อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 235 ไม่เสียใจ

ตอนพิเศษ 235 ไม่เสียใจ

ตอนพิเศษ 235 ไม่เสียใจ

เนี่ยนเนี่ยนหรี่ตามองลงไปที่เชือกข้างนาง

ดูเหมือนว่ามันจะถูกตัดออกด้วยของมีคม เห็นได้ชัดว่าเหวินหย่าค้นร่างของเริ่นเมิ่งแล้วแต่ก็ยังไม่พบอาวุธทั้งหมด เป็นไปดังคาดไว้ ผู้พิทักษ์ทมิฬข้างกายเสด็จลุงย่อมต้องมีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง

นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “ขัดขวางข้างั้นหรือ? เจ้าคิดจะทำอะไร?”

เนี่ยนเนี่ยนพูดจบก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อย

ทันทีที่นางขยับ สายตาของเริ่นเมิ่งก็คมกริบทันที มือขวาของนางกลายเป็นกรงเล็บซัดไปทางเนี่ยนเนี่ยน

เนี่ยนเนี่ยนขยับฝีเท้าหลบเบี่ยงไปด้านข้าง

เริ่นเมิ่งเคลื่อนไหวเร็วขึ้น แล้วเตะนางด้วยขาทั้งสองข้าง เนี่ยนเนี่ยนยกเท้าขึ้นสกัดกั้น จากนั้นก็คว้าข้อมือของเริ่นเมิ่งไว้ได้

เริ่นเมิ่งไม่ทันได้ตั้งตัว หลังจากถอยหลังไปสองก้าว ก็มองนางด้วยความไม่อยากเชื่อ “เจ้า…”

เนี่ยนเนี่ยนชักมือออก แล้วไปยืนตรงประตู “เจ้าคิดจะจับตัวข้ากลับไปหาเจ้านายเพื่อทำผลงานหรือ?”

“เจ้าสำคัญมาก” เริ่นเมิ่งไม่ปฏิเสธ

เนี่ยนเนี่ยนยกยิ้ม “ดังนั้นเจ้าจึงจงใจปล่อยให้เหวินหย่าจับเจ้า และบอกว่าเจ้าต้องการคุยกับข้าตามลำพังตั้งแต่เริ่ม เจ้าคิดจะใช้ข้าเป็นตัวประกัน ออกจากวังหลวง และมอบตัวข้าให้เจ้านายของเจ้าใช่หรือไม่?”

เริ่นเมิ่งเม้มปากแน่น ยังคงนิ่งเงียบ

เนี่ยนเนี่ยนกำหมัดแน่น พลางเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ดูเหมือนว่าเจ้าจะภักดีต่อเจ้านายของเจ้าสุดหัวใจจริง ๆ”

เริ่นเมิ่งกัดฟันและเงยหน้าขึ้นทันที “แต่ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินเจ้าต่ำไป”

“จะเป็นไปได้อย่างไร? เจ้าไม่ได้พยายามจะจับข้าอย่างเต็มที่ตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือ?” ตอนนี้นางไม่มีความเมตตาใด ๆ

“แม้จะทุ่มแรงเกือบทั้งหมด แต่เจ้าก็สามารถหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย” เริ่นเมิ่งหัวเราะเยาะตัวเอง “เจ้านายของข้าบอกว่าแม้เจ้าจะมีวรยุทธ์ แต่ก็เป็นเพียงขั้นพื้นฐานเท่านั้น จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า และข้าก็รู้สึกเช่นนั้นมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้เหวินหย่าเป็นคนลงมือต่อสู้เองตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าไม่เพียงแต่หลอกข้าเท่านั้น แต่ยังหลอกเจ้านายข้าได้ด้วย”

“พ่อของข้าบอกข้าตั้งแต่ข้ายังเด็กว่าให้ทำตัวถ่อมตนเข้าไว้ ให้เก็บงำความสามารถเอาไว้เจ็ดอย่าง ต้องไม่เก็บเพียงแค่ห้าอย่าง และห้ามเปิดเผยความสามารถทั้งหมดต่อหน้าคนอื่น ด้วยวิธีนี้ ก็จะสามารถเปลี่ยนความพ่ายแพ้ให้เป็นชัยชนะได้” เนี่ยนเนี่ยนยกยิ้ม “คำพูดของพ่อย่อมมีเหตุผลมากกว่าคำพูดของแม่เสมอ ข้าเชื่อฟังมาก”

ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นจริง

มุมปากของเริ่นเมิ่งกระตุก หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว นางจะไม่ออมมืออีกต่อไป การเคลื่อนไหวของนางคล่องตัวมากขึ้น ขณะเล็งไปที่เนี่ยนเนี่ยนแล้วโจมตี

เนี่ยนเนี่ยนรู้ว่าวรยุทธ์ของนางทัดเทียมกับเหวินหย่า แต่ในเวลานี้จะไม่ยอมให้นางหนีไปได้ นางจึงย่อมไม่รั้งรออีกต่อไป

เริ่นเมิ่งรู้สึกเพียงว่าตนเป็นฝ่ายถูกทุบตีตลอดเวลา แต่หลังจากใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย นางก็ตระหนักได้ถึงความต่างชั้นระหว่างตัวนางกับเนี่ยนเนี่ยน และผลที่ตามมาทันที

นางรู้สึกสิ้นหวัง ในไม่ช้าเหงื่อก็ผุดขึ้นที่หน้าผากของนาง ครู่หนึ่งนางก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไหล่ จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น ร่างกายของนางอ่อนปวกเปียก ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

นางมองไปยังเข็มเงินที่ปักอยู่บนเอวของตน ก่อนยกยิ้มอย่างมีเลศนัย หลับตาลงราวกับปล่อยให้ตัวเองถูกเชือด “ข้าแพ้แล้ว”

เนี่ยนเนี่ยนมองนางด้วยสายตาเหยียดหยาม สีหน้านางเย็นชา “ใครคือเจ้านายของเจ้า?”

“…” มุมปากของเริ่นเมิ่งกระตุก ก่อนจะเม้มปาก แต่ไม่ยอมเอ่ยคำใด

ทันใดนั้น นางอ้าปากหมายจะกัดลิ้นตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย

แต่ร่างกายกลับอ่อนปวกเปียกจนไม่อาจใช้กำลังใด ๆ ได้เลย นางมองดูเนี่ยนเนี่ยนด้วยความประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าวันหนึ่งนางจะฆ่าตัวตายไม่ได้ด้วยซ้ำ

เนี่ยนเนี่ยนเหลือบมองนาง ก่อนจะเดินไปยังเก้าอี้ด้านข้าง แล้วนั่งลงกระซิบว่า “เป็นคนตระกูลเจี่ยงใช่หรือไม่?”

เริ่นเมิ่งผงะและมองนางด้วยความตกใจ นางรู้หรือ? นางจะรู้ได้อย่างไร ตระกูลเจี่ยงถูกเปิดโปงแล้วหรือ?

เนี่ยนเนี่ยนหัวเราะ “ข้าแค่คาดเดาอย่างรอบคอบ ตระกูลเจี่ยงให้ประโยชน์อะไรกับเจ้า? เจ้าถึงได้ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยพวกเขา แต่หลังจากคิดอยู่นาน ข้าคิดเพียงว่ามีความเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่งคือพวกเขาช่วยชีวิตเจ้าไว้…”

เนี่ยนเนี่ยนพูด ก่อนจะส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม “แต่เจ้าเป็นผู้พิทักษ์ทมิฬ พ่อแม่ของข้าก็มีผู้พิทักษ์ทมิฬเช่นกัน คนเช่นเจ้าจะไม่ทำเรื่องทรยศ เพียงเพราะมีคนช่วยชีวิตเจ้าไว้ บางทีเจ้าอาจไม่ต้องการ หากเจ้าได้รับการช่วยเหลือ เจ้าจะยึดมั่นในหลักการของเจ้า ส่วนเหตุผลอื่นก็… เจ้าตกหลุมรักใครบางคนในตระกูลเจี่ยง หรือไม่ก็คนที่เจ้ารักตกอยู่ในเงื้อมมือของคนตระกูลเจี่ยง“

เริ่นเมิ่งมองนางทันใด ริมฝีปากเผยอออกจากกัน แต่ก็ยังไม่เอ่ยคำใด

“แม่ของข้าบอกว่าความจริงแล้วสตรีแข็งแกร่งมาก แต่ก็อ่อนแอมากเช่นกัน โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องอารมณ์ มักจะอยู่เหนือการควบคุมเสมอ ข้าอยู่กับเจ้ามาสักพักก็พอจะมองออกแล้ว ว่าเจ้าเป็นคนเช่นไร เมื่อดูจากสีหน้าของขณะพูดถึงเจ้านายของเจ้าเมื่อครู่นี้ ก็ดูเหมือนว่าคนที่เจ้ารักคงจะไม่ได้ตกอยู่ในกำมือของเขาหรอก นั่นหมายความว่าเจ้าตกหลุมรักคนตระกูลเจี่ยง ใครหรือ? เจี่ยงโม่เซิงหรือ?”

สีหน้าของเริ่นเมิ่งเปลี่ยนไป นางเบือนหน้าหนี

เมื่อรู้ว่าตนเดาถูก เนี่ยนเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน “เจี่ยงโม่เซิงสั่งให้เจ้าทำงานหนัก เห็นได้ชัดว่าเขาแค่หลอกใช้เจ้า ไม่ได้รักเจ้า คนเช่นนี้เจ้ายังจะทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อเขาอีกงั้นหรือ?”

สีหน้าของเริ่นเมิ่งเยือกเย็น “เจ้ายังบอกว่าเรื่องอารมณ์มักจะอยู่เหนือการควบคุม ข้ารู้ว่าเขาไม่ได้รักข้า แต่ถึงกระนั้นข้าก็เต็มใจจะตายเพื่อเขา”

“…” เนี่ยนเนี่ยนกัดฟัน ช่างโง่เขลานัก

“เนี่ยนเนี่ยน เพื่อเห็นแก่ความเป็นสหายของเรา หากเขาตกอยู่ในกำมือเจ้าในอนาคต ก็ไว้ชีวิตเขาด้วยเถิด” เริ่นเมิ่งรู้ว่าหากตระกูลเจี่ยงถูกเปิดโปง มันก็คง… ยากมากที่จะทำสำเร็จ

เนี่ยนเนี่ยนเป็นปรมาจารย์ที่ซ่อนเร้นทักษะเอาไว้ เกรงว่าหากนางต่อสู้กับเจี่ยงโม่เซิง นางอาจจะไม่แพ้พ่าย ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋หลิวอี้ก็ยัง… ดูเหมือนจะไม่ใช่คนธรรมดา

แววตาของเนี่ยนเนี่ยนเย็นชากว่าเดิม “ไม่มีวัน หากเขาตกอยู่ในกำมือของข้า ข้าจะทำให้ชีวิตเขาเลวร้ายยิ่งกว่าตาย”

กวาดล้างตระกูลถง ทั้งยังเกือบจะฆ่าเสด็จตาเมื่อห้าปีที่แล้ว จะเก็บคนประเภทนี้ไว้ฉลองปีใหม่ด้วยหรืออย่างไร?

เริ่นเมิ่งยกยิ้มเจื่อน แล้วหลับตาลง “เจ้ารุนแรงเกินไป จะทำอย่างไรหากครอบครัวของสามีในอนาคตไม่ชอบ? ต่อไปควรควบคุมอารมณ์และใช้ชีวิตอย่างอ่อนโยนกว่านี้ หากเจ้ามีลูกในอนาคต ก็ขอให้อย่าเป็นเหมือนเจ้าเลยจะดีกว่า เป็นคุณหนูผู้เรียบร้อยก็พอแล้ว”

เนี่ยนเนี่ยนเม้มปาก ไม่ได้เอ่ยคำใด

“ในอนาคตก็จงทำเหมือนเดิมเถิด อย่าปล่อยให้ใครเห็นความสามารถของเจ้าง่าย ๆ จะได้ไม่เสียเปรียบ สิ่งที่ท่านอ๋องซิวพูดนั้นสมเหตุสมผล เนี่ยนเนี่ยน เจ้าเป็นคนที่มีความสุข” เริ่นเมิ่งจ้องมองคานบนศีรษะด้วยสายตาว่างเปล่า เสียงของนางแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ “ในอนาคต… หากเจ้าพบ… เขา ฝากบอกคำของข้าให้ที”

เนี่ยนเนี่ยนจ้องมอง เป็นไปไม่ได้หรอก

“เจ้าบอกเขา” เริ่นเมิ่งไม่ได้มองสีหน้าของนางเลย และยังคงพูดกับตัวเอง “เจ้าบอกเขาว่าข้าไม่เสียใจเลย”

หน้าอกของเนี่ยนเนี่ยนกระเพื่อมอย่างแรง สายตาของนางที่มองเริ่นเมิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

คนมันมีความรัก มันก็เลยพร้อมจะทำเพื่อเขาต่อให้สิ่งที่ทำมันจะผิดอะ เฮ้อ แต่เสียดายที่รักคนผิดจริงๆ

ไหหม่า(海馬)