อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 186

ตอนที่ 186 ความจริงที่ถูกเปิดเผย

หลังจากบินไปได้สองสามชั่วโมง สมบัติที่บินได้ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน และผู้อาวุโสชานกล่าวว่า

“พวกเรามาถึงแล้ว อย่างไรก็ตามเนื่องจากเราไม่สามารถเข้าเมืองด้วยสมบัติบินได้เราจึงต้องลงที่นี่”

ครู่ต่อมาผู้อาวุโสชานและผู้อาวุโสชวน ร่อนลงที่พื้นพร้อมกับสมบัติที่บินได้ก่อนที่จะเก็บมันกลับไป

เมื่อพวกเขายืนอยู่บนพื้นอีกครั้ง หยวนก็ดึงหน้ากากหยกดําออกมา และสวมมันบนใบหน้าของเขาปิดใบหน้าที่หล่อเหลา เหลือเพียงดวงตาที่สดใสของเขาที่เปล่งประกายด้วยพลังและความตื่นเต้น

“เดี๋ยวก่อน…หน้ากากหยกนั่น…”

เมื่อหมินลี่เห็นหน้ากากหยกที่ดูคุ้นเคยนี้เธอก็นึกถึงร่างลึกลับในระหว่างการสอบคัดเลือกศิษย์ใหม่ทันที

“เจ้า! เป็นเจ้ามาตลอด?!”

หมินลี่ร้องเสียงดังขณะชี้ไปที่หยวนด้วยนิ้วที่สั่นเทาเมื่อเธอตระหนักถึงความจริง

“ฮะ?”

ทุกคนที่นั่นรวมถึงหยวนหันไปมองหมินลี่ด้วยการเลิกคิ้ว และแสดงความงงงวย

“เจ้ากําลังพูดถึงอะไร”

ซวนหวู่ฮันถามเธอ

“เจ้า! ศิษย์หยวน! เจ้าเป็นผู้สวมหน้ากากจากการสอบคัดเลือกศิษย์ใหม่?! ข้าเห็นเจ้าในการสอบครั้งที่สามข้าสังเกตเห็นเจ้าเพราะออร่าที่ทรงพลังของเจ้า! ขาสงสัยว่าเจ้าไปไหนเพราะข้าไม่เห็นเจ้าหลังจากการตามหา! ที่แท้เจ้าอยู่ข้างๆข้าตลอดเวลาที่ผ่านมา! “

หมินสื่อทาน

“เอ๊ะ? ใช่…ข้าอยู่ที่นั่นตอนที่เจ้ากาวไปได้ห้าสิบก้าว”

หยวนพยักหน้าโดยไม่แม้แต่จะปิดบังอะไร

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

“แน่นอน! เจ้าเปล่งพลังออกมาในระดับนักรบวิญญาณ! เจ้าจะเป็นเพียงแค่ผู้ฝึกวิญญาณแบบตอนนี้ได้อย่างไร?! ในความเป็นจริงตอนนี้ที่ข้าดูการฝึกฝนของเจ้ามันเพิ่มขึ้นถึงสองระดับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ข้าได้ดฐานการฝึกฝนของเจ้า! เป็นไปได้ยังไง?! “

หมินลี่กล่าว

“หือ? เจ้ากําลังพูดถึงอะไร หยวนเป็นนักรบวิญญาณมาโดยตลอดเขาอยู่ในระดับที่ 5 ของนักรบวิญญาณก่อนที่เขาจะมาเป็นศิษย์ที่วิหารแก่นมังกรด้วยซ้ํา”

ชวนหวู่ฮันพูดอย่างไม่เป็นทางการ

“อะไรนะ?!”

เฟยยู่หยานและหมินลี่หันไปมองซวนหวู่ฮั่นด้วยดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ศิษย์ของนิกายชั้นนอกจะมาอยู่ที่ระดับนักรบวิญญาณระดับ 5 ได้อย่างไร?!

ผู้อาวุโสซวนและผู้อาวุโสชานมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มอันน่าขมขึ้นบนใบหน้าของพวกเขาและผู้อาวุโสซวนกล่าวอีกสักครู่ว่า

“ที่จริงแล้ว…ศิษย์หยวนกําลังอยู่ภายใต้ผลของยาเม็ดที่เรียกว่า ‘ยาแห่งการปกปิด ที่ยับยั้งระดับการฝึกฝนของเขาตามขอบเขตทั้งหมดและฐานการฝึกฝนที่แท้จริงของเขานั้น เขาอยู่ระดับนักรบวิญญาณสูงสุดแต่ถูกเก็บเป็นความลับไว้ เอาล่ะข้าบอกความจริงนี้เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนมันไว้จนถึงตอนสุดท้ายละนะ”

“นักรบวิญญาณระดับสูงสุด?!?!”

นางฟ้าทั้งสามหันไปมองหยวน พร้อมกับจ้องมองใบหน้าที่สวยงามของพวกเขา

อายุเท่าไหร่ หยวนอีกแล้ว? อายุ 18 ปี? คนที่อายุน้อยขนาดนี้จะมีพื้นฐานการฝึกฝนที่น่าประทับใจเช่นนี้ได้อย่างไร?นั่นคือสิ่งที่ปกติเจ้าจะเห็นในสวรรค์ชั้นบนเท่านั้น!

จู่ๆหมินลี่ก็ทรุดลงคุกเข่าด้วยความไม่เชื่อบนใบหน้าของเธอ

ข้า…ข้าเคยเปรียบเทียบตัวเองกับนักรบวิญญาณมาตลอดเลยเหรอ? ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทําไมเขาถึงสามารถทําลายหุ่นฝึกได้แบบลวกๆได้! ข้าโดนหลอก!’ หมินลี่ร้องไห้ในใจรู้สึกราวกับว่าเธอใช้ชีวิตอย่างโกหกด ลอดเวลา

ผู้ชายคนนี้…เขาร้ายกาจกว่าที่ข้าคาดไว้ด้วยซ้ํา! นักรบวิญญาณระดับสูงสุด ตั้งแต่อายุยังน้อย! แน่นอนเขา ต้องมาจากหนึ่งในสี่ตระกูลโบราณแน่นอน หากไม่ใช่ก็ต้องเป็นตระกูลที่ซ่อนเร้นซึ่งมีพลังยิ่งกว่า!”

“เจ้าสบายดีไหม?”

หยวนถามหมินลี่ด้วยน้ําเสียงแปลกๆหลังจากที่เห็นเธอคุกเข่าลง

“ใช่…ข้า…”

หมินพูดขึ้นครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนและตบสิ่งสกปรกออกจากเสื้อคลุมที่เปื้อนเล็กน้อย

ในเวลาต่อมาผู้อาวุโสชานถามพวกเขาว่า

“เราพร้อมที่จะไปต่อหรือยัง?”

“พร้อม!”

พวกเขาทั้งหมดพยักหน้า

ดังนั้นผู้อาวุโสชานจึงเริ่มนําพวกเขาไปยังเมืองที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งไมล์

“นักรบวิญญาณขั้นสูงสุด…เขาไม่เพียงแต่มีความสามารถมากกว่าข้าในด้านดนตรี แต่เขายังแข็งแกร่งกว่าข้าในด้านการฝึกฝนอีกด้วย… เฟยยู่หยานจ้องมองไปที่ด้านหลังของหยวนจากด้านหลังพร้อมกับการแสดงออกที่ลึกซึ้งบนใบหน้าของเธอ เธอสงสัยว่ามีความลับอะไรอีก

หลายนาทีต่อมาพวกเขาก็มาถึงกําแพงเมือง

“ว้าว…ที่นี่มีคนเยอะมาก..”

หยวนพิมพ์ด้วยเสียงที่งุนงงหลังจากเห็นผู้คนมากมายที่พยายามเข้าไปในเมือง

“ให้ตายเถอะข้าประเมินฝูงชนต่ําไป ข้าไม่คาดคิดว่าจะมีคนมาที่นี่มากมายขนาดนี้”

ผู้อาวุโสชานดูดฟันหลังจากเห็นคนมากมาย

ผู้อาวุโสชวนส่ายหัว และพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“แม้ว่าในนิกายส่วนใหญ่เจ้าจะไร้ยางอาย แต่ในบางครั้งเจ้าก็เป็นคนที่ถ่อมตัวและไร้เดียงสาในบางครั้งผู้อาวุโสชาน”

“เจ้าหมายถึงอะไร?” อาวุโสชานมองเขาพร้อมกับเลิกคิ้ว

ผู้อาวุโสชวนหัวเราะเบาๆและกล่าวว่า

“เจ้าคิดว่าพวกเขาจะให้พวกเรารอเข้าแถวเหมือนทุกคนที่นี่จริงๆเหรอตามข้ามา”

ผู้อาวุโสซวนไม่รอค่าตอบ และก้าวไปที่กําแพงเมืองและเข้าไปในฝูงชน

“เอ่?”

แม้จะไม่มีตาข้างหลังคนที่อยู่ตรงหน้า พวกเขาก็หันกลับมามองผู้อาวุโสซวนโดยไม่รู้ตัว เนื่องจากออร่าที่ลีกซึ่งของผู้อาวุโสซวนที่สะกิดหลังพวกเขาด้วยนิ้วที่มองไม่เห็น

“นั่นคือผู้อาวุโสของนิกายจากวิหารแก่นมังกร!”

“เฮ้! ผู้อาวุโสซวนไม่ใช่เหรอ! ผู้อาวุโสใหญ่แห่งวิหารแก่นมังกร! เขามาทําอะไรที่นี่?!”

ผู้คนที่นั่นจ่าเสื้อคลุมอันสง่างามของเขาได้ในทันที และไม่กล้าขวางทางของเขาพวกเขาและรีบหล็กทางให้เขาสร้างเส้นทางที่ยาวและว่างเปล่าจากด้านหลังของเส้นไปยังด้านหน้าของเส้น

“พวกเจ้ารออะไรอยู่ไปกันเถอะ”

ผู้อาวุโสชวนกล่าวกับคนอื่นๆด้วยน้ําเสียงเรียบๆ

ไม่กี่วินาทีต่อมาหยวนและคนอื่นๆเดินตามผู้อาวุโสชวนผ่านฝูงชนจํานวนมากและไปที่ทางเข้าเมืองพร้อมกับใบหน้าที่ตกตะลึง

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองของเราผู้อาวุโสในนิกายและศิษย์ของวิหารแก่นมังกร!”

ทหารยามทักทายพวกเขาด้วยความเคารพเมื่อพวกเขามาถึงด้านหน้า