อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 276 ไม่ดีใจเลย

ตอนพิเศษ 276 ไม่ดีใจเลย

ตอนพิเศษ 276 ไม่ดีใจเลย

สีหน้ายิ้มแย้มแต่เดิมของเนี่ยนเนี่ยนชะงักกึก ทันใดนั้นนางก็ผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แล้วจ้องมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

ไป๋หลิวอี้หันไปด้านข้าง เพื่อหยิบจดหมายออกมาจากใต้หมอน แล้วยื่นให้นาง

“นี่คือสิ่งที่เป่ยเป่ยมอบให้ข้า โดยบอกว่าพวกเขาจะมาถึงอาณาจักรเทียนอวี่ในอีกสองวัน”

เนี่ยนเนี่ยนมีสีหน้าน่าเกลียดไปทันที

ไป๋หลิวอี้รู้สึกประหลาดใจ “อะไรกัน สีหน้าเจ้าดูเหมือนไม่ดีใจเลย” ท่าทางเช่นนี้ชวนให้คิดมาก

เนี่ยนเนี่ยนฝืนยิ้ม “ดีใจสิ จะไม่ดีใจได้อย่างไร? ข้าไม่รู้เลยว่าตัวเองดีใจมากเพียงใด”

“…” รอยยิ้มนี้เสแสร้งมาก หากคิดว่านางดีใจก็แปลกแล้ว

เมื่อเนี่ยนเนี่ยนเปิดจดหมายอ่านแล้ว นางก็พ่นลมหายใจเบา ๆ แล้วสอดจดหมายกลับเข้าไปใต้หมอน “ข้าจะนอนต่ออีกสักหน่อย”

หลังจากพูดจบ นางก็นอนลงอีกครั้ง ไป๋หลิวอี้ชะงักไป จากนั้นก็หัวเราะ เกาปลายจมูกของนางเบา ๆ โน้มตัวไปข้างหูของนาง แล้วกระซิบว่า “ข้าคิดว่าเจ้าคงนอนไม่หลับหรอก”

เนี่ยนเนี่ยนโบกมือ “อย่าส่งเสียงดัง”

ทันทีที่สิ้นเสียงของนาง เสียงฝีเท้าและเสียงอันแผ่วเบาของเหวินหย่าก็ดังมาจากประตู “เนี่ยนเนี่ยนตื่นหรือยัง?”

อาเวินน่าจะเฝ้าประตูอยู่ เขาตอบด้วยเสียงแผ่วเบาเช่นกันว่า “ได้ยินเสียงแล้วเช่นนี้ ก็น่าจะต้องตื่นแล้วหรือเปล่า?”

ไป๋หลิวอี้มองเนี่ยนเนี่ยนด้วยรอยยิ้มอ่อน “เจ้ายังหลับอยู่หรือเปล่า?”

เนี่ยนเนี่ยนจ้องมองเขา แล้วพูดไปทางประตู “ข้าตื่นแล้ว มีอะไรหรือ?”

“แม่นางเยว่เอ๋อร์ ฟื้นแล้ว…” เหวินหย่าที่ประตูพูดทันที แต่หลังจากพูดประโยคแรกก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดต่อ “เพียงแต่นางไม่รู้จักข้า นางจึงหวาดระแวงข้ามาก ไม่ยอมให้ข้าแตะต้องนางเลย”

เนี่ยนเนี่ยนลุกขึ้นนั่งทันที และสบตากับไป๋หลิวอี้ คิ้วของฝ่ายหลังก็ขมวดเช่นกัน

เนี่ยนเนี่ยนรีบสวมเสื้อผ้า หลังจากหวีผมเสร็จแล้วก็รีบไปเปิดประตู “ข้าจะไปดู”

ไป๋หลิวอี้ก็ตามไปด้วย

เดินไปถึงประตูห้องที่เยว่เอ๋อร์อาศัยอยู่ นางก็เห็นติงเซียงและหงหยา เมื่อทั้งสองเห็นนางกับไป๋หลิวอี้มา ก็รีบทักทายด้วยความเคารพ

เนี่ยนเนี่ยนรีบเข้าไป และเห็นเยว่เอ๋อร์เบียดตัวอยู่บนขอบเตียง ขณะมองไปที่ประตูอย่างหวาดระแวง

เมื่อเห็นเนี่ยนเนี่ยน ดวงตาก็พลันเป็นประกายขึ้น

เนี่ยนเนี่ยนเข้าใจดีว่าเยว่เอ๋อร์ได้รับความทุกข์ทรมานหนักถึงเพียงนี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะต้องหวาดระแวงคนอื่น

นางนั่งข้างเยว่เอ๋อร์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าอย่ากลัวเลย ที่นี่ปลอดภัย จะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีกต่อไป”

“ข้า…” นางเลาะด้ายที่เย็บปากของเยว่เอ๋อร์ออกแล้ว แต่มันก็ยังเป็นแผลบวมแดง ทำให้นางรู้สึกเจ็บเมื่อต้องพูด นางมองเนี่ยนเนี่ยนแล้วพยักหน้า สายตาของนางเหม่อลอยไปยังไป๋หลิวอี้ที่ยืนจ้องมองนางอยู่ข้าง ๆ

ความจริงแล้วนางกับไป๋หลิวอี้ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว แม้แต่เยว่เอ๋อร์ก็จำรูปร่างหน้าตาของเขา ตอนที่เขายังเด็กไม่ได้

ตอนนี้…

เมื่อเห็นไป๋หลิวอี้ นางก็รู้สึกคับข้องใจและตื้นตันอย่างอธิบายไม่ถูก เห็นได้ชัดว่าเขาเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่ก็ยังรู้สึก… คุ้นเคยและต้องการพึ่งพาเขามาก

“เยว่เอ๋อร์…” เสียงของไป๋หลิวอี้แหบพร่า เขานั่งลงบนขอบเตียงโดยมีผ้าเช็ดหน้าอยู่ในมือ แล้วช่วยเช็ดน้ำตาให้นางเบา ๆ “อย่าร้องไห้อีกเลย ต่อจากนี้ไปพี่ใหญ่จะคอยปกป้องเจ้าเอง จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป”

“พี่ พี่ใหญ่หรือ?” ริมฝีปากของเยว่เอ๋อร์สั่นเบา ๆ นัยน์ตาของนางเป็นประกายอีกครั้ง “ใช่พี่ใหญ่จริงหรือ?”

“ขอโทษที่ทำผิดต่อเจ้ามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา” เขาล้มเหลวในการตามหานางให้เจอเร็วกว่านี้ สุดท้ายเขาก็ทำให้นางตกอยู่ในอันตราย และเกือบเสียชีวิต

เยว่เอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างแรง สายตาของนางจับจ้องยังไป๋หลิวอี้ เมื่อเนี่ยนเนี่ยนมองไปที่พวกเขา ก็คิดว่าน่าจะมีเรื่องให้พูดคุยกันมากมาย แต่ตอนนี้เยว่เอ๋อร์เป็นเช่นนี้อยู่ มันไม่ใช่เวลาที่จะพูดคุย

นางสะกิดไป๋หลิวอี้ “เจ้ามาที่นี่เพื่อคุยกับนาง ปากของเยว่เอ๋อร์ยังเป็นแผลอยู่ นางพูดมากไม่ได้ ทำได้แค่ฟังเท่านั้น”

ไป๋หลิวอี้เข้าใจ เขาพยักหน้าให้เนี่ยนเนี่ยน จากนั้นเนี่ยนเนี่ยนก็ออกจากห้องไป แล้วปิดประตูให้อย่างเบามือ

เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป จนกระทั่งร่างของเนี่ยนเนี่ยนหายลับไป

เยว่เอ๋อร์มองอากัปกิริยาของเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไป๋หลิวอี้ก็จ้องมองนางเช่นกัน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นางชื่อเนี่ยนเนี่ยน เจ้าควรจะรู้ชื่อของนาง เมื่อคืนนางไปจวนท่านอ๋องเลี่ยโดยไม่บอกข้า เดิมทีพี่ใหญ่ต้องการให้หนานหนานไปสืบเรื่องสถานการณ์ของเจ้า แต่นางก็แอบตามไปด้วย ข้าไม่รู้จนกระทั่งนางพาเจ้ามาถึงที่นี่”

นัยน์ตาของเยว่เอ๋อร์สดใสขึ้น “พี่ใหญ่ชอบนางมากหรือเจ้าคะ?”

“อืม นางเป็นสตรีที่ดีมาก ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถดึงดูดสายตาข้าได้นอกจากนาง” เมื่อพูดถึงเนี่ยนเนี่ยน ไป๋หลิวอี้มักมีสีหน้าอ่อนโยนเป็นพิเศษ “เยว่เอ๋อร์ ครั้งนี้ข้าทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ บาดแผลตามร่างกายเจ้า…”

เขาหยุดชะงัก เมื่อนึกว่านางถูกหักแขนหักขา ก็เหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ในคอเขา

ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะยิ้มได้อีกครั้ง “เจ้าไม่ต้องกังวล ทักษะทางการแพทย์ของเนี่ยนเนี่ยนดีมาก…”

เสียงพูดคุยดังมาจากในห้องเป็นระยะ เนี่ยนเนี่ยนยืนอยู่นอกประตูพักหนึ่ง เมื่อได้ยินว่าเสียงส่วนใหญ่มาจากไป๋หลิวอี้ นางจึงรู้สึกโล่งใจ และหันหลังเดินจากไป

นางไปตรวจดูโม่เพียวอีกครั้ง ซึ่งโม่เพียวฟื้นตัวได้ดีมาก หลังจากผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ใบหน้าของนางก็กลับมีเลือดฝาดมากขึ้น และดูสดใสมากขึ้น

เมื่อเนี่ยนเนี่ยนเข้ามา นางก็กำลังทะเลาะกับเหวินหย่า

เห็นแก่อาการบาดเจ็บของนาง เหวินหย่าที่ไม่ค่อยยอมใครจึงให้ในสิ่งที่นางต้องการ และอ่อนโยนลงมาก

โม่เพียวก็ได้คืบจะเอาศอก ด้วยการขอให้เหวินหย่ามาคอยดูแลรับใช้อย่างสบายใจ

เนี่ยนเนี่ยนตรวจอาการนางสักพัก เมื่อนางออกไปอีกครั้ง ก็บังเอิญเห็นถงเทียนอวี้อยู่ที่ทางเดิน

ถงเทียนอวี้ยืนเอามือไพล่หลัง ขณะมองไปยังจวนท่านอ๋องเลี่ย น่าสงสัยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ กำลังภายในของเขาไม่ถูกสกัดกั้นอีกต่อไป การฟื้นตัวของเขาจึงดีกว่าคนอื่นมาก แม้ว่าจะเป็นเพียงหนึ่งวัน แต่สภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็หันกลับมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าสงบ “ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้า แต่อาเวินได้บอกข้าเรื่องตระกูลถงแล้ว เจ้าช่วยชีวิตเวยหลินไว้ พวกเราตระกูลถงติดหนี้บุญคุณเจ้ายิ่งนัก”

เนี่ยนเนี่ยนคลี่ยิ้ม “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ หากข้าต้องการในอนาคต ข้าจะขอให้ท่านจ่ายคืนนะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ถงเทียนอวี้ก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“แม่นางเยว่เอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“นางดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”

“สตรีผู้นั้นมีจิตใจเข้มแข็งยิ่งนัก นางเป็นคนจิตใจแข็งแกร่ง วิธีทรมานของท่านอ๋องเลี่ยนั้นโหดร้าย แต่นางก็ยังอดทนต้านทานได้ และในที่สุดตอนนี้นางก็หนีรอดมาได้” ถงเทียนอวี้พูดถึงเยว่เอ๋อร์ด้วยความชื่นชม เพราะเขาได้เห็นความทุกข์ทรมานของเยว่เอ๋อร์ด้วยตาตัวเอง

เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บของเยว่เอ๋อร์ นัยน์ตาของเนี่ยนเนี่ยนก็หมองเศร้า เพียงแค่เห็นบาดแผลเหล่านั้น นางก็สามารถจินตนาการได้ถึงวิธีการทรมานอันโหดร้ายทารุณ

เยว่เอ๋อร์ไม่มีแม้แต่วรยุทธ์ขั้นพื้นฐาน จึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่นางสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงปัจจุบัน

“นางจะหายดีในอนาคตเจ้าค่ะ” เนี่ยนเนี่ยนพึมพำ แล้วถอนหายใจเบา ๆ

ทันใดนั้นก็มีเสียงจอแจข้างนอก ราวกับว่ามีคนบุกเข้ามา

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ใครเข้ามากัน อย่าบอกนะว่าเป็นอุปราชซิวกับชิงลั่ว?

ไหหม่า(海馬)