อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 89

“พี่โอเคจริงเหรอพี่หยวน” เสี่ยวฮัวถามเขาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ใช่ พี่ไม่เจ็บเลยเธอแค่ดูดเลือดพี่แค่นั้นเอง” หยวนพยักหน้า

“ดูดเลือดของพี่?” หยูรู่เลิกคิ้วและมองไปที่ ท่านหญิงเฟิงซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“อย่างไรก็ตามเรามาลืมเรื่องนี้กันเถอะและเริ่มเดินไปดูอย่างอื่นกันต่อ ยังเหลืออีกหนึ่งรายการและข้าอยากเห็นมันมาก” หยวนพูดในเวลาต่อมา

“ได้เลยแขกผู้มีเกียรติ!” ท่านหญิงเฟิงยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว และดีดนิ้วของเธอทำให้ตู้โชว์ที่สามเปิดออกและเผยสมบัติที่อยู่ภายใน

เมื่อสมบัติชิ้นที่สามถูกเปิดเผยทั้ง หยูรู้และหยวนก็เลิกคิ้ว

“นี่คือ…ใบหยก?” หยวนเอาหัวของเขาไปที่หน้าตู้โชว์และหรี่ตาลงเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้เห็นอะไรผิดไป

“ของชิ้นนี้มันมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เวลามองไปที่มัน…” หยูรู่ยังมองไปที่มันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ของสิ่งนี้มันคืออะไรกัน?”

“ใบหยกเป็นเพียงภาชนะเท่านั้นสมบัติที่แท้จริงอยู่ข้างใน และข้างในใบหยกนั้นมีเลือดหยดเดียว” มาดามเฟิงตอบ

“เลือด?” พวกเขามองไปที่เธอพร้อมกับเลิกคิ้ว

“แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่เลือดธรรมดา แต่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของมอนสเตอร์อสูรในตำนานนั่นก็คือ ฟินิกซ์สีเลือด” มาดามเฟิงพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“ฟินิกซ์สีเลือด งั้นมีเลือดฟีนิกซ์อยู่ข้างในใบหยกนั่นหรอ?” แม้แต่เสี่ยวฮัวก็ยังสนใจหลังจากได้รู้ต้นกำเนิดของมันเนื่องจากฟีนิกซ์เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่หายากมาก

“ถูกต้องและนี่คือเลือดฟีนิกซ์แท้ๆ” ท่านหญิงเฟิงพยักหน้า

“เจ้าบอกได้ยังไงว่ามันคือเลือดของฟีนิกซ์” หยวนถาม

“มีวิธีทดสอบบ้างไหม”

“มี แต่ต้องให้คนๆหนึ่งกินเลือดเข้าไปและทดสอบผลของมัน ซึ่งนั่นจะทำให้เสียของ เพราะเนื่องจากเลือดมีเพียงหยดเดียว และข้าก็รู้ว่านี่คือเลือดฟีนิกซ์แท้ๆ โดยที่ไม่จำเป็นต้องทดสอบเพราะมันถูกมอบให้กับข้าโดยฟินิกซ์สีเลือดเอง ” ท่านหญิงเฟิงกล่าวกับพวกเขา

“อะไรกันเจ้าได้พบกับฟีนิกซ์แล้วหรอ?” หยวนมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“ไม่ ข้ายังไม่ได้พบ เลือดฟีนิกซ์ได้รับการถ่ายทอดมาหลายชั่วอายุคนและมีบรรพบุรุษของข้าที่ได้รับเลือดฟีนิกซ์จากฟินิกซ์สีเลือด” ท่านหญิงเฟิงส่ายหัว

“อย่างนั้นหรือ แล้วเลือดฟีนิกซ์นี้ทำอะไรได้นอกจากหายากมาก” หยูรู่ถามเธอ

“แน่นอน” ท่านหญิงเฟิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“เลือดฟีนิกซ์เป็นสมบัติมหัศจรรย์ที่มีผลมากมาย เพียงหยดเดียวก็สามารถทำให้มนุษย์ที่เกือบตายกลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง มันยังสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยและการบาดเจ็บใดๆได้ทั้งหมด และยังสามารถทำให้แขนขาของเจ้างอกใหม่ได้อีกด้วย นอกจากนี้หากเจ้ากินเลือดฟีนิกซ์ ชั่วอายุของเจ้าจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก! ขึ้นอยู่กับคุณภาพของเลือดและความแข็งแกร่งของนกฟีนิกซ์ที่ได้มา มันสามารถทำให้มนุษย์มีอายุยืนยาวกว่า 10,000 ปีโดยไม่จำเป็นต้องฝึกพลัง! “

‘รักษาอาการเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บ…?’ การแสดงออกที่ลึกลับปรากฏบนใบหน้าของหยวน เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นก็มีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเขาทันที

‘หากน้ำค้างโปร่งแสงไร้มลทินส่งผลกระทบต่อร่างกายของฉันในชีวิตจริงเลือดฟีนิกซ์นี้อาจช่วยรักษาอาการป่วยของฉันได้หรือเปล่า? มันน่าจะเป็นไปได้หรือเปล่า เพราะฉะนั้นฉันต้องได้รับเลือดฟีนิกซ์นี้ไม่ว่าจะต้องจ่ายด้วยอะไรก็ตาม!

“อืม…เจ้าต้องการอะไรเพื่อแลกกับเลือดฟีนิกซ์?” หยวนตัดสินใจถามเธอ

“เจ้าต้องการเลือดฟีนิกซ์นี้หรือ?” มาดามเฟิงมองเขาด้วยใบหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกับหยูรู่และเสี่ยวฮัวทำไมเขาถึงต้องการเลือดฟีนิกซ์?

“ใช่…” หยวนพยักหน้า

“อืม…ข้าไม่รู้จริงๆ…เคยมีข้อเสนอมากมายมาก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่มีข้อเสนอใดที่ดึงดูดข้าได้ และข้าก็ไม่มีอะไรในใจในตอนนี้” ท่านหญิงเฟิงกล่าว

“แล้วสมบัติระดับเทพอื่นๆล่ะเสี่ยวฮัวสามารถมอบมันทั้งหมดได้ เพื่อแลกกับเลือดฟีนิกซ์” ทันใดนั้นเสี่ยวฮัวก็เข้ามา

เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้เห็นความปรารถนาอันแรงกล้าจากดวงตาของหยวนเธอจึงต้องการช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่

“ข้าขอโทษ แต่ข้าต้องการอย่างอื่น…” ท่านหญิงเฟิงขอโทษเธอ

“ถ้าเจ้าไม่บอกว่าต้องการอะไร แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าจะแลกเปลี่ยนอะไรได้” หยูรู่ถามพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ

“อืม…แม้ว่าข้าจะไม่เคยคิดถึงสิ่งที่ข้าต้องการเพื่อแลกกับเลือดของฟีนิกซ์ แต่ข้าคิดว่าข้ามีบางอย่างอยู่ในใจแล้ว…” ท่านหญิงเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงประหม่าและเธอก็หันไปมองหยวนหลังจากนั้น

“หื้ม?” หยวนเลิกคิ้วหลังจากสังเกตเห็นการมองมาของเธอ แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากเขา

“เจ้า…ต้องการเลือดของข้าเหรอ?” เขาถามเธอ

“…” มาดามเฟิงไม่ตอบทันทีและนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าด้วยท่าทางเขินอาย

“ตกลง…แล้วเจ้าต้องการเท่าไหร่?” หยวนตอบตกลงทันที

“ตราบใดที่มันไม่ฆ่าข้า ข้าก็จะให้เลือดเจ้าเท่าที่เจ้าต้องการ”

“จริงเหรอ?” ดวงตาของท่านหญิงเฟิงกระพริบด้วยความตื่นเต้น

“พี่…พี่จะให้จริงๆเหรอ…?” หยูรู่มองเขาด้วยความไม่เชื่อ แม้ว่ามันอาจดูเหมือนเป็นการต่อรองเพื่อให้ได้เลือดฟีนิกซ์มาโดยการแลกเปลี่ยนกับเลือดของเขาเอง แต่สถานการณ์ทั้งหมดนี้มันดูน่าสงสัยอย่างยิ่งเพราะมันดีเกินกว่าที่จะเป็นจริง

“ใช่ไม่เป็นไร มันเป็นเพียงเลือดของพี่เท่านั้น มันคงไม่เป็นอะไรหรอก” หยวนพยักหน้า

จากนั้นเขาก็มองไปที่ท่านหญิงเฟิงและพูดต่อ

“แล้วเจ้าจะดึงเลือดของข้าออกอย่างไร”

“เอ่อ…ข้าแค่คิดจะดื่มมันโดยตรงจากร่างกายของเจ้า…” เธอพูด

“ดื่มมันจากตัวของข้าโดยตรงเลยเหรอ” หยวนตัวสั่นด้วยความตกใจหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ

‘นี่คือเลือดฟีนิกซ์! ฉันต้องทนให้ได้! ‘ หยวนร้องไห้ข้างในก่อนจะพยักหน้า

“เอาเลย” เขายกแขนขึ้นแสดงให้เธอเห็นแขนที่ซีดและขาวเนียนของเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ท่านหญิงเฟิงก็เลียริมฝีปากสีแดงฉ่ำของเธอโดยไม่รู้ตัว

“…”

หยวนตัวสั่นมากขึ้นหลังจากเห็นสิ่งนี้ ความคิดของเขาที่ว่าท่านหญิงเฟิงเป็นแวมไพร์เริ่มมีแนวโน้มมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ถ้าเจ้าทำอะไรที่น่าสงสัยกับพี่หยวน เสี่ยวฮัวจะไม่อดกลั้นเหมือนก่อนหน้านี้แน่” เสี่ยวฮัวเตือนเธอด้วยการหรี่ตา

“ข้าไม่กล้าหรอก…” ท่านหญิงเฟิงกล่าวด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“ทำไมเราไม่ไปที่ที่สบายกว่านี้ล่ะ” ท่านหญิงเฟิงแนะนำหยวน

หลังจากหยวนพยักหน้าท่านหญิงเฟิงก็พูดว่า

“ตามข้ามา”

ในเวลาต่อมาพวกเขาก็เข้าไปในห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่หลังม่านบางส่วนบนชั้น 6 และเห็นได้ชัดว่าเป็นห้องส่วนตัวของท่านหญิงเฟิงเนื่องจากห้องนั้นเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์และร่วมไปถึงเตียงขนาดใหญ่

“เชิญนั่งบนเตียง” ท่านหญิงเฟิงชี้ไปที่เตียงสีแดงขนาดใหญ่

“ตกลง” หยวนพยักหน้าและนั่งลงบนเตียงโดยไม่ลังเล

จากนั้นท่านหญิงเฟิงก็นั่งข้างๆเขา โดยมีหยูรู่และเสี่ยวฮัวยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร

“ข้าจะเริ่มเมื่อเจ้าพร้อม” ท่านหญิงเฟิงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

หยวนพยักหน้าก่อนที่จะใช้กริชห่วงดวงดาวเพื่อผ่าช่องเล็กๆที่บริเวณด้านล่างของฝ่ามือและเลือดก็เริ่มไหลออกมาทันที

ท่านหญิงเฟิงรีบจับมือของเขาและจูบที่แผลของเขาด้วยริมฝีปากอันนุ่มนวลของเธอโดยไม่ปล่อยให้เลือดของเขาเสียไปแม้แต่หยดเดียว

“อืม…”

เสียงเร้าอารมณ์ดังมาจากท่านหญิงเฟิงขณะที่เธอได้ลิ้มรสเลือดของหยวนที่มีรสชาติอร่อยอย่างไม่อาจเข้าใจได้ และด้วยเหตุผลบางอย่างและเพียงแค่หยดเดียวก็ทำให้มาดามเฟิงเสพติดมันไปแล้ว

ในขณะเดียวกันหยวนก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษาสีหน้าของเขาไว้ แต่ความรู้สึกของริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของท่านหญิงเฟิงนั้นกระตุ้นเขาเกินไป โดยเฉพาะลิ้นของเธอที่เลียแผลของเขาเบาๆจนเกือบจะเหมือนสุนัข

“ทำไมเธอชอบเลือดของพี่ชายข้ามากขนาดนี้ เธอเป็นแวมไพร์ที่ปลอมตัวเป็นมนุษย์จริงๆหรือ?” หยูรู่กระซิบกับเสี่ยวฮัว ขณะที่พวกเขาเฝ้าดู

เสี่ยวฮัวส่ายหัวและพูดว่า

“ไม่ เธอไม่ใช่แวมไพร์ แล้วทำไมเธอถึงต้องกินเลือดของพี่หยวนด้วยละ…เสี่ยวฮัวคิดได้ไม่กี่อย่าง”

“เลือดของพี่หยวนอาจพิเศษ บางทีเขาอาจมีสายเลือดที่ไม่เหมือนใครซึ่งมีผลทำให้คนติดมัน”

“หือเป็นไปได้ด้วยหรอ?” หยูรู่มองไปที่เธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและกล่าวว่า

“มีสายเลือดที่เป็นเอกลักษณ์มากมายในโลกนี้และบางสายพันธุ์ก็มีผลกระทบที่ทรงพลังและไม่สามารถเข้าใจได้ เช่น มีเลือดที่สามารถเพิ่มการฝึกพลังของมอนเตอร์วิเศษหรือเลือดที่สามารถเสริมสร้างสมบัติได้

“ว้าว…” หยูรู่แสดงความกลัวของเธอหลังจากได้ยินว่าสายเลือดสามารถทำอะไรได้บ้าง

“แต่ถ้าเลือดของพี่ชายข้ามีผลกับมนุษย์ ทำไมเราถึงไม่ได้รับผลกระทบล่ะ?” หยูรู่ถามต่อ

“บางทีมันอาจส่งผลกระทบต่อบางคนเท่านั้น เช่น ยาบางตัวทำงานได้ดีกว่ายาอื่นๆยังไงละ” เสี่ยวฮัวกล่าว

“นั่นเข้าท่า…” หยูรู่พยักหน้า

หลายนาทีต่อมาหยวนเริ่มรู้สึกมึนงงเขาจึงแตะไหล่ของท่านหญิงเฟิงและพูดว่า

“ข้าคิดว่าข้าถึงขีดจำกัดแล้ว…ถ้าข้าเสียเลือดอีกข้าอาจจะตายจากการเสียเลือดมากได้…”

“อ๊าาาาาา ~!”

ท่านหญิงเฟิงถอนริมฝีปากออกจากบาดแผลของเขาในไม่กี่วินาทีต่อมาถึงกับถอนหายใจดังและพอใจราวกับว่าเธอเพิ่งดื่มอะไรอร่อยๆ

“ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติ…ข้าไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงกระหายเลือดของเจ้า แต่ตอนนี้ข้าพอใจแล้ว” ท่านหญิงเฟิงพูดกับเขา

“…”

อย่างไรก็ตามหยวนไม่ตอบสนอง

“แขกผู้มีเกียรติ?” ท่านหญิงเฟิงสังเกตเห็นว่าหยวนจ้องมองเธอด้วยดวงตาเบิกกว้างเธอจึงเรียกเขาอีกครั้ง

“ดวงตาของเจ้า…เปลี่ยนสี…” หยวนพูดกับเธอดวงตาสีน้ำตาลของเธอเปลี่ยนเป็นสีทองทันทีหลังจากดื่มเลือดของเขา

“เอ๋?”

ท่านหญิงเฟิงรีบมองหากระจกทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของหยวนราวกับว่าเธอกำลังตื่นตระหนก

“มันทอง…มันทองจริงๆ!” ทันใดนั้นมาดามเฟิงก็อุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นทำให้คนในห้องตกตะลึง

“ฮ่าฮ่าฮ่ามันกลับมาแล้ว! พลังของข้ากลับมาแล้ว!”

“พลัง…?” หยวนเลิกคิ้วด้วยท่าทางงงงวยสงสัยว่าเธอพูดถึงอะไร