อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 212 ท่วงท่าการล้มนั้นไม่ค่อยงดงามนัก

ตอนพิเศษ 212 ท่วงท่าการล้มนั้นไม่ค่อยงดงามนัก

ตอนพิเศษ 212 ท่วงท่าการล้มนั้นไม่ค่อยงดงามนัก

เพียงแต่นางมีบางอย่างติดอยู่ในใจ นางจึงนอนหลับไม่สนิท เอาแต่นอนจ้องมองม่านโปร่งเหนือศีรษะอยู่บนเตียง จิตใจเต็มไปด้วยความกังวลเรื่องไป๋หลิวอี้

เขา… ชอบนางใช่หรือไม่? ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่กระวนกระวายถึงเพียงนี้

แต่เรื่องที่เขาปั่นหัวนางราวกับนางเป็นคนโง่เขลา ก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน เรื่องนี้ไม่อาจปล่อยไปได้

เมื่อเนี่ยนเนี่ยนนึกถึงเรื่องนี้ นางก็กลับมาโกรธอีกครั้ง

คืนนั้นนางเอาแต่นอนพลิกไปพลิกมา จนเที่ยงคืนก็ยังนอนไม่หลับ

เช้าตรู่วันต่อมา นางก็ถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตู

นางลูบหว่างคิ้วตัวเอง จากนั้นก็ได้ยินเสียงของเจี่ยงโม่เซิงดังมาจากประตู “แม่นาง แม่นาง เจ้าตื่นหรือยัง?”

เนี่ยนเนี่ยนดึงผ้าห่มที่คลุมหัวของนางออก เจี่ยงโม่เซิงผู้นี้ช่างน่ารำคาญเสียจริง

“แม่นาง ให้ข้าเอายาเข้าไปให้เจ้าหน่อย”

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจ ในที่สุดก็ลุกขึ้น หลังจากจัดระเบียบตัวเองด้วยความง่วงงุนแล้ว นางก็เดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตู

ตามที่คาดไว้ เจี่ยงโม่เซิงถือถาดอยู่ในมือ สีหน้าเขายังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเหมือนเมื่อวาน

“แม่นาง เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

เนี่ยนเนี่ยนนำถาดเข้ามาด้วยรอยยิ้มอ่อน เมื่อประตูปิดลง เขาก็ถูกกันออกไปด้านนอก

ปลายจมูกของเจี่ยงโม่เซิงเกือบจะถูกกระแทก ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็เอื้อมมือไปแตะจมูก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “แม่นาง… เจ้ายังโกรธอยู่หรือ”

“คุณชายเจี่ยงมีอะไร?”

เจี่ยงโม่เซิงสะอึกไปครู่หนึ่ง “ไม่มีอะไร สุดท้ายข้าก็เป็นคนทำร้ายแม่นาง ข้ารู้สึกเสียใจจริง ๆ จึงมาดูว่าแม่นางปลอดภัยดีหรือไม่”

“เข้าใจแล้ว ข้าสบายดี เจ้าไปได้แล้ว”

“แต่ว่า…” เจี่ยงโม่เซิงลังเล อยากจะพูดอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก ตามด้วยเสียงของลู่อวี่ “โม่เซิง เจ้าอยู่นี่เอง ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”

เนี่ยนเนี่ยนย่อมจำเสียงของลู่อวี่ได้ นางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองออกไปทางรอยแตกของประตู สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อพบว่าไป๋หลิวอี้เดินตามลู่อวี่มา นางจึงรีบกระโดดออกทางหน้าต่างโดยไม่เอ่ยคำใดแม้สักคำ

แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีเด็กคนหนึ่งเดินผ่านชั้นล่างพอดี เนี่ยนเนี่ยนหยุดไม่ทันแล้ว นางกำลังจะลงไปทับเด็ก สีหน้านางเปลี่ยนไป เท้าขวาของนางรีบก้าวไปทางขวาอย่างรวดเร็ว ทำให้ลงบนพื้นด้วยเท้าข้างเดียว เพื่อพยายามหลบเด็กที่กำลังยืนนิ่งด้วยความมึนงง แล้วหันมามองทันที

จากนั้นก็มีเสียง ‘กร๊อบ’

เนี่ยนเนี่ยนได้ยินเสียงข้อเท้าแพลงอย่างชัดเจน นางรู้สึกเสียใจและขุ่นเคืองใจยิ่งนัก

ไป๋หลิวอี้ เรื่องนี้ข้าจะคิดบัญชีเจ้า

เนี่ยนเนี่ยนปลอบเด็กสองสามคำ จากนั้นเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปในตรอกทางซ้าย

เมื่อพบที่ว่างแล้ว นางจึงนั่งลงบนพื้น แล้วเริ่มนวดข้อเท้า

หลังจากนวดไปสักพัก ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้น ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นยืน เสียงทุ้มต่ำก็ลอยมาเข้าหู “หลิวอี้ เช่นนั้นข้าจะไปทำงานแล้ว หากต้องการอะไร เจ้าสามารถมาหาข้าได้ตลอด”

“อืม” ไป๋หลิวอี้ตอบเบา ๆ

เนี่ยนเนี่ยนตั้งใจฟัง ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงพวกเขาแยกทางกันไป

แต่ในวินาทีต่อมา นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของไป๋หลิวอี้เดินมาทางนาง

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน

“เนี่ยนเนี่ยน…” สายตาของไป๋หลิวอี้เฉียบคม ทันทีที่เขาหันไปทางมุมถนน เขาก็เห็นร่างของนางกำลังจะจากไป

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว พลาดตรงไหนกัน? เขาจำนางได้แม้ว่านางจะหันหลังให้เขางั้นหรือ?

นางรีบวิ่งไปข้างหน้า โดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่ข้อเท้าเลย

ไป๋หลิวอี้รีบวิ่งตามไป แต่ก็มีระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสอง เนี่ยนเนี่ยนเลี้ยวซ้ายและขวาอย่างไร้จุดหมาย จนไป๋หลิวอี้เกือบหลงทางหลายครั้ง แม้ว่าจะยังมองเห็นร่างของนางจากระยะไกล แต่ก็ค่อย ๆ ห่างกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้ว ไป๋หลิวอี้… เก่งถึงเพียงนั้นเลยหรือ?

แม้ว่านางจะรู้ว่าเขามีพื้นฐานวิทยายุทธ แต่ที่นี่คืออาณาจักรเทียนอวี่ หากเขาไม่มีวิทยายุทธ ก็จะตกเป็นเป้าหมายและถูกโจมตีได้ง่าย

แต่ครั้งสุดท้ายที่เขาได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยไป๋หลิวเจวี๋ย นางคิดว่าฝีมือของเขาอยู่ในระดับธรรมดา

แต่เมื่อพิจารณาจากทักษะการไล่ตามอย่างไม่ลดละในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขามีกำลังภายในแข็งแกร่ง นางประเมินเขาต่ำเกินไป ดูเหมือนว่าเขาจะปกปิดนางมากกว่าหนึ่งเรื่อง

เนี่ยนเนี่ยนกัดฟันแน่น รู้สึกโมโหมาก

เมื่อเงยหน้ามองอีกครั้ง ก็พบว่าวิ่งออกมาถึงชานเมืองแล้ว

ตรงข้อเท้าเริ่มปวดอย่างรุนแรง ทันใดนั้นนางก็นั่งลงบนพื้น มองข้อเท้าที่บวมของตัวเอง ในใจราวกับมีม้าพันตัวกำลังวิ่งห้อตะบึงอยู่ นึกอยากจะสับไป๋หลิวอี้ให้เป็นชิ้น ๆ

เจ้าคนบ้า นางไม่มีวันไว้ชีวิตเขาหรอก

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกคับแค้นใจนัก นางหันหน้ามองบริเวณโดยรอบ แล้วหาที่นั่งพักใต้ร่มไม้

ทว่าภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งในสี่ชั่วยามก็มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้น หลังจากนั้นไม่นาน ชายฉกรรจ์มากกว่ายี่สิบคนก็ถือดาบล้อมนางไว้

เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตาแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนพูดด้วยความเย้ยหยัน “พวกเจ้าจะฆ่าข้าหรือ?”

“แม่นาง โปรดมากับเราแต่โดยดี” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนผู้นำ ก้าวเข้ามาพูดกับเนี่ยนเนี่ยนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เนี่ยนเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น ไปงั้นหรือ… ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยากปลิดชีวิตนาง

อืม เช่นนั้นก็สบายใจไปได้ครึ่งหนึ่ง

“แล้วถ้าข้าไม่ไปกับพวกเจ้าเล่า?”

ทันทีที่เนี่ยนเนี่ยนพูดจบ นางก็เห็นว่าจู่ ๆ คนกว่ายี่สิบคนที่ล้อมรอบตัวนางกำดาบในมือแน่น เหมือนกับว่าพร้อมกระโจนเข้าใส่นางได้ทุกเมื่อ

ผู้นำคนนั้นยิ่งหยาบคายขึ้น “เช่นนั้นก็อย่าโทษพวกเราที่ลงมือ หากได้รับบาดเจ็บก็ถือว่าเป็นความผิดของแม่นางเอง”

เนี่ยนเนี่ยนเม้มปาก พลางโยนเรื่องนี้ให้เป็นความผิดของไป๋หลิวอี้อีกครั้ง

“ผู้ใดส่งพวกเจ้ามาที่นี่ พวกเจ้าจะพาข้าไปที่ใด?”

หลิ่วยางยางหรือ? ไม่สิ หลิ่วยางยางจะต้องปลิดชีวิตนางในทันที

คนตระกูลหลิ่วหรือ? ไม่หรอก ตามแผนการของคนตระกูลหลิ่ว นางจะต้องตายในจวนซูกั๋วกง เพื่อที่จะได้ใส่ร้าย

องค์หญิงสิบสามหรือ? ไม่น่าจะใช่ คนผู้นั้นได้รับการเลี้ยงดูปรนเปรอในวังหลวง มันยากจะจินตนาการว่า นางมีคนมากมายที่มีวรยุทธ์ระดับสูงอยู่ในมือ

เช่นนั้น… นางมีศัตรูคนใดในอาณาจักรเทียนอวี่อีก?

หรือมีคนต่อต้านนาง เพราะสถานะของนาง?

เอาล่ะ นี่มันมากเกินไปแล้ว ด้วยสถานะของนาง ต้องมีคนในอาณาจักรเทียนอวี่ที่คิดจะทำอะไรบางอย่าง

เนี่ยนเนี่ยนอยากตามพวกเขาไปจริง ๆ เพื่อดูว่าใครกันที่ต้องการ ‘เชิญ’ นางไป

แต่มันไม่ใช่วิสัยของนางที่จะไม่ทำอะไรเลย และปล่อยให้คนอื่นรังแก

“แม่นาง อย่าพยายามฝืนให้มากนัก แค่มากับพวกเราก็พอ”

เนี่ยนเนี่ยนส่ายหน้า แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไม่”

ชายคนนั้นเย้ยหยัน “คิดเช่นนั้นก็มาโทษพวกเราไม่ได้ ลงมือ”

เมื่อเขาโบกมือ คนทั้งหมดประมาณยี่สิบคนที่ล้อมรอบเนี่ยนเนี่ยน ก็กระโจนเข้าใส่เนี่ยนเนี่ยนอย่างรวดเร็ว

เนี่ยนเนี่ยนข้อเท้าแพลง การเคลื่อนไหวของนางจึงไม่คล่องแคล่วปราดเปรียวเหมือนเดิม ยิ่งไปกว่านั้นคู่ต่อสู้ยังมีจำนวนมาก และไม่มีใครที่ดูธรรมดาเลยสักคน

หลังจากเนี่ยนเนี่ยนขัดขืนอยู่พักหนึ่ง นางก็เริ่มตึงมือเกินจะต้านไหว

เมื่อเห็นดังนั้น ชายที่เป็นผู้นำก็หัวเราะ ทันใดนั้นเขาก็หลบไปข้างหลังเนี่ยนเนี่ยน แล้วใช้สันมือสับท้ายทอยของนางทันที

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้ายทอย จากนั้นก็ ‘โครม’ นางล้มลงไปนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น

ก่อนสลบไป เนี่ยนเนี่ยนคิดว่าท่วงท่าการล้มนั้นไม่ค่อยงดงามนัก

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ใครมาทำร้ายอีกล่ะเนี่ย ศัตรูเยอะแท้หนอเนี่ยนเนี่ยน แล้วจะโดนจับไปไหน ไป๋หลิวอี้จะตามไปทันไหม

ไหหม่า(海馬)