อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 177

ตอนที่ 177 เพลงของโลกอื่น

“อย่างไรก็ตาม เนื่องจากข้าพลาดการฝึกซ้อมของวันนี้ไปครึ่งหนึ่ง เรามาทําอะไรที่แตกต่างออกไปกันเถอะ ข้าวางแผนที่จะทําบางอย่างที่คล้ายกับการซ้อมของเราเมื่อวานนี้แต่…”

เฟยยู่หยานถอนหายใจ

และเธอกล่าวต่อว่า

” เจ้าจําสิ่งที่ข้าพูดเกี่ยวกับส่วนสุดท้ายของการแข่งขันครั้งก่อนได้ไหม ที่เจ้าต้องเล่นตามผู้ตัดสินและเล่นเพลงของพวกเขาควบคู่ไปกับพวกเขา นี่คือสิ่งที่เรากําลังจะทําในวันนี้ข้าจะเล่นเพลงและเจ้าจะเล่นตามข้า”

หยวนพยักหน้าและถามต่อว่า

“เราจะเล่นเพลงใหม่กันไหม”

“แน่นอน กรรมการจะสร้างเพลงใหม่สําหรับการแข่งขันเท่านั้น ดังนั้นไม่มีใครนอกจากตัวกร รมการที่จะรู้จักเพลงนี้มาก่อน เพราะนั่นจะทําให้ผู้เข้าร่วมได้รับความเป็นธรรม

“ข้าจะเล่นเพลงหนึ่งครั้ง และเจ้าจะมีเวลา 10 นาทีในการเตรียมตัว”

เฟยยู่หยานหยุดลงทันใด และเธอก็พูดด้วยน้ําเสียงที่น่าอึดอัดในเวลาต่อมา

“แต่เจ้าได้ทําแบบนั้นไปแล้วในการซ้อมเมื่อวานนี้”

“อ่า…ตอนนี้เราจะทํายังไงดี ข้าจะขอให้เจ้าใช้เพลงใหม่ เพื่อที่ข้าจะได้เล่นตามเจ้า แต่เจ้ารู้จัก เพลงใหม่ๆบ้างไหม?”

เฟยยู่หยานถามหยวน เพราะเธอเป็นคนสอนเพลงใหม่ให้เขาตลอดเวลา

“อืมม…”

หยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

“ข้าคิดว่าข้าพอจะรู้นะ”

“เอ๊ะ! จริงเหรอ?! เจ้ารู้จักเพลงที่ข้าไม่รู้จักหรอ”

เฟยยู่หยานจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เธอไม่อยากจะเชื่อ เพราะเธอไม่ได้คาดหวังสิ่งนั้นจากเขาอย่างแท้จริง

หยวนพยักหน้าและพูดว่า

“ข้ารู้จักเพลงจากบ้านเกิดอยู่สองสามเพลง แม้ว่าข้าจะไม่เคยเล่นพิณ แต่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าเล่นเพลงเดียวกันโดยใช้เครื่องดนตรีประเภทต่างๆ”

“เยี่ยมมาก! มาฟังกัน!”

เฟยยู่หยานกล่าวด้วยความสนใจของเธอ และรู้สึกสงสัยว่าหยวนได้เตรียมดนตรีแบบไหนไว้ให้เธอ

“ขอเวลาสักครู่เป็นเวลานานแล้วที่ข้าไม่ได้เล่นเพลงเหล่านั้น”

หยวนหลับตา และจําเพลงบางเพลงที่เขาเคยเล่นในโลกแห่งความเป็นจริง เมื่อเขายังทํางานในฐานะนักดนตรีอยู่

ไม่กี่นาทีต่อมาโดยที่ตาของเขายังปิดอยู่หยวนกวางนิ้วของเขากลับลงบนพิณ และเริ่มเล่นเพลงจากความทรงจําของเขา

“นี่…นี่มันเพลงอะไรกันเนี่ย?”

เฟยยู่หยานประหลาดใจเมื่อเธอได้ยินเพลงนี้ เพลงนี้ไม่เหมือนเพลงอื่นๆที่เคยได้ยินมาก่อนมันเหมือนกับว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติที่เพลงจะไม่ฟังดูคล้ายกัน แต่ส่วนใหญ่จะมีธีมหรือความรู้สึกที่คล้ายกันแต่เพลงที่หยวนเล่นในตอนนี้ไม่ได้เป็นไปตามกฏดังกล่าว และฟังดูแปลกๆ

สําหรับซวนหวู่ฮั่น และหมินลี่ แม้ว่าพวกเธอจะไม่รู้เรื่องดนตรีมากนัก แต่พวกเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเพลงนี้ฟังดูมีเอกลักษณ์เพียงใด จากบรรยากาศที่มันสร้างขึ้น

แม้แต่ศิษย์ที่รวมตัวกันนอกพื้นที่ก็ตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงทางดนตรีที่รุนแรงเช่นนี้ รู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกโยนไปยังโลกอื่นในทันใด

ไม่กี่นาทีต่อมาหยวนก็หยุดการเคลื่อนไหว และหันไปมองเฟยยู่หยาน

“เพลงนี้เป็นยังไงบ้างเจ้าคิดว่าไง?”

เขาถามเธอ

“เอ่อ…”

เฟยยู่หยานจ้องมองเขาด้วยท่าทางที่พูดไม่ออกพร้อมกับเสียงเพลงที่ไม่คุ้นเคยอย่างเห็นได้ชัด

“มันฟังดูดีมาก…แต่ข้าจะเล่นเพลงแบบนั้นได้ยังไง เจ้าแกล้งข้าหรือเปล่า”

เฟยยู่หยานพูดกับเขา

” ห้ะ? เจ้าหมายความว่ายังไง ทําไมข้าถึงต้องแกล้งเจ้า?”

หยวนมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างโดยที่เขาไม่คาดหวังการตอบสนองแบบนี้จากเธอ

“เพลงที่เจ้าเพิ่งเล่นนั้นยากมาก เพราะมันมีโน้ตเฉพาะตัวมากมาย และความเร็วที่เจ้าเล่นมันก็เร็วอย่างไม่น่าเชื่อด้วย! ไม่มีทางที่ข้าจะเล่นอะไรที่ลึกซึ้งได้ขนาดนั้น หลังจากได้ยินมันเพียงครั้งเดียว! แม้แต่เพลงที่กรรมการสร้างสําหรับการแข่งขันครั้งก่อนก็ไม่ใช่อะไรแบบนี้!”

เฟยยู่หยานอธิบายความหงุดหงิดของเธอให้หยวนฟัง

“จริงเหรอ มันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสําหรับข้า…”

หยวนครุ่นคิดและพูดต่ออีกสักครู่

“เอาล่ะข้าจะพยายามเล่นโน้ตที่มีเอกลักษณ์น้อยกว่าเดิมและพยายามใช้โน้ตทั่วไป โดยจะมีจังหวะที่ช้าลง ”

หลังจากหายใจเข้าลึกๆหยวนก็เริ่มเล่นเพลงอื่นที่มาจากโลกของเขา

“อ๋อ?”

เฟยยู่หยานเลิกคิ้ว หลังจากฟังเพลงนี้ แม้ว่าจะฟังดูแปลกใหม่ แต่ก็ไม่ได้วุ่นวาย และรวดเร็วเหมือนเพลงก่อนหน้านี้ ทําให้จิตใจของเธอทําตามได้อย่างเหมาะสม

หลังจากที่หยวนจบเพลงเฟยยู่หยานก็พูดกับเขาว่า

“โอเคให้เวลาข้าสิบนาที”

หยวนพยักหน้า และอดทนรอให้เฟยยู่หยานเตรียมตัว

เมื่อเฟยยู่หยานพร้อมแล้วเธอก็มองไปที่หยวน และพยักหน้าขณะที่นิ้วของเธออยู่บนพิณแล้ว

“สาม..สอง…หนึ่ง…”

ตั้ง :

หยวนและเฟยยู่หยานเริ่มเล่นพิณพร้อมกัน และเฟยยู่หยานก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะทําตามจังหวะของหยวน แต่แม้แต่คนที่ไม่มีประสบการณ์ด้านดนตรี เช่น ซวนหวู่ฮั่นและหมินลี่ก็สามารถบอกได้ว่าเฟยยู่หยานกําลังล้มเหลว

พอถึงครึ่งหนึ่งของเพลง เฟยยู่หยานก็หยุดขยับนิ้วของเธอทันทีและจ้องไปที่พิณด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อยด้วยความอายที่เธอไม่สามารถเล่นได้อีกต่อไป

“บ้าหน่า! ข้าควรเป็นคนที่จะสอนเขาไม่ใช่หรอ! บทบาทของเราเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่?! และการแสดงของเขาก็ไร้ที่ติเกินไป! ข้าแทบจะเล่นเพลงไม่ได้เลยเพราะเพลงของเขามักจะกวนใจข้าอยู่ตลอดเวลาทําให้ข้าอยากหยุดเล่นเพื่อตั้งใจฟังเพลงอันไพเราะของเขา อย่างไรก็ตามถ้าข้าไม่ฟัง เพลงของเขา ข้าก็จะตามไปด้วยไม่ได้! ในตอนนี้ข้าจะเป็นภาระในการแข่งขันจริงๆ! ”

เมื่อเฟยยู่หยานเลิกเล่นพิณ หยวนก็หยุดก่อนที่จะถามเธอว่า

” เธออยากเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นไหม”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเฟยยู่หยานก็พยักหน้าอย่างเขินอาย

ชวนหวู่ฮั่นหัวเราะเบาๆเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้

“มันไม่น่าเชื่อเลย สําหรับผู้เชี่ยวชาญพิณอันดับหนึ่งของนิกาย นางฟ้าเฟย”

คิ้วของเฟยยู่หยานกระตุกหลังจากได้ยินคําพูดของซวนหวู่ฮั่น แต่เธอเพิกเฉย และแสร้งทําเป็นเหมือนว่าเธอไม่ได้ยิน และเตรียมจะเล่นพิณอีกครั้ง