อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 205

ตอนที่ 205 0 คะแนน

“เว่ยคังกับไอหวางนี่มันถูกกฎแล้วหรอ ทําไมพวกเขาถึงอนุญาตให้ศิษย์ของผู้อาวุโสซ่งเข้าร่วมการแข่งขันนี้ได้แบบนี้ก็รู้ผลแล้วสิ!”ซวนหวู่ฮั่นบ่นด้วยน้ําเสียงถอนหายใจและเธอพูดต่อ

“หวังว่าพวกเขาจะไม่เก่งไปกว่าหยวนหรอกนะ”

“ข้าไม่เคยได้ยินพวกเขาเล่นพิณมาก่อน แต่ข้าไม่คิดว่าศิษย์หยวนจะแพ้พวกเขาหรอกนะ” ผู้อาวุโสชานกล่าวต่อพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ

“ขนาดอาจารย์ของเจ้าพวกนั่นยังแพ้การต่อสู้แบบตัวต่อตัวกับหยวนเลย”

ในขณะที่ผู้ชมพูดคุยเกี่ยวกับเว่ยคังและไอหวาง ซ่งหลิงเอ๋อร์ก็พูดออกมาเป็นครั้งแรกว่า

“เจ้าเริ่มเล่นได้เลย”

สถานที่แห่งนี้เงียบลงทันทีและทุกคนที่นั่นจ้องมองเว่ยคังซึ่งได้เล่นเป็นคนแรก

หลังจากหายใจเข้าลึกๆเว่ยทั้งขยับแขนด้วยท่าทางที่สง่างามและแม่นยํา เขาเล่นโน้ตดนตรีสามตัวต่อเนื่องกันออร่าของเขาเปล่งประกายด้วยความมั่นใจและสง่างาม

ติ้ง ตั้ง ตั้งษ

โน้ตดนตรีที่ไพเราะสามตัว ดึงดูดความรู้สึกของผู้ฟังดังก้องไปทั่วบริเวณ

“อ่าห์…โน้ตเพลงที่ไพเราะ..”

“ตามที่คิดไว้ศิษย์ของผู้อาวุโสซ่ง เขาอยู่ในระดับที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับผู้เข้าร่วมคนอื่นๆ…”

“อันที่จริงไม่มีใครสามารถทําให้หัวใจของข้าสั่นไหวแบบนี้ได้มาก่อนเลย”

ไม่กี่อึดใจผู้อาวุโสซูและผู้อาวุโสจิ้งหันไปมองที่ซ่งหลิงเอ๋อร์ให้เธอเริ่มประกาศคะแนนก่อนเนื่องจากพวกเขาเป็นศิษย์ของเธอ

อย่างไรก็ตามซ่งหลิงเอ๋อร์ยังคงเงียบแสดงความตั้งใจของเธออย่างชัดเจน

ผู้อาวุโสซูและผู้อาวุโสจิ้งสบตากันก่อนจะพยักหน้า

ช่วงเวลาต่อมาผู้อาวุโสซูพูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“นั่นยอดเยี่ยมมากศิษย์เว่ย ไม่ผิดหวังจริงๆแม้ว่าจะเป็นโน้ตเพียงสามตัวก็สื่อถึงเรื่องราวที่ลึกซึ้งได้แล้วสมกับที่เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสซ่งหลิงเอ๋อร์ ข้าให้ สิบ!”

ฝูงชนโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นหลังจากได้ยินผู้อาวุโสซูให้คะแนนเต็มสิบเป็นครั้งแรก

“ข้าเห็นด้วยกับผู้อาวุโสซูถึงมันจะเป็นโน้ตดนตรีเพียงสามตัว แต่มันก็ทําให้ข้าอยากจะฟังต่อได้เต็มสิบเช่นกัน!” ผู้อาวุโสจิ้งยกย่องเว่ยทั้ง

“ขอบคุณครับผู้อาวุโส” เว่ยดังยืนขึ้นและโค้งคํานับให้พวกเขาก่อนจะหันไปมองซ่งหลิงเอ๋อร์ที่ยังไม่ได้ตัดสิน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งซึ่งหลิงเอ๋อร์ก็พูดด้วยน้ําเสียงเรียบๆ

“เจ้าจําสิ่งที่ข้าบอกเจ้าเกี่ยวกับความอิ่มเอมใจได้ไหม”

“ข้าจําได้ครับอาจารย์” เว่ยทั้งพยักหน้ารับรู้ถึงความรู้สึกเป็นลางไม่ดีที่มาจากน้ําเสียงของซ่งหลิงเอ๋อร์

“แล้วขยะนั่นคืออะไร ตอนนี้ข้าได้ยินเพียงเสียงที่ดีขึ้นมาจากหมูหมากาไก่เท่านั้น น่าผิดหวังอย่างที่สุดเว่ยตั้งศูนย์คะแนน” ซึ่งหลิงเอ๋อร์พูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา

“ศูนย์คะแนน?”

ทุกคนที่นั่นรวมถึงเว่ยคังเองก็รู้สึกงุนงงกับการประเมินที่เหนือความคาดหมายของซ่งหลิงเอ๋อร์การเล่นที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ กลับได้คะแนนน้อยกว่าคนอื่นที่ฝีมือยังด้อยกว่าเขามาก

“บางทีเธออาจจะรุนแรงกับเขาเป็นพิเศษเพราะความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยอาจารย์ของพวกเขากําลังทําให้พวกเขาเติบโตและแข็งแกร่งเร็วขึ้น

ในขณะที่ทุกคนรู้สึกว่าเว่ยทั้งสมควรได้รับคะแนนดีกว่าศูนย์มาก แต่ใครจะกล้าท้าทายการตัดสินใจของซึ่งหลิงเอ๋อร์?

หลังจากตัดสินคะแนนเว่ยคัง ซ่งหลิงเอ๋อก็หันไปมองหญิงสาวที่น่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆเขาซึ่งเป็นศิษย์คนที่สองของเธอไอหวางซึ่งหลังของเธอกําลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“เล่นสิ” ซึ่งหลิงเอ๋อร์พูดกับเธอครู่ต่อมา

“ค่ะ อาจารย์

ไอหวาง พยักหน้าและเธอใช้เวลาเตรียมตัว 30 วินาทีเต็มเพื่อสงบสติอารมณ์และจดจ่อกับพิณตรงหน้าของเธอ

หลังจากหายใจเข้าลึกๆไอหวาง ก็เล่นโน้ตดนตรีสามโน้ตในลักษณะเดียวกันกับเว่ยตั้งแต่มันให้เสียงที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงบรรยากาศที่เป็นเอกลักษณ์ปรากฏขึ้นทันใด

ผู้ชมจะรู้สึกได้ว่าร่างกายของพวกเขาผ่อนคลายหลังจากได้ยินโน้ตดนตรีเหล่านี้

“โน้ตดนตรีที่ทรงพลัง แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความสงบสุข…เธอสร้างเสียงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“ข้าเกือบจะหลับหลังจากได้ยินเสียงโน้ตของเธอ…”

หลังจากนั้นไม่นานผู้อาวุโสซูก็พูดพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“วิเศษมาก! เป็นเวลาเพียงแค่ครึ่งปีที่ข้าได้เห็นเจ้าเล่นพิณครั้งสุดท้าย และตอนนี้เจ้ากับพัฒนาอย่างก้าวกระโดดข้าให้สิบ!”

“ข้าพูดไม่ออกจริงๆ” ผู้อาวุโสจึงพูดต่อไปและเขากล่าวว่า

“แน่นอนเจ้าได้ 10 คะแนนจากข้าเช่นกัน”

เมื่อผู้ตัดสินทั้งสองประเมินเสร็จทุกคนก็หันไปมองซ่งหลิงเอ๋อร์ ทันใดนั้นไอหวางก็กลืนน้ําลายอย่างประหม่า

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งซึ่งหลิงเอ๋อพูดด้วยน้ําเสียงสงบ

“ข้าดีใจที่เห็นว่าลูกศิษย์ของข้าอย่างน้อยหนึ่งคนฟังคําสอนของข้าและทํามันได้ เก้าคะแนน”

รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไอหวางหลังจากได้ยินคําตัดสินของซ่งหลิงเอ๋อร์และเธอก็โค้งคํานับทันที

“ขอบคุณค่ะ อาจารย์!”

“เชอะ..! เว่ยคังยิ้มเยาะในใจเมื่อไอหวางไม่ได้รับการดุด่าเหมือนที่เขาโดนต่อหน้าผู้คนนับล้าน

หลังจากผ่านการแสดงศิษย์ของซ่งหลิงเอ๋อร์ ร้อยกลุ่มหลังจากนั้นก็ล้มเหลวในการสร้างสิ่งที่ควรค่าแก่การยกย่องเนื่องจากไอหวางและเว่ยคังได้รับมาตรฐานสูงอย่างไม่น่าเชื่อ

อันที่จริงมันน่าเบื่อมาก จนฝูงชนบางคนถึงกับเริ่มหลับไปในที่สุด……

ครึ่งชั่วโมงต่อมาโน้ตดนตรีสามตัวที่ไพเราะก็ดังขึ้นอย่างคาดไมถึงไปทั่วบริเวณ จนผู้ชมจุนงงไปตามกัน

“คะ…ใครเล่นโน้ตสามตัวนั้นเมื่อกี้” มีคนเข้ามาถาม

“เธอคือนางฟ้าสาวสวยคนนั้น ข้าคิดว่านั่นคือนางฟ้าเฟยจากวิหารแก่นมังกร”

“โอ้ข้ารู้จักเธอ เธอได้อันดับ 7 ในการแข่งขันครั้งล่าสุด!”

“ว้าว! เธอไม่ได้มีแค่ความงามเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้เชี่ยวชาญพิณที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย ข้าคิดว่าในที่สุดศิษย์ของผู้อาวุโสซึ่งก็มีคู่ต่อสู้ที่แท้จริงในการแข่งขันพิณครั้งนี้”

“เจ้าแน่ใจเหรอว่าเธอได้อันดับ 7 นั่นดูไม่ถูกต้องเลย! โน้ตดนตรีทั้งสามของเธอไพเราะไม่น้อยไปกว่าไอหวางหรือเว่ยทั้งเลย ถ้าบอกว่าเธอได้อันดับ 3 ข้าก็คงเชื่ออย่างสนิทใจ!”

“ข้าแน่ใจ! ข้าไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่านับตั้งแต่นั้นมาเธอฝึกฝนมากแค่ไหนเพื่อให้เธอมาถึงระดับนี้ในเวลาอันสั้น!”

ผู้ชมต่างรู้สึกที่งกับการแสดงของเฟยยู่หยานโดยไม่รู้เลยว่าการฝึกฝนของเธอเกิดจากการฝึกซ้อมร่วมกับหยวนเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น!