อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 92

หลังจากออกจากระบบ หยวนก็เริ่มพยายามขยับร่างกายของเขาทันทีโดยที่หวังว่าเลือดของฟีนิกซ์สีเลือดจะรักษาอาการป่วยของเขา และรักษาร่างกายที่พิการได้

แต่เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเมื่อเขายังไม่สามารถขยับแขนขาหรือมองเห็นโลกรอบตัวได้

อย่างไรก็ตามเขาไม่ท้อถอย และเริ่มท่องเทคนิคการฝึกฝนในหัวของเขาและภาวนาอย่างเงียบๆว่ามันจะได้ผล

‘แม้ว่าร่างกายของฉันจะยังพิการอยู่ แต่ตราบใดที่ฉันสามารถฝึกพลังได้ละก็…

ด้วยความคิดนั้นหยวนจึงใช้เวลาหลายนาทีในการฝึกพลัง

“…”

“…”

“…อุ๊ย!”

ความเจ็บปวดกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง แต่หยวนก็ไม่ยอมแพ้และพยายามอีกครั้ง

“…อุ๊ย!”

และอีกครั้ง.

“…”

“…อุ๊ย!”

และอีกครั้ง.

“…อุ๊ย!”

ทำไม?! ทำไมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง! ร่างกายของฉันยังไร้ประโยชน์และฉันก็ยังไม่สามารถฝึกพลังได้! ทำไม เลือดของฟีนิกซ์สีเลือดถึงไม่ทำงานเหมือนน้ำค้างโปร่งแสงไร้มลทินกัน! หยวนกัดฟันด้วยความหงุดหงิดและร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ พร้อมกับความเศร้าโศกอย่างสุดซึ้งหลังจากที่เขาตระหนักว่าเขายังพิการและไร้ประโยชน์ เขารู้สึกราวกับว่าความหวังของเขาจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

อย่างไรก็ตามในขณะที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาจู่ๆหยวนก็รู้สึกถึงความอบอุ่นในใจราวกับว่ามีเปลวไฟเล็กๆอยู่ภายในใจของเขา

ความรู้สึกอบอุ่นนี้ค่อยๆร้อนขึ้นและร้อนขึ้นและมันก็เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขาในเวลาต่อมา

ไม่กี่นาทีต่อมาหยวนรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาไหม้เป็นไข้เหมือนอยู่ในเตาอบเมื่ออุณหภูมิสูงขึ้น

อย่างไรก็ตามความรู้สึกแสบร้อนนี้ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดและไม่เป็นที่พอใจ

‘นี่คือ…นี่คือผลของเลือดของฟีนิกซ์สีเลือดใช่มั้ย?’ หยวนสงสัยในตัวเองรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาถูกเปลวไฟลุกโชนเหมือนกับฟีนิกซ์ที่กำลังลุกไหม้

แม้ว่าหยวนจะไม่รู้เรื่องนี้ในตอนนั้น แต่เส้นลมปราณที่เสียหายของเขากำลังได้รับการฟื้นฟูโดยเลือดของฟีนิกซ์สีเลือด ดังนั้นจึงมีความรู้สึกแสบร้อนทั่วร่างกายของเขา

หลังจากที่ได้เหงื่อออกมาความรู้สึกแสบร้อนในร่างกายของหยวนเริ่มสงบลง แต่เปลวไฟที่อ่อนโยนภายในใจของเขายังคงอยู่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็แทบจะเป็นเหมือนเปลวไฟที่ไม่มีวันดับสูญ

เมื่อทุกอย่างสงบลงหยวนใช้เวลาสักครู่ในการทำใจให้ปลอดโปร่งและเริ่มท่องเทคนิคการฝึกพลังอีกครั้ง

คราวนี้หยวนสามารถรับรู้ถึงความแตกต่างได้ทันที และความแตกต่างนั้นชัดเจนเหมือนทั้งกลางวันและกลางคืนเช่นเดียวกับการหายใจโดยใช้จมูกอุดกั้นและหายใจตามปกติ

นอกจากนี้แม้ว่าจะยังคงมีความเจ็บปวดเล็กน้อยในขณะที่เขาฝึกพลัง แต่ก็ไม่เจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อนและมันก็สามารถทนทานได้อย่างสมบูรณ์แม้จะเป็นเวลานานในแต่ละครั้ง

และหลายนาทีต่อมาหยวนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกสดชื่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขาโดยเริ่มจากศูนย์กลางของร่างกายจนกระทั่งถึงปลายแขนขาของเขาทำให้เขาหวนนึกถึงครั้งแรกที่เขาได้เป็นผู้ฝึกพลัง

‘ความรู้สึกนี้ … ฉันกลายเป็นผู้ฝึกพลังงั้นเหรอ?’ หยวนสงสัยในตัวเองขณะที่เขาไม่แน่ใจ หากไม่มีระบบบอกเขาเขาก็ไม่มีข้อพิสูจน์หรือยืนยันว่าเขาได้เป็นผู้ฝึกพลังสำเร็จแล้วในตอนนี้

อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจก็คือสภาพของเขา แม้ว่าเขาจะสามารถกลายเป็นผู้ฝึกพลังในโลกแห่งความเป็นจริงได้ก็ตาม แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงพิการอยู่ เมื่อพูดอย่างนั้นมันก็ไม่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับร่างกายของเขาที่เปลี่ยนไป

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเล็กน้อย แต่ร่างกายของเขาก็กลับมามีความรู้สึกบางอย่างทำให้เขารู้สึกได้ถึงผ้าห่มที่เปียก และเหงื่อของตัวเองเมื่อก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถรู้สึกถึงอะไรได้เลย นอกจากน้ำหนักของผ้าห่ม

“มันได้ผล ฮ่าฮ่าฮ่า มันได้ผลจริงๆ!” หยวนเริ่มหัวเราะออกมาดัง ๆ กับความสำเร็จของเขา

“พี่ทำอะไรอยู่” จู่ๆ หยูรู่ก็กลับมาที่ห้องพร้อมอาหารเช้า

“โอ้…ไม่มีอะไร…” หยวนพูด เขายังไม่พร้อมที่จะบอกเธอ

‘รออีกหน่อยนะหยูรู่…เมื่อฉันเริ่มเคลื่อนไหวได้อีกครั้งพวกเราก็จะ… ‘ รอยยิ้มลึกลับปรากฏบนใบหน้าของหยวน

“อ๊ะ! พี่เทียน! ทำไมตัวพี่ถึงชุ่มเหงื่อละ?!” หยูรู่ตระหนักได้ทันทีว่าผ้าห่มเปียกและอุทานออกมา

“เอ๊ะ? พี่คิดว่าที่นี่ร้อนนิดหน่อยหนะ…” หยวนพูดพร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา

หยูรู่ถอดผ้าห่มเปียกออกจากร่างของเขาทันทีและโยนลงบนพื้น

“มาทานอาหารเช้าให้เสร็จเร็วๆ ก่อนที่พี่จะเป็นหวัด…” หยูรู่กล่าวขณะที่เธอเริ่มป้อนซุปให้เขาเป็นอาหารเช้า

ไม่กี่นาทีต่อมาหยูรู่ก็เรียกคนรับใช้มาเปลี่ยนผ้าห่ม และทำความสะอาดผ้าปูที่นอน ขณะที่เธอพาหยวนไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำให้เขาอย่างรวดเร็ว

ขณะที่หยูรู่กำลังทำความสะอาดหยวน หยวนรู้สึกได้ว่ามือของเธอกำลังถูร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบาบ่งบอกว่าประสาทสัมผัสของเขาเริ่มกลับคืนมาอย่างแท้จริง

‘อ่า…นานแค่ไหนแล้วที่ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกแบบนี้ในร่างกายของฉันครั้งสุดท้าย?’ หยวนถอนหายใจ

อย่างไรก็ตามความรู้สึกแปลกๆ และไม่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในร่างกายของเขาเมื่อ หยูรู่เริ่มทำความสะอาดบริเวณใต้เอวโดยเฉพาะบริเวณหว่างขาของเขา แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงรู้สึกอึดอัดอย่างไม่น่าเชื่อและเขาก็รู้สึกหนาวสั่นลงไปที่กระดูกสันหลังของเขา

ความรู้สึกแปลกๆ นี้ยังคงอยู่ในร่างกายของเขาไปอีกระยะหนึ่ง เนื่องจากหยูรู่ดูเหมือนจะมุ่งเน้นไปที่การทำความสะอาดบริเวณนั้นเป็นพิเศษ

ในเวลาต่อมาเขารู้สึกได้ว่าน้ำกำลังล้างร่างกายของเขา

แล้วเขาก็รู้สึกได้ถึงลมแรงที่พัดมาที่ร่างกายของเขา

เมื่อหยูรู่ทำความสะอาดหยวนเสร็จแล้ว คนรับใช้ก็ทำความสะอาดผ้าปูที่นอนและผ้าห่มในห้องของ หยูรู่เป็นเวลานาน และปล่อยให้พวกเขานอนบนเตียงอีกครั้ง

“หนูแน่ใจว่าครั้งนี้ผ้าห่มจะไม่หนักเท่าอันเก่า ดังนั้นพี่จะไม่เหงื่อออกแบบนั้นอีก” หยูรู่พูดกับเขาก่อนที่พวกเขาจะเข้าสู่โลกแห่งการฝึกฝนอีกครั้ง

“หืม? ดูเหมือนเฟิงยู่เชียงจะยังพยายามปิดร้านอยู่” หยวนพูดหลังจากไม่เห็นหน้าของเธอในห้อง

ในขณะที่พวกเขารอให้เฟิงยู่เชียงปิดร้านให้เสร็จหยวนถามเสี่ยวฮัวว่า

“คนที่เพิ่งมาเป็นผู้ฝึกพลังจะบอกได้อย่างไรว่าพวกเขากลายเป็นหนึ่งเดียวกับพลังฉีแล้ว”

แม้ว่าเสี่ยวฮัวจะสับสนว่าทำไมเขาถึงถามคำถามพื้นฐานเช่นนี้ แต่เสี่ยวฮัวก็ยังคงตอบเขาทันที

“เมื่อเข้ามาเป็นผู้ฝึกพลังครั้งแรก พวกเขาจะรู้สึกได้ถึงพลังแห่งจิตวิญญาณที่ระเบิดออกมาภายในร่างกายของพวกเขา”

“มันรู้สึกสดชื่นใช่มั้ย?” หยวนถาม

“ถูกตัอง” เสี่ยวฮัวพยักหน้า

“มีอะไรอีกไหม”

“อืม…พวกเขาจะสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณฉีในอากาศ ถ้าใครไม่สามารถสัมผัสถึงวิญญาณฉีได้ก็หมายความว่าพวกเขายังไม่ได้เป็นผู้ฝึกพลัง”

‘อา! ถูกตัอง! สัมผัสถึงพลังแห่งจิตวิญญาณในอากาศ! ฉันจะลืมเรื่องพื้นฐานแบบนี้ไปได้ยังไง! ‘ หยวนถอนหายใจในใจ ความตื่นเต้นของเขาจากการฝึกพลังที่ประสบความสำเร็จได้รบกวนความสามารถในการคิดอย่างถูกต้อง

หลังจากถามเสี่ยวฮัวอีกสองสามคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับผู้ฝึกพลังหยวนก็นั่งบนเตียงของเฟิงยู่เชียงและฝึกพลังในขณะที่พวกเขารอให้เธอกลับมา

สองชั่วโมงต่อมา เฟิงยู่เชียงกลับมาที่ห้องพร้อมกับร่างกายของเธอที่เปล่งประกายจากเหงื่อเล็กน้อย

“ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านรอฉันนานมากนายน้อย ข้าประสบปัญหาบางอย่าง แต่ในที่สุดข้าก็ปิดร้านไปแล้ว” เฟิงยู่เชียงพูดกับเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่ไม่เต็มใจขอร้องให้เธออยู่ในเมืองฟีนิกซ์ เธอคงจะทำธุระเสร็จเร็วกว่านี้มาก แม้ว่าในฐานะหนึ่งในบุคคลสำคัญ และเป็นเจ้าของร้านค้าที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองฟีนิกซ์ แต่การจากไปอย่างกะทันหันของเธอจะทำให้ผู้คนจำนวนมากในเมืองตกใจ โดยเฉพาะครอบครัวและบุคคลที่มีอำนาจ

“ไม่ต้องถือสาหรอก” หยวนพูดและจากนั้นเขาก็พูดต่อ

“ข้ามีคำถามอื่นๆเกี่ยวกับเลือดของฟีนิกซ์สีเลือดของคุณ มันมีผลอะไรอีกไหม นอกจากการรักษาอาการบาดเจ็บ”

“อืม…ผลของมันหรอ?” เฟิงยู่เชียงปิดตาของเธอทันทีเพื่อคิดย้อนกลับไป

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ลืมตาขึ้นและพูดว่า

“โอ้ใช่แล้วเลือดของข้าสามารถรักษาเส้นลมปราณได้ด้วย”

‘รักษาเส้นลมปราณ? เสี่ยวฮัวเคยพูดถึงเรื่องแบบนั้นมาก่อน ตอนนี้เลือดของเธอได้ฟื้นฟูเส้นลมปราณของฉันแล้วในที่สุดฉันก็สามารถฝึกพลังได้! ‘

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งหยวนก็หันไปมองเฟิงยู่เชียงก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา

“ขอบคุณเฟิงเฟิง! แม้ว่าเจ้าอาจจะไม่รู้ตัว แต่เจ้าได้ช่วยชีวิตข้าด้วยเลือดของเจ้า! ในทางกลับกันไม่ว่าเจ้าต้องการเลือดจากข้ามากแค่ไหน หรือเมื่อเจ้าต้องการข้าก็ยินดีที่จะให้เจ้า จู่ๆหยวนก็อ้าแขนและกอดร่างเพรียวของเฟิงยู่เชียงแน่น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสุข

“นายน้อย?!”

เฟิงยู่เชียงตื่นตระหนกเมื่อหยวนโอบกอดเธอ ในขณะที่เธอรู้สึกได้ทันทีที่เสี่ยวฮัวจ้องมองพวกเขา อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่กล้าที่จะผลักหยวนออกไป เพราะนั่นอาจถือได้ว่าเป็นการไม่เคารพ! นอกจากนี้เธอได้บอกกับหยวนแล้วว่าเขาสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการกับร่างกายของเขาได้และการผลักเขาออกไปจะขัดกับคำสัญญาของเธอ!

ในเวลาต่อมาเมื่อหยวนแสดงความตื่นเต้นทั้งหมดผ่านอ้อมกอดเขาก็ปล่อยเฟิงยู่เชียงซึ่งดูเหมือนว่าจะมีเหงื่อออกมากกว่าหนึ่งนาทีที่ผ่านมา

“เจ้าพร้อมที่จะมากับเราหรือไม่” หยวนถามเฟิงยู่เชียงในภายหลัง

เฟิงยู่เชียงพยักหน้าและกล่าวว่า

“ไม่ว่านายน้อยจะไปไหน ข้าคนนี้จะตามไปด้วย”

ในวินาทีต่อมาร่างกายของเฟิงยู่เชียงก็ลุกเป็นไฟสีทองสวยงามจนไม่สามารถมองเห็นร่างของเธอได้อีกต่อไป และร่างของเธอก็เริ่มหดตัวลงจนเป็นลูกบอลสีทองลูกเล็ก ๆ

ในขณะที่หยวนกำลังตกตะลึง เฟิงยู่เชียงซึ่งตอนนี้ลูกบอลแห่งเปลวเพลิงสีทองได้บินตรงไปที่หน้าอกของหยวน ซึ่งเป็นที่ตั้งของหัวใจของเขา จากนั้นก็หายไปและเข้าไปอยู่ในอกของเขา และหยวนก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเขา หลังจากนั้นเกือบจะเหมือนกับหัวใจของเขาก็ถูกไฟลุกท่วมเช่นกัน

‘ความรู้สึกนี้ … ‘ ความรู้สึกอบอุ่นและน่ายินดีในหัวใจของเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี และมันทำให้เขานึกถึงความรู้สึกคล้ายๆกันกับที่เขาสัมผัสได้ในร่างกายที่แท้จริงของเขา