อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 203 กินยาผิดหรือเปล่า

ตอนพิเศษ 203 กินยาผิดหรือเปล่า

ไป๋หลิวอี้ดึงนางไปนั่งข้างเขา “ข้าไม่ได้โกรธจริง ๆ”

ฉะนั้นไม่ต้องเข้าครัวด้วยความรู้สึกผิด และทำสิ่งเหล่านี้เพื่อให้เขาหายโกรธ

ไป๋หลิวอี้เองก็รู้สึกผิดมาก เพราะเขารู้ตัวตนของนางตั้งแต่แรกพบ ยิ่งเนี่ยนเนี่ยนพยายามทำเช่นนี้ ก็เกรงว่าต่อไปชีวิตของเขาอาจจะต้องลำบาก

เนี่ยนเนี่ยนยังคงไม่อยากจะเชื่อ นางปกปิดเรื่องสำคัญเช่นนี้กับเขา คนปกติย่อมต้องอารมณ์เสียไม่ใช่หรือ?

ทว่าปฏิกิริยาของไป๋หลิวอี้นั้นผิดปกติเกินไป เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะโกรธมาก เสียจนแสร้งทำตัวเป็นปกติ? เขาไม่สนใจเลยจริงหรือ?

นางมองเขาอย่างไม่แน่ใจ “เจ้าไม่โกรธจริงหรือ?

“อืม” ในตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกนางว่า เขารู้ตัวตนของนางมาตั้งนานแล้ว เฮ้อ เรื่องนี้ช่างยากนัก พูดก็ไม่ได้ ไม่พูดก็ไม่ได้

“แล้ว ข้าไม่ต้องทำอาหารบำรุงให้หรือ?”

“ไม่จำเป็น” หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ทั้งจวนซูกั๋วกงก็คงจะเดือดร้อน

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่นางก็ยังไม่เข้าใจ “เหตุใดเจ้าถึงไม่โกรธ? ข้าโกหกเจ้านะ”

“…” แม่สาวน้อยคนนี้จะเฉียบแหลมน้อยกว่านี้ลงหน่อยได้หรือไม่?

“เจ้าไม่ได้อธิบายเองหรอกหรือ? เจ้าใช้วิธีนี้ก็เพราะอยากรู้ว่าข้าเป็นคนเช่นไร อีกทั้งยังบอกว่าข้าดีมากด้วย ข้าจึงคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เข้าใจได้และมีเหตุผล เพราะสุดท้ายมันก็เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตของเจ้า เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าจึงไม่อาจโทษเจ้าได้”

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกว่า… ไป๋หลิวอี้นั้นเข้าใจนางมากเกินไป

ทว่านางยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“แล้วเจ้า…”

“เจ้าพูดอะไรกับฮ่องเต้และฮองเฮา ตอนที่เข้าไปในวังหลวงวันนั้น?” ไป๋หลิวอี้ขัดจังหวะนางด้วยการเปลี่ยนเรื่อง

เนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าชายคนนี้ไม่ได้โง่เขลา หากนางพูดมากเกินไป เขาก็อาจจะรู้ความจริง

“แค่ถามถึงพ่อแม่และพี่ชายของข้า…” เมื่อเนี่ยนเนี่ยนเห็นว่าเขาสงบมาก็ขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงตอบอย่างดี

หลังจากนั้นไม่นาน อาเวินก็เข้ามาพร้อมอาหาร เนี่ยนเนี่ยนและไป๋หลิวอี้กินอาหารด้วยกัน จากนั้นก็กลับไปที่หอหลินเยว่

นางใช้เวลาเกือบทั้งวันในครัว เหนื่อยปานจะขาดใจ

นางรู้สึกว่าในการรักษาโรคและคิดค้นยา ตนไม่เคยเหนื่อยมากถึงเพียงนี้มาก่อน ครั้งต่อไปจะไม่ทรมานตัวเองอีกแล้ว

เหวินหย่าเข้ามาช่วยนวดไหล่ให้นาง แล้วพูดเสียงเบาว่า “เนี่ยนเนี่ยน เป่ยเป่ยกลับมาแล้ว เจ้าต้องการไปพบเขาหรือไม่?”

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งทันที “เขากลับมาแล้วหรือ?”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เย่ฉิงเป่ยไปอู่เฉิงเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ แต่เขายังไม่กลับมาเสียที เดิมทีนางต้องการถามเรื่องตระกูลหลิ่ว ตั้งแต่หลิ่วเหวยพบกับเฟิงหลิง นางก็รู้ว่าจวนซูกั๋วกงเป็นเป้าหมายหลักของตระกูลหลิ่ว เดิมทีนางต้องการปรึกษาเรื่องนี้กับเป่ยเป่ย แต่ช่วงไม่กี่วันนี้เขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง

ตอนนี้เขากลับมาแล้ว นางย่อมต้องการพบเขา

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า “เขายังอยู่ในโรงเตี๊ยมจวี้เป่าหรือเปล่า?”

“อยู่”

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ไปหาเขา” เนี่ยนเนี่ยนคิดได้ดังนั้นก็ค่อย ๆ มุดเข้าไปในผ้าห่มแล้วเข้านอน

ในเวลาเดียวกัน ไป๋หลิวอี้ไม่อาจหลับได้ เขาเอนกายพิงหัวเตียงขณะมองอาเวิน แล้วพูดว่า “บัดนี้มีเรื่องวุ่นวายมากมายในตระกูลหลิ่ว ดูเหมือนว่าจะรอไม่ไหวแล้ว ได้เวลาล่องูออกจากถ้ำเสียที”

“นายท่าน คนที่อยู่เบื้องหลังจะออกมาจริงหรือขอรับ? คุณชายเย่ก็อยู่ในเมืองหลวงเช่นกัน พวกเขาจะหวาดระแวงหรือไม่?”

ไป๋หลิวอี้ถือแผ่นหยกไว้ในมือ มันเป็นของขวัญจากเนี่ยนเนี่ยน เขาพกติดตัวไว้มาสองสามวันแล้ว และเขารักมันมาก

เมื่อได้ยินสิ่งที่อาเวินพูด เขาก็ยกยิ้ม “เรื่องนี้อยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน ไม่ว่าใครจะอยู่ในเมืองหลวง ก็เกรงว่าจะไม่อาจหยุดยั้งไม่ให้พวกเขาดำเนินการตามแผนได้ ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากคนในวังหลวงและพวกเราแล้ว ในปัจจุบันก็ยังไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เย่ฉิงเป่ยอยู่ในเมืองหลวง แล้วมีหรือที่จะรู้ว่าเรากำลังแอบสืบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน”

“นายท่านพูดถูกขอรับ”

“เย่ฉิงเป่ยไปอู่เฉิง ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีหรือไม่?”

อาเวินตอบว่า “ช่วงไม่กี่วันก่อนนายท่านได้เดินทางไปทั่วอู่เฉิง เพื่อทำภารกิจอย่างเปิดเผย ผู้คนในเมืองหลวงจึงพากันให้ความสนใจนายท่าน ดังนั้นแม้ว่าคุณชายเย่จะไปตรวจสอบบางอย่างที่อู่เฉิง จึงไม่เกิดความวุ่นวายแต่อย่างใดขอรับ”

คนหนึ่งปรากฏตัวอย่างยิ่งใหญ่ อีกคนซ่อนเร้นตัวตนด้วยการทำตัวต่ำต้อย สายตาของคนเหล่านั้นย่อมจับจ้องไปที่ไป๋หลิวอี้ที่ทำเรื่องสำคัญหลายอย่างในอู่เฉิง

เพียงแต่ว่าในอนาคต จวนซูกั๋วกงคงไม่อาจสงบสุขได้

บัดนี้นายท่านตกเป็นเป้าหมายของคนอื่น จวนซูกั๋วกงจึงต้องลำบากมากขึ้นกว่าเดิม

โชคดีที่ด้วยความช่วยเหลือของเฟิงหลิงในครั้งนี้ การป้องกันจวนซูกั๋วกงจึงเข้มงวดมากขึ้น นับว่าในที่สุดก็ได้ผลบ้าง

ไป๋หลิวอี้หยุดลูบไล้แผ่นหยก พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ไปโรงเตี๊ยมจวี้เป่า เพื่อไปพบกับเป่ยเป่ยกันเถอะ”

“ขอรับ บ่าวจะเตรียมการเดี๋ยวนี้” อาเวินรีบออกไป

ไป๋หลิวอี้พยักหน้า แล้วเอนหลังพิงหัวเตียงพลางหลับตาลง

ตอนนี้มาถึงช่วงเวลาสำคัญแล้ว ถึงเวลาแล้วที่จะต้องอธิบายให้ท่านพ่อฟังอย่างชัดเจน ครั้งที่แล้วเพียงแค่คุยกับท่านพ่ออย่างละเอียด จากนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเป็นอย่างดี

เขาคิดถึงเนี่ยนเนี่ยนอีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะเป็นเพราะนาง นางรู้หลายเรื่องชัดเจน แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไร และปล่อยให้พ่อของเขาค้นหาพวกคนที่มีมือเท้าสกปรกในจวนเอง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันจะกดดัน แต่เมื่อมีเนี่ยนเนี่ยนอยู่ในจวนซูกั๋วกง เขากลับรู้สึก… สบายใจขึ้นมาก

ไป๋หลิวอี้ส่ายหน้า แล้วเริ่มคิดแผนการต่อไป

ผ่านไปหนึ่งราตรี เนี่ยนเนี่ยนนอนหลับสนิทมาก

เมื่อสองสามวันก่อน นางมีเรื่องค้างคาอยู่ในใจ นางจึงนอนไม่หลับ เมื่อคืนนางคุยกับไป๋หลิวอี้แล้ว นางจึงรู้สึกเหมือนไม่ได้ฝันเลยด้วยซ้ำ

โม่เพียวมาเกาะติดนาง แล้วเริ่มกวนนางตั้งแต่ตอนเพิ่งตื่น “คุณหนู วันนี้ข้าขอไปกับท่านด้วยนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ออกจากจวนมาสองสามวันแล้ว เมื่อวานนี้ข้าได้ยินแม่เฒ่าเซินบอกว่ามีดอกไม้หายากชนิดใหม่ปรากฏขึ้นในสวนกลางเมืองหลวง ขอข้าไปดูหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

เนี่ยนเนี่ยนชำเลืองมองนาง ก่อนหรี่ตายกยิ้ม “เรื่องนี้เจ้าต้องคุยกับเหวินหย่าก่อน หากนางยอมให้เจ้าออกไปกับข้า ข้าก็ไม่ขัดข้อง”

เมื่อนางออกจากจวน เหวินหย่าจะติดตามนางเสมอ

โม่เพียวมีสีหน้าขมขื่น เมื่อนึกถึงสีหน้าของเหวินหย่าที่จ้องมองมาที่นาง ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน

แต่เมื่อนึกถึงคำอธิบายของแม่เฒ่าเซิน หัวใจนางก็ตื่นเต้นมากจนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากกัดฟันเดินไปหาเหวินหย่า

เมื่อเนี่ยนเนี่ยนเก็บข้าวของพร้อมที่จะออกไปแล้ว โม่เพียวก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข “คุณหนู เหวินหย่ายอมให้ข้าออกไปกับท่านแล้วเจ้าค่ะ นางบอกว่าตราบใดที่ข้าดูแลท่านตลอดทาง และทำหน้าที่ของข้าให้ดีก็ไปได้เจ้าค่ะ”

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกเหลือเชื่อ เมื่อใดก็ตามที่นางออกไปข้างนอก เหวินหย่าจะคอยติดตามนางไปทุกย่างก้าว แต่ครั้งนี้นางยอมให้โม่เพียวมาแทนที่นาง

นางอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองโม่เพียว ก่อนเลิกคิ้วแล้วถามว่า “เจ้า… ทำให้นางยอมตกลงได้อย่างไร?”

สีหน้าของโม่เพียวเลิ่กลั่ก ขณะบิดตัวไปมาอย่างผิดปกติ “ไม่ ไม่มีอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ ก็แค่ขอร้องนางเท่านั้น เหวินหย่าเป็นคนดีจริง ๆ หากบอกนางดี ๆ นางก็จะไม่ไร้เหตุผล คุณหนู ท่านอย่าคิดว่าเหวินหย่าใจร้ายถึงเพียงนั้นสิเจ้าคะ เข้าใจหรือไม่เจ้าคะ?”

เนี่ยนเนี่ยนมองนางด้วยความตกใจ โม่เพียวกินยาผิดหรือเปล่า?

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ไปขอร้องยังไงถึงได้ออกไปอะโม่เพียว ไม่ใช่ว่าเหวินหย่าวางแผนแกล้งนะ

ไหหม่า(海馬)