อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 194 เลขานุการ - novel-lucky

ตอนที่ 194 เลขานุการ

“ตอนนี้ผู้กำกับเจียงหลับอยู่ การถ่ายโฆษณาวันนี้สำคัญมาก เรื่องเล็กน้อยแค่นี้คุณยังจัดการไม่ได้ แล้วจะมีคุณสมบัติอะไรในการเป็นเลขาประธานจิ่ง? เป็นฉันคงจะดีกว่านี้!” เธอหัวเราะขึ้น แต่ในใจเธอกลับไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เธอกลับมาพูดเรื่องบริษัทจิ่ง ในเมื่อไม่มีคนเห็นด้วยกับเธอสักคน เพราะฉะนั้นเธอต้องหาทางด้วยตัวเอง

หากเธอแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ได้อย่างราบรื่น พี่เฉินต้องชื่นชมเธอแน่ ๆ และเธอก็จะได้เป็นเลขาของเขา เธอจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขา โดยเฉพาะอันอีหาน！

“คุณถังรู้เรื่องบริษัทจิ่งเยอะจังเลยนะคะ แม้แต่เรื่องถ่ายโฆษณาก็รู้” อันโหรวยืนเผชิญหน้ากับเธออย่างใจเย็น

“นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งสำคัญตอนนี้ที่ฉันรู้คือวันนี้ต้องถ่ายงานออกมาให้เรียบร้อย ฉันสามารถเรียกผู้กำกับเกาเซินมาได้นะ เขาเป็นผู้กำกับที่ได้รับรางวัลระดับโลก แค่มาถ่ายโฆษณาของพวกเธอไม่กี่ภาพคงไม่มีปัญหา แต่เธอต้องยอมรับว่าเรื่องนี้เธอผิด ยอมรับว่าเธอไม่มีคุณสมบัติกับการเป็นเลขาประธานจิ่ง และลาออกไปซะ!” ถังซือเถียนเชิดคางมองเธออย่างมั่นใจ

เป็นแค่เลขาตัวเล็ก ๆ จะมีคุณสมบัติอะไรไปสู้กับเธอได้

“อันอีหาน แม้ฉันจะรู้สึกว่าคำพูดของถังซือเถียนไม่ถูกต้อง แต่คุณต้องรับผิดชอบงานนี้ ต้องถ่ายงานวันนี้ให้เสร็จ” เฟิงชิงชิงไม่ได้เข้าข้างถังซือเถียน แม้จะเป็นอันอีหานที่ต้องรับผิดชอบหน้าที่นี้ แต่ถึงยังไงก็เป็นปัญหาของแผนกวางแผนที่มีเธอเป็นหัวหน้ารับผิดชอบ

หากบิ๊กบอสเอาผิดขึ้นมา อันอีหานยังมีเขาคอยสนับสนุน แต่มันไม่ใช่กับเธอ หากจัดการไม่ดีเธอจะตกเป็นเป้าทันที

“ใช่ วันนี้ต้องถ่ายให้เสร็จ แต่ผู้กำกับเจียงเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่หน้าที่ของฉันเหมือนกัน ในเมื่อคุณถังนั้นยืนยันจะช่วยเหลือ ฉันก็คงไม่มีความเห็นอื่น ส่วนเรื่องประธานจิ่งจะให้คุณเป็นเลขาของเขาหรือไม่ คุณควรไปถามเขา ไม่ใช่มาพูดยั่วยุหาเรื่องฉันที่นี่ ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินว่าประธานจิ่งจะไล่ฉันออกหรือจะให้คุณมาแทนที่ฉันหรือไม่” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พลางจ้องมองถังซือเถียนด้วยสายตาที่เย็นชา

ถึงจะนามสกุลเดียวกัน แต่ถังซั่วกับถังซือเถียนนั้นดูต่างกันเกินไปหน่อยนะ

“ฉันไม่สน วันนี้เธอต้องลาออก ไม่งั้นฉันจะไม่เรียกผู้กำกับมา เธอทำงานนี้ไม่สำเร็จแน่ พี่เฉินต้องตำหนิเธอ” เธอรู้ว่าจิ่งเป่ยเฉินจริงจังกับงานมากแค่ไหน ส่วนอันอีหานก็เป็นผู้หญิงที่แก่และน่าเกลียดคนหนึ่งแค่นั้นเอง เธอไม่เชื่อว่าพี่เฉินจะสนใจเธอจนไม่ตำหนิเธอหากทำผิดพลาดในครั้งนี้

“เรื่องประธานจิ่งฉันจะรับผิดชอบเอง แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคุณถังจะมาชี้นิ้วสั่งนะคะ ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็เชิญออกไปได้แล้วค่ะ อย่ามาทำให้เสียเวลางานเลยค่ะ” เธอยื่นมือแสดงท่าทางเชิญให้ออกไป พร้อมกับเผยสายตาที่เย็นชาออกมา

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้!” ถังซือเถียนมองอันโหรวด้วยความไม่พอใจ เธอไม่เพียงแต่จะไม่ออกไป แต่กลับยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้น

เธอเป็นลูกสาวของตระกูลถัง ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายของเขาและพี่เฉินก็ดีมาโดยตลอด เพราะงั้นแค่ผู้หญิงคนเดียวคงไม่สามารถทำให้ครอบครัวของพวกเขาทะเลาะกันได้

“ในเมื่อคุณถังยืนกรานว่าจะไม่ออกไป งั้นก็รออยู่ที่นี่นะคะ ฉันมีเวลาเล่นกับคุณทั้งวัน” เธอเดินออกไปหาพนักงานคนอื่น ๆโดยไม่สนใจเธออีก “พวกเธอไปพักผ่อนกันก่อน!”

เธอรับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องเธอจากด้านหลัง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจมัน เธอคุยกับเฟิงชิงชิงเสร็จก็เดินไปที่ห้องแต่งตัว

เหอเฉ่ามองมาที่เธออย่างกังวล ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ว่า “ต้องโทรศัพท์บอกประธานจิ่งไหมคะ?”

เธอได้ยินคำพูดเมื่อครู่อย่างชัดเจน หากการถ่ายโฆษณาวันนี้ไม่เสร็จ อันอีหานแย่แน่

“ไม่ต้อง” จิ่งเป่ยเฉินคงยุ่งอยู่ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เธอจัดการมันได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้เขาตื่นตระหนก

และเขาก็คงไม่อยากเจอถังซือเถียนด้วย เธอไม่อยากทำให้เขาไม่มีความสุข

“แต่…….” เธอหันไปมองที่ห้องแต่งตัวด้วยความกังวล คนที่อยู่ด้านนอกดูเหมือนกำลังชมเรื่องสนุก ๆ และผู้กำกับเจียงก็มาเป็นแบบนี้อีก

“ไม่มีอะไร แค่เธออดทนรอไปก่อนก็พอ” หลังจากที่เธอปลอบใจเหอเฉ่าเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว

หลังจากที่พูดคุยกับถังซือเถียนสักพักก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา เธอหยิบขวดน้ำดื่มขึ้นมา พลางบิดฝาขวดเปิดออกและเดินออกไปด้านนอก

“อันอีหานเธออยู่ไหน? หรือไม่อยากรับผิดชอบหน้าที่นี้แล้วงั้นเหรอถึงได้หนีไป!” ถังซือเถียนเดินบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปหาอันโหรว

อันโหรวหันกลับมาอย่างไม่สนใจ เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดื่มน้ำก่อนจะมองไปที่ถังซือเถียนที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ความรู้สึกเหมือนกำลังเล่นอยู่กับเด็กน้อย บังคับเรื่องโง่ ๆ เรื่องที่ไร้สาระแบบนี้เธอเลิกเล่นไปนานแล้ว

“เธอยังมีอารมณ์ดื่มน้ำอยู่อีก!” ทันใดนั้นถังซือเถียนก็เกิดความคิดเลวร้ายขึ้นมาในหัว เธอปัดขวดน้ำอย่างแรง

น้ำในขวดกระเซ็นกระจายไปทั่ว ไม่เพียงหกใส่ตัวอันโหรวเท่านั้น แต่ขวดน้ำที่ตกอยู่บนพื้นก็มีน้ำไหลกระจายออกมาด้วย

คนที่อยู่ข้างอันโหรวรีบหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดบนเสื้อผ้าของเธอ “คุณถัง ที่บ้านของคุณสอนมาแบบนี้งั้นเหรอ?”

“เธอจับมันไว้ไม่แน่นเอง ฉันแค่ผลักมันเบา ๆ แค่นั้นเอง!” เธอยังไม่ยอมรับผิด มีแค่อันอีหานที่ขัดขวางเธอ เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก!

“หึ………” เธอเค้นเสียงหัวเราะอย่างเย็นชา เช็ดคราบน้ำบนอกอย่างต่อเนื่อง กระโปรงสีขาวเปียกแนบไปกับผิวของเธอ เผยให้เห็นเนื้อผิวกายขาว ๆ ของเธอ

เธอมันไร้เดียงสาเหลือเกิน!

ก่อนที่ถังซือเถียนจะเอ่ยปากพูด จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านนอก หรือว่าจะเป็นพี่เฉิน?

ยัยผู้หญิงคนนี้ที่แท้ก็เป็นคนโทรศัพท์ไปบอกพี่เฉิน แต่ไม่เป็นไร เรื่องวันนี้เธอไม่ผิด คนที่ผิดคืออันอีหาน!

เธอหันไปมองประตูทางเข้าอย่างตื่นเต้น พลางจ้องมองดวงตาที่ดำสนิทของผู้ชายที่เดินเข้ามา “เกาเซิน ฉันยังไม่ได้โทรศัพท์หาคุณนี่ มาได้ยังไงกัน?”

เกาเซินเหลือบมองเธอแล้วเดินผ่านไปหาอันโหรวที่กำลังทิ้งกระดาษทิชชูลงถังขยะ “อัน ผมมาแล้ว ไม่ช้าไปใช่ไหม!”

“ช้าไปแล้ว ฉันถูกโดนสาดน้ำแล้วเนี่ย เลี้ยงมื้อเที่ยงฉันก็พอ!” อันโหรวพูดไปหัวเราะไป ก่อนจะเดินไปยังห้องสตูดิโอทันที

เธอกับเกาเซินรู้จักกันที่ต่างประเทศ พวกเขาเคยทำงานร่วมกันมาก่อน เรื่องที่เขาได้รับรางวัลเธอเองก็ทราบ ดังนั้นเมื่อเห็นสภาพของผู้กำกับเจียงวันนี้ที่ดูไม่ค่อยดี เธอจึงโทรศัพท์ไปหาเกาเซินให้มาช่วยเธอ และเขาก็รับปากช่วยเธออย่างเต็มใจ

แค่ไม่คิดมาก่อนว่าถังซือเถียนจะใช้เกาเซินมาเป็นเครื่องมือ ในเมื่อเกาเซินรับปากเธอแล้ว เขาไม่มีทางยกเลิกแน่นอน เธอจึงเล่นตามน้ำไป

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว! ว่าแต่ใครกล้าสาดน้ำใส่เธอ อยากตายหรือไง!” ไม่รู้หรือไงว่าอันโหรวเป็นพนักงานที่ประธาน TE หวงแหนที่สุด？

แม้ว่าปัจจุบัน TE ไม่ได้อยู่ในประเทศ แต่มีอิทธิพลอย่างมากที่ต่างประเทศ และอาจจะกลับมาวันไหนก็ได้

ตามนิสัยของผู้ชายคนนั้นแล้ว ต้องให้รถขนน้ำกับอันโหรวมาสาดคืนแน่ ๆ

“เกาเซิน นายพูดเรื่องบ้าอะไร เธอเป็นแค่เลขาเองไม่ใช่เหรอ ฉันต้องกลัวเธอหรือไง?”

ถังซือเถียนโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขาว่า ‘อยากตายหรือไง’