ยนเนี่ยนถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ “ให้ข้าเลือกได้เลยจริงหรือเจ้าคะ?”

“ย่อมได้” ไป๋หลิวอี้พยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

เนี่ยนเนี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทีละก้าว ก่อนจะยื่นมือออกไป ขณะยังคงมองไปที่ไป๋หลิวอี้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้หยุดนาง นางจึงมองไปที่กองของขวัญ

ความจริงแล้วนางไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านี้เลย นางไม่เคยขาดของขวัญดี ๆ เลย ตั้งแต่นางยังเด็ก พี่ใหญ่ของนางได้รวบรวมสิ่งของมีค่ามากมายไว้ให้นาง ไม่ต้องพูดถึงพ่อแม่ของนาง เสด็จพี่ เสด็จปู่และคนอื่นอีกมากมาย จนเรือนเก็บของของนางถือได้ว่าเป็นคลังสมบัติขนาดย่อม

หลังจากมองดูกล่องของขวัญที่วางซ้อนกัน นางก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็หยิบกล่องที่มีโสมอยู่ตรงกลางออกมา ก่อนยกยิ้มและพูดกับไป๋หลิวอี้ว่า “เท่านี้พอแล้วเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องการอย่างอื่นแล้วหรือ?” ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่นางชอบเป็นพิเศษที่นี่

เขามองย้อนกลับไป หรือว่าจะเลือกของขวัญให้นางด้วยตัวเองดี

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า “ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้วเจ้าค่ะ มันแพงเกินกว่าที่ข้าจะครอบครองได้ เพราะอย่างไรเสียข้าก็เป็นสาวใช้…”

ไป๋หลิวอี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ นางเตือนตัวเองเรื่องสถานะสาวใช้อยู่เสมอ แต่เห็นได้ชัดว่านางไม่มีจิตสำนึกของการเป็นสาวใช้เลย

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจออกมาเบา ๆ และกำแผ่นหยกในมืออย่างแรง

ไป๋หลิวอี้มีดวงตาที่เฉียบคม และเมื่อเขาเห็นหางเล็ก ๆ ของนางโผล่ออกมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวกลับไปก่อนนะเจ้าคะ” เนี่ยนเนี่ยนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถือกล่องหันหลังเดินกลับไป

รูม่านตาของไป๋หลิวอี้หดตัว ทันใดนั้นเขาก็ถามว่า “ที่อยู่ในมือเจ้าคืออะไร?”

เนี่ยนเนี่ยนผงะ จากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วตอบทันทีว่า “โอ้ เกือบลืมไปเลย อันที่จริงข้าเตรียมของขวัญไว้ด้วย… นี่เจ้าค่ะ”

เมื่อนางยื่นแผ่นหยกให้เขา ไป๋หลิวอี้ก็รู้สึกว่าหยกนั้นอบอุ่นและเปียกชื้น มันถูกแกะสลักเป็นลวดลายงดงาม แม้แต่ด้ายที่ร้อยผ่านแผ่นหยกก็ยังถือว่าประณีตยิ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่เนี่ยนเนี่ยน สิ่งนี้… ราคาไม่ถูกเลย

เนี่ยนเนี่ยนคิดเรื่องนี้ไว้แล้วเช่นกัน นางรู้สึกหงุดหงิดทันที จึงกระแอมเบา ๆ แล้วอธิบายอย่างเคร่งขรึม “ท่านอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่มอบสิ่งนี้ให้ข้า เขาบอกว่าโชคชะตาได้กำหนดมาให้ข้าแล้ว เขาจึงมอบให้ข้าโดยไม่คิดเงินสักตำลึง ข้าคิดว่าคุณภาพของแผ่นหยกนี้ดีมาก มันต้องมีราคาแพงมากเป็นแน่ หากมอบให้คุณชายใหญ่ ก็น่าจะ… เหมาะสมเจ้าค่ะ นี่เป็นของขวัญเพื่อแสดงความยินดีกับคุณชายใหญ่ อืม”

ไป๋หลิวอี้ยกยิ้มให้นางอย่างมีความหมาย “อย่างนั้นหรือ…”

น้ำเสียงของเขาชวนอึดอัดมาก เนี่ยนเนี่ยนกัดฟันแน่น ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ในที่สุดไป๋หลิวอี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ เนี่ยนเนี่ยนได้ยินแล้วก็ยิ่งก้าวเท้าเร็วขึ้น

เกลียดไป๋หลิวอี้ยิ่งนัก เกลียดแทบตาย จะเกลียดใครมากถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?

เนี่ยนเนี่ยนอยากจะทำตุ๊กตาสาปแช่ง จู่ ๆ นางก็เกิดแรงบันดาลใจในการทำยาพิษ ที่จะทำให้ชีวิตเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

เป้าหมายก็คือไป๋หลิวอี้

ส่วนไป๋หลิวอี้ถือแผ่นหยกไว้ในฝ่ามือ แล้วมองดูด้วยความพึงพอใจอยู่นาน เมื่ออาเวินเห็นจากระยะไกล สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาอยู่กับไป๋หลิวอี้มาหลายปีแล้ว เขาจึงได้เห็นข้าวของดี ๆ มามากมาย มองเพียงแค่ปราดเดียว ก็รู้ว่าแผ่นหยกแผ่นนั้นราคาแพงมาก

เขาไม่เชื่อเรื่องที่อวี้ซีบอกว่าอาจารย์เป็นคนมอบแผ่นหยกให้ อาจารย์คนใดจะใจกว้างเช่นนี้? โชคชะตาก็คง… อาจารย์มักจะให้ประคำมากกว่า

อาเวินกลืนน้ำลาย แล้วก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว “นายท่าน แผ่นหยกนี้… ข้าเกรงว่ามันจะไม่ได้ราคาถูกขอรับ”

“อืม ข้ารู้แล้ว” ไป๋หลิวอี้พ่นลมหายใจ เนี่ยนเนี่ยนเอ๋ยเนี่ยนเนี่ยน ชีวิตนี้เจ้าหนีไม่พ้นหรอก สิ่งนี้… นับเป็นของขวัญแทนใจได้แล้ว

อาเวินยังคงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไป๋หลิวอี้เปลี่ยนสีหน้า แล้วเงยหน้าถามเขาว่า “คนที่เฝ้าดูจวนซูกั๋วกงถอยออกไปหมดแล้วหรือ?”

“ขอรับ เพิ่งออกไป” เมื่อพูดถึงเรื่องร้ายแรง อาเวินก็พักเรื่องเนี่ยนเนี่ยนทันที แล้วตอบอย่างจริงจัง

“คนพวกนั้นจับตามองจวนซูกั๋วกงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว…” ไป๋หลิวอี้ใช้นิ้วลูบไล้แผ่นหยกแผ่วเบา รู้สึกถึงอุณหภูมิจากฝ่ามือของเนี่ยนเนี่ยนที่ยังคงอยู่บนนั้นจาง ๆ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นในจวนเมื่อคืนนี้?”

“บ่าวพบว่านายน้อยเปี่ยวได้รับบาดเจ็บ และปีนข้ามกำแพงจวนซูกั๋วกงเมื่อคืนนี้ และเขายังคงซ่อนตัวอยู่ในเรือนของฮูหยินขอรับ”

นิ้วของไป๋หลิวอี้ชะงัก เขาหรี่ตาเย้ยหยัน “หลิ่วซื่อ… จะสร้างปัญหาให้จวนซูกั๋วกงจริง ๆ”

“เช่นนั้น…นายท่าน ท่านต้องการให้บ่าวทำอะไรหรือขอรับ?”

“อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้ ให้คนไปคอยจับตาดูเรือนของหลิ่วซื่อไว้ และรายงานกลับมาหากมีความเคลื่อนไหว” ตราบใดที่ความปลอดภัยของจวนซูกั๋วกงยังไม่ถูกคุกคาม ไป๋หลิวอี้ก็จะไม่สนใจเรื่องยุ่งเหยิงของหลิ่วซื่อ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวเสริมว่า “แล้วระวังอย่าให้หลิ่วเหวยติดต่อกับหลิวเจวี๋ย หากหลิ่วซื่อทำสิ่งที่อาจนำไปสู่หายนะจริง ๆ จะได้ไม่สามารถลากหลิวเจวี๋ยลงไปในน้ำได้”

“ขอรับ”

ไป๋หลิวอี้หลับตานึกถึงหลิ่วเหวย

แม้ว่าคนที่กำลังจับตามองหลิ่วเหวยจะล่าถอยไปแล้ว แต่เขาก็ให้อาเวินส่งคนไปติดตามเขา แต่ไม่รู้ว่าจะได้เบาะแสอะไรหรือไม่

อาเวินที่อยู่ข้าง ๆ นิ่งเงียบ รอให้ไป๋หลิวอี้คิดออกก่อนจะออกคำสั่ง

ใครจะรู้ว่าไป๋หลิวอี้ได้พักผ่อนจิตใจของเขามาสักพักแล้ว เมื่อเขาเปล่งเสียงอีกครั้ง เขาก็ถามถึงอวี้ซีว่า “… นางอยู่ที่โถงเล่อฝูแล้วเป็นอย่างไรบ้าง?”

อาเวินนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ท่าทีของเขาที่มีต่ออวี้ซีคนนี้แปลกเกินไป เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาอยากจะรับนางเป็นนางบำเรอจริง ๆ? แต่ในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสม แม้ว่าเขาจะเข้าใจความจริงนี้ แต่นายท่านก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไม่ชัดเจน

แต่เขายังคงคำนึงถึงเรื่องนี้ แล้วตอบด้วยความเคารพว่า “เช้าวันนี้ แม่นางอวี้ซีห้ามไม่ให้ฮูหยินเฒ่ากินหมูตุ๋น มันเป็นการกระทำที่กล้าหาญมาก เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วจวนแล้วขอรับ”

“จริงหรือ?” ไป๋หลิวอี้หัวเราะ “ดูเหมือนว่านางเหมาะจะเป็นหมอมากกว่าสาวใช้”

อาเวินก็คิดเช่นกัน สาวใช้จะห้ามเจ้านายไม่ให้กินอาหารได้อย่างไร? แต่ที่แปลกก็คือฮูหยินเฒ่าดูเหมือนจะไม่ได้ตำหนินางเช่นกัน

“หลิ่วยางยางอยู่ที่ไหน? มีแผนการอะไรอยู่หรือเปล่า?” ไป๋หลิวอี้ยืนขึ้น แล้วมองไปยังกองกล่องของขวัญบนโต๊ะ และคิดว่าในเมื่อเนี่ยนเนี่ยนไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ ก็สามารถนำมันไปเก็บไว้ในเรือนเก็บของได้แล้ว

ในบรรดาสิ่งของมากมายเหล่านี้ ไม่มีชิ้นใดที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ สิ่งเดียวที่เขาชอบคือ… แผ่นหยกในมือของเขา

…………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เผลอให้ของแทนใจกับเขาด้วย ชีวิตนี้ไม่รอดจากเงื้อมมือเขาแล้วล่ะเนี่ยนเนี่ยน

ไหหม่า(海馬)