อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 246 บอกใบ้ชัดเจน

ตอนพิเศษ 246 บอกใบ้ชัดเจน

ตอนพิเศษ 246 บอกใบ้ชัดเจน

คนทั้งสามในห้องมองหน้ากัน จากนั้นก็เห็นแม่นมอวี๋แหวกม่านเดินเข้ามา

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?” ฮูหยินเฒ่าไป๋ถาม

แม่นมอวี๋ตอบด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ฮูหยินมาที่นี่ และบอกว่าในขณะนี้เสี่ยวฮวาเหวินวิ่งเข้าไปในหอหลินเยว่เจ้าค่ะ เนื่องจากมีค่ายกลอยู่นอกหอหลินเยว่ นางจึงไม่สามารถเข้าไปได้ แต่นางก็กลัวว่าเสี่ยวฮวาเหวินจะติดอยู่ในค่ายกลและออกมาไม่ได้ ยิ่งช่วงนี้แมวมีอาการขี้เซาและอารมณ์ไม่ดี หากผลีผลามเข้าไปอาจได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังกลัวว่ามันอาจหงุดหงิด และมันคงไม่เป็นการดีหากไปทำลายสิ่งของของจวิ้นจู่ ดังนั้นจึงอยากขอให้จวิ้นจู่ช่วยไปกับฮูหยิน เพื่อพาเสี่ยวฮวาเหวินออกมาเจ้าค่ะ”

เนี่ยนเนี่ยนเข้าใจอยู่แล้วว่าหลิ่วเชียงต้องการแยกนางออกจากฮูหยินเฒ่าไป๋ และต้องการยืนยันที่อยู่ของถงเวยหลิน

หากถงเวยหลินอยู่ในหอหลินเยว่ของนางจริง ๆ พวกเขาก็จะสามารถฆ่าปิดปากเขาได้

ฮูหยินเฒ่าไป๋ขมวดคิ้ว เสี่ยวฮวาเหวินจะไปหอหลินเยว่ได้อย่างไร? ที่นั่นอยู่ไกลมาก

สีหน้าของไป๋หลิวเจวี๋ยเปลี่ยนไป เขานึกบางอย่างขึ้นได้ จึงรีบพูดว่า “เนี่ยนเนี่ยน เจ้าอย่าไปนะ ไม่น่าแปลกใจที่ท่านแม่ขอให้ข้าย้ายผู้อารักขาของสวนจิ่นเฟิงออกไป เกรงว่าท่านลุงและคนอื่น ๆ กำลังวางแผนจะโจมตีเจ้าในหอหลินเยว่”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฮูหยินเฒ่าไป๋ก็รีบคว้ามือนางแล้วพูดว่า “อย่าไป” จากนั้นนางก็หันไปบอกแม่นมอวี๋ว่า “บอกฮูหยินทีว่าข้ารู้สึกไม่สบาย และเนี่ยนเนี่ยนต้องช่วยรักษาข้าที่นี่ แล้วบอกให้ฮูหยินส่งคนไปที่หอหลินเยว่ เพื่อไปเรียกแม่นางโม่เพียวให้ไปกับนาง”

แม่นมอวี๋กำลังจะพยักหน้ารับคำ ทว่าเนี่ยนเนี่ยนยกมือขึ้นหยุดนางไว้ “ช้าก่อน”

ฮูหยินเฒ่าไป๋ไม่เห็นด้วย “เนี่ยนเนี่ยน หรือว่าเจ้าจะไป? ข้าขอบอกเลยว่าอย่าเอาตัวไปเสี่ยง เจ้าอย่าทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในอันตราย หลิ่วเชียงไม่ได้อ่อนแอ หากเขาทำร้ายเจ้า หากข้าจะเสียใจก็คงสายเกินไป”

เนี่ยนเนี่ยนลูบมือฮูหยินเฒ่าไป๋เพื่อปลอบโยน แล้วพูดว่า “ท่านอย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ ข้าจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร? ข้าทนปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ อีกทั้งหากข้าไม่ไป คำโกหกของพ่อลูกสกุลหลิ่วจะถูกเปิดโปงได้อย่างไร? พวกเราจะจัดการกับเขาได้อย่างไรเจ้าคะ?”

“แต่ว่า…”

เมื่อเห็นว่านางยังกังวลอยู่ เนี่ยนเนี่ยนก็ถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก แล้วกระซิบสองสามคำข้างหูของนาง

ฮูหยินเฒ่าไป๋ตาเป็นประกาย แต่ก็ยังถามนางอย่างไม่แน่ใจ “เจ้าพูดจริงหรือเปล่า?”

“จริงสิเจ้าคะ ไม่โกหกท่านหรอกเจ้าค่ะ”

ฮูหยินเฒ่าไป๋มองนางอย่างจริงจังอีกครั้ง จากนั้นพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วย”

“ข้าไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ แต่ท่าน” เนี่ยนเนี่ยนเม้มปาก แล้วหันไปพูดกับไป๋หลิวเจวี๋ยทันทีว่า “เจ้าอยู่ปกป้องฮูหยินเฒ่าที่นี่ เนื่องจากพวกเขาวางแผนจะจับตัวข้า และฮูหยินเฒ่าไปเป็นตัวประกัน พวกเขาจะมาที่โถงเล่อฝูแน่นอน ข้าเกรงว่าที่นี่จะไม่ปลอดภัยยิ่งกว่า”

สีหน้าของไป๋หลิวเจวี๋ยเคร่งขรึม “ข้ารู้แล้ว ข้าจะปกป้องท่านย่าเอง”

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้า จากนั้นหันหลังเดินจากไป

หลังจากเดินไปได้สองก้าว ไป๋หลิวเจวี๋ยก็หยุดนางไว้ “ช้าก่อน…”

“หืม?”

“ข้า ข้ารู้ว่าเจ้าอาจจะไม่ชอบแม่ของข้ามากนัก แต่ว่า… ครั้งนี้ช่วยปกป้องนางสักครั้งได้หรือไม่ นางไม่ได้ช่วยให้แผนของท่านลุงข้าสำเร็จ ข้ากลัวว่าลุงของข้าจะโกรธและทำร้ายนางแทน”

เขาลังเลอยู่นาน แม้ว่าเขาจะรู้สึกอับอายและโกรธในสิ่งที่แม่ของเขาทำ จนทำให้เขาประชดชีวิตเช่นนั้น แต่นางก็เป็นแม่ที่ให้ความสำคัญกับเขามาก เขาจึงยังคงเคารพนางอยู่

เนี่ยนเนี่ยนชำเลืองมองเขา อย่างที่นางเคยพูดไว้ สิ่งที่หลิ่วซื่อทำกับไป๋หลิวอี้ก่อนหน้านี้ ก็เพียงพอแล้วที่เนี่ยนเนี่ยนจะฆ่านางหลายครั้ง

ทว่าครั้งนี้เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกชื่นชม

เรื่องจะจัดการกับหลิ่วซื่ออย่างไรนั้นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของไป๋หลิวอี้เองด้วย นาง… จะปกป้องนางเพียงครั้งเดียว เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

“ข้าเข้าใจแล้ว” เนี่ยนเนี่ยนโบกมือ แล้วเดินออกไป

หลิ่วซื่อที่กำลังรอนางอยู่ที่ประตู อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นนางเดินออกมา และขมวดคิ้วมุ่น

แต่เมื่อนางคิดได้ว่ามีหลิ่วเชียงคอยเฝ้าดูอยู่ข้างหลังนาง และยังมีอาอวิ๋นข้างนางที่กำลังจ้องเขม็งอยู่ นางก็รีบข่มอารมณ์อีกครั้ง แล้วทักทายเนี่ยนเนี่ยนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“เนี่ยนเนี่ยน เจ้าออกมาเสียที ข้าคิดว่าช่วงนี้เสี่ยวฮวาเหวินอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก และท่านแม่ก็ชอบแมวตัวนั้นด้วย ข้าเห็นเสี่ยวฮวาเหวินผอมลงเรื่อย ๆ จึงพามันไปเดินเล่น คาดไม่ถึงเลยว่าเมื่อไปถึงหอหลินเยว่ จู่ ๆ มันก็ดิ้นหลุดมือแล้ววิ่งเข้าไป เฮ้อ ข้ากังวลว่าแมวจะทำลายข้าวของ หลายอย่างในเรือนของเจ้าเป็นของที่ฮ่องเต้ประทานให้ด้วย”

ขณะที่นางพูด นางก็จับแขนของเนี่ยนเนี่ยน

แต่ในใจนางเริ่มร้อนรน หลิวเจวี๋ยไม่เห็นคำที่นางครูดลงไปอย่างชัดเจนเลยหรือ? หรือว่านางใช้เล็บครูดไม่ชัด หลิวเจวี๋ยไม่เห็นจึงไม่แจ้งนางงั้นหรือ?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ หลิ่วซื่อก็ค่อนข้างกังวล

สิ่งที่พี่ใหญ่ทำนั้นอุกอาจยิ่งนัก ไม่ว่านางจะเพิกเฉยเพียงใด นางก็รู้ดีว่าไม่ควรปล่อยให้จวนซูกั๋วกงถูกฝังไปพร้อมกับเขา

คิดได้ดังนั้น นางก็บีบแขนของเนี่ยนเนี่ยนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก เพราะรู้สึกเจ็บแขนที่ถูกนางบีบ

นางตอบด้วยรอยยิ้มเจื่อนว่า “ไม่อะไรหรอกเจ้าค่ะ แค่วิ่งเข้าไป ประเดี๋ยวก็กลับออกมาใหม่”

หลิ่วซื่อยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่รอยยิ้มนั้นช่างฝืดเฝื่อน นางพยักหน้า “เป็นการดีกว่าที่จะขังแมวตัวนั้นไว้ในกรงในอนาคต เพื่อไม่ให้วิ่งไปมา ตอนนี้ที่นี่ไม่ปลอดภัย ไม่ต้องพูดถึงแค่ในจวนหรอก คราวที่แล้วตัวมันก็เปื้อนพิษของเฟิงหลิง หากวันหนึ่งมันวิ่งออกจากจวน และทำอันตรายใครบางคน จวนซูกั๋วกงของเราจะต้องเดือดร้อน”

ขณะที่นางพูด นางแอบขยิบตาให้เนี่ยนเนี่ยน คำพูดของนางต้องการสื่อว่าจวนไม่ปลอดภัย

แต่นางไม่กล้าทำอย่างชัดเจนเกินไป นางกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และก้าวเดินช้าลงมาก

เนี่ยนเนี่ยนมองไปด้านหน้า ไม่มองหน้านาง แต่เงี่ยหูฟังเสียงจากทางด้านข้าง เพื่อฟังเสียงความเคลื่อนไหวรอบตัวนาง

อีกทั้งตอนนี้นางเห็นชัดเจนแล้วว่ามีสาวใช้แปลกหน้าอยู่ข้างหลิ่วซื่อ ซึ่งเป็นคนที่นางเห็นว่าอยู่ข้างกายหลิ่วยางยางเมื่อคราวที่แล้ว

แม้ว่าจะจงใจก้มหน้าลงต่ำเพื่อพรางตัว แต่นางก็ยังมองเห็นได้

“เนี่ยนเนี่ยน วันนี้หลิวอี้ไปที่ใดหรือ? เหตุใดไม่เห็นเขาเลย?” เมื่อเห็นว่านางยังไม่รู้ตัว หลิ่วซื่อจึงได้แต่ถามเรื่องอื่นด้วยรอยยิ้มแห้ง เพื่อสอบถามสถานการณ์

ในที่สุดเนี่ยนเนี่ยนก็หันหน้ามามองนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เขาบอกว่ามีบางอย่างที่ต้องทำ แต่เขาไม่ได้บอกข้าอย่างละเอียดว่าต้องทำอะไร เฮ้อ หลังจากเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้นในตระกูลถงครั้งก่อน เสนาบดีฝั่งขวาคนใหม่ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้งเช่นเขา ก็ยุ่งจนไม่เคยได้หยุดพักเลย วันนี้ข้าเกรงว่าเขาอาจจะกลับมาตอนกลางคืนไม่ได้ด้วยซ้ำเจ้าค่ะ”

ไม่กลับมาตอนกลางคืนหรือ? หลิ่วซื่อขมวดคิ้วแน่น เช่นนั้นจวนแห่งนี้ก็คงเหลือเพียงเด็กกำพร้าและแม่หม้ายจริง ๆ ไป๋หลิวเจวี๋ยไม่เข้าใจการสื่อความหมายของนาง และเนี่ยนเนี่ยนก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปในทิศทางที่พี่ใหญ่วางแผนไว้จริงหรือ?

เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดของหลิ่วซื่อ นางหรี่ตาลงเล็กน้อย

ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดฝ่ามืออย่างรุนแรง จนนางถึงกับพ่นลมหายใจออกมา

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

หลิ่วซื่อจะใบ้คำอะไรให้เนี่ยนเนี่ยนอีกหนอ

ไหหม่า(海馬)