อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 247 ลงมือแล้ว
ตอนพิเศษ 247 ลงมือแล้ว
ตอนพิเศษ 247 ลงมือแล้ว
บัดนี้หลิ่วซื่อไม่อาจสนใจเรื่องอื่นได้ นางจึงต้องใช้กลอุบายเดิมอีกครั้ง ด้วยการครูดอักษรลงบนฝ่ามือของเนี่ยนเนี่ยน
เนี่ยนเนี่ยนแทบจะกระอักเลือดออกมา ฝ่ามือของนางนุ่มนวลและบอบบาง ไม่เหมือนกับมืออันหยาบกร้านของไป๋หลิวเจวี๋ย หากหลิ่วซื่อคิดจะใช้เล็บครูดฝ่ามือนาง มือนางจะไม่โชกไปด้วยเลือดหรือ?
เนี่ยนเนี่ยนไม่ต้องการเจ็บปวดเช่นนั้นโดยเปล่าประโยชน์ นางรีบดึงแขนออกจากมือของหลิ่วซื่อ ก่อนจะฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “เราควรรีบไปให้เร็วกว่านี้ ก่อนที่แมวตัวนั้นจะข่วนสิ่งของของข้า”
ครั้นพูดจบ นางก็จับมือของหลิ่วซื่อ แล้วจูงนางไปสองสามก้าว
หลิ่วซื่อหายใจไม่ค่อยทั่วท้อง พละกำลังของเนี่ยนเนี่ยนแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ นางดึงหลิ่วซื่อจนเซไปสองสามก้าว และเกือบจะล้มลงกับพื้น
สาวใช้ที่ติดตามนางมาด้วยตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่พวกนางไม่ทันได้ตั้งตัว จึงตามไปไม่ทัน
เนี่ยนเนี่ยนใช้ประโยชน์จากการเว้นระยะห่าง ด้วยการกระซิบข้างหูของหลิ่วซื่อว่า “หลิวเจวี๋ยบอกแล้ว ไม่ต้องกังวล พวกเรารู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง แค่ไปที่หอหลินเยว่ก็พอเจ้าค่ะ”
หลิ่วซื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองนางด้วยความประหลาดใจ
จากนั้นนางก็สงบลงเล็กน้อย ก่อนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินตามเนี่ยนเนี่ยนต่อไป
ในเมื่อหลิวเจวี๋ยรู้เรื่องนี้แล้ว พวกเขาก็น่าจะคุยกันแล้วใช่หรือไม่? เมื่อครู่นี้นางจงใจสั่งให้อาอวิ๋นเปลี่ยนเสื้อผ้า และปัดถ้วยชาจนแตก เพื่อถ่วงเวลาให้กับหลิวเจวี๋ย
หลิ่วซื่อหันไปมองอาอวิ๋นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพวกนางกำลังตามมาแล้ว นางก็กลับไปเดินด้วยความเร็วปกติ มุ่งหน้าไปยังหอหลินเยว่ด้วยกัน
ในเวลาเดียวกัน หลิ่วยางยางก็พาหลิ่วเหวยไปโถงเล่อฝู
แม่นมอวี๋เห็นร่างของพวกเขาแต่ไกล จึงหันกลับไปเปิดม่านประตู แล้วเดินเข้าไป
“ฮูหยินเฒ่า คุณชายรอง คุณหนูเปี่ยวและนายน้อยเปี่ยวมาแล้วเจ้าค่ะ”
คนทั้งสองในห้องมองหน้ากัน ฮูหยินเฒ่าไป๋เม้มปาก ขณะจับมือของไป๋หลิวเจวี๋ยแล้วถอนหายใจออกมา หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ ก็พูดเสียงเบาว่า “ดูเหมือนว่าเนี่ยนเนี่ยนจะพูดถูก พวกเขาวางแผนจะให้พวกเราแยกกัน”
“ท่านย่า ข้าจะไล่พวกเขาออกไปขอรับ”
ฮูหยินเฒ่าไป๋ส่ายหน้า แล้วดึงเขากลับมา “อย่าไป ตามที่เจ้าพูดก่อนหน้านี้ คนตระกูลหลิ่วคิดว่าเจ้าทำตามความปรารถนาของแม่เจ้า ด้วยการส่งผู้อารักขาออกไป ฉะนั้นหากเจ้าออกไปเช่นนี้ พวกเขาก็จะต้องรู้สึกได้ว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามแผน และแม่ของเจ้าอาจจะต้องเดือดร้อน”
ไป๋หลิวเจวี๋ยกัดฟันและพยักหน้า “แล้วควรทำอย่างไรดีเล่าขอรับ?”
“ให้พวกเขาเข้ามา” ฮูหยินเฒ่าไป๋เชิดคางขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเข้มว่า “เนี่ยนเนี่ยนพูดถูก หากเราไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาเคลื่อนไหว แล้วพวกเราจะจัดการพวกเขาได้อย่างไร”
หลังจากพูดจบ นางก็เงยหน้าขึ้นมองแม่นมอวี๋ “เจ้าส่งคนไปแจ้งหัวหน้าไป๋หรือยัง?”
แม่นมอวี๋พยักหน้าด้วยความกังวล “ฮูหยินเฒ่า ท่านยังรอช้าอยู่ไยเจ้าคะ? กว่าหัวหน้าไป๋จะไปตามคนมา ก็อาจต้องใช้เวลาสักพัก ตอนนี้มีแค่พวกเราอยู่ในห้องแล้ว…”
ฮูหยินเฒ่าไป๋หัวเราะ แล้วมองไปที่ไป๋หลิวเจวี๋ยที่อยู่ข้างนาง “ไม่เป็นอะไรหรอก มีหลิวเจวี๋ยอยู่ที่นี่ทั้งคน”
ไป๋หลิวเจวี๋ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยกยิ้มและพยักหน้าให้ฮูหยินเฒ่าไป๋ด้วยท่าทางมั่นใจ “ใช่แล้วขอรับ มีหลานอยู่ที่นี่ จะปกป้องท่านย่าได้แน่นอนขอรับ”
แม้ปกติเขาจะดูเหมือนไม่ทำงานทำการ แต่หลายปีมานี้ไป๋หลิวเจวี๋ยทุ่มเทให้กับการฝึกฝนอย่างสุดหัวใจ เขาจึงยังพอจะมีพื้นฐานอยู่บ้าง เมื่อเผชิญหน้ากับหลิ่วเหวยก็ไม่แน่ใจว่าใครจะชนะ
อีกทั้งแม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้ แต่อย่างน้อยก็ยังยื้อเวลาให้หัวหน้าไป๋ไปตามใครสักคนมาได้
เมื่อนึกได้ดังนั้น ไป๋หลิวเจวี๋ยก็มีความมั่นใจเพียงพอแล้ว
ฮูหยินเฒ่าไป๋ผลักเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ เข้าไปซ่อนข้างในก่อน อย่าให้พวกเขารู้”
ไป๋หลิวเจวี๋ยพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องชั้นใน
จากนั้นแม่นมอวี๋ก็หันกลับไปเชิญหลิ่วยางยางและหลิ่วเหวยเข้ามา
หลิ่วเหวยทักทายฮูหยินเฒ่าไป๋ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันทีที่เข้าประตูมา หลิ่วยางยางที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดว่า “… พี่ใหญ่ยืนกรานที่จะเข้ามาเจ้าค่ะ โดยบอกว่าฮูหยินเฒ่าไม่สบาย เขาบังเอิญได้รับยาดีมาเมื่อไม่กี่วันก่อน จึงต้องการนำมามอบให้ท่านด้วยตัวเอง เขาอยากจะขอบคุณฮูหยินเฒ่าที่ช่วยดูแลยางยางในทุกวันนี้ ข้าไม่อาจทัดทานได้ จึงต้องมารบกวนท่านเจ้าค่ะ”
หลิ่วเหวยหยิบขวดกระเบื้องเคลือบขนาดเล็ก ออกมาจากแขนเสื้อของเขาจริง ๆ และกำลังจะส่งให้ฮูหยินเฒ่าไป๋
แม่นมอวี๋ขัดจังหวะเขา ด้วยการพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายน้อยเปี่ยว ให้บ่าวจัดการเองเถิดเจ้าค่ะ”
การเคลื่อนไหวของหลิ่วเหวยชะงักไปชั่วขณะ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพอใจ แต่เขาก็ยังส่งมันให้แม่นมอวี๋
ฮูหยินเฒ่าไป๋ยิ้มยกยิ้ม แล้วกล่าวว่า “เจ้าช่างมีน้ำใจยิ่งนัก อันที่จริงข้าไม่ได้เป็นอะไรหนักมากนักหรอก เมื่อมีเนี่ยนเนี่ยนอยู่เคียงข้าง ข้าก็ฟื้นฟูร่างกายได้ดีมาก ตอนนี้จึงดีขึ้นมากแล้ว”
นางไม่ได้บอกให้หลิ่วเหวยนั่งลง นางแค่บอกให้แม่นมอวี๋เก็บข้าวของ แล้วยกมาให้ชาราวกับจะไล่แขก
สีหน้าของหลิ่วเหวยค่อนข้างบึ้งตึง เขาอุตส่าห์มามอบยาให้ด้วยตัวเอง แต่หญิงชราคนนี้ไม่นึกถึงมิตรภาพในอดีตบ้างเลย ไม่รู้ว่าสถานการณ์ฝั่งพ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ฝ่ายเขา… ดูเหมือนจะไปต่อไม่ได้แล้ว
หลิ่วเหวยแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว
แม่นมอวี๋มองเขาอย่างระแวดระวังทันที เมื่อหลิ่วเหวยเห็นสีหน้าของนาง ลางสังหรณ์ไม่ดีก็พลันผุดขึ้นมาในใจ
ในขณะนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว และกระโจนเข้าไปหมายจะคว้าตัวฮูหยินเฒ่าไป๋
“กรี๊ด…” ฮูหยินเฒ่าไป๋กรีดร้องด้วยความตกใจ นางรีบลุกขึ้นยืนและถอยห่าง
ถ้วยชาในมือนางร่วงลงสู่พื้นเสียงดัง ‘เพล้ง’
ในเวลาเดียวกัน คนผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องชั้นใน เมื่อเห็นว่ามือของหลิ่วเหวยกำลังจะคว้าแขนของฮูหยินเฒ่าไป๋ ชายคนนั้นก็ก้าวออกมาขวางหน้าเขาไว้
หลิ่วเหวยถอยหลังไปก้าวใหญ่ เมื่อเพ่งมองอย่างตั้งใจ และเห็นว่าเป็นไป๋หลิวเจวี๋ย รูม่านตาของเขาก็หดตัวลง
“เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”
“ข้าสิต้องเป็นฝ่ายถามท่านพี่ ว่าท่านคิดจะทำอะไรท่านย่าของข้า?”
หลิ่วเหวยเม้มปาก แม่นมอวี๋ประคองฮูหยินเฒ่าไป๋กลับไปที่มุมห้อง แล้วตะโกนสุดเสียงว่า “นายน้อยสกุลหลิ่วคิดจะฆ่าฮูหยินเฒ่าไป๋ รีบเรียกหัวหน้าไป๋เร็ว ผู้อารักขานอกโถงเล่อฝูหายไปที่ใดกันหมด?”
สีหน้าของหลิ่วเหวยเปลี่ยนไป เขาคิดว่าตนจะสามารถจับฮูหยินเฒ่าไป๋ได้ ด้วยการยื่นมือออกไปจับเพียงครั้งเดียว ไม่คิดเลยว่าไป๋หลิวเจวี๋ยจะออกมาขวาง
เขาจึงทำได้เพียงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว หันหน้ากระโจนเข้าไปหาฮูหยินเฒ่าไป๋อีกครั้ง
ไป๋หลิวเจวี๋ยมีสายตาเฉียบคมและมือที่ว่องไว จึงเข้าไปจับมือเขาไว้ทันที
ใบหน้าของหลิ่วเหวยเปลี่ยนเป็นดุดัน “หลิวเจวี๋ย หากเจ้ามีเหตุผลมากพอ จงรีบออกไปให้พ้น ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่สุภาพกับเจ้าแล้ว”
ไป๋หลิวเจวี๋ยเย้ยหยัน “เจ้าคิดจะทำร้ายย่าของข้า หากข้าหลีกทางให้ ข้าจะยังเป็นมนุษย์อยู่อีกหรือ?”
“เจ้า…” หลิ่วเหวยเร่งการโจมตีให้เร็วกว่าเดิม ซัดฝ่ามืออย่างไร้ความปรานี โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นญาติของตนหรือไม่
ไป๋หลิวเจวี๋ยไม่อาจทนต่อไปได้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอกโถงเล่อฝู แต่เมื่อม่านประตูถูกแหวกออก สาวใช้ของจวนก็ปรากฏตัวขึ้น ไร้วี่แววของหัวหน้าไป๋
แม่นมอวี๋กระวนกระวาย “ผู้อารักขานอกเรือนอยู่ที่ใด?”
สาวรับใช้ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ท่านแม่นม ฝั่งตะวันออกของโถงเล่อฝูเกิดไฟไหม้ เฟิงผิงเพิ่งเรียกผู้อารักขาสองคนไปดับไฟเจ้าค่ะ”
หลิ่วเหวยระเบิดเสียงหัวเราะ แล้วตะโกนบอกหลิ่วยางยางที่อยู่ข้างเขาว่า “ยังไม่รีบจับตัวแม่เฒ่าไว้อีกหรือ?”
หลิ่วยางยางพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหาฮูหยินเฒ่าไป๋ ดูจากท่าทางของนาง คาดว่านางก็น่าจะมีวรยุทธ์เช่นกัน
ไป๋หลิวเจวี๋ยตกตะลึง และคิดจะวิ่งไปช่วยท่านย่า แต่หลิ่วเหวยเข้ามาโรมรันไม่ยอมหยุด
ฮูหยินเฒ่าไป๋กับแม่นมอวี๋ถูกต้อนไปที่มุมห้องโดยไม่อาจล่าถอยได้อีกแล้ว เมื่อเห็นหลิ่วยางยางยื่นมือออกมาข้างหน้า ทันใดนั้นบนหลังคาก็กลายเป็นรูเปิดขนาดใหญ่
‘โครม’ มีคนกระโดดลงมาจากด้านบน แล้วสะบัดแขนเสื้อเหวี่ยงหลิ่วยางยางจนกระเด็นออกไป
……………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ใครมาช่วยฮูหยินเฒ่ากันนะ มาได้จังหวะพอดีเลย
ไหหม่า(海馬)
