อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 193 โกรธเคือง

ตอนพิเศษ 193 โกรธเคือง

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า จากนั้นรีบก้าวเดินตามไป

มีคนมากมายยืนอยู่นอกห้องโถงด้านหน้า ส่วนใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ มีสองสามคนที่ยืนกระซิบพูดคุยกันอยู่ตรงมุม

เมื่อเห็นเนี่ยนเนี่ยนและคนอื่น ๆ กำลังใกล้เข้ามา ทุกคนก็หยุดพูดทันที ก่อนจะก้าวเข้าไปโค้งคำนับ แล้วพากันเดินเข้าไปหา

อีกทั้งยังมีอีกสองสามคนที่ห้องโถงด้านหน้า——ซูกั๋วกง หลิ่วซื่อ ไป๋หลิวเจวี๋ย หลิ่วยางยาง ฉินซื่อผู้เป็นฮูหยินของไป๋อีเฟิง, และลูก ๆ ตรงหัวมุมยังมีลูกสาวอนุสองคนของจวนซูกั๋วกงยืนอยู่ พวกนางเงยหน้าขึ้นมองนางด้วยความสนใจ

แต่ว่า… ขาดเพียงฮูหยินเฒ่าไป๋และไป๋หลิวอี้

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ในบรรดาคนที่ห้องโถงด้านหน้า มีเพียงไป๋ชูเฟิงเท่านั้นที่สังเกตเห็น

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และพอจะเดาอะไรบางอย่างได้ แต่เขาก็เข้าใจนิสัยของฮูหยินเฒ่าไป๋

ส่วนไป๋หลิวอี้ก็ยุ่งกับงาน ทำให้ไม่ได้กลับมาตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจที่จะไม่มา

เนี่ยนเนี่ยนยืนอยู่ข้างไป๋ชูเฟิง นางเรียกเขา “ท่านลุงไป๋”

“อืม นั่งลงเถอะ” ไป๋ชูเฟิงปฏิบัติต่อนางดีมาก เขาไม่คาดคิดว่าสายตาของตนจะไม่เฉียบคมพอ

เมื่อนึกถึงทัศนคติของไป๋หลิวอี้ที่มีต่อเนี่ยนเนี่ยนในตอนนั้น สายตาของเขาก็คาดเดาได้ยาก ตอนนี้เมื่อลองคิดอย่างรอบคอบแล้ว เจ้าเด็กบ้านั่นต้องรู้ตัวตนของเนี่ยนเนี่ยนมานานแล้ว ไม่เช่นนั้น ด้วยนิสัยเข้มงวดกับสาวใช้ในเรือนเหล่านั้นของเขา เขาจะไม่ปฏิบัติกับเนี่ยนเนี่ยนต่างออกไปเช่นนี้แน่นอน

เขาน่าจะรู้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาก็ยังกังวลเฝ้าดูเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ ก่อนที่ฮูหยินเฒ่าไป๋จะสรุปว่านางไม่ควรอยู่เคียงข้างหลิวอี้

ด้วยความที่เขาหลอกลวงทุกคน วันนี้เขาจึงไม่กล้าแม้แต่จะปรากฏตัว

เนี่ยนเนี่ยนทักทายหลิ่วซื่อและฉินซื่ออีกครั้ง หลิ่วซื่อยิ้มเจื่อน ๆ แต่เมื่อเทียบกับการเผชิญหน้าเมื่อวานนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าวันนี้นางยับยั้งชั่งใจได้ดีมาก

ฉินซื่อน่าจะเคยได้ยินไป๋อีเฟิงพูดถึงเนี่ยนเนี่ยนมากมาย ตั้งแต่นานมาแล้ว เมื่อได้เจอนางตอนนี้ก็มีความเป็นมิตรมาก

ไป๋หลิวเจวี๋ยจ้องมองเนี่ยนเนี่ยนแววตาสดใส แต่เขาก็พยายามข่มใจ ในความทรงจำของเขา เนี่ยนเนี่ยนยังคงอายุได้สามขวบ แต่ตอนนี้เขารู้สึกบางอย่างเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าหลังจากไม่ได้เจอกันนาน นางจะเติบโตเป็นหญิงสาวร่างอรชรงดงามเช่นนี้

แต่น่าเสียดายที่นางเป็นของพี่ใหญ่ ไป๋หลิวเจวี๋ยรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

หลิ่วยางยางกัดริมฝีปากตัวเอง นางรู้สึกหงุดหงิด ผ้าเช็ดหน้าในมือของนางเกือบจะถูกนางฉีกเป็นชิ้น ๆ แต่สถานการณ์นั้นกำลังจริงจัง นางทำได้เพียงยกยิ้มอย่างประหม่า และทำความเคารพเนี่ยนเนี่ยน

เนี่ยนเนี่ยนเกลียดนางที่สุด ถ้านางไม่ดึงดันหว่านความบาดหมางเมื่อวานนี้ องค์หญิงสิบสามจะฉวยโอกาสโจมตีนางได้อย่างไร?

นางจะต้องเอาเหรียญทองของฮ่องเต้ออกมา แล้วเปิดเผยตัวตนเพื่อช่วยชีวิตหงหยาได้อย่างไร? ทั้งฮูหยินเฒ่าไป๋และไป๋หลิวอี้จะโกรธนางได้อย่างไร?

นางจึงพ่นลมหายใจเบา ๆ แล้วรีบเดินไปหาอนุสองคนที่มุมห้อง

สตรีทั้งสองคนนั้นอายุไม่มากนัก พวกนางค่อนข้างขี้อาย อาจเป็นเพราะพวกนางกลัวว่าจะถูกหลิ่วซื่อลงโทษ จึงต้องพยายามสำรวมเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนาง

หลังจากที่เนี่ยนเนี่ยนและทุกคนในห้องทำความคุ้นเคยกันแล้ว ซูกั๋วกงก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วพูดกับคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างนอกว่า “เนี่ยนเนี่ยนเป็นจวิ้นจู่น้อยแห่งอาณาจักรเฟิงชาง และเป็นคู่หมั้นของคุณชายใหญ่ ขณะนี้จะมาอาศัยอยู่ในหอหลินเยว่ พวกเจ้าต้องรับใช้นางอย่างสุดหัวใจ ห้ามกระทบกระทั่งกัน เข้าใจหรือไม่?”

“เจ้าค่ะ” ทุกคนหลุบตาลงด้วยท่าทางเคารพยิ่ง

ซูกั๋วกงมองเนี่ยนเนี่ยน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงยังมีสิ่งที่ต้องทำ จึงต้องเข้าไปในวัง เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ หากมีอะไรไม่เข้าใจหรือมีอะไรขาดตกบกพร่อง เจ้าสามารถถามป้าของเจ้าหรือหัวหน้าไป๋ก็ได้”

“อืม เนี่ยนเนี่ยนทราบแล้วเจ้าค่ะ” เนี่ยนเนี่ยนตอบรับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “จะว่าไปแล้วพ่อแม่ของข้า บอกให้ข้านำของขวัญมาให้ท่านลุงและฮูหยินเฒ่าด้วย แต่ข้าเก็บมันไว้ที่โรงเตี๊ยม ข้าจะให้คนไปเอามาให้ทีหลัง แล้วมอบให้ท่านลุงเมื่อถึงเวลานะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินว่ามีของขวัญ ซูกั๋วกงก็เผลอเลิกคิ้วขึ้น เมื่อคิดว่าอุปราชใจดีเสมอ เขาก็รู้สึกมีความสุขทันที และพยักหน้า “ได้สิ แล้วแต่เจ้าเลย”

หลังจากพูดจบ เขาก็อธิบายกับหลิ่วซื่ออีกสองสามคำ จากนั้นก็เดินออกไปจากจวนซูกั๋วกง

ในไม่ช้าผู้คนในห้องโถงก็แยกย้ายกันไป เนี่ยนเนี่ยนยืนอยู่ในห้องโถงด้านหน้าอยู่นาน ก่อนจะมองไปยังหลิ่วซื่อที่อยู่ด้านข้าง

หลิ่วซื่อหัวเราะแห้ง ๆ “เนี่ยนเนี่ยน ที่ห้องของเจ้ามีอะไรขาดตกบกพร่องหรือไม่? บอกให้ใครสักคนทำรายการไว้ แล้วป้าจะส่งของไปให้”

หลิ่วยางยางที่เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ รู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม ท่านป้ากลัวอะไร? แม้ว่านางจะเป็นจวิ้นจู่ แต่ท่าทางพินอบพิเทาเช่นนี้ก็ดูต่ำต้อยเกินไป ทำให้ตระกูลหลิ่วขายหน้าจริง ๆ

เมื่อนึกถึงบทสนทนาระหว่างหลิ่วเหวยและหลิ่วเชียงเมื่อคืน เนี่ยนเนี่ยนก็รู้สึกไม่ดีกับคนตระกูลหลิ่ว

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของจวนซูกั๋วกง จึงต้องบอกไป๋หลิวอี้โดยเร็วที่สุด และหาโอกาสบอกเป่ยเป่ยด้วย

นางไม่ได้ตั้งใจจะใช้เวลากับหลิ่วซื่อไปมากไปกว่านี้ นางจึงยกยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่านป้าเจ้าค่ะ แต่ข้าแค่อยากจะไปทักทายฮูหยินเฒ่าก่อน แล้วค่อยบอกให้ใครสักคนทำรายการมาให้ทีหลัง ได้หรือไม่เจ้าคะ?”

“ย่อมได้” หลิ่วซื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางเองก็ไม่ได้อยากติดต่อกับเนี่ยนเนี่ยนไปมากกว่านี้เช่นกัน สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่านางไม่อยากมาเผชิญหน้ามากเพียงใด นางอึดอัดมาก

เนี่ยนเนี่ยนบอกลาคนอื่น ๆ แล้วตรงไปยังโถงเล่อฝูที่ฮูหยินเฒ่าไป๋อยู่

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ เหวินย่าก็เดินออกมาจากด้านข้าง แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เนี่ยนเนี่ยน คุณชายใหญ่ไป๋ยังไม่กลับมาทั้งคืน จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่กลับมา ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว ไม่ได้กลับมาทั้งคืนหรือ? เขากำลังหลบหน้านางหรือเปล่า?

ในใจนางมีร่องรอยของความกังวล แต่โชคดีที่นางเดินไปถึงประตูโถงเล่อฝูในไม่ช้า

เมื่อแม่นมอวี๋เห็นนาง ก็รีบก้าวเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสทันที แล้วรีบทำความเคารพ “ถวายบังคมจวิ้นจู่เจ้าค่ะ”

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก “แม่นมอวี๋ไม่ต้องสุภาพเกินไป ฮูหยินเฒ่าอยู่ที่ใดหรือ?”

“ฮูหยินเฒ่าอยู่ข้างในเจ้าค่ะ”

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า และกำลังจะเข้าไปข้างใน

ใครจะไปรู้ว่าทันทีที่นางก้าวเท้า จู่ ๆ แม่นมอวี๋ก็มาขวางหน้านางไว้

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึง “???”

แม่นมอวี๋หัวเราะแห้ง ๆ “ฮูหยินเฒ่า… ไม่ค่อยอยากเจอท่านเจ้าค่ะ”

เนี่ยนเนี่ยนก้าวถอยหลังทันที ก่อนจะถามด้วยเสียงเบาว่า “นางโกรธข้ามากเลยหรือ?”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฮูหยินเฒ่าไป๋พูดเมื่อวานนี้ และสิ่งที่นางทำในวันนี้ แม่นมอวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแห้ง ๆ อีกครั้ง แล้วพยักหน้าให้เนี่ยนเนี่ยน “โกรธเคืองนักเจ้าค่ะ บอกว่าไม่อยากเจอท่าน”

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว “ร้ายแรงถึงเพียงนั้นเลยหรือ? เข้าไปหาไม่ได้เลยหรือ?”

“เหตุใดนางถึงมาที่นี่? บอกให้นางออกไป” เนี่ยนเนี่ยนและแม่นมอวี๋กำลังกระซิบกระซาบกันอยู่นอกห้อง ทันใดนั้นก็มีเสียงโกรธเกรี้ยวและประชดประชันดังขึ้น

เนี่ยนเนี่ยนหดคอ ฮูหยินเฒ่าโกรธมากจริง ๆ

แม่นมอวี๋ยักไหล่ “ไม่เช่นนั้นจวิ้นจู่ก็กลับมาวันอื่นเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะเกลี้ยกล่อมฮูหยินเฒ่าอีกครั้ง”

“ก็ได้” เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า ก่อนจะหันหลังกลับเตรียมเดินออกไป แต่เมื่อนางหันกลับมา นางก็เห็นสาวใช้สองคนออกมาจากมุมห้อง เมื่อเห็นของในมือพวกนาง สีหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที