อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 192 ประทับใจเพราะความหน้าใหญ่ใจโต
ตอนพิเศษ 192 ประทับใจเพราะความหน้าใหญ่ใจโต
เสียงนี้…
แม่นมอวี๋นั่นเอง
เนี่ยนเนี่ยนเม้มปาก แน่นอนว่านางเห็นหลิ่วเหวยหนีไปทางหน้าต่างภายในชั่วพริบตา
หลังจากนั้นไม่นาน แม่นมอวี๋ก็ออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นเสียงเฟิงหลิงก็ตกใจ “ยามดึกเช่นนี้เจ้าคุยกับใคร?”
“อ๊ะ? เปล่าเจ้าค่ะ เมื่อครู่นี้แมวของฮูหยินเฒ่าเพิ่งวิ่งออกไป บ่าวเกลี้ยกล่อมให้มันกลับไปพักผ่อน ไม่คิดว่าจะรบกวนท่านแม่นมเจ้าค่ะ”
“แล้วแมวล่ะ?”
“เมื่อกี้ข้าไม่ได้สนใจ คงหนีไปอีกแล้ว บ่าวจะไปตามหามันเจ้าค่ะ”
แม่นมอวี๋พยักหน้า “อืม เบาเสียงลงหน่อย ฮูหยินเฒ่าเป็นคนหลับไม่สนิท ดังนั้นอย่าส่งเสียงดัง”
“เจ้าค่ะ” เฟิงหลิงตอบอย่างนอบน้อม แล้วถือยาในมือเดินจากไป
เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตา เฟิงหลิงคนนี้ค่อนข้างฉลาด
นางไม่ได้มองไปที่เฟิงหลิง นางหันกลับมาและรีบเดินตามหลังหลิ่วเหวย มุ่งหน้าไปยังด้านนอกจวน
หลิ่วเหวยรวดเร็วมาก แต่ก็ยังไม่เร็วเท่าเนี่ยนเนี่ยน หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังเรือนเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของเมือง โดยรักษาระยะห่างกันไว้
หลิ่วเหวยปีนข้ามกำแพงอย่างรวดเร็ว ส่วนเนี่ยนเนี่ยนหรี่ตาแล้วตามเข้าไป
ฝีเท้าของนางแผ่วเบามาก ทั้งหลิ่วเหวยและผู้คนในลานบ้านต่างก็ไม่พบร่องรอยของนาง
ในไม่ช้า เสียงของหลิ่วเหวยก็ดังมาจากข้างใน “ท่านพ่อ เรื่องนี้เสร็จสิ้นลงแล้วขอรับ”
“เสร็จสิ้นงั้นหรือ?” หลิ่วเชียงพ่นลมหายใจเย็นชา “จะถือว่าเสร็จสิ้นได้อย่างไร ในเมื่อคนผู้นั้นยังไม่ตาย? เจ้าแน่ใจหรือว่าหญิงคนนั้นสามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้ดี”
“ต่อให้จะทำได้ไม่ดี แต่ลูกเชื่อว่าเราจะไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ขอรับ” หลิ่วเหวยตอบเสียงเรียบ “หญิงคนนั้นไม่กล้าทรยศเราแน่นอน ถ้านางทำได้ดี แล้วเย่ชิ่นซีตาย ความรับผิดชอบก็จะตกอยู่กับซูกั๋วกง”
เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว ตระกูลหลิ่วต้องการทำร้ายจวนซูกั๋วกงหรือ? หลิ่วซื่อเป็นภรรยาของไป๋ชูเฟิง ถ้าพวกเขาทำเช่นนี้ พวกเขาจะไม่ผลักหลิ่วซื่อให้ไปถึงทางตันหรือ?
“สุดท้ายจวนซูกั๋วกงก็ก่อให้เกิดหายนะ ในเมื่อใช้ไม่ได้ ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกำจัดมัน” เสียงของหลิ่วเชียงเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าธิดาของอุปราชแห่งอาณาจักรเฟิงชางจะมาที่อาณาจักรเทียนอวี่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ เรื่องนี้ช่วยเราได้มากจริง ๆ ตราบใดที่นางเสียชีวิตในจวนซูกั๋วกง ฮ่องเต้และฮองเฮาจะต้องสอบสวนโทษที่จวนซูกั๋วกงทำ ต่อให้พวกเขาจะไม่ติดใจเอาความ แต่ข้าก็เกรงว่าอุปราชแห่งอาณาจักรเฟิงชางคงไม่ปล่อยไป”
หลิ่วเหวยพยักหน้า “มันน่าเสียดายสำหรับน้องสาว นางต้องการแต่งงานกับไป๋หลิวอี้สุดใจ ถ้านางสามารถทำให้ไป๋หลิวอี้ตกหลุมรักนางได้ ก็จะช่วยเราได้มาก”
“ฮึ่ม ยางยางช่างไร้ประโยชน์ เราส่งนางไปที่จวนซูกั๋วกงมาตั้งนานแล้ว แต่นางก็ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง แม้แต่ไป๋หลิวอี้ก็ยังไม่สามารถจัดการได้ ข้าผิดหวังในตัวนางมาก ต่อไปเจ้าต้องให้คนไปรับนางกลับมา และบอกให้นางตัดใจเสีย เพราะเราไม่อาจเก็บไป๋หลิวอี้ไว้ได้เช่นกัน”
หลิ่วเหวยนึกถึงหลิ่วซื่อ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความลังเล “เช่นนั้นท่านป้า…”
“เมื่อเราประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานอันยิ่งใหญ่ เพื่อตระกูลหลิ่วของเราแล้ว ก็ย่อมสามารถปกป้องชีวิตของนางและหลิวเจวี๋ยได้”
เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตาลง ฟังจากสิ่งที่เขาพูด ตระกูลหลิ่วยังคงมีผู้นำที่โดดเด่น
ตระกูลหลิ่ว… แค่ใช้พวกนางเป็นเครื่องมือ
พวกเขาไร้ความปรานี ไม่สนใจความสัมพันธ์จากการดองกันกับจวนซูกั๋วกงเลย พวกเขาไม่สนใจว่าไป๋ชูเฟิงเป็นพ่อของไป๋หลิวเจวี๋ย และเป็นสามีของหลิ่วซื่อ
เนี่ยนเนี่ยนฟังอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ออกจากเรือนเล็ก ๆ หลังนั้นมาเงียบ ๆ
เมื่อกลับมาถึงหอหลินเยว่ โม่เพียวก็กลับมาแล้ว เมื่อเห็นนางเข้ามา โม่เพียวก็เข้ามากระซิบทันทีว่า “คุณหนูเจ้าคะ หลังจากที่ท่านไปวังหลวงวันนี้ ฮูหยินเฒ่าเรียกหาข้าเจ้าค่ะ แต่ข้าหลบออกไปได้ทัน และเพิ่งกลับมาตอนนี้ ดังนั้นข้าจึงไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้เปิดเผยอะไรเลยเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ท่านจึงสามารถเล่นกับฮูหยินเฒ่าได้ตามใจชอบ”
เนี่ยนเนี่ยนหัวเราะเหอะๆๆ “…”
นางต้องการเล่นตามใจต้องการ แต่ต้องแน่ใจว่าสามารถเล่นได้
ฮูหยินเฒ่าคงอยากจะรบกวนนางมากกว่า ไม่ได้คิดจะสงสารนางจริง ๆ
เหวินหย่าผลักโม่เพียวออกไป “เอาล่ะ เนี่ยนเนี่ยนเหนื่อยแล้ว เข้านอนเร็ว พรุ่งนี้จะไม่ว่าง”
โม่เพียวยังไม่ได้รับคำชม นางไม่พอใจเล็กน้อยจึงบ่นพึมพำ
เหวินหย่านั่งข้างเนี่ยนเนี่ยน แล้วถามนางว่า “เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่นานนัก?”
“เหวินหย่า เจ้าจงใช้โอกาสนี้จัดการเฟิงหลิงข้างกายฮูหยินเฒ่า” เนี่ยนเนี่ยนนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ถอดปิ่นปักผมออกพลางเม้มปาก สีหน้าของนางค่อนข้างเย็นชา
เหวินหย่าตกตะลึง “เข้าใจแล้ว” นางไม่ได้ถามคำถามอะไรอีก สิ่งที่เนี่ยนเนี่ยนบอกนั้นมีเหตุผลเสมอ
เมื่อคิดจะไปหาฮูหยินเฒ่า เพื่ออธิบายให้ฮูหยินเฒ่าฟังในวันพรุ่งนี้ เนี่ยนเนี่ยนก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ฮูหยินเฒ่าดูเป็นมิตร แต่นิสัยของนางค่อนข้างคล้ายไป๋อีเฟิง ทำให้นางค่อนข้างรำคาญ และเกรงว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ไม่ง่ายนัก
นางนอนอยู่บนเตียง และนอนหลับไม่สนิทในคืนนั้น
เช้าวันรุ่งขึ้น เหวินหย่ามาหา และบอกว่าซูกั๋วกงจะแนะนำนางอย่างเป็นทางการกับคนในครอบครัว
หลังจากพูดจบ โม่เพียวก็ดึงนางไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วแต่งตัวให้แบบเป็นทางการมาก
เนี่ยนเนี่ยนสวมปิ่นปักผมประดับมุกไว้บนศีรษะ ใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม เมื่อนางเห็นโม่เพียวกำลังจะปักปิ่นเพิ่มบนหัวของนางอีก ในที่สุดนางก็ทนไม่ไหว “พอแล้วได้หรือไม่? ไม่ต้องแต่งตัวแบบนี้หรอก จะทำอะไรก็ไม่สะดวก…”
“คุณหนู ท่านไม่เข้าใจ” โม่เพียวปัดมือเนี่ยนเนี่ยนออกด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนปักปิ่นปักผมเข้าไปในเรือนผมของนาง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นผู้ใหญ่ “คุณหนูจะเป็นฮูหยินของเสนาบดีฝั่งขวาในอนาคต เป็นนายหญิงของจวนแห่งนี้ พวกเรามาใหม่จากแดนไกล เราย่อมต้องสร้างความประทับใจที่ดีให้กับผู้อื่นเจ้าค่ะ”
มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก ก่อนจะชี้ไปยังเครื่องประดับแวววาวบนผมของนาง แล้วถามว่า “สร้างความประทับใจที่ดีด้วยอะไร? ความหน้าใหญ่ใจโตงั้นหรือ?”
“ถูกต้องเจ้าค่ะ”
นางพูดจริงหรือ? เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว
“คุณหนู เราจะปล่อยให้คนคิดว่าพวกเราเป็นคนจนไม่ได้ ท่านเคยแต่งตัวเรียบง่าย แต่สาวใช้เหล่านั้นก็ชักสีหน้ากันเก่งมาก หากพวกนางพบว่าท่านไม่มีเงิน พวกนางก็จะไม่เต็มใจรับใช้ท่านอย่างเต็มที่แน่นอน ทั้งยังมองไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาด้วยเจ้าค่ะ”
มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก ฮ่าๆ นางรู้สึกว่าถ้านางแต่งตัวเช่นนี้ สาวใช้เหล่านั้นคงจะแอบหัวเราะเยาะ ที่นางแต่งตัวกรุยกรายเกินไป
นางตัดสินใจดึงปิ่นมุกทั้งหมดบนศีรษะออก ในที่สุดก็หยิบปิ่นหยกออกมาสอดเข้าไปในเรือนผม เมื่อนางเห็นโม่เพียวจ้องมองมา และพยายามจะเอาสิ่งเหล่านั้นบนโต๊ะ มาติดไว้บนหัวของนางอีกครั้ง นางก็รีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
โชคดีที่เสื้อผ้าที่นางนำมานั้น ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่นางเคยสวมใส่ในวันปกติ ไม่เช่นนั้น โม่เพียวอาจจะให้นางใส่ชุดสีแดงเทอะทะ ที่ทำให้เดินลำบาก
เหวินหย่าปิดปากหัวเราะ เมื่อทุกคนเดินออกจากหอหลินเยว่ หญิงชราที่ดูน่าเคารพที่อยู่หน้าประตูก็ทักทายนาง แล้วพูดกับนางด้วยท่าทางนอบน้อมว่า “จวิ้นจู่ นายท่านใหญ่สั่งให้บ่าวมาพาท่านไปยังห้องโถงด้านหน้าเจ้าค่ะ”
………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ชุดมันอลังการเกินไป เนี่ยนเนี่ยนไม่ชอบ
ไหหม่า(海馬)
