อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 206

ตอนที่ 206 โน็ตสามตัวของหยวน

*แปะ* *แปะ* *แปะ*

ไม่กี่อึดใจหลังจากที่เฟยยู่หยานเล่นโน้ตดนตรีสามโน็ตของเธอจบลงผู้อาวุโสซูก็เริ่มปรบมือของเขาและเขาก็พูดด้วยน้ําเสียงชื่นชม

“ข้าไม่รู้ด้วยซ้ําว่าข้าจะเริ่มพูดยังไงก่อนดีศิษย์เฟย ข้าเคยเห็นการแสดงของเจ้าในครั้งก่อน แต่การแสดงของเจ้าในครั้งนี้หากข้าหลับตาฟังแล้วละก็ ข้าไม่รู้เลยว่าเป็นเจ้าที่เป็นคนเล่นพิณนี้” หลังจากหายใจเข้าลึกๆเขายังคงพูดต่อไปว่า

“ถ้าเจ้าเข้าร่วมการแข่งขันครั้งก่อนในสภาพปัจจุบันของเจ้าตอนนี้แล้วละก็ ข้าจะไม่สงสัยเลยว่าเจ้าจะได้ที่หนึ่งได้อย่างง่ายดาย! สิบคะแนนจากข้า!”

“ขอบคุณสําหรับคําชมของท่านผู้อาวุโสซู” เฟยยู่หยานยืนขึ้นและโค้งคํานับให้เขา

ไม่กี่วินาทีต่อมาผู้อาวุโสจิ้งก็กล่าวว่า

“แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นเจ้าเล่นพิณ แต่หลังจากที่ข้าได้ยินตัวโน็ตทั้ง 3 ตัวของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้ามีความสามารถเท่ากับไอหวางและเว่ยคัง สิบคะแนนจากข้าเช่นกัน ข้าตื่นเต้นเป็นอย่างมากว่าข้าจะได้เห็นเจ้าแสดงความสามารถอะไรให้ข้าได้เห็นอีก”

“ขอบคุณสําหรับคําชมของท่านผู้อาวุโสจิ้ง” เฟยยู่หยานพูดกับเขาก่อนจะหันไปมองซ่งหลิงเอ๋อร์ที่จ้องมองเธอด้วยสีหน้าลึกซึ้ง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งซึ่งหลิงเอ๋อร์ก็พูดขึ้น

“เจ้า..เจ้าเรียนการเล่นพิณที่ไหน?”

“เอ๋?”

ด้วยความประหลาดใจของเธอเช่นเดียวกับทุกคนที่นั่นซ่งหลิงเอ๋อร์ได้ถามคําถามกับเธอแทนที่จะให้คําตัดสินของเธอ

“ข้าเรียนรู้ที่จะเล่นพิณด้วยตัวเองเพราะตอนแรกพิณเป็นเพียงงานอดิเรกของข้าเท่านั้นผู้อาวุโสข่ง”

เมื่อได้ยินคําตอบของเธอซ่งหลิงเอ๋อร์ก็ถามต่อไปว่า

“ปกติเธอฝึกยังไง”

“ข้าไม่มีกิจวัตรการฝึกพิเศษใดๆ และข้าจะฝึกโดยการเล่นพิณตามปกติเพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อสัปดาห์แต่เมื่อเร็วๆนี้ข้าได้เปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆจากการฝึกซ้อมกับคู่หูของข้า ซึ่งเขามีส่วนในการพัฒนาของข้าเป็นอย่างมาก” เฟยยู่หยานอธิบาย

ผู้หญิงคนนี้เธอสามารถไปถึงระดับสูงของพิณได้โดยไม่จําเป็นต้องมีผู้เชี่ยวชาญที่เหมาะสมเป็นคนสอนยังงั้นหรอ?และเธอก็มาจากวิหารแก่นมังกรด้วย? ทําไมถึงมีนักดนตรีที่มีความสามารถมากมายที่วิหารแก่นมังกรในเมื่อที่นั่นไม่มีผู้เชี่ยวชาญด้านดนตรีอยู่เลย!?” ซึ่งหลิงเอ๋อร้องไห้ภายในใจหลังจากตระหนักว่าเฟยหยานเป็น อัจฉริยะอีกคนหนึ่งที่มีพรสวรรค์ทัดเทียมกับศิษย์คนปัจจุบันของเธอและความอิจฉาของเธอที่มีต่อวิหารแก่น มังกรก็เพิ่มมากขึ้น

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งซึ่งหลิงเอ๋อก็ให้คําตัดสินของเธอว่า

“เก้าคะแนนจากข้า”

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสซ่ง!” เฟยยู่หยานโค้งคํานับให้เธอ

“ว้าว! เธอได้รับเก้าคะแนนจากผู้อาวุโสซ่ง! นี่หมายความว่าผู้อาวุโสซ่งตระหนักได้ถึงความสามารถของนางฟ้าเฟยว่าเธอมีความสามารถคล้ายกับลูกศิษย์ของเธอหรือเปล่า?”

“เธอสมควรได้รับมันอย่างแน่นอน!”

“ถ้าคู่หูของเธอไม่ลากเธอลงมาก็มีโอกาสดีที่ทีมของเธอจะติดอันดับท็อป 10 หรืออาจจะติดท็อป 3 ด้วยซ้ํา!”

ในขณะเดียวกันไอหวางและเว่ยคังก็หันไปมองที่เฟยยู่หยานด้วยสายตาที่หรี่ลง พวกเขาสงสัยว่าเธอเป็นคนที่ซ่งหลิงเอ๋อร์พูดถึงหรือไม่ ในตอนที่เธอเตือนพวกเขาถึงคนที่พิเศษที่จะเข้าร่วมการแข่งขัน

ไม่กี่อึดใจต่อมาทุกคนในกลุ่มผู้ชมก็หันไปมองผู้เข้าร่วมคนถัดไป ร่างที่ค่อนข้างผอมเพรียวสวมหน้ากากหยกดําบนใบหน้าของเขา

“เขาทําอะไร ทําไมเขาต้องใส่หน้ากาก

“เป็นอะไรที่แปลกมากเขาเป็นคนเดียวที่สวมหน้ากากอยู่ที่นั่น”

“นี่คือคู่หูของนางฟ้าเฟยงั้นหรอ ข้าหวังว่าเขาจะไม่กลายเป็นภาระของเธอ”

ผู้คนที่นั่นเริ่มดูถูกหยวนก่อนที่การแสดงของเขาจะเริ่มขึ้น

โอ้เด็กคนนั้น.. ผู้อาวุโสซูถอนหายใจในใจ เขาสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ ที่ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงอัจฉริยะที่ไม่มีใครรู้จักผู้ซึ่งสามารถเอาชนะแม้แต่ซ่งหลิงเอ๋อร์ได้ในการต่อสู้ตัวต่อตัว

“ดะ…เดี๋ยวก่อน! ข้าจําเขาได้ เขาอยู่ที่สวนสาธารณะเมื่อวานนี้”

ทันใดนั้นมีคนในฝูงชนตะโกนด้วยเสียงประหลาดใจทําให้คนรอบข้างตกตะลึง

“สวน? สวนอะไร?”

“โอ้! ข้าอยู่ที่นั่นด้วย! เขาเป็นคนที่ถูกท้าทายโดยผู้อาวุโสซ่งในการต่อสู้พิณแบบตัวต่อตัว และเขาก็เอาชนะเธอได้ด้วย!”

“มันเป็นเรื่องไร้สาระอะไรเนี่ยผู้อาวุโสซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญพิณอันดับหนึ่งในสวรรค์ชั้นล่าง! มันจะมีใครที่จะสามารถเอาชนะการเล่นพิณแบบตัวต่อตัวกับเธอได้กัน!”

“เชื่อข้าเถอะ ข้าเข้าใจดีว่าทําไมเจ้าถึงสงสัย เพราะข้าก็จะเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน ถ้าข้าไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเองแต่เมื่อเจ้าฟังเขาเล่นพิณเจ้าจะเข้าใจว่าสิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง! เมื่อคืนข้านอนไม่หลับเพราะเพลงจากพิณของเขาติดอยู่ในหัวข้า!”

คิ้วของซ่งหลิงเอ๋อร์กระตุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้หลังจากได้ยินการสนทนาของฝูงชน แต่ก็ไม่มีอะไรที่เธอจะพูดได้

“อะแฮ่ม!”

ผู้อาวุโสซูกระแอมในลําคอของเขาเสียงดังอย่างกะทันหันทําให้เกิดการกระเพื่อมเล็กๆเพื่อทําให้สถานที่นี้เงียบเสียงลง

“เจ้าสามารถเริ่มได้เลย” ผู้อาวุโสจิ้งพูดกับหยวนหลังจากที่สถานที่สงบลงไม่นาน โดยที่เขาไม่สนใจผู้ตัดสินอีกสองคนที่ทําท่าทางแปลกๆ

หยวนผงกศีรษะและวางนิ้วลงบนสายของพิณเบาๆ โดยที่เขายังไม่ได้แตะสายจริงๆ

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ หยวนก็ดึงสายด้วยนิ้วของเขาสร้างโน้ตดนตรีสามตัวที่ฟังดูเหมือนเป็นเพียงโน้ตเดียวเกือบจะเหมือนกับว่าเขาเล่นโน้ตสามตัวพร้อมกันและเสียงที่เหมือนมาจากโลกอื่นก็ดังก้องอยู่ในสถานที่นั้น

เมื่อผู้ฟังได้ยินโน้ตเพลงนี้ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที่ด้วยความประหลาดใจเนื่องจากพวกเขาสามารถเห็นภาพของทุ่งดอกไม้ที่สวยงามอย่างไม่น่าเชื่ออยู่ตรงหน้าพวกเขา

“นะ…นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นทําไมจู่ๆข้าก็เห็นสวนดอกไม้”

“ข้าก็เห็นเหมือนกัน! ทั้งพื้นที่เต็มไปด้วยดอกไม้สวยๆ!”

“นะ…นี่คือ…”

ดวงตาของกรรมการเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“โน้ตดนตรีของเขาลึกซึ้งมากจนสร้างภาพลวงตาให้กับทุกคนที่ได้ยิน! ศิลปะพิณระดับนี้เป็นเพียงระดับตํานาน! และเท่าที่ข้ารู้คนที่ไปถึงจุดนั้นได้มีเพียงเทพธิดาแห่งพิณเท่านั้น และคนที่ทําให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ก็มีเพียงเทพธิดาแห่งพิณเช่นกัน เขาสามารถทําทั้งหมดนี้ได้โดยใช้พิณธรรมดาเท่านั้นอีกด้วย!”ผู้อาวุโสซูลุกข์ นยืนทันทีเขาจ้องมองไปที่หยวนด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อ