อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 95

ในขณะที่หยูรู่หมกมุ่นอยู่กับอินเทอร์เน็ตที่พูดถึงพี่ชายของเธอ หยวนก็กำลังฝึกพลังอย่างเงียบๆบนเตียงและค่อยๆดูดซับพลังวิญญาณในห้อง

ความเร็วในการฝึกพลังของเขาเมื่อเทียบกับเกมนั้นช้าอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการเข้าสู่ระดับถัดไป ในขณะที่ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการไปถึงวิญญาณฝึกหัดระดับสองในเกม

‘ขั้นตอนการฝึกพลังในโลกแห่งความเป็นจริงคืออะไร? สงสัยจะเหมือนกับเกม อย่างไรก็ตามเนื่องจากฉันไม่มีข้อมูลอ้างอิงอื่น ๆ ฉันจะทำตามขั้นตอนการฝึกพลังเหมือนกันกับในเกมออนไลน์ ‘หยวนคิดกับตัวเองในขณะที่เขายังคงฝึกพลังแม้ว่าหยูรู่จะเข้านอนแล้ว

หนึ่งชั่วโมง…สองชั่วโมง…สามชั่วโมง…

หยวนใช้เวลาตลอดทั้งคืนในการฝึกพลังและเมื่อถึงเวลาเช้าเขาก็สามารถฝ่าฟันไปได้เพียงสองขั้นจนไปถึงผู้ฝึกจิตวิญญาณระดับสาม

“สวัสดีตอนเช้าหยูรู่” หยวนทักทายเธอทันทีที่ตื่นขึ้นมาและขยี้ตา

“พี่…? วันนี้พี่ตื่นเช้าจัง…” เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงง่วงๆ

หยวนเพียงยิ้มให้กับคำพูดของเธอเพราะเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืน อย่างไรก็ตามแม้จะไม่ได้นอนเลย แต่เขาก็มีพลังเหมือนเดิม และจะรู้สึกดีขึ้นกว่าปกติหลังจากนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม

หลังจากใช้เวลาไม่กี่นาทีในเพื่อให้ตัวเองตื่นในที่สุดหยูรู่ก็ออกจากเตียงและไปเตรียมตัวสำหรับวันนี้

หยูรู่กลับมาที่ห้องในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาพร้อมกับซุปสองชามและผ้าขนหนูเปียกเพื่อล้างหน้าของหยวน

“พี่ชายหนูทำซุปสองชามสำหรับอาหารเช้าวันนี้ถ้าพี่กินไม่หมดก็อย่าฝืนตัวเองนะ” เธอเตือนเขาก่อนที่เธอจะเริ่มป้อนอาหารให้เขา

อย่างไรก็ตามด้วยความประหลาดใจของเธอหยวนสามารถจัดการซุปทั้งสองชามจนหมดจนหยดสุดท้าย

“ซุปสองชาม…เหมือนพี่ยังไม่อิ่ม…” หยวนพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัดใจหลังจากนั้น

“อะไรนะพี่ยังไม่อิ่มเหรอเป็นไปได้ยังไง” หยูรู่มองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

ทำไมความอยากอาหารของเขาถึงเพิ่มขึ้นอย่างมาก? เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อเร็วๆ นี้หรือเปล่า?

‘ฉันควรแจ้งให้หมอหวังทราบ ในกรณีที่มีบางอย่างผิดปกติ…ฉันต้องการคำแนะนำเกี่ยวกับอาหารของเขาด้วยหากยังคงเป็นเช่นนี้’ หยูรู่คิดกับตัวเอง

“พี่ชายหนูรู้ว่าพี่ไม่อิ่ม แต่หนูกลัวที่จะให้อาหารพี่มากเกินไป ดังนั้นหนูจะต้องขอคำแนะนำจากหมอหวังก่อนที่หนูจะตัดสินใจทำอาหารเพิ่มให้พี่อีกต่อไป โอเคนะ?” หยูรู่พูดกับเขา

“ได้ มันก็เหมือนเมื่อคืนพี่แค่ยังไม่อิ่ม แต่พี่ก็ไม่หิวเหมือนกัน” หยวนพูด

“เอาล่ะหนูจะบอกให้เขารู้ตอนนี้ ก่อนไปโรงเรียน”

ในเวลาต่อมาระหว่างเดินทางไปโรงเรียน หยูรู่ได้โทรหาหมอหวัง และอธิบายให้เขาฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ของหยวน

“ความอยากอาหารของนายน้อยเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน นี่อาจเป็นสัญญาณที่ดีเพราะนั่นหมายความว่าร่างกายของเขาต้องการพลังงานมากขึ้นในการทำงาน และโดยปกติจะเกิดขึ้นเมื่อร่างกายของพวกเขาเติบโตอย่างแข็งแกร่ง หมอขอแนะนำให้หนูป้อนเขาสองชามต่อไป ซุปอีกสองสามวันเพื่อดูว่าความอยากอาหารที่เพิ่มขึ้นของเขาจะอยู่ถาวรหรือเพียงชั่วคราว ” หมอหวังพูดกับเธอผ่านโทรศัพท์

“ถ้าความอยากอาหารของนายน้อยคงอยู่อย่างถาวร หมอขอแนะนำให้หนูเพิ่มอาหารของเขาอย่างช้าๆโดยไม่ต้องให้อาหารเขามากเกินไปเพื่อที่ร่างกายของเขาจะได้รับพลังงานที่ต้องการ หมอจะมาตรวจร่างกายเขาสัปดาห์ละครั้งเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายของเขาในกรณีนี้”

“เข้าใจแล้วขอบคุณมากหมอหวัง”

ในขณะเดียวกันหยวนกลับสู่โลกแห่งการฝึกพลังอีกครั้ง

“พี่จะเข้าร่วมการทดสอบศิษย์ที่วิหารแก่นมังกรตอนนี้ใช่ไหมพี่หยวน” เสี่ยวฮัวถามเขาหลังจากที่เขากลับมา

“ถูกตัอง” หยวนพยักหน้า

“แม้ว่าพี่หยวนจะพัฒนาฐานการฝึกพลังได้เร็วกว่านะหรอ?” เสี่ยวฮัวถามเขา

“จุดประสงค์ของพี่ในการไปที่วิหารแก่นมังกรไม่ใช่เพื่อปรับปรุงฐานการฝึกฝนของพี่ แต่พี่ต้องการเพิ่มพูนความรู้และประสบการณ์กับผู้ฝึกพลังเพื่อที่พี่จะได้รับมือกับพวกเขาได้ดีขึ้นในอนาคต

“พี่ยอมรับว่าพี่ยังคงไร้เดียงสาเกินไปในโลกนี้เกี่ยวกับผู้ฝึกพลัง ธรรมชาติของพวกเขาและพี่ต้องการเข้าใจโลกนี้ให้มากขึ้น แม้ว่าการปรับปรุงฐานการฝึกพลังของพี่จะเป็นสิ่งสำคัญ แต่พี่ก็ต้องสนุกกับโลกนี้เหมือนอย่างที่เคยเป็นมาและยังคงเป็นความตั้งใจของพี่ตั้งแต่เริ่มต้น”

เสี่ยวฮัวเงียบหลังจากได้ยินคำพูดของเขา

‘พี่หยวนขาดประสบการณ์ในเรื่องของผู้ฝึกพลัง แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่เป็นไร เพราะมีเสี่ยวฮัวและฟีนิกซ์เพลิงที่ปกป้องเขา แต่ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในสวรรค์ชั้นบนซึ่งมีผู้ฝึกพลังที่แข็งแกร่งกว่าเรามาก แน่นอนว่าจะเป็นประโยชน์ต่อพี่หยวนในระยะยาว ถ้าให้เขาคุ้นเคยกับลักษณะการแข่งขันของผู้ฝึกพลังและตระหนักถึงธรรมชาติที่โหดร้ายของโลกแห่งการฝึกพลังแห่งนี้’

“เอาล่ะเสี่ยวฮัวจะไม่ห้ามพี่หยวนไม่ให้ไปที่วิหารแก่นมังกรอีกต่อไปแล้ว มันจะสูญเสียความหมายทั้งหมดถ้าเสี่ยวฮัวอยู่กับพี่ชายตลอดเวลาในขณะที่พี่เป็นศิษย์ ดังนั้นเสี่ยวฮัวจะปล่อยให้พี่หยวนมีชีวิตอยู่เป็นศิษย์ด้วยตัวเอง แน่นอนเสี่ยวฮัวจะยังคงปกป้องพี่หยวนเมื่อพี่ตกอยู่ในอันตราย ” เสี่ยวฮัวพูดกับเขา

“เสี่ยวฮัวจะปกป้องพี่ยังไงถ้าเธอไม่อยู่ที่นั่น” หยวนเลิกคิ้ว

เสี่ยวฮัวก็ชี้ไปที่สร้อยคอรอบคอของเขา

“โอ้ใช่แล้วเธอสามารถเข้าไปในสร้อยคอเหมือนกับที่เฟิงเฟิงสามารถเข้าสู่ร่างกายของพี่ได้นี่” หยวนเข้าใจในที่สุด

“แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าวิหารแก่นมังกรตั้งอยู่ที่ไหน เธอคิดว่าเราจะไปที่นั่นก่อนที่การสอบเริ่มขึ้นทันมั้ย แม้ว่าพี่จะเข้านิกายได้โดยไม่ต้องเข้าร่วมการสอบ หากพี่พูดกับปู่ของซวนหวู่ฮั่น แต่พี่ก็ยังต้องการ จะได้สัมผัสเหมือนที่คนทั่วไปทำกัน “

“โทเค็นที่มอบให้พี่มันน่าจะบอกตำแหน่งให้กับพี่ได้นะ” เสี่ยวฮัวกล่าวและเธอพูดต่อ

“เพียงแค่เปิดใช้งานด้วยพลังทางจิตวิญญาณของพี่ และตำแหน่งของมันจะปรากฏขึ้นในใจของพี่

หยวนทำตามคำแนะนำของเธอและเรียกโทเค็นก่อนสอบของวิหารแก่นมังกรออกมา ก่อนที่จะเปิดใช้งานด้วยพลังวิญญาณของเขา

ไม่กี่วินาทีต่อมาภาพของวิหารแก่นมังกร และตำแหน่งของมันก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขาเหมือนกับแผนที่บางอย่าง

อย่างไรก็ตามหยวนขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาตระหนักได้ว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ไกลแค่ไหน

“มันอยู่ห่างจากที่ตั้งปัจจุบันของเรามากกว่า 100,000 ไมล์…แม้แต่ดาบบินก็ยังไม่เร็วพอ เว้นแต่เราจะใช้อุปกรณ์เคลื่อนย้ายอีกครั้ง พี่ไม่คิดว่าเราจะทำทันเวลาสำหรับการสอบนะ” เขาถอนหายใจ

“ให้ข้าช่วยนะนายน้อย”

ทันใดนั้นเสียงของ เฟิงยู่เชียงก็ดังก้องและลูกบอลสีทองลูกเล็ก ๆ ก็โผล่ออกมาจากอกของเขาในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา

“เฟิงเฟิง?” หยวนมองเธอพร้อมกับเลิกคิ้ว

“ข้าสามารถนำนายน้อยไปที่ วิหารแก่นมังกรที่อยู่ไกล 100,000 ไมล์ได้ และข้าบินได้เร็วกว่าดาบบินมาก” เฟิงยู่เชียงแนะนำให้เขา

“เจ้าจะ…พาข้าไปไหม” หยวนมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“เว้นแต่ว่าราชาวิญญาณต้องการอุ้มนายน้อยไป แต่ด้วยความแตกต่างในขนาดของท่านกับ … ” เฟิงยู่เชียงมองไปที่เสี่ยวฮัวซึ่งศีรษะไม่สามารถเข้าถึงไหล่ของหยวนได้ เธอนึกไม่ถึงว่าจะมีคนอุ้มหยวนตัวเล็กๆ ที่สูงเกือบสองเท่าของเธอ อันที่จริงเธอทำได้ แต่มันจะเป็นภาพที่ตลกมาก แต่การหัวเราะเสี่ยวฮัวจะทำให้เธอถูกฆ่า

“…”

อย่างไรก็ตามเสี่ยวฮัวยังคงขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำพูดของ เฟิงยู่เชียง ในขณะที่เธอเกลียดความสูงของเธอที่ถูกกล่าวถึงมากกว่าสิ่งอื่นใด

เฟิงยู่เชียงเริ่มเหงื่อออกทันทีหลังจากสังเกตเห็นการจ้องมองที่แคบลงของเสี่ยวฮัว

“… เนื่องจากข้าเป็นฟีนิกซ์ข้าจึงบินได้เร็วกว่าที่ผู้ฝึกพลังปกติจะทำได้ 100,000 ไมล์พวกเราจะถึงในคืนนี้”

“คืนนี้?” หยวนเริ่มครุ่นคิด

‘ถ้าเราไปถึงที่นั่นได้ภายในคืนนี้มันจะช่วยเราประหยัดเวลาได้มาก เวลาที่ฉันสามารถใช้เพื่อฝึกพลังในโลกแห่งความเป็นจริง…’

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งหยวนก็พยักหน้าและพูดว่า

“โอเคข้าจะต้องรบกวนเจ้าสำหรับเรื่องนี้แล้วเฟิงเฟิง”

“อย่าพูดถึงมันเลยนายน้อย ร่างกายของข้าเป็นของท่านแล้ว ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าทุกครั้ง”

เฟิงยู่เชียงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่อายบนใบหน้าของเธอ

“ท่านพร้อมที่จะไปตอนนี้เลยไหม? เฟิงยู่เชียงถามเขาครู่ต่อมา

“พร้อมแล้ว”

“งั้นข้าจะไปแล้วนะ…”

เฟิงยู่เชียง ลดตัวลงทันทีและหยิบหยวนขึ้นมาอุ้มเขาเหมือนเจ้าหญิง

และก่อนที่หยวนจะตอบสนองทันใดนั้น ปีกเพลิงขนาดใหญ่สองอันก็เบ่งบานจากด้านหลังของเฟิงยู่เชียง

เมื่อคนรอบข้างเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็ตกใจทันที

“นั่นมันท่านหญิงเฟิง! เธอมาทำอะไรที่นี่?! แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นที่เธออุ้มคือใคร?!”

เฟิงยู่เชียงเพิกเฉยต่อความโกลาหลที่เกิดขึ้น และบินขึ้นไปบนท้องฟ้าทันทีพร้อมกับหยวนกรีดร้องดังๆ เหมือนที่หยูรู่ทำเมื่อครั้งแรกที่เธอบินด้วยดาบบิน

“ควรไปทางไหนดีนายน้อย” เฟิงยู่เชียงถามเขาหลังจากที่พวกเขาอยู่เหนือเมืองทั้งเมือง และเกือบจะแตะเมฆ

“ทางนั้น” หยวนชี้ไปทางทิศตะวันออกตามแผนที่ในหัวของเขา

เฟิงยู่เชียงพยักหน้าและปีกที่ร้อนแรงของเธอกระพือปีกหนึ่งครั้งก่อนที่พวกมันจะเริ่มทะยานไปทางทิศตะวันออกทิ้งร่องรอยของไฟสีทองไว้บนท้องฟ้า

ในขณะเดียวกันเสี่ยวฮัวก็ติดตามพวกเขาจากด้านหลัง อย่างไรก็ตามแม้จะมีพื้นฐานการฝึกฝนในระดับราชาวิญญาณ แต่เธอก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ตามทันกับความเร็วของพวกเขา แม้ว่าจะเป็นไปตามที่คาดไว้ เนื่องจากนกฟีนิกซ์เป็นที่รู้กันดีว่าครองสวรรค์ด้วยเทคนิคการบินของพวกเขา