อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 176 ชะตาถึงฆาต

ตอนพิเศษ 176 ชะตาถึงฆาต

ตอนพิเศษ 176 ชะตาถึงฆาต

สาวใช้ที่นั่งอยู่ข้างหยกหรูอี้ที่แตกกระจายคือหงหยา ผู้อยู่ใกล้ชิดนางมาโดยตลอด

บัดนี้นัยน์ตาของนางบวมแดง นิ้วยังคงเปื้อนเลือด ร่างกายดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว นางจ้องมองหยกหรูอี้ที่พื้นด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่สามารถแม้แต่จะร้องไห้ออกมาได้ รูปลักษณ์ไร้เดียงสาและร่าเริงดังที่นางเคยมีพลันสลายหายไปจนหมดสิ้น

นางขมวดคิ้ว รีบก้าวเข้าไปเขย่าร่างหงหยาเบา ๆ “หงหยา หงหยา?”

หงหยาสั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อเงยหน้าขึ้นและเห็นนาง ในที่สุดรูม่านตาของนางที่ขยายออกก็ค่อย ๆ หดตัวลง

วินาทีต่อมา นางก็คว้าชายกระโปรงของเนี่ยนเนี่ยนอย่างตื่นเต้นทันที แทบจะเอามารัดคอนางไว้แน่น

ริมฝีปากของนางสั่นเล็กน้อย “อวี้ซี อวี้ซี ได้โปรดขอร้องคุณชายใหญ่ โปรดช่วยข้าขอร้องคุณชายใหญ่ด้วย ได้โปรดอย่าทำร้ายครอบครัวของข้า มันเป็นความผิดพลาดของข้าเอง ข้าจะแบกรับมันไว้คนเดียว เข้าใจหรือไม่? โปรดช่วยข้าขอร้องคุณชายใหญ่กับฮูหยินเฒ่าด้วยเถิด ได้โปรด”

เนี่ยนเนี่ยนกอดนางอย่างแรง “อย่าพูดเหลวไหล เจ้าจะไม่เป็นอะไร…”

ก่อนที่นางจะพูดจบ หลิ่วยางยางก็ดึงนางขึ้นมา นางยืนโซเซและเดินออกไปสองสามก้าว “เจ้ารู้จักใช้คำพูดปลอบโยนคนดีนี่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร นางจะไม่เป็นอะไรงั้นหรือ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เรื่องนี้เกี่ยวพันกับไท่จื่อ ต่อให้เจ้าจะเป็นที่โปรดปรานของคุณชายใหญ่และฮูหยินเฒ่า แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ หากเจ้าเก่งนักก็ไปเข้าเฝ้าไท่จื่อเพื่อวิงวอนขอ แล้วมาดูกันว่าไท่จื่อจะสนใจคนรับใช้ต่ำต้อยเช่นเจ้าหรือไม่ หงหยาและครอบครัวของนางจะรอด เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเจ้างั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หงหยาก็คอตกอีกครั้ง ใช่แล้ว อวี้ซีเป็นเพียงสาวใช้ คุณชายใหญ่และแม่เฒ่าจะไม่เปลี่ยนการตัดสินใจเพียงเพราะคำพูดของนาง

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกเศร้าจนยืนได้ไม่มั่นคง

ในขณะนี้ ความสนใจของทุกคนอยู่ที่เนี่ยนเนี่ยนผู้กำลังจ้องมองหลิ่วยางยาง จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อนางเดินออกไปจากประตูด้านข้าง

เนี่ยนเนี่ยนเห็นท่าทางพึงพอใจของหลิ่วยางยางก็รู้สึกโมโหมาก จิตใจของคนผู้นี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ หงหยาเป็นเพียงสาวใช้ มันคุ้มค่ากับความพยายามรังแกอย่างหนักของนางหรือ?

หลิ่วยางยางดูเหมือนจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้นาง แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “อันที่จริง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะสาวใช้ที่ชื่อหงหยาเข้าใกล้เจ้า หรือไม่ใช่เพราะนางต้องการยืนเคียงข้างเจ้า และกีดกันข้าออกจากสวนจิ่นเฟิงครั้งแล้วครั้งเล่า นางก็จะไม่มีจุดจบเช่นนี้ จะว่าไปแล้ว เจ้าต่างหากที่เป็นคนทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมาน”

รูม่านตาของเนี่ยนเนี่ยนหดตัว นางมองไปที่หลิ่วยางยางในทันใด เช่นนั้นหลิ่วยางยางกำลังจะกำจัดทุกคนที่เข้าใกล้นางหรือ?

“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะจัดการกับนางตอนนี้ แต่ข้าแค่อยากจะสอนบทเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้นาง ในขณะที่ลูกพี่ลูกน้องของข้าไม่ได้อยู่ที่สวนจิ่นเฟิงในวันนี้ เพื่อที่นางจะได้จดจำเอาไว้ให้ชัดเจน ข้าไม่ได้คาดหวังว่าความสะเพร่าของนางจะทำให้นางมีเคราะห์ เป็นกรรมของนางที่สร้างความเดือดร้อน”

หลิ่วยางยางหรี่ตาและยกยิ้มเงียบ ๆ นัยน์ตาฉายแววโหดเหี้ยมเย็นชา

ติงเซียงกำหมัดแน่น พูดตามตรงคือนางไม่อยากให้หงหยาประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ ทั้งสองเป็นสาวใช้ของสวนจิ่นเฟิง และหงหยาเชื่อฟังมาโดยตลอด ดังนั้นพวกนางจึงไม่มีศัตรู นางคิดว่าหากอวี้ซีมีเวทมนตร์จริง ๆ ก็น่าจะสามารถช่วยนางได้?

ขณะที่นางคิดถึงเรื่องนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหงหยา

คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีคนอยู่ข้างหยกหรูอี้ที่แตกกระจายอีกต่อไป ติงเซียงตกใจ “หงหยาอยู่ไหน?”

เนี่ยนเนี่ยนหันกลับมาอย่างรวดเร็ว พบว่าหงหยาไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกต่อไป

คิ้วของนางขมวดมุ่น แต่หลิ่วยางยางหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “นางช่างไร้เดียงสานัก คิดว่าจะหลบหนีด้วยวิธีนี้ได้งั้นหรือ? มันไม่ง่ายเลยที่จะออกจากจวนซูกั๋วกงได้ แม้จะหลบซ่อนได้ชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางหนีพ้น ต่อให้หนีไปบวชก็ไม่มีทางหนีพ้นไปได้ จือลู่ ไปเถอะ ตามข้าไปหาฮูหยินเฒ่า ข้าไม่เชื่อว่านางจะรอดจากหายนะครั้งนี้”

หลิ่วยางยางพูดจบก็เหลือบมองเนี่ยนเนี่ยนที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความยั่วยุ จากนั้นนางก็เดินออกไปจากสวนจิ่นเฟิง

คนรับใช้ที่ประตูรีบถอยกลับไป จนกระทั่งหลิ่วยางยางและเหล่าสมุนเดินออกจากลานไปแล้ว จากนั้นพวกนางก็รวมตัวกันอีกครั้ง แล้วพูดคุยกันเบา ๆ ด้วยความกังวล “ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี?”

“เจ้าไม่สนใจหงหยาจริงหรือ?”

“หญิงคนนั้นไม่ได้ตั้งใจ คิดว่าไท่จื่อจะคำนึงถึงเหตุผลนี้หรือไม่?”

“เจ้าฝันไปเถอะ พวกเราต่างก็เป็นแค่สาวใช้ ไม่ต้องพูดถึงว่าไท่จื่อจะคำนึงถึงหรือไม่เลย แม้แต่ชีวิตของหงหยาก็ไม่มีค่าเท่ากับหยกหรูอี้อันนั้นด้วยซ้ำ”

เนี่ยนเนี่ยนเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ติงเซียงขมวดคิ้วและถามนางว่า “อวี้ซี มีอะไรที่เจ้าสามารถทำได้หรือไม่?”

เนี่ยนเนี่ยนเหลือบมองนางด้วยความประหลาดใจ นางตระหนักได้ในขณะนี้ว่าในความเป็นจริง คนรับใช้และสาวใช้ในสวนจิ่นเฟิงทั้งหมด มีความเป็นอันหนึ่งเดียวกันมาก เช่นเดียวกับครั้งล่าสุดที่ไป๋หลิวอี้ได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าคนรับใช้แต่ละคนจะมีความคิดของตัวเอง แต่พวกเขาทุกคนก็ปิดปากสนิท ไม่ยอมแพร่งพราย

ไป๋หลิวอี้คนนั้น… มีความสามารถมากจริง ๆ ใช่หรือไม่?

“อวี้ซี หงหยาไม่ได้ตั้งใจ จึงไม่ควรจะ…” เมื่อเห็นว่านางเงียบ ติงเซียงก็แอบถอนหายใจ

เนี่ยนเนี่ยนยังคงเม้มปาก อันที่จริงการทำหยกหรูอี้ของไท่จื่อแตกไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับนาง เมื่อก่อนท่านลุงได้ส่งสิ่งของมากมายมาให้นาง และนางก็เผลอทำของเหล่านั้นแตกไปสองสามชิ้น หากนับว่าเป็นโทษร้ายแรง ก็คงถือได้ว่านางทำผิดร้ายแรงมามากมาย

เป็นเพียงเพราะตอนนี้คนทำหยกหรูอี้แตกคือหงหยา และหลิ่วยางยางก็ยึดมั่นกับเรื่องนี้มาก หากสามัญชนทำลายของที่วังหลวงประทานให้ นอกจากเรื่องนี้จะถูกปกปิด ก็ต้องได้รับโทษจริง ๆ

หงหยา…

เดี๋ยวนะ…

“เอ๊ะ” สีหน้าของเนี่ยนเนี่ยนเปลี่ยนไปทันที นางรีบจับมือติงเซียง แล้วถามอย่างกระวนกระวายว่า “ห้องของหงหยาอยู่ที่ใด?”

ติงเซียงรู้สึกสับสน นางกะพริบตาด้วยความสงสัย “อะ อะไรนะ?”

“ข้าถามว่าเรือนของหงหยาอยู่ที่ใด?”

ติงเซียงชี้ไปทางซ้าย “… ห้องที่สองตรงนั้น”

เนี่ยนเนี่ยนรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว นางเปิดห้องทันที แต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน

ติงเซียงและคนอื่น ๆ รีบตามไปดูเนี่ยนเนี่ยนด้วยความแปลกใจ

เนี่ยนเนี่ยนเม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมาถามนางว่า “ครอบครัวของหงหยาอาศัยอยู่ที่ไหน?” นางเกิดที่นี่ ดังนั้นครอบครัวของนางทุกคนก็น่าจะอาศัยอยู่ในจวน

“เรือนต้าทง”

“พาข้าไป”

ติงเซียงไม่เข้าใจว่าเนี่ยนเนี่ยนกำลังจะทำอะไร แต่เมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวล หัวใจของนางก็เต้นรัวทันที นางรีบพยักหน้า และนำนางไปที่เรือนต้าทงอย่างกระวนกระวาย

ครอบครัวของหงหยาอาศัยอยู่ทางตะวันออกสุดของเรือนต้าทง และสภาพแวดล้อมก็ดี

ทันทีที่พวกนางมาถึง ก็เห็นพ่อแม่และน้องสาวของหงหยานั่งร้องไห้คร่ำครวญกันอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อพวกเขาเห็นติงเซียงและเนี่ยนเนี่ยนก็รีบลุกขึ้นยืน

“หงหยาอยู่ไหน?”

แม่ของหงหยาไม่อาจกลั้นน้ำตาได้ทันที จึงพูดขณะร้องไห้ “นาง นางเพิ่งวิ่งกลับมาบอก ว่านางสร้างปัญหาด้วยการทำหยกหรูอี้ที่คุณชายใหญ่ได้รับพระราชทานมา เกรงว่านางคงจะไม่รอด และบอกให้คนแก่อย่างเราสองคนดูแลตัวเองดี ๆ แล้วนางก็บอกว่าอยากอยู่คนเดียวสักพัก นางจึงอยู่แต่ข้างในห้อง ไม่ยอมออกมา แม่นางอวี้ซี แม่นางติงเซียง เจ้าช่วย…”

เนี่ยนเนี่ยนไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังนางนานเกินไป เมื่อรู้ว่าหงหยาอยู่ในห้อง นางก็ถีบประตูให้เปิดออก

ทันใดนั้นทุกคนที่อยู่นอกประตูก็อ้าปากค้าง ขณะมองร่างผอมบางที่ห้อยลงมาจากบนขื่อ

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

หงหยาผูกคอตายชดใช้ความผิดเสียแล้ว วิธีกำจัดคนของเธอช่างโหดเหี้ยมนักหลิ่วยางยาง

ไหหม่า(海馬)