อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 113

หลังจากผ่านการสอบครั้งสุดท้าย และได้พบกับหลงอี้จุนและผู้อาวุโสซวน หยวนก็เดินตามพวกเขาออกจากพื้นที่สอบผ่านทางประตู และตรงเข้าไปในห้องผู้ชมพร้อมกับผู้อาวุโสในนิกายคนอื่นๆที่ยืนอยู่

“ที่นี่ที่ไหนกัน?”

หยวนมองไปรอบๆทิวทัศน์ที่ไม่คุ้นเคย

“นี่คือห้องผู้ชมที่ผู้อาวุโสในนิกายระดับสูงสามารถดูการสอบของศิษย์ได้ และดูว่ามีผู้เข้าร่วมที่มีความสามารถที่พวกเขาสามารถรับเป็นศิษย์ได้หรือไม่”

หลงอี้จุนกล่าว

“สวัสดีหยวน ทำไมเจ้าไม่เป็นศิษย์ของข้า ข้าสัญญากับเจ้าได้ว่าเราจะมีช่วงเวลาที่ ‘ดี’ ร่วมกัน”

ผู้อาวุโสของนิกายหญิงคนหนึ่งที่มีรูปร่างที่เป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์กล่าวกับ หยวนด้วยสายตาที่มีเสน่ห์ถึงกับขยิบตาที่สดใสของเธอมาที่เขา

“ผู้อาวุโสชานช่างไร้ยางอายเพียงใด! ผู้นำนิกายและผู้อาวุโสใหญ่ก็อยู่นี่แล้ว!”

ผู้อาวุโสนิกายอีกคนรีบดุเธอ

“แล้วยังไง มันก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รู้นิสัยของข้าอยู่แล้ว”

ผู้อาวุโสชานยักไหล่และพูดต่อ

“นอกจากนี้คนที่มีความสามารถแบบหยวน…ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาเป็นศิษย์ของข้า…ฮิฮิ…”

ผู้อาวุโสชานจ้องมองหยวนด้วยความหิวกระหายบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ ราวกับนักล่าต่อหน้าเหยื่อ

หยวนกลืนน้ำลายอย่างประหม่าเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาไม่เคยถูกจ้องมองด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน

“เจ้ากำลังทำให้เขากลัวผู้อาวุโสชาน”

ผู้อาวุโสซวนพูดกับเธอและเขาพูดต่อว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้าทุกคนต้องการให้เขาเป็นศิษย์ของเจ้า แต่เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ในภายหลัง สำหรับตอนนี้ขอให้แน่ใจว่าเขาสบายใจและเข้าใจสถานการณ์ของพวกเรา”

ในเวลาต่อมาหยวนเข้ามานั่งโดยมีคนอื่นๆนั่งอยู่รอบตัวเขา

“สำหรับการเริ่มต้นเรามาแนะนำตัวกันเถอะ”

หลงอี้จุนกล่าว

“ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ข้าคือ หลงอี้จุนผู้เป็นผู้นำของนิกายวิหารแก่นมังกรคนปัจจุบัน”

ผู้อาวุโสซวนคนต่อไปและพูดว่า

“ข้าเป็นหนึ่งในสามผู้อาวุโสระดับสูง ซวนซาน”

ผู้อาวุโสหญิงที่เป็นผู้ใหญ่จึงกล่าวว่า

“นามสกุลชาน ชานชาง ข้ามีหน้าที่ดูแลศิษย์หลัก ถ้าเจ้ารู้สึกเหงาหรือเบื่อมาหาข้า ตกลงมั้ยหยวน ข้าจะให้ความบันเทิงแก่เจ้าเอง”

“…”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งผู้อาวุโสคนถัดไปในห้องก็พูดขึ้น

“ซินหมิง และข้าก็รับผิดชอบศิษย์หลักเคียงข้างผู้อาวุโสชานด้วย”

“ไป๋หลิง ข้าเป็นผู้ดูแลห้องโถงวินัย หากเจ้าประสบปัญหาไม่ว่าจะเป็นศิษย์คนอื่นหรือผู้อาวุโสของนิกายเจ้าสามารถมาหาข้าได้”

จากนั้นหลงอี้จุนกล่าวว่า

“มีผู้อาวุโสในนิกายอีกสองสามคนที่ได้เห็นความสามารถของเจ้าจากสถานที่แห่งนี้ แต่พวกเขาต้องออกไปก่อนเพื่อทำหน้าที่อื่นๆ เจ้าต้องการแนะนำตัวหรือไม่ คำแนะนำสั้นๆ เกี่ยวกับตัวเจ้าและเหตุผลเล็กน้อยเกี่ยวกับสาเหตุของเจ้า ที่ตัดสินใจเข้าร่วมนิกายวิหารแก่นมังกรของเรา “

หยวนพยักหน้าและถอดหน้ากากหยกดำออก เผยให้พวกเขาเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและอ่อนเยาว์ของเขา

“โอ้! เจ้าอายุน้อยมาก และหล่อกว่าที่ข้าคาดไว้มาก ข้าจะทำให้เจ้าเป็นศิษย์ของข้าตอนนี้เลย!”

ดวงตาของผู้อาวุโสชานกระพริบด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่ได้เห็นใบหน้าของหยวน เธอเลียริมฝีปากของเธอด้วยท่าทางแปลกๆ

หยวนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเพิกเฉยต่อผู้หญิงประหลาดและพูดว่า

“ข้าชื่อหยวนอายุ 18 ปี ข้าเพิ่งกลายเป็นผู้ฝึกฝนและข้าต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกฝน ดังนั้นข้าจึงมาที่วิหารแก่นมังกรเพื่อมองหาสิ่งใหม่ๆให้กับตัวของข้า! “

“…”

ด้วยความประหลาดใจของหยวนไม่มีใครตอบสนองเขา และทุกคนจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ

“เจ้าอายุแค่ 18 ปีเหรอ และเจ้าเพิ่งกลายเป็นผู้ฝึกฝนเมื่อไม่นานมานี้ เราเพิ่งพูดถึงเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา?”

หลงอี้จุนเป็นคนแรกที่หลบหนีจากความงุนงงและถามหยวน

“ไม่ ข้ากลายเป็นผู้ฝึกฝนเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน”

หยวนตอบด้วยสีหน้าไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา

“ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา?!”

ทุกคนในห้องต่างพากันอุทานด้วยเสียงตกใจ โดยหนึ่งในนั้นถึงกับหักเก้าอี้ล้มลงกับพื้น

“เจ้ามาจากไหนกัน ถ้าเจ้าไม่รังเกียจเจ้าช่วยบอกพื้นหลังของเจ้าได้ไหม เจ้าอยู่ในตระกูลที่ทรงพลังใด ข้าสัญญากับเจ้าได้ว่าเรื่องนี้มันจะไม่ออกไปจากห้องนี้ และไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน เราก็จะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าที่แตกต่างออกไป ข้าขอสาบานในฐานะหัวหน้านิกายของวิหารแก่นมังกร!”

หลงอี้จุนถามเขาด้วยน้ำเสียงประหม่า

“ทำไมทุกคนถึงคิดว่าข้ามาจากตระกูลที่มีอำนาจ”

หยวนตอบด้วยความสงสัยและเขาพูดต่อว่า

“ข้าไม่ได้อยู่ในตระกูลที่มีอำนาจใดๆ”

“เป็นไปได้ยังไงพ่อแม่ของเจ้าล่ะ พวกเขาต้องเป็นผู้ฝึกฝนที่ทรงพลังใช่ไหม”

ผู้อาวุโสซวนถามเขาต่อไป

“ไม่พ่อแม่ของฉันไม่ใช่ผู้ฝึกฝนพวกเขาเป็นนักดนตรี”

หยวนกล่าว เนื่องจากเขาไม่มีครอบครัวในโลกนี้ เขาจึงบอกพวกเขาเกี่ยวกับครอบครัวของเขาในโลกแห่งความเป็นจริง

“อะไรนะ?! พ่อแม่ของเจ้าเป็นมนุษย์?! และพวกเขาให้กำเนิดอัจฉริยะในการฝึกฝนเช่นเจ้างั้นหรอ! สวรรค์กำลังคิดอะไรอยู่?!”

หลงอี้จุนร้องเสียงดัง

ราวกับว่าสวรรค์สร้างอัจฉริยะแห่งการฝึกฝนอย่างหยวน เพียงเพื่อหยามกับผู้ฝึกฝนทุกคนในโลก ไม่เพียงแต่หยวนมาจากภูมิหลังทั่วไปและครอบครัวของมนุษย์เท่านั้น แต่เขายังมีพรสวรรค์ที่เหนือกว่าแม้แต่ผู้ก่อตั้งวิหารแก่นมังกร ซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งในสวรรค์ชั้นล่างทั้งหมด! หากสิ่งนี้ไม่ได้ถ่มน้ำลายต่อหน้าผู้ฝึกฝนทุกคนโดยเฉพาะผู้ที่เกิดจากตระกูลที่มีอำนาจแล้วมันคืออะไรล่ะ?

“ถ้าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง…และข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะสงสัยเจ้า…ถ้าอย่างนั้นเรามีปัญหาร้ายแรงแล้วละ”

หลงอี้จุนพูดครู่ต่อมาด้วยสีหน้าจริงจัง

ผู้อาวุโสในนิกายคนอื่นๆก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึมทำให้บรรยากาศหนักอึ้งในทันที

“เอ๊ะ ทำไมเรื่องที่ข้าไม่ได้มาจากตระกูลที่มีอำนาจถึงกลายเป็นปัญหาได้ละ”

หยวนถามโดยที่ยังไม่รู้สถานการณ์ที่เขาเป็นอยู่

“พูดง่ายๆก็คือจะมีคนนับไม่ถ้วนที่จะอิจฉาในความสามารถของเจ้า และเนื่องจากเจ้าไม่มีครอบครัวที่มีอำนาจคอยหนุนหลังเจ้า จะไม่มีอะไรหยุดคนเหล่านี้ไม่ให้พยายามทำร้ายเจ้า หรือทำลายเจ้าก่อนที่เจ้าจะมีพลังมากเกินไป”

หลงอี้จุนพูดกับเขา