อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 178 ยุยง

ตอนพิเศษ 178 ยุยง

ตอนพิเศษ 178 ยุยง

ทุกคนในห้องเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน และเห็นคนในชุดคนรับใช้ชายเดินเข้ามาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

หลิ่วยางยางขมวดคิ้ว คนผู้นี้คือใคร?

ก่อนที่นางจะคิดออก นางก็เห็นอีกร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตู ร่างนั้นสูงโปร่งและมีท่าทางสง่างาม ดูเหมือนจะอายุแค่ยี่สิบเท่านั้น เขามองไปยังคนรับใช้คนนั้นด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก “น้องหญิงสิบสาม เจ้าลืมสิ่งที่สัญญากับข้าไว้แล้วหรือ?”

ฮูหยินเฒ่าไป๋ตกตะลึง…น้องหญิงสิบสาม

นางเป็นคนแรกที่ตอบสนอง รีบลุกขึ้นจากตั่งยาว แล้วพูดกับสองคนที่เข้ามาว่า “ถวายบังคมองค์ชายเก้าเพคะ”

หลิ่วซื่อก็ตอบสนองเช่นกัน และรีบทำความเคารพถังอวี้เทียน

ถังอวี้เทียนรีบพยุงแม่เฒ่าขึ้น แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฮูหยินเฒ่าอย่าสุภาพเกินไปเลยขอรับ ข้ามาที่นี่เพื่อเยี่ยมท่าน หากท่านยังทำเช่นนี้ จะไม่ใช่ความผิดของข้าหรือขอรับ?”

ถังอวี้เทียนเป็นองค์ชายเก้าแห่งอาณาจักรเทียนอวี่ ตอนที่เขายังเด็ก เขาเคยอยู่ในจวนไป๋เป็นระยะเวลาหนึ่งโดยบังเอิญ เขารักและเคารพฮูหยินเฒ่ามาก เมื่อเขาได้ยินซูกั๋วกงบอกว่าฮูหยินเฒ่าสุขภาพไม่ดี เขาจึงมาเยี่ยม

เขาเป็นองค์ชาย ฮูหยินเฒ่าไป๋รู้ว่าเขากำลังจะมา เดิมทีนางต้องการไปทักทายเขาด้วยตนเอง แต่ถังอวี้เทียนเคยมาที่นี่บ่อยครั้ง และเขามักคิดว่ามันน่าอายหากจะขอให้ฮูหยินออกมาทักทายเขา เขาจึงยืนกรานให้นางรอเขาอยู่ที่โถงเล่อฝู

ดังนั้น แม้ว่าจะมีคนเข้ามารายงานว่าองค์ชายเก้าเสด็จมาแล้ว ฮูหยินเฒ่าไป๋ก็ไม่ได้ออกจากโถงเล่อฝู แต่นางยังคงเปลี่ยนเสื้อผ้าและรออยู่ในห้อง

คาดไม่ถึงว่าหลิ่วยางยางจะมาในช่วงที่รอนี้ และสิ่งที่นางพูด… องค์ชายเก้ากับ…คนที่เข้ามาก็ได้ยินเข้าพอดี

ตอนนี้ไม่เป็นไร ไม่สามารถปกปิดเรื่องนี้ได้แล้ว แม้ว่าจะต้องการก็ตาม

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฮูหยินเฒ่าไป๋ก็รู้สึกไม่พอใจหลิ่วยางยางมากขึ้น

นางยืดตัวขึ้นตามมือของถังอวี้เทียน จากนั้นมองไปยังคนรับใช้ที่อยู่ข้างเขา แล้วถามว่า “นี่คือ…”

“อะแฮ่ม นี่คือน้องหญิงสิบสามขอรับ นางเบื่อวังจริง ๆ จึงยืนยันจะออกมากับข้าด้วย ข้าไม่มีทางเลือก จึงต้องให้นางออกมาโดยต้องแต่งตัวเช่นนี้ ข้าคิดว่าอยู่ในจวนซูกั๋วกง ดังนั้นจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ก็แค่…”

ถังอวี้เทียนรู้สึกอับอายเล็กน้อยเมื่อพูดอย่างนั้น ช่วงนี้ข่าวลือเรื่ององค์หญิงสิบสามและไป๋หลิวอี้แพร่ไปทั่วเมืองหลวง และสิ่งที่เขาพูดอย่างชัดเจนนั้น ก็อยากปกปิดซ่อนเร้น แต่กลับกลายเป็นเปิดเผยให้โลกรู้

เหตุใดในวังถึงน่าเบื่อ เหตุใดถึงอยู่ในจวนซูกั๋วกงแล้วจะไม่เป็นปัญหาใหญ่ เห็นได้ชัดว่านางมุ่งเป้าไปที่ไป๋หลิวอี้

ฮูหยินเฒ่าไป๋ลอบบถอนหายใจขณะคิดในใจว่าเป็นเช่นนั้น

นางไม่มัวรีรอชักช้า รีบทำความเคารพองค์หญิงสิบสามทันที

ถังหมิ่นหยางสุภาพกับฮูหยินเฒ่าไป๋มาก รีบพยุงนางและพูดว่า “โปรดอย่าสุภาพมากเลยเจ้าค่ะฮูหยินเฒ่า เรียกข้าว่าหมิ่นหยางก็ได้เจ้าค่ะ”

หลิ่วซื่อลอบพ่นลมหายใจ จิตใจนางคิดเช่นไร ทุกคนต่างรู้กันดี การที่องค์หญิงองค์นี้ไล่ตามบุรุษมาที่จวนซูกั๋วกง นับว่าต้องหน้าด้านพอ

ฮูหยินเฒ่าไป๋แค่ยกยิ้ม แต่ไม่ได้เรียกชื่อนางจริง ๆ

ความสนใจของถังหมิ่นหยางก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้เช่นกัน นางหันไปมองหลิ่วยางยาง แล้วถามว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าเพิ่งบอกว่ามีคนทำหยกหรูอี้ที่เสด็จพี่ประทานให้แตกใช่หรือไม่?”

จิตใจของหลิ่วยางยางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว คนที่อยู่ตรงหน้านางคือองค์หญิงสิบสาม นางเป็นคนที่มีข่าวลือในช่วงนี้ไม่ใช่หรือ?

ว่ากันว่าองค์หญิงสิบสามกับลูกพี่ลูกน้องของนางรักกัน แต่นางไม่เชื่อเรื่องนี้ ลูกพี่ลูกน้องไม่ได้ต้องการเป็นเขยราชวงศ์ ไม่เช่นนั้นเขาจะเข้าร่วมสอบไป่กวนเพื่ออะไร? คนที่ทำให้นางรู้สึกลำบากใจคืออวี้ซี กับหญิงคนนั้นจากอาณาจักรเฟิงชางที่มาจากไหนก็ไม่รู้และทำสัญญาแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของนาง

นางต้องใช้โอกาสกำจัดสองคนนี้ ตอนนี้องค์หญิงสิบสามกลับถามคำถามนี้…

ดูเหมือนว่าแม้ว่านางจะต้องการปกปิด แต่นางก็ไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป ไม่ต้องพูดถึงว่านางไม่เคยคิดจะช่วยหงหยาอยู่แล้วด้วย

นางรู้สึกว่าไท่จื่อให้ความสำคัญกับลูกพี่ลูกน้องและท่านลุงใหญ่ของนางเสมอ และองค์หญิงสิบสามก็ชอบลูกพี่ลูกน้องของนางด้วย ดังนั้นจวนซูกั๋วกงจะไม่เดือดร้อนเพราะเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้

แต่สามารถใช้โอกาสนี้… กำจัดอวี้ซีได้

หลิ่วยางยางคิดได้ดังนั้นก็รีบโค้งคำนับถังหมิ่นหยาง ก่อนพูดด้วยเสียงแผ่วเบา นุ่มนวลและหวาดเกรงเล็กน้อย “กราบ กราบทูลองค์หญิงเพคะ หงหยาเผลอทำหยกที่ไท่จื่อประทานให้แตกเพคะ”

ฮูหยินเฒ่าไป๋ขมวดคิ้ว อยากจะหยุดนางแต่ไม่สามารถส่งเสียงได้

ถังอวี้เทียนที่อยู่ด้านข้างคิดว่า วันนี้เขามาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมฮูหยินเฒ่าไป๋เพียงอย่างเดียว และไม่ต้องการเอะอะวินาศสันตะโรกับเรื่องนี้ เพราะกลัวจะทำให้สุขภาพของฮูหยินเฒ่าไป๋แย่ลง

ถังอวี้เทียนจึงขมวดคิ้วแล้วกระแอมเบา ๆ “เอาล่ะ น้องหญิงสิบสาม วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อเยี่ยมฮูหยินเฒ่าไป๋ ดังนั้นอย่ากังวลกับเรื่องเล็กน้อยอื่น ๆ เลย”

“เรื่องนี้จะถือเป็นเรื่องเล็กน้อยได้อย่างไรเพคะ?” ถังหมิ่นหยางหันไปจ้องมองพี่ชายเก้าของนาง “เป็นเพราะเรามาเยี่ยมฮูหยินเฒ่า เราจึงต้องช่วยเหลือเมื่อเจอเรื่องเช่นนี้ เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องร้ายแรงที่เกิดจากจวนซูกั๋วกงควบคุมแบบไม่เข้มงวด เป็นการดูหมิ่นราชวงศ์ หากมีคนมุ่งร้ายรู้เข้าก็จะเอะอะใหญ่โตเพราะเรื่องนี้ และทำร้ายซูกั๋วกงกับเสนาบดีฝั่งขวา หากเราช่วยจัดการ คนเหล่านั้นก็จะไม่แพร่งพรายอะไรออกไป และเสด็จพี่ก็จะไม่ติดใจเรื่องนี้เพราะเห็นแก่พวกเรา”

ใบหน้าของถังอวี้เทียนบ่งบอกว่าอับอายเล็กน้อย คนที่กำลังวุ่นวายเรื่องนี้ในตอนนี้คือเจ้าไม่ใช่หรือ?

สีหน้าของฮูหยินเฒ่าไป๋ไม่น่าดูสักนิด นางไม่ได้แต่งเข้าจวนไป๋เสียหน่อย แต่ต้องการจะดูแลกิจการของจวนไป๋งั้นหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น ในอนาคตนางจะไม่มีโอกาสเข้าประตูตระกูลไป๋อีกแน่

หลิ่วซื่ออดไม่ได้ที่จะจ้องมองหลิ่วยางยาง ถ้าข่าวนี้หลุดออกไป คนก็จะติฉินนินทาว่านางไม่เข้มงวดเรื่องระเบียบวินัย

หลิ่วยางยางก้มหน้าลงทำเป็นไม่เห็น นางมีความคิดเป็นของตัวเอง จึงไม่สนใจความลำบากใจของหลิ่วซื่อในขณะนี้

เมื่อได้ยินคำพูดของถังหมิ่นหยาง นางก็พยักหน้าเช่นกัน “ข้าก็คิดเช่นเดียวกันเพคะ จวนซูกั๋วกงไม่ควรเข้าไปพัวพันกับเรื่องทั้งหมดนี้เพียงเพราะสาวใช้ทำผิดพลาด แต่บางคนก็ยังคิดว่าตัวเองถูกอยู่ โดยคิดว่าแม้จะทำหยกหรูอี้ของไท่จื่อแตกก็ไม่เป็นอะไร ทั้งยังคิดว่าตนมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม ในการช่วยคนที่ทำผิดได้”

ถังหมิ่นหยางตกตะลึง สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นโกรธจัด “เจ้าว่าอย่างไรนะ? ใครกล้าพูดจาไร้ยางอายเช่นนั้น?”

“ไม่ใช่คนที่มีอำนาจมากนักหรอกเพคะ” หลิ่วยางยางยังคงก้มหน้าพูด “เป็นเพียงหัวหน้าสาวใช้ที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ อาศัยการเป็นสาวใช้ข้างกาย ที่ลูกพี่ลูกน้องของข้าโปรดปราน จึงสามารถพูดจาฉอเลาะให้ลูกพี่ลูกน้องของข้าเชื่อได้ นางจึงคิดว่าตนจะสามารถช่วยสาวใช้คนนั้นได้ คิดแล้วก็ไม่รู้ว่านางพูดจริงจังเพียงใดนะเพคะ”

ฮูหยินเฒ่าไป๋และหลิ่วซื่อที่อยู่ด้านข้างพลันตระหนักได้ว่าเป้าหมายของนางคืออวี้ซี

สีหน้าของฮูหยินเฒ่าไป๋บูดบึ้งทันที นางมีความประทับใจที่ดีต่ออวี้ซี และนางรู้สึกสบายใจมากที่ได้เจอหญิงคนนั้น เพราะมองเห็นเงาของอวี้ชิงลั่วจากตัวนางได้จาง ๆ จึงต้องการปกป้องนางจริง ๆ แต่ตอนนี้หลิ่วยางยางกลับ…

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เจอพวกแล้วก็เอาใหญ่เลยนะคุณหนูเปี่ยว

ไหหม่า(海馬)