อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 114

“เจ้าต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกฝนใช่ไหม สิ่งแรกที่เจ้าต้องรู้เกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกฝนก็คือธรรมชาติที่โหดร้ายและไม่น่าให้อภัย”

หลงอี้จุนกล่าวต่อ

“มีผู้ฝึกฝนที่เห็นแก่ตัวและเย็นชามากมายอยู่ที่นั่น พวกเขาไม่มีเหตุผลและจะทำทุกอย่างเพื่อกลั่นแกล้งผู้ที่อ่อนแอกว่าตัวเอง และพยายามทำลายผู้ที่อยู่เหนือพวกเขา หากพวกเขามีโอกาส”

“นี่คือเหตุผลว่าทำไมการมีผู้สนับสนุนที่ทรงพลังหรือภูมิหลังที่มีอิทธิพลจึงสำคัญอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเจ้ามีความสามารถมาก เพราะพวกเขาจะสามารถปกป้องเจ้าได้ในระดับหนึ่งและยิ่งการสนับสนุนของเจ้ามีประสิทธิภาพมากเท่าไหร่เจ้าก็จะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้นในโลกแห่งการฝึกฝน นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผู้ฝึกฝนจำนวนมากมุ่งเป้าไปที่นิกายที่มีชื่อเสียงที่สุด เนื่องจากนั่นจะทำให้พวกเขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้น “

“หากเจ้าไม่มีการสนับสนุนที่แข็งแกร่งหรือมาจากตระกูลที่มีอำนาจ ผู้ฝึกฝนคนอื่นๆจะสามารถกลั่นแกล้งเจ้าได้โดยไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับผลกระทบที่ตามมา หากเจ้ามีภูมิหลังที่ทรงพลังในทางกลับกันผู้คนจะต้องคิดว่าเขาไม่ควรจะยุ่งกับเจ้า”

“ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือยังว่าทำไมการได้รับการสนับสนุน และการมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งในโลกแห่งการฝึกฝนจึงสำคัญมาก…พวกเขาอาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้หัวใจและเห็นแก่ตัวที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง แม้ว่าพวกเขาจะต้องฉุดรั้งผู้อื่นลงมาก็ตาม”

‘ข้าเข้าใจ…เพราะมังกรก็พูดเช่นเดียวกัน แต่มันก็ไม่ได้ละเอียดเท่านี้…’ หยวนคิดกับตัวเองหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายอันยาวนานของหลงอี้จุน ว่าเหตุใดเขาต้องได้รับการสนับสนุนที่แข็งแกร่งเพราะจริงๆแล้วมันมีความสำคัญมากในการเติบโตของเขา

“ข้าเข้าใจแล้ว”

หยวนพยักหน้าหลังจากนั้น

หลงอี้จุนยังคงพูดต่อไปอีกครู่หนึ่งว่า

“กลับมาที่สถานการณ์ของเราต่อ เจ้ามีพรสวรรค์อันยิ่งใหญ่ พรสวรรค์ที่จะทำให้ผู้ฝึกฝนหลายคนอิจฉา แต่เจ้าไม่ได้มาจากตระกูลที่มีอำนาจที่สามารถปกป้องเจ้าได้นั่นจึงเป็นปัญหาใหญ่”

“ในขณะที่วิหารแก่นมังกรสามารถปกป้องเจ้าได้ในระดับหนึ่ง และเราจะทำทุกอย่างด้วยพลังของเราเพื่อปกป้องเจ้าตราบใดที่เจ้ายังเป็นศิษย์ที่นี่ข้ารับประกันได้ แต่ก็ยังมีกลุ่มที่ทรงพลังและผู้ฝึกฝนอยู่ในโลกที่กว้างใหญ่นี่ ที่แม้แต่เราก็ไม่สามารถรับมือได้”

“ดังนั้น ข้าขอแนะนำให้เจ้าซ่อนความสามารถที่แท้จริงของเจ้าจากโลก จนกว่าเจ้าจะได้รับการสนับสนุนที่เพียงพอ แน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าเจ้าไม่ควรอวดความสามารถของเจ้า แต่อย่าทำอะไรเกินไป… เหมือนที่เจ้าทำในช่วงของการสอบ…”

หยวนพยักหน้า

“ตอนนี้เข้าสู่เรื่องที่สอง…ผู้อาวุโสซวน เจ้าต้องการรับช่วงต่อหรือไม่?”

หลงอี้จุนถามเขา

ผู้อาวุโสซวนพยักหน้าก่อนที่จะมองไปที่หยวนและพูด

“เจ้าบอกว่าเจ้ามาที่วิหารแก่นมังกรเพื่อหาประสบการณ์ใช่ไหม ข้าได้ยินมาจากหลานสาวของข้าเกี่ยวกับวิธีที่เจ้าไม่ต้องการถูกจำกัดเหมือนศิษย์ทั่วไป และต้องการเดินทางอย่างอิสระ โดยปกติมีเพียงศิษย์หลักเท่านั้นที่จะได้รับอิสระเช่นนี้ แต่เราจะทำให้เป็นข้อยกเว้นสำหรับเจ้า เนื่องจากเจ้าก็อยู่ในระดับศิษย์หลักแล้ว “

“แม้ว่าเจ้าจะเพิ่งผ่านการสอบและกลายเป็นศิษย์ แต่ก็อาจจะมีบางคนที่ไม่พอใจหากให้เจ้าเข้ามาอยู่ในฐานะศิษย์หลักเลย ไม่ว่าจะเป็นศิษย์ชั้นนอก หรือศิษย์ชั้นในก็ตาม ดังนั้นหากให้เจ้าเข้ามาเป็นศิษย์หลักเลย เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และอาจจะส่งผลให้ศิษย์หลักหลายคนไม่พอใจได้”

“ดังนั้นเราจะตั้งชื่อให้เจ้าเป็นศิษย์นอกก่อนเพื่อที่เจ้าจะได้สัมผัสกับนิกายตั้งแต่ต้นอย่างที่เจ้าต้องการ ในขณะที่มอบสิทธิพิเศษและสิทธิประโยชน์ของศิษย์หลักให้เจ้า ดังนั้นเจ้าจะได้เป็นศิษย์หลักที่ปลอมตัวเป็นศิษย์นอก จนกว่าเจ้าจะผ่านการสอบของศิษย์หลัก และเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างเป็นทางการ”

“แบบนี้นั้นเป็นอย่างไรทุกคน”

ผู้อาวุโสซวนถามความคิดเห็นจากผู้อื่น

“นั่นฟังดูน่าสนใจทีเดียว”

ผู้อาวุโสชานพูดและเธอก็พูดต่อ

“เราสามารถซ่อนเขาจากศัตรูของเราได้ด้วย”

“ข้าก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามเราจะซ่อนฐานการฝึกฝนของเขาอย่างไร”

ผู้อาวุโสซินถาม

“ข้าจะจัดการเรื่องนั้น”

ผู้อาวุโสชานกล่าว

“ข้ามียาเม็ดหนึ่งที่จะอำพรางฐานการฝึกฝนที่แท้จริงของเขา และทำให้เขาดูอ่อนแอกว่าที่เป็นจริงมาก”

หลงอี้จุนมองไปที่หยวนและถามเขาว่า

“ตอนนี้เจ้าโอเคไหมกับการเป็นศิษย์ชั้นนอก ถ้าเจ้าต้องการเราสามารถทำให้คุณเป็นศิษย์ชั้นในแทนได้”

อย่างไรก็ตามหยวนส่ายหัวและกล่าวว่า

“ข้าต้องการสัมผัสกับชีวิตในนิกายปกติตามที่ตั้งใจไว้ ซึ่งหมายความว่าข้าจะเริ่มจากด้านล่างและค่อยๆไต่ไปทางด้านบน”

แม้ว่ามันจะสายเกินไปที่จะใช้ชีวิตในนิกายได้ใน ‘ปกติ’ แต่หลงอี้จุนและผู้อาวุโสในนิกายอื่นๆก็ไม่ได้พูดอะไร และตัดสินใจที่จะปล่อยให้หยวนใช้ชีวิตในนิกายตาม ‘ปกติ’ ในตอนนี้

“งั้นก็ตัดสินใจแล้ว เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าจะเป็นศิษย์ชั้นนอก แต่ถ้าเจ้าต้องการของบางอย่างหรือต้องการอะไร เพียงบอกให้พวกเราคนหนึ่งรู้ แล้วเราจะช่วยเหลือเจ้าอย่างสุดความสามารถโดยไม่ทำให้มันชัดเจนเกินไป เราจะให้ใบหยกสื่อสารแก่เจ้าในภายหลัง เพื่อให้เจ้าสามารถติดต่อเราได้ทุกเมื่อที่เจ้าต้องการ”

หลงอี้จุนกล่าว

ครู่ต่อมาหลงอี้จุนกล่าวต่อว่า

“ศิษย์หยวน ข้ามีเรื่องสำคัญอีกสองเรื่องที่ต้องหารือกับเจ้าก่อนที่ข้าจะปล่อยให้เจ้าไป อดทนกับเรื่องของข้าก่อน เรื่องแรกเกี่ยวกับสถานที่ที่เรียกว่าดินแดนลึกลับที่เราวางแผนไว้ในการให้เจ้าเข้าร่วมในเดือนหน้า และเรื่องที่สองคือเกี่ยวกับวิหารมังกรที่จะเกิดขึ้นหลังจากดินแดนลึกลับ“

“ดินแดนลึกลับ…? นั่นคือเรื่องอะไร?” หยวนถาม

“พูดง่ายๆ ก็คือการแข่งขันครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในทุกๆสิบปี ที่บรรดานิกายชั้นยอดจากทั่วโลกจะส่งศิษย์ที่มีความสามารถมากที่สุด เพื่อเข้าร่วมในดินแดนลึกลับ ซึ่งมันเป็นสถานที่ลึกลับที่มีความท้าทายและมีสมบัติมากมายและ ยิ่งนิกายของเจ้ามีอันดับสูงขึ้นเท่าไหร่เจ้าก็จะได้รับรางวัลและชื่อเสียงมากขึ้นเท่านั้น” หลงอี้จุนอธิบาย

และเขาพูดต่ออีกสักครู่ด้วยน้ำเสียงที่เร่าร้อน

“วิหารแก่นมังกรของเราอยู่ในอันดับที่ 7 สำหรับการแข่งขันครั้งสุดท้าย แต่เมื่อมีเจ้าอยู่เคียงข้างเราในปีนี้ ข้าไม่สงสัยเลยว่าเราจะประสบความสำเร็จอย่างน้อยจะได้เป็น 3 อันดับแรกอย่างแน่นอน!”