อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 183

ตอนที่ 183

“เดี๋ยวข้าจะกลับมา”

หยวนพูดกับเฟยยู่หยานหลังจากอาบน้ําเสร็จแล้ว เพราะถึงเวลาที่เขาจะกินอาหารเช้าแล้ว

“ตกลง เดี๋ยวเจอกัน”

หลังจากกลับไปที่ห้องของเขาหยวนก็ออกจากเกม และรอให้หยูรูทํากิจวัตรของเธอ

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา หยวนกลับเข้าสู่เกมและพบว่าเฟยยู่หยานกําลังจิบชาอยู่ในห้องนั่งเล่น

“เจ้ากินอาหารเช้แล้วเหรอ?”

หยวนถามเธอ

“อาหารเช้เหรอ ไม่ข้ากินแค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น”

เฟยหยู่หยานตอบกลับด้วยสีหน้าปกติ

“เอ๋?”

หยวนมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“สัปดาห์ละครั้งเหรอ! มันไม่ดีต่อสุขภาพ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเจ้าใช้เวลามากกับการฝึกซ้อม!”

เขาพูดกับเธอ

เฟยยู่หยานเลิกคิ้วและพูดว่า

“เจ้ากําลังพูดถึงอะไร ในฐานะผู้ฝึกฝนเราไม่จําเป็นต้องกินอาหารบ่อยเท่ามนุษย์ เนื่องจากเรากินพลังงานทางจิตวิญญาณในความเป็นจริงผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่ปฏิบัติต่ออาหารเหมือนของว่าง”

หยวนจ้องไปที่เฟยยู่หยานด้วยสีหน้าตกใจ เนื่องจากความก้าวหน้าของเขาส่วนใหญ่อาศัยแกนมอนสเตอร์ การเผชิญหน้าโดยบังเอิญเช่นหอคอยปลาคาร์ปกระโดดข้ามประตูมังกรเขาไม่รู้ว่าเขาสามารถเติมเต็มกระเพาะของเขาด้วยพลังวิญญาณเพียงอย่างเดียว

“แม้ว่าเจ้าจะสามารถเติมพลังทางวิญญาณให้อิ่มท้องได้…นั่นก็ยังฟังดูไม่ดีต่อสุขภาพ…”

หยวนพึมพําในขณะที่เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะไม่กินอาหารมาตลอดทั้งสัปดาห์

นอกจากนี้ในขณะที่พลังงานทางจิตวิญญาณอาจเติมเต็มกระเพาะอาหารของคนเราได้? แล้วพลังงานทางจิตวิญญาณมีสารอาหารที่จําเป็นสําหรับร่างกายหรือเปล่า? มันต่างจากการดื่มน้ําให้อิ่มท้องอย่างไร?

“ถ้าเจ้าอยากกินอะไรเจ้าสามารถกินได้โดยไม่มีข้า ข้าจะรอให้เจ้ากลับมาก่อนที่เราจะเริ่มซ้อม”

เฟยยู่หยานพูดกับเขา

หยวนส่ายหัวและพูดว่า

“ไม่เป็นไรข้ากินไปแล้ว เราเริ่มฝึกได้ทุกเมื่อที่เจ้าพร้อม”

เฟยยู่หยานเลิกคิ้ว เขากินอาหารในห้องของเขาหรืออะไร?

หลังจากสลัดคําถามในใจออกไปเฟยยู่หยานก็เอียงศีรษะไปข้างหลังพร้อมกับถ้วยน้ําชา และกลืนชาลงไปในทันที

“เอาล่ะมาเริ่มฝึกกันได้แล้ว”

เฟยยู่หยานพูดกับเขาในภายหลัง

หยวนพยักหน้า และเมื่อเขาหันไปเดินข้างนอกเฟยยู่หยานก็พูดว่า

“วันนี้เราอยู่ข้างในได้นะ ตอนนี้ข้างนอกฝนตก”

“โอเค”

หยวนพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะนั่งลงบนโซฟา

ไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อพวกเขาอยู่ในตําแหน่ง และเตรียมพร้อมทั้งสองคนก็เริ่มเล่นพิณ

ซวนหวู่ฮั่นตื่นขึ้นมาในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา โดยที่หมินหลี่เคาะประตูไม่กี่นาทีต่อมา

“ว้าวมันฟังดูน่าประทับใจยิ่งกว่า เมื่อเราอยู่ในพื้นที่ปิด”

ซวนหวู่ฮั่นพูดด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อยหลังจากฟังเพลงแรกของเธอในวันนั้น

“นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเจ้าทั้งคู่จะเล่นดีขึ้นมาก ตั้งแต่เมื่อคืนวานเจ้าซ้อมไปเท่าไหร่แล้วเจ้านอนด้วยหรือเปล่า?”

ซวนหวู่ฮันถามพวกเขาในภายหลัง

“ไม่ เมื่อคืนเราไม่ได้นอนเลย แต่เราใช้เวลาเล่นพิณด้วยกันทั้งคืน”

เฟยยู่หยานตอบเธอด้วยน้ําเสียงสงบ

ดวงตาของซวนหวู่ฮั่นเบิกกว้างขึ้น และเธอก็จ้องไปที่เฟยยู่หยานด้วยใบหน้าที่ไร้คําพูด

“ยังไงก็ฝึกต่อเถอะ”

เฟยยู่หยานพูดกับหยวนและพวกเขาก็ฝึกพิณอีกครั้ง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวมันก็เป็นเวลากลางคืนอีกครั้ง

“เอาล่ะศิษย์หยวนพอแล้วสําหรับวันนี้ ไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้ แล้วเราจะใช้เวลาทั้งวันในวันพรุ่งนี้พักผ่อนให้มากขึ้นร่างกายและจิตใจของเราจะต้องอยู่ในสภาพสมบูรณ์ก่อนการแข่งขัน”

เฟยยู่หยานกล่าวกับเขาในตอนท้ายของการฝึกซ้อม

“ตกลง”

หยวนพยักหน้าและไปอาบน้ําก่อนในครั้งนี้

เมื่อหยวนกลับมาเฟยยู่หยานก็ไปทําความสะอาดตัวเอง

“หยวน เจ้าคิดว่าเจ้ามั่นใจในความสามารถของตัวเองหรือไม่ เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีโอกาสที่จะได้ที่ 3 หรือไม่ข้าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับพิณมากนัก แต่ถ้ามีคนอย่างศิษย์เฟยสามารถไปถึงอันดับ 7 ได้ เจ้าจะสามารถไปถึงที่ 3 ได้แน่นอนถ้าเจ้าไม่ได้ที่หนึ่ง! “

ซวนหวู่ฮันพูดกับเขา

“ข้ายังไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของข้า ข้ายังเป็นมือใหม่อยู่สําหรับพิณ และศิษย์เฟยเป็นผู้เล่นพิณคนเดียวที่ข้ารู้จัก และสามารถเปรียบเทียบได้ อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าจะเล่นพิณให้ดีที่สุดอย่างสุดความสามารถและหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามความคาดหวังของศิษย์เฟย”

หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“เจ้าค่อนข้างถ่อมตัวแม่เจ้าจะมีพรสวรรค์ ข้าชื่นชมในสิ่งนั้นจริงๆ ศิษย์เฟยเป็นที่ยอมรับและนับถือในชุมชนพิณอยู่แล้วแต่เจ้าก็ทําตัวเหมือนปกติ ไม่แสดงท่าที่เหนือกว่า หรือดูถูกเขา”

“ข้าได้เรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อยว่าอย่าดูถูกคนอื่นไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในสถานการณ์ใด

“พ่อแม่ของเจ้าสอนเจ้ามาดีแล้ว…”

ซวนหวู่ฮั่นกล่าว

อย่างไรก็ตามรอยยิ้มหวานอมขมกลืนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยวน และเขาพูดด้วยน้ําเสียงที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“สิ่งเดียวที่พ่อแม่ของข้าสอนข้าคือดนตรี และเครื่องดนตรีอื่นๆเท่านั้น”

“เป็นอย่างนั้นเหรอแล้วใครสอนให้เจ้าเป็นคนถ่อมตัว?”

ชวนหวู่ฮั่นถามขณะที่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

รอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยวนและเขากล่าวว่า

“มันใช้เวลาสักพักในการเรียนรู้ แต่ข้าได้เรียนรู้หลังไมคู่ต่อสู้ของข้าถึงร้องไห้และจ้องมองมาที่ข้าด้วยความเกลียดชังบนใบหน้าของพวกเขา หลังจากการแข่งขันดนตรีจบลง”

“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ตัวจนกระทั่งมันสายเกินไป แต่ข้าก็มองคู่ต่อสู้ของข้าด้วยใบหน้าที่เย็นชาและเฉยเมยอยู่เสมอบางทีพวกเขาอาจเข้าใจผิดว่าการแสดงออกตามธรรมชาติของข้าเป็นความหยิ่งผยองด้วยเหตุนี้ข้าจึงถูกคนจํานวนมากเกลียด”

“เจ้าหยิ่งและเฉยเมย ข้านึกภาพไม่ออกโดยเฉพาะส่วนที่ถูกเกลียด”

ซวนหวู่ฮั่นกล่าว

หยวนหัวเราะเบาๆและพูดว่า

“ส่วนใหญ่ข้าจําไม่ได้จริงๆ แต่น้องสาวของข้ามักจะบอกข้าเสมอว่าข้าเปลี่ยนไปมากแค่ไหนเมื่อเทียบกับ สมัยเด็กๆ บางทีการใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในฐานะคนพิการก็ทําให้นิสัยของข้าเปลี่ยนไปจริงๆ”

“เอ๊ะ? เมื่อกี้พูดอะไรน่ะคนพิการเหรอเจ้า?”

ซวนหวู่ฮั่นและหมินหลี่จ้องมองหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้าง หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น