อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 222 คุณคิดจะเลี้ยงฉันเหรอ? - novel-lucky

ตอนที่ 222 คุณคิดจะเลี้ยงฉันเหรอ?

เฮ้อ พูดไม่ออกเลย

พูดไม่ออกแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี จนกระทั่ง “ฉันเข้าไปได้ไหม?”

“อืม” เสียงของเขาดังมาจากข้างในอย่างรวดเร็ว

เธอผลักประตูเข้าไป พร้อมกับก้าวเท้าอย่างเบา ๆ หน้าต่างที่อยู่ด้านหลังนั้นถูกเปิดออก ส่งผลให้ลมเย็น ๆ พัดเข้ามาด้านในห้อง ทำให้เส้นผมของเขานั้นกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย แต่เขาเองก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์เช่นเคย

เมื่อเสียงฝีเท้าค่อย ๆ เข้ามาใกล้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “เธอคิดจะป้อนฉันงั้นเหรอ?”

“คิดซะสวยเชียว ฉันก็แค่มาส่งของให้นายก็เท่านั้นเอง” เธอวางจานผลไม้ไว้ข้าง ๆ มือของเขา “ฉีเซิงเทียนส่งข้อความมาเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ยังเลย” เขาหยิบส้อมเล็ก ๆ ขึ้นมา ก่อนจะทิ่มลงไปยังชิ้นแอปเปิลและส่งมันไปที่ปากของเธอ

เธอนิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะอ้าปากรับชิ้นแอปเปิ้ลหวาน ๆ และกรอบเข้าปากอย่างว่าง่าย ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมหยางหยางและหน่วนหน่วนถึงชอบกินแอปเปิลขนาดนั้น

หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เขาเปิดอยู่นั้นแสดงหัวข้อข่าวที่ร้อนแรง จู่ ๆ เธอก็คิดอยากจะก้าวไปด้านหน้าเพื่อปิดกั้นข่าวที่ปลอม ๆ พวกนั้น

ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงยื่นมือออกไปตรงหน้าจอ ก่อนจะปิดบังมันเอาไว้ “นายดูสิว่าคนพวกนี้จะทำอะไรได้ พวกเขาไม่รู้ความจริง แต่กลับพูดจาไร้สาระทั้งนั้น”

“แล้วเธอยังแสดงความคิดเห็นอีก?” เขาถือส้อมอีกครั้งหนึ่งก่อนจะยื่นผลไม้เข้าปากของเธออีกรอบ

ครั้งนี้เธอไม่รู้สึกเกรงใจแต่อย่างใด

หลังจากที่กินเสร็จเธอก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันก็แค่ผ่านหนทางชักดาบช่วยเหลือเท่านั้น[1] อีกอย่างหินที่จมลงทะเล[2]ไปแล้ว ไม่มีอะไรที่สามารถจะช่วยได้ทั้งนั้น แค่นี้ก็ถือว่าฉันกลายเป็นคนขี้บ่นแล้วนะ!”

จิ่งเป่ยเฉินยื่นผลไม้ให้เธออีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะใช้สายตาจ้องมองไปยังหน้าจอและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ใช่โอวหยางลี่หรอก หรือจะเป็นเฉาลี่เฟย เธอกำลังยุ่งอยู่กับวันเกิด คงไม่น่าหรอกมั้ง”

“คงไม่มีทางเป็นคนของตระกูลโอวหยาง เหมือนศัตรูจะมุ่งเป้ามาที่นายเสียมากกว่า เจาะจงเฉพาะนาย…” เธอมองข่าวที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ ก่อนจะคิดและดูว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง

“ก็อาจจะ…” แต่มองดูแล้วยังไงก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร

ถ้าหากเป้าหมายเป็นเขาจริง ๆ ละก็ ฮั่วตงคนนี้ก็คงเป็นแค่อาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น

โดยไม่รู้ตัวอันโหรวก็เผลอกินผลไม้ทั้งจานจนหมด ก่อนจะมองหาเก้าอี้เพื่อนั่งลง

“อันที่จริงฉันรู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ฝีมือของโอวหยางลี่ หลายปีนี้แม้จะมีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีความกล้าแบบนี้มาก่อน และตอนนี้เขาก็ไม่จำเป็นที่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ เขาควรที่จะหาเหตุผลที่ดีกว่านี้ในการลงมือทำ” เธอพูดแบบไม่มีหลักฐานใด ๆ เพียงแค่คาดเดาทั้งสิ้น

จิ่งเป่ยเฉินเลื่อนเมาส์ลงไป แต่โทรศัพท์ที่อยู่ในมือกลับดังขึ้นอีกครั้ง เขาจึงยกขึ้นมารับ “ว่า?”

อันโหรวมองเขาอย่างเงียบ ๆ เพื่อที่จะรอฟังว่าฉีเซิงเทียนมีข่าวอะไรบ้าง!

“อืม” เขาวางสายหลังจากพูดจบ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

“เป็นเรื่องจริงที่หมอรับเงินสองแสนหยวนที่ถูกโอนมาจากบัญชีต่างประเทศ เงินที่ลอยมาจากอากาศแบบนั้นถูกสับเปลี่ยนกลางทาง ไม่พบแหล่งที่มา” ราวกับว่าทุกอย่างล้วนแล้วถูกคนจงใจเอาไว้

“แล้วนายคิดจะวางแผนทำยังไงต่อ?” หากปล่อยไปแบบนี้เรื่อย ๆ ละก็ ต่อไปมันอาจจะวุ่นวายและทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทจิ่งเสียหายไปมากกว่านี้แน่ ๆ

จิ่งเป่ยเฉินพูดให้เธอฟังแค่คำเดียวเท่านั้นคือ “รายงาน”

“ความคิดดีนี่” เธอพยักหน้าเห็นด้วย

ด้วยชื่อเสียงของจิ่งเป่ยเฉินแล้ว ค่าทนายความคงไม่ใช่ราคาต่ำ ๆ แน่

ในวันนั้นเรื่องพวกนี้ได้ถูกมอบหมายให้หมินลี่เป็นคนที่เตือนและเป็นลูกมือฉีเซิงเทียนในการทำงานแทน ส่วนครอบครัวพวกเขาก็มากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน หน่วนหน่วนได้เดินเข้าไปหาอันโหรว

จิ่งเป่ยเฉินมองดูแล้วไม่ค่อยดีจึงกวักมือเรียกเธอให้มาหา “หน่วนหน่วน มานี่ทีสิ พ่อจ๋ามีอะไรจะพูดด้วย”

หน่วนหน่วนไม่ได้สงสัยอะไรก่อนจะเดินไปหาจิ่งเป่ยเฉินที่โซฟา ส่วนอันโหรวที่นั่งอยู่นั้นก็พูดคุยกับหยางหยางแทน และค่อย ๆ เหลือบมองดูพวกเขาเป็นระยะ

หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินสิ่งที่จิ่งเป่ยเฉินพูดอย่างชวนงุนงงว่า “หน่วนหน่วน หนูคิดอยากได้น้องสาวหรือน้องชายไหม?”

“คิดค่ะ!” หน่วนหน่วนตื่นเต้นมาก ก่อนจะจ้องมองไปที่หน้าท้องที่แบนราบของเธออย่างตั้งใจ

“งั้นคืนนี้หน่วนหน่วนนอนคนเดียวได้ไหม ถ้าหากหนูกลัวละก็ ให้คุณน้าไปอยู่ด้วยดีไหม” ที่นี่มีคนรับใช้อยู่เยอะ การดูแลเด็กเพียงแค่คนเดียวจึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเท่าไรนัก

หน่วนหน่วนหันหน้าไปมองก่อนจะครุ่นคิดและพูดขึ้นว่า “หนูนอนคนเดียวได้นะ พ่อจ๋า! หนูจะให้ยืมแม่จ๋านะคะ! หนูอยากมีน้องสาวและก็น้องชาย ถ้าเป็นแฝดยิ่งดีไปเลยค่ะ!”

“ได้ครับ” จิ่งเป่ยเฉินลูบผมของเธอด้วยความรู้สึกปีติยินดี

อันโหรวเบ้ปากอย่างควบคุมไม่ได้โดยทันที อะไรจะมีความสุขขนาดนั้นกัน?

เธอไม่อยากจะมีลูกที่ชื่อเส้อเส้อ[3]หรอกนะ!

ทั้งสองคนยังคงพูดต่อไป ส่วนเธอก็ไม่คิดจะสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไร ก่อนจะจับมือเล็ก ๆ ของหยางหยางขึ้นมาและพูดว่า “หยางหยาง พรุ่งนี้ไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว จะต้องปกป้องน้องสาวให้ดี ๆ รู้ใช่ไหมคะ?”

“อืม” เธอทนไม่ได้ที่จะต้องส่งเขาไปโรงเรียนอนุบาล

จริงอยู่ที่หยางหยางนั้นเป็นเด็กที่ฉลาด จะไปโรงเรียนหรือไม่ไปก็ยังได้ เพราะเขานั้นชอบที่จะเรียนรู้อยู่แล้ว เพียงแต่หน่วนหน่วนนั้นไม่ได้ชอบการเรียนมากขนาดนั้น ถ้าหากได้ไปโรงเรียนอนุบาล เธอเองก็จะตั้งใจเรียนตามเวลาคาบเข้าเรียนปกติ

อีกอย่างเธอเองก็ไม่อยากจะให้พวกเขาพลาดช่วงเวลาของการใช้ชีวิตในโรงเรียนอนุบาล พวกเขายังเป็นแค่เด็ก ควรที่จะได้ใช้ชีวิตตามสังคมปกติที่คนอื่นเขาทำกัน

เธอรู้สึกสับสนเสียจริง ๆ

“โหรวโหรว ให้พวกเขาขึ้นไปนอนกันเถอะ” เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น เขาก็อุ้มหน่วนหน่วนขึ้นไว้ในอ้อมแขนทันที

“ไปกันเถอะ!” เธอจับมือหยางหยาง ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อยและกระซิบบอกไปว่า “ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นละก็ อย่าลืมโทรหาแม่จ๋านะรู้ไหม? ถ้าหากแม่จ๋าไม่ได้รับโทรศัพท์ก็ให้โทรหาพ่อเขา พ่อเขาเป็นห่วงพวกหนูเหมือนกัน ไม่อยากให้พวกหนูต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“อืม” หยางหยางยังคงเงียบปากและพูดอยู่ในลำคอ ความรู้สึกขัดแย้งที่แม่ของตนเองมีมากเกินไปจริง ๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “ผมจำได้”

“เด็กดี!” เธอมองเขาด้วยความรัก

หลังจากที่ดูแลเด็กน้อยทั้งสองคนเรียบร้อย พวกเขาทั้งสองคนก็ลงมาชั้นล่าง

“โรงเรียนอนุบาลจะปลอดภัยหรือเปล่า?” เธอรู้สึกเป็นกังวลจริง ๆ

“ไม่มีอะไรหรอก” จิ่งเป่ยเฉินเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอ พร้อมกับโอบไปที่เอวของเธอและเดินลงไปชั้นล่างพร้อม ๆ กัน “ขับรถเข้าไปได้ จากนั้นก็รับกลับมาก่อน อีกอย่างครูที่โรงเรียนคงไม่กล้าคิดจะทำอะไร พวกเขาเป็นแค่เด็กกันอยู่เลย”

“ก็เข้าใจได้!” เธอพยักหน้า แค่หยางหยางและหน่วนหน่วนไม่ถูกรบกวนชีวิตประจำวันของพวกเขาก็เพียงพอแล้ว

ช่วงนี้ข่าวของจิ่งเป่ยเฉินร้อนแรงมากจริง ๆ!

“เมื่อครู่ที่หน่วนหน่วนพูด เธอได้ยินแล้วใช่ไหม……….”

“ฉันไม่ได้ยิน!” เธอตอบโต้กลับ พลางส่ายหน้าไปมาด้วยความรวดเร็ว

“งั้นฉันจะบอกให้เธอฟังเอง” เมื่อทั้งสองคนเดินลงมาชั้นล่าง จิ่งเป่ยเฉินก็โน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอและพูดว่า “มีลูกแฝดอีกสองคนไง”

“ทำไมไม่พูดไปเลยว่าให้ตั้งชื่อเส้อเส้อ?” เธอไม่คิดอยากจะให้กำเนิดเลยสักคนตอนนี้

“ดูเหมือนเธอจะชอบชื่อนี้นะ” เขารู้สึกว่าชื่อนี้เอาจริง ๆ ก็ไม่เลวนัก

เธอรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วกว่าเดิม แต่เธอก็ไม่อาจสลัดชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอให้หลุดออกไปได้ ก่อนจะถูกลากให้เข้าไปในห้อง ตอนนี้เธอคล้ายกับลูกนกที่เข้ามาในกรงขัง ถูกคุมขังไม่อาจหลบหนีจากเขาไปได้แล้ว

ใบหน้าที่หล่อเหลากำลังมองตรงมาที่ใบหน้าของเธอ เธอยื่นมือออกไปเพื่อหวังที่จะปัดป้อง “ถ้าต้องมีลูกอีก! เรื่องหลาย ๆ อย่างที่มีให้ทำก็เยอะเกินไปจริง ๆ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้คิดเรื่องครอบครัวมาก่อน ฉันแบ่งพลังไปจัดการเรื่องพวกนี้ไม่ไหวหรอก อีกอย่างเรื่องที่บ้านของฉันก็ต้องรีบคลี่คลายให้ไว ๆ ไว้ถึงตอนนั้นฉันจะฟังคำพูดนายอีกครั้งหนึ่ง”

เธอกะพริบตาและเริ่มทำตัวออดอ้อนเขา “ได้ไหมคะ! สามีขา……”

เขาพยักหน้า แต่วินาทีต่อมาเขาก็เอนตัวไปโอบเอวของเธออีกครั้ง มือเธอผ่อนคลายจากการปัดป้องเขามาสักพักก็ถูกเขาฉวยโอกาสโอบไปที่ตัวเธอ พลางเอามือโอบที่คอของเธอก่อนจะพูดว่า “พรุ่งนี้ไปลงมือกำจัดกลุ่มโอวหยางกรุ๊ปกันเถอะ!”

“ไม่ได้! ฉันรู้ว่านายร้ายกาจ แต่นายก็ยังไม่รู้ความจริงที่ชัดเจนมากพอ เรื่องพวกนี้ปล่อยไปก่อนก็ได้ อย่าเพิ่งไปสนใจ!” ทันทีที่เธอพูดก็ถูกผลักจนล้มลงไปบนเตียงกว้าง

“เรื่องของเธอก็เหมือนเรื่องของฉันนั่นแหละ เธอบอกไม่ให้ฉันสนใจ?” เขาใช้แรงกดไปบนตัวเธออีกครั้ง ก่อนจะใช้นิ้วหมุนวนไปที่ผมที่กระเซอะกระเซิงของเธอ

“นายช่วยฉันตามหาแม่ของฉันอยู่แล้ว อีกอย่างนายก็มีหลายสิ่งหลายอย่างต้องทำ สกุลเห่อ สกุลฮั่ว อีกทั้งสัญญาของกลุ่มโอวหยางกรุ๊ปอีก แล้วนายยังมาช่วยฉันทำแบบนี้อีกนะ ทั้งหมดนี้ก็ถือว่าช่วยแล้วหรือเปล่า? ที่ฉันต้องการจะสื่อก็คืออย่าเพิ่งไปทำลายมันสิ!” เธอรู้ดีว่าเป็นเรื่องยากมากที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจ ยิ่งสถานการณ์แบบนี้อีก เธอต้องพูดอธิบายให้มากขึ้นกว่าเดิม

เธอใช้ความคิดก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือออกไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาทีละเม็ดและพูดว่า “มันยากมากเลยนะที่ต้องอุ้มท้องหยางหยางกับหน่วนหน่วน นายคิดอยากจะให้มีโลกอีกสองใบมารบกวนพวกเราอย่างนั้นเหรอ?”

เธอเริ่มที่เข้าใจแล้วว่าใช้อารมณ์แก้ปัญหาให้เขาน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

[1] ผ่านมาเห็นความไม่เป็นธรรม จึงยื่นดาบเข้าช่วยเหลือ ตีความหมายว่า เห็นความไม่เป็นธรรมจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

[2] เงียบหายไปโดยไร้ร่องรอย

[3] เส้อเส้อ ตีความเป็นคลั่งเซ็กซ์นั่นเอง (ย้ำอีกรอบ คือนางเอกชอบบ่นว่าพระเอกบ้าเซ็กซ์ จึงเอามาล้อว่ามีลูกอีกคนคงกลายเป็นเครื่องจักรติดเซ็กซ์ประมาณนั้น)