อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 187

ตอนที่ 187 การแบ่งห้อง

“ไม่ต้องกังวลกับพวกข้ามากก็ได้ พวกข้ามาที่นี่เพียงเพราะการแข่งขันพิณที่จะจัดขึ้นในเมืองนี้เท่านั้น”

ผู้อาวุโสซวนกล่าวกับทหารยามด้วยสีหน้าเป็นมิตร

“แน่นอน ผู้คนส่วนใหญ่ที่เข้ามาในเมืองไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ มาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันเช่นกัน ท่านผู้อาวุโสจะเข้าร่วมการแข่งขันด้วยหรือเพียงแค่ดูเท่านั้นหรือ?”

ทหารยามถาม

“ศิษย์ของข้าจะเข้าร่วมการแข่งขันพิณ”

ผู้อาวุโสซวนตอบ

“ข้าเข้าใจแล้ว โปรดรับสิ่งนี้เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากเมืองของเราสําหรับผู้ที่จะเข้าร่วมการแข่งขัน”

ทันใดนั้นทหารยามก็แสดงเหรียญทองเล็กๆให้พวกเขาและเขาพูดต่อว่า

“ถ้าท่านมุ่งหน้าไปที่โรงแรมพฤกษาสวรรค์ และแสดงเหรียญนี้ให้พวกเขาดู ท่านจะได้รับห้องพักจนกว่าท่านจะตัดสินใจออกจากเมืองโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย” “เมืองนี้มีน้ําใจมาก ข้าจะขอบคุณเจ้าของสถานที่นี้อย่างแน่นอน เมื่อข้ามีโอกาส

ผู้อาวุโสซวนกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“ขอบคุณครับท่าน!”

ทหารยามก้มหัวให้เขาด้วยความเคารพ

แน่นอนว่าเมืองนี้ไม่ได้มอบเหรียญเหล่านี้ให้กับใครก็ตามที่ตัดสินใจเข้าร่วมการแข่งขันเหมือนลูกกวาด พวกเขาจะมอบให้เฉพาะผู้ที่มีภูมิหลังอันทรงเกียรติหรือทรงพลัง อย่างวิหารแก่นมังกรที่สมควรจะได้รับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผู้อาวุโสใหญ่ของพวกเขาอยู่ที่นี่

หลังจากรับเหรียญทองแล้วผู้อาวุโสซวนก็เข้าเมืองพร้อมกับคนอื่นๆ

“เจ้าจองโรงแรมให้เราแล้วหรือยังผู้อาวุโสชาน ถ้าเจ้ายังไม่ได้จองห้องของเราไปที่โรงแรมพฤกษาสวรรค์กันเถอะ เพราะตอนนี้เราจะหาห้องว่างได้ยาก

ผู้อาวุโสซวนถามเธอ

“แน่นอน ข้าไม่ได้เป็นคนไร้ความสามารถขนาดนั้น อย่างไรก็ตามโรงแรมพฤกษาสวรรค์เป็นสถานที่ที่ดีกว่าโรงแรมที่ข้าจองไว้อย่างแน่นอน

ผู้อาวุโสชานกล่าวโดยทําให้พวกเขาตกตะลึง

“ดีมาก…เนื่องจากเป็นเช่นนั้น เราจะไปที่โรงแรมพฤกษาสวรรค์แทน”

ผู้อาวุโสซวนกล่าว

“งั้นตามข้ามาเถอะ ข้าคุ้นเคยกับเมืองมีพอสมควรแล้ว”

ผู้อาวุโสชานกล่าว ในขณะที่เธอรับการนําทางจากผู้อาวุโสซวนและเริ่มนําคนอื่นๆไปที่โรงแรมพฤกษาสวรรค์

“ว้าว! ดูนางฟ้ากลุ่มนั้นสิ! ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!”

“ให้ตายเถอะ! ข้าจะไม่ขออะไรอีกในชีวิต ถ้าข้ามีผู้หญิงที่สวยได้ครึ่งหนึ่งของผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มนั้น!”

คนเดินถนนในเมืองหยุดทุกสิ่งที่พวกเขาทําเพื่อจ้องมองไปที่ผู้อาวุโสชาน และเหล่าศิษย์หญิงด้วยสีหน้างุนงงหลังจากสังเกตเห็นการปรากฏตัวของพวกเขา

“ทําไมเจ้าไม่ลองเข้าหาพวกเขาดูล่ะบางที่เจ้าอาจจะโชคดี”

“เจ้าจะบ้าหรอ ดูเครื่องแบบของพวกเขาสิพวกเขามาจากวิหารแก่นมังกร! และเมื่อพิจารณาจากออร่าของพวกเขา พวกเขาต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังอย่างแน่นอน! หากเจ้าไม่หวงแหนชีวิตของเจ้า ก็ลองเข้าใกล้พวกเขาดู!”

ในเวลาต่อมาผู้อาวุโสชานก็หยุดเดินที่หน้าอาคารสูงใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งไม่เพียงแต่ยึดครองถนนทั้งสายเท่านั้น แต่ยังถูกล้อมรอบด้วยดอกซากุระ

“ว้าว…ช่างสวยงามอะไรเช่นนี้

หยวนพึมพําด้วยความงุนงงบนใบหน้าของเขารู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับดอกซากุระ

หลังจากยืนอยู่ข้างนอกสักครู่เพื่อชื่นชมต้นไม้ที่สวยงามผู้อาวุโสชานก็เข้าไปในอาคารพร้อมกับคนอื่น ๆ

“ยินดีต้อนรับสู่โรงแรมพฤกษาสวรรค์แขกผู้มีเกียรติจากวิหารแก่นมังกร”

พนักงานหลายสิบคนทักทายพวกเขาทันที่ที่เข้ามาในอาคาร ราวกับว่าโรงแรมกําลังคาดหวังว่าพวกเขา จะมาถึง

ผู้อาวุโสชานไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ และแสดงเหรียญตราให้พวกเขาดู

“พวกเราได้ห้องทั้งหมดกี่ห้อง”

ผู้อาวุโสชานถามพวกเขาในภายหลัง

พนักงานคนหนึ่งที่นั่นตอบทันทีว่า

” ปกติท่านจะได้รับอนุญาตให้มีห้องได้ไม่เกินห้าห้อง แต่เนื่องจากการแข่งขันที่กําลังจะเกิดขึ้นทําให้มีแขกหลั่งไหลเข้ามาเราจึงเหลือห้องได้เพียงสองห้องเท่านั้น อย่างไรก็ตามแต่ละห้องสามารถรองรับได้ถึงสี่ท่าน ขออภัยในความไม่สะดวกด้วย”

“เจ้าไม่จําเป็นต้องขอโทษ เราไม่สามารถบ่นเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้ามอบให้เราโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายได้”

ผู้อาวุโสชานกล่าว จากนั้นเธอก็หันไปมองหยวนและคนอื่นๆ

“ลองดู…พวกเรามีหกคน แต่มีเพียงสองห้อง ชายสองคนและหญิงสี่คนข้าเดาว่ามันชัดเจนว่าเราควรแบ่งห้องอย่างไร

ผู้อาวุโสชานชี้ไปที่ศิษย์หญิงและกล่าวว่า

“พวกเจ้าสามคนสามารถอยู่ในห้องเดียวได้ และข้าจะอยู่กับผู้อาวุโสซวนและศิษย์หยวน”

“เอ๋?”

ทุกคนที่นั่นจ้องไปที่ผู้อาวุโสชานด้วยการจ้องมอง

“อะแฮ่ม!”

ผู้อาวุโสซวนกระแอมในลําคอครู่ต่อมาและกล่าวว่า

“ผู้อาวุโสชาน มันจะสมเหตุสมผลกว่านี้ถ้าเจ้าเข้าร่วมกับศิษย์หญิงทั้งสามคนแทนที่จะเข้าร่วมกับพวกเรา ชายสองคน เพราะแต่ละห้องสามารถรองรับได้ถึงสี่คน”

“ทําไมต้องบังคับให้คนสี่คนอยู่ในห้องเดียว ในเมื่อเราสามารถแบ่งห้องให้เท่าๆกันและทําให้มีพื้นที่มากขึ้นได้”

ผู้อาวุโสชานตอบด้วยน้ําเสียงที่ชัดเจนใบหน้าที่สวยงามของเธอไร้ซึ่งสัญญาณแห่งความอับอายแม้แต่น้อย และเธอพูดต่อ

“และข้าไม่รังเกียจที่จะร่วมห้องกับเจ้าสองคน เพราะข้ามั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“เจ้าแน่ใจนะ แต่ยังไงข้าก็ยังมั่นใจว่าเราทั้งคู่จะไม่ทําอะไรเจ้า ถ้ายังงั้นข้าก็สามารถพูดแบบเดียวกันกับเจ้าได้ผู้อาวุโสชาน”

ผู้อาวุโสซวนกล่าวพร้อมหรี่ตา

“เพราะเจ้าต้องการแบ่งห้องให้เท่าๆกัน หลานสาวของข้าก็สามารถอยู่ห้องเดียวกับเราได้”

คิ้วของผู้อาวุโสชานกระตุกหลังจากได้ยินผู้อาวุโสซวนพูด

ในขณะเดียวกันหัวใจของซวนหวู่ฮั่นก็เต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและเธอก็จินตนาการว่าเธอได้นอนห้องเดียวกับหยวนบางทีอาจจะอยู่บนเตียงเดียวกันด้วยซ้ํา!

“เหตุใดท่านจึงทําให้เรื่องนี้ยากเช่นนี้ผู้อาวุโสซวน ท่านเพียงแค่ให้ศิษย์หญิงอยู่ด้วยกัน และเนื่องจากศิษย์หยวนไม่สามารถนอนร่วมกับคนอื่นๆได้ด้วยเหตุผลที่ท่านก็รู้อยู่ เขาจึงสามารถอยู่กับพวกเราได้ผู้อาวุโสซวน”

ผู้อาวุโสชานพูดขึ้นหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

ผู้อาวุโสซวนเลิกคิ้ว และพูดด้วยน้ําเสียงสบายๆ

“ทําไมล่ะ ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขานอนที่เดียวกัน”

“เมื่อกี้ท่านพูดอะไรนะ?”

ดวงตาของผู้อาวุโสชานเบิกกว้างทันทีด้วยความตกใจ และเธอจ้องไปที่ผู้อาวุโสซวนด้วยความไม่เชื่อบนใบหน้าของเธอ