อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 87

หลังจากใส่ผลไม้วิญญาณลงในวงแหวนมิติของเขาแล้ว หยวนและคนอื่นๆก็เดินตามท่านหญิงเฟิงไปที่ชั้นสี่ซึ่งมีตู้แสดงน้อยกว่าเดิม

“นี่คือยาอะไร” จู่ๆหยูรู่ก็ถามขึ้นหลังจากเห็นเม็ดยาสีแดงในตู้โชว์เพราะเธอนึกไม่ออกว่ายาเม็ดเดียวอาจมีราคาหลายร้อยล้านเหรียญทองได้อย่างไร

“นั่นคือยาเม็ดเสริมความก้าวหน้าแห่งวิญญาณมันสามารถเพิ่มฐานการฝึกพลังของผู้ฝึกพลังใดๆ ก่อนที่จะถึงระดับของปรมาจารย์วิญญาณได้ มันจะเพิ่มขึ้นมาได้ถึงเก้าระดับ” ท่านหญิงเฟิงอธิบายให้เธอฟัง

“ทั้งระดับเลยงั้นหรอ?! ดังนั้นข้าสามารถเข้าถึงระดับนักรบวิญญาณ ได้ในตอนนี้ถ้าข้ากลืนมันลงไป?” หยูรู่ถามเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

“ถูกต้องอย่างไรก็ตามเจ้าสามารถกินสิ่งเหล่านี้ได้เพียงครั้งเดียวในชั่วชีวิตของเจ้า ดังนั้นคนส่วนใหญ่จะกินมันในระดับนักรบวิญญาณระดับแรกเพื่อที่พวกเขาจะได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญวิญญาณในทันที”

“ว้าว…มันมีราคาเท่าไหร่หรอ?” หยวนถามหลังจากนั้น

“650 ล้านเหรียญทอง” ท่านหญิงเฟิงตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“650 ล้าน?!” หยวนตะลึง เขาไม่ต้องใช้ความพยายาม หรือเงินมากนักในการเลื่อนขึ้นมาถึงนักรบวิญญาณระดับที่ห้า ดังนั้นราคาที่ไร้สาระนี่จึงดูไม่ยุติธรรมในสายตาของเขา

อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ฝึกพลังส่วนใหญ่ในโลกนี้ที่ต้องใช้ความพยายามหลายเดือน และหลายปีในการพัฒนา หากพวกเขาสามารถลดเวลาในการฝึกหลายปีด้วยเม็ดยาเม็ดเดียวของยาเสริมพลังวิญญาณก็คุ้มค่ากับเงินทุกบาท หากพวกเขาสามารถจ่ายได้

หลังจากเดินวนรอบชั้นสี่มาดามเฟิงก็พาพวกเขาไปที่ชั้น 5 ซึ่งมีสินค้าเพียงเจ็ดชิ้นเท่านั้นที่วางขายอยู่

“ทุกอย่างในนี้มีมูลค่ามากกว่า 1 พันล้านเหรียญทอง…? ข้าสงสัยว่าเจ้าสามารถทำอะไรกับเงินจำนวนนั้นในโลกนี้ได้บ้าง…” หยูรู่พึมพำ

“แม้ว่าหนึ่งพันล้านเหรียญทองอาจดูเหมือนมาก แต่ก็ไม่มากอย่างที่เจ้าคิด นิกายโดยเฉลี่ยจะได้รับและใช้จ่ายเหรียญทองหลายสิบล้านเหรียญต่อเดือน ในขณะที่นิกายจะใช้เงินหลายร้อยล้านเหรียญทองทุกๆ เดือนให้กับศิษย์ที่ในนิกายเห็นว่าคู่ควร” ท่านหญิงเฟิงกล่าว

“แต่นั่นสำหรับทั้งนิกายที่มีผู้คนนับพันใช่ไหมข้านึกไม่ถึงว่าจะมีคนใช้เงินจำนวนมากกับคนๆเดียว” หยูรู่ส่ายหัว

“ถ้าเจ้ามีความสามารถเพียงพอผู้คนจะเต็มใจที่จะใช้ทรัพยากรให้กับเจ้า เจ้าจะประหลาดใจกับจำนวนทรัพยากรที่ครอบครัวร่ำรวยใช้จ่ายให้กับเด็กที่มีพรสวรรค์ที่สุดของพวกเขา” ท่านหญิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“ลองมาดูตัวอย่างผ้าไหมจิตวิญญาณทองคำนี้กันเถอะ ผ้าไหมจิตวิญญาณทองคำนี้เป็นส่วนผสมที่สำคัญมากสำหรับยาเม็ดที่หายาก และทรงพลังซึ่งจะช่วยเพิ่มความเร็วในการฝึกฝนของแต่ละคนอย่างถาวร หากเจ้ามีบุคคลที่มีความสามารถสูงมากในครอบครัว และมีเงินเพียงพอเจ้าก็เต็มใจที่จะจ่ายเงินให้กับบุคคลนี้ซึ่งจะกลายเป็นบุคคลที่ดีในอนาคต และเจ้าจะได้รับมากกว่าสิ่งที่เจ้าใช้ไปจริงๆมีความแตกต่างกันไม่มากระหว่างการลงทุนในธุรกิจที่หวังผลตอบแทนที่ดี กับการลงทุนในแต่ละบุคคลเพื่อหวังว่าจะเพิ่มการเติบโตให้สูงที่สุด”

“การลงทุนสู่อนาคตของคนๆหนึ่งเหรอ?” หยูรู่หันไปมองหยวน ซึ่งถือได้ว่าเป็นเด็กอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ที่สุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ และครอบครัวของพวกเขาลงทุนกับเขามากแค่ไหนก่อนที่เขาจะกลายเป็นคนพิการ

“เจ้ารู้จักสมุนไพรที่เรียกว่าสมุนไพรเจ็ดสีไหม เจ้าคิดว่าหนึ่งชิ้นนั้นมีราคาเท่าไหร่?” จู่ๆหยวนก็ถามเธอผู้ซึ่งดูเหมือนมีประสบการณ์มากในเรื่องราคาสมบัติ

“สมุนไพรเจ็ดสีหรือ ตอนนี้เป็นสมบัติที่ทุกคนที่มีร้านค้าในตลาดฟินิกซ์ทองคำจะอยากได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่พยายามขายมันก็ตาม ถ้าข้ามีตอนนี้มันจะถูกวางไว้ที่ชั้นหก เป็นของหายากและหาค่ามิได้ “

“แพงมากเลยจริงๆ…” หยวนพยักหน้า

“…”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขาท่านหญิงเฟิงก็หรี่ตามองเขา และสงสัยว่าเขามีสมุนไพรเจ็ดสีอยู่ในครอบครองหรือเปล่า

“ยังไงก็มาดูกันต่อดีกว่า” ท่านหญิงเฟิงกล่าวครู่ต่อมาและพวกเขาก็กลับไปดูที่จัดแสดงในขณะที่มาดามเฟิงอธิบายประวัติและมูลค่าของสมบัติแต่ละชิ้นที่มีมูลค่ากว่าพันล้านเหรียญทองให้พวกเขาฟัง

ต่อมาท่านหญิงเฟิงก็พาหยวนและคนอื่นๆขึ้นไปชั้นบนสุดของอาคาร

“มีเพียง 3 รายการบนชั้นนี้?”

หยวนพึมพำหลังจากเห็นตู้โชว์สามตู้และทั้งหมดถูกปิดไว้หนาๆ และมันอยู่ห่างจากกันอย่างสมบูรณ์ ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ตู้โชว์เป็นแบบโปร่งใส ของพวกนี้ตู้โชว์เป็นสีดำสนิทคล้ายกับแว่นตาที่ถูกย้อมสีจนสุดขั้ว

“ตู้โชว์เหล่านี้ได้รับการปกป้องโดยรูปแบบที่ทรงพลังซึ่งสามารถป้องกันการโจมตีจากปรมาจารย์วิญญาณเช่นตัวข้าเองได้” ท่านหญิงเฟิงกล่าวกับพวกเขา

จากนั้นเธอก็ดีดนิ้วของเธอและทันใดนั้นตู้โชว์ชิ้นหนึ่งก็กลับมาโปร่งใสอีกครั้งทำให้พวกเขามองเห็นของที่อยู่ข้างใน

“นั่น…นั่นคือหัวใจเหรอ?” หยวนถามด้วยเสียงงุนงงหลังจากเห็นวัตถุที่เต้นเป็นจังหวะสีแดงที่คล้ายกับหัวใจที่กำลังเต้นอยู่

“มันยังเต้นอยู่งั้นหรอ!” หยูรู่อุทาน

“แม้ว่ามันจะดูเหมือนแบบนั้น และใกล้เคียงกับหัวใจ แต่จริงๆแล้วมันคือแกนมอนสเตอร์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของมอนสเตอร์วิเศษที่น่ากลัวอย่างยิ่งในดินแดนปรมาจารย์วิญญาณ” มาดามเฟิงกล่าว

“แกนมอนสเตอร์?! สิ่งที่เต้นได้เนี่ยนะ?!” หยวนตื่นเต้น เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของเขาที่ได้เห็นแกนมอนเตอร์ที่ดูมีเอกลักษณ์แบบนี้ แม้ว่าเขาจะสามารถกินแกนมอนสเตอร์ธรรมดาได้โดยไม่ต้องละสายตา แต่เขาก็จะมีปัญหาในการนำสิ่งที่น่าขยะแขยงนี้เข้าไปในปากของเขาอย่างแน่นอน

“มอนสเตอร์ระดับปรมาจารย์วิญญาณ เป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษที่มีเลือดปีศาจไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดดังนั้นทำให้แกนมอนสเตอร์ของมันจึงมีลักษณะเช่นนี้” มาดามเฟิงกล่าว

“ปีศาจต่างจากมอนสเตอร์วิเศษอย่างไร” หยวนถาม

“ปีศาจเป็นมอนเตอร์ที่ทรงพลังและน่ากลัวอย่างยิ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายมนุษย์ แต่ไม่ใช่ทั้งมนุษย์หรือมอนสเตอร์ร้าย พวกมันเป็นสิ่งที่กระหายเลือดที่ไม่ทราบที่มา ดังนั้นเราจึงไม่รู้ว่าพวกมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร อย่างไรก็ตามเรารู้ว่าพวกมันมีพลังมากและเป็นที่น่ากลัวของคนส่วนใหญ่ “เธออธิบาย

“ข้าเข้าใจแล้ว…” หยวนพยักหน้า

“เจ้าจะไม่พบปีศาจใดๆในสวรรค์ชั้นล่าง เพราะโดยปกติแล้วพวกมันจะมีพลังมากเกินกว่าที่จะอยู่ที่นี่ได้” ท่านหญิงเฟิงกล่าวครู่ต่อมา

“ไปดูรายการต่อไปกันเถอะ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะชอบมันมาก”

หลังจากดีดนิ้วแล้วจอแสดงผลที่สองก็เผยตัวออกมา

“นี่คือ…ดาบ?” หยวนมองไปที่ดาบที่สวยงาม แต่ดูดุดันในตู้โชว์แบบยาวด้วยความชื่นชมและมือของเขาก็คันอย่างรวดเร็วในขณะที่เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะจับดาบ

“นี่ไม่ใช่สมบัติธรรมดา มันคืออาวุธวิญญาณ” ท่านหญิงเฟิงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“และมันเรียกว่า ดาบเทพสวรรค์”

“อาวุธวิญญาณ?” หยวนเริ่มสนใจมากขึ้นหลังจากได้ยินเช่นนั้น

“หืม? พี่มีอาวุธวิญญาณใช่ไหมพี่ชาย?” หยูรู่นึกขึ้นได้

“เอ๋?” ท่านหญิงเฟิงมองหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เจ้ามีอาวุธวิญญาณด้วยหรอ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจข้าขอดูได้ไหม” เธอถามเขาสักครู่ด้วยเสียงสั่นเครือ

“ได้สิ” หยวนพยักหน้าและดึงกริชห้วงดวงดาวในวินาทีถัดไป

“เยี่ยมมาก! นี่เป็นครั้งแรกของข้าที่ได้พบกับบุคคลอื่นที่มีอาวุธวิญญาณ!” ท่านหญิงเฟิงอุทานและเธอพูดต่อ

“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจข้าขอถามว่าเจ้าได้รับของที่งดงามนี้มาจากไหน?”

“บางคนที่ข้าช่วยไว้มอบให้ข้ามา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบๆ

“มอบให้เจ้า…?”

ท่านผู้หญิงเฟิงพึมพำด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมกับการแสดงออกที่งุนงงบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ เธอสงสัยว่าคนประเภทไหนที่จะมอบอาวุธวิญญาณให้เพียงเพราะพวกเขาได้รับความช่วยเหลือจากเขา?

“แล้วเจ้าล่ะเจ้าหาดาบเล่มนี้มาจากไหน?” หยวนจึงถามเธอ

“ข้าพบในสุสานมรดก มันเป็นมรดกของผู้ฝึกพลังที่ทรงพลังเมื่อ 500 ปีก่อน” ท่านหญิงเฟิงกล่าวด้วยความรู้สึกคิดถึงรอบๆตัวเธอ

“สุสานมรดกเหรอ นั่นมันคืออะไร” หยวนเอียงศีรษะ

“โดยพื้นฐานแล้ว คือสุสานของผู้ฝึกพลัง พี่ยวนเมื่อผู้ฝึกพลังที่ทรงพลังใกล้จะตาย แต่พวกเขาต้องการที่จะสืบทอดมรดกของพวกเขา พวกเขาจะสร้างพื้นที่เหล่านี้เพื่อท้าทายผู้ที่ต้องการได้รับมรดกของพวก ใครก็ตามที่ผ่านการท้าทายจะได้รับมรดกของผู้ฝึกพลังคนนั้น” เสี่ยวฮัวอธิบายให้เขาฟัง

“ข้าสนใจมากกว่าว่าเจ้าพบมันมานานแค่ไหน…500 ปีก่อน ผู้ฝึกพลังจะอยู่ได้นานขนาดนั้นจริงๆหรอ” หยูรู่พูดกับท่านหญิงเฟิงด้วยสีหน้างุนงงขณะที่เธอไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตที่มีอายุยืนยาวถึง 500 ปีได้

“ใช่ผู้ฝึกพลังส่วนใหญ่ในขั้นปรมาจารย์วิญญาณ สามารถมีชีวิตอยู่ได้นานถึง 1,000 ปี” ท่านหญิงเฟิงบอกกับเธอ

“1,000 ปีงั้นหรอ แล้วราชาวิญญาณล่ะ?” หยูรู่ถามขณะที่เธอหันไปมองเสี่ยวฮัว

“…” คิ้วของเสี่ยวฮัวกระตุกทันที ขณะที่เธอเข้าใจเจตนาของหยูรู่ในการถามคำถามดังกล่าว

“ข้าไม่แน่ใจจริงๆ แต่พวกเขาควรจะมีอายุยืนยาวอย่างน้อย 10,000 ปี…” ท่านหญิงเฟิงตอบด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา

“10,000 ปี?!” หยูรู่ตะลึงและความอยากรู้อยากเห็นของเธอเกี่ยวกับอายุของเสี่ยวฮัวก็ทวีความรุนแรงขึ้น

“อย่างไรก็ตามแม้ว่าข้าจะได้รับอาวุธวิญญาณนี้มา แต่ข้าก็ไม่สามารถใช้มันได้เพราะมันจะจำข้าไม่ได้ ว่าข้าเป็นเจ้าของมัน ไม่ว่าข้าจะทำยังไงก็ตาม” ท่านหญิงเฟิงถอนหายใจหลังจากนั้น

“มันจำเจ้าไม่ได้…?” หยวนพึมพำด้วยการแสดงออกที่ลึกซึ้งบนใบหน้าของเขา

เมื่อเสี่ยวฮัวเห็นสิ่งนี้เธอก็หันไปมองท่านหญิงเฟิงก่อนจะถามเธอว่า

“เนื่องจากอาวุธวิญญาณแสดงอยู่ในร้านนี้เจ้ายินดีที่จะขายมันใช่มั้ย?”

เมื่อได้ยินคำถามของเธอท่านหญิงเฟิงก็พยักหน้าทันที

“ถูกต้อง! แม้ว่าส่วนใหญ่ข้าจะต้องการแลกของที่มีมูลค่าใกล้เคียงกัน…ถ้าท่านไม่รังเกียจ…”

ท่านหญิงเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สงวนไว้เนื่องจากความกลัวของเธอที่มีต่อเสี่ยวฮัวยังคงอยู่ในใจ

ในขณะเดียวกันหยวนจ้องไปที่เสี่ยวฮัวซึ่งมีเจตนาชัดเจนเหมือนวันนั้นด้วยใบหน้าประหลาดใจ และพูดไม่ออกอย่างชัดเจน