อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 284 เจตนาขัดขวางความสุข

ตอนที่ 284 เจตนาขัดขวางความสุข

อันโหรวยังอยู่ในภวังค์จูบนั้น แต่เมื่อได้ยินเสียงของเขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

คนนี้เจตนาขัดขวางความสุขกันใช่ไหม?

จิ่งเป่ยเฉินถอนจูบออกจากเธอ ก่อนจะก้มลงมองหน้าเธอ “โหรวโหรว ฉันมีความสุขมาก”

ถึงแม้พวกเขาจะแต่งงานกันแล้ว แต่คนอื่นนั้นไม่รับรู้ เขาเองก็ยังไม่ได้ขอแต่งงานแบบเป็นทางการด้วย เขาจึงอยากป่าวประกาศว่าเป็นภรรยาของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว

อยากจะประกาศให้ทั้งโลกนั้นรู้ว่าสามีของอันโหรวคือจิ่งเป่ยเฉิน!

“ฉันเองก็ด้วย!” อันโหรวเงยหน้ามองเขา เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบหน้าผากของเขา

จูบนี้เป็นจูบที่เหนือการควบคุม เธอแค่รู้สึกอยากจะจูบเขาขึ้นมาก็เลยจูบไปที่หน้าผาก

“แม่จ๋า! พอจ๋า!” ทันใดนั้นเสียงตะโกนของหน่วนหน่วนก็ดังขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน ผู้คนภายในงานต่างแหวกทางเดินให้กับเธอทันที

ตอนแรกพวกเขาแค่ต้องการดูเฉย ๆ ว่าเด็กที่จิ่งเป่ยเฉินเป็นพ่อเลี้ยงนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร ยังไงซะเมื่อก่อนก็เคยเห็นแค่ในข่าวและเห็นเพียงแค่คนเดียว แต่คราวนี้พวกเขาถึงกับต้องตกตะลึง

ไม่คิดเลยว่าสีหน้าที่เย็นชาของเด็กน้อยคนนั้นจะเหมือนกับจิ่งเป่ยเฉินจริง ๆ ……เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมเด็กผู้ชายคนนั้นถึงได้เหมือนจิ่งเป่ยเฉินขนาดนี้ แม้กระทั่งนิสัยและลักษณะท่าทางที่เย็นชานั้นก็ช่างดูสูงส่งและสง่าผ่าเผยเหมือนกับจิ่งเป่ยเฉินทุกประการ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเด็กคนนี้คือลูกของจิ่งเป่ยเฉินจริง ๆ เป็นลูกของเขาอย่างแน่นอน

แต่ว่าสาวน้อยคนนั้น เกิดอะไรขึ้น?

ความตกตะลึงเกิดขึ้นอย่างไม่มีขีดจำกัด ผู้คนในงานต่างเกิดข้อสงสัยมากมายขึ้นภายในหัว

ใครก็ได้ไขข้อสงสัยให้พวกเขาที! นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมฝาแฝดที่ได้ยินมาถึงได้ดูแตกต่างกันขนาดนี้ คนหนึ่งถอดแบบจิ่งเป่ยเฉินมาราวกับแกะ ส่วนอีกคนหนึ่งกลับดูไม่เหมือนจิ่งเป่ยเฉินเลยสักนิด!

“แม่งเอ๊ย!” ฉีเซิ่งเทียนมองไปที่หยางหยางที่กำลังเดินจูงมือน้องสาวอยู่ ดวงตาคู่นั้นจ้องไปแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา “พี่เฉิน อย่าบอกนะว่านี่คือลูกแท้ ๆ ของพี่!”

“ใช่” จิ่งเป่ยเฉินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ ก่อนจะพาอันโหรวลงไปด้านล่างเวที

“พี่เฉิน ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่ปิดบังไม่บอกพวกเราว่าเลี้ยงลูกได้โตขนาดนี้!” เสียงของหมิ่นลี่ดังขึ้น ดวงตาที่เบิกกว้างของเขานั้นไม่เพียงพอที่จะอธิบายความตกใจของเขาในขณะนี้ได้

ถ้าบอกว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่เลือดเนื้อของจิ่งเป่ยเฉินเขาไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด!

“พ่อจ๋า!” หน่วนหน่วนที่ใส่ชุดเจ้าหญิงสีขาวยื่นมือไปหาเขาโดยอัตโนมัติ เสียงที่อ่อนหวานนั้นดาเมจรุนแรงมาก!

จิ่งเป่ยเฉินก้มตัวลงไปอุ้มหน่วนหน่วนขึ้นมากอด หน่วนหน่วนเกาะไปที่คอของเขา ก่อนจะจุ๊บไปที่แก้มของเขาเบา ๆ “พ่อจ๋าสุขสันต์วันเกิดนะคะ! รีบดูเร็วว่าชอบของขวัญที่หน่วนหน่วนให้หรือเปล่า?”

“หน่วนหน่วนแกะมันออกสิ พ่อจ๋าจะดูเลย” จิ่งเป่ยเฉินมองเธออย่างอ่อนโยนพลางยิ้มเล็กน้อย

ภาพนี้ช่างสวยงามมาก รีบถ่ายรูปกันเร็ว!

“พี่เฉิน ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาถ่ายรูปนะ รีบอธิบายมาเร็ว พวกเราต้องการคำอธิบายนะ!” หมิ่นลี่ดูกระสับกระส่ายที่สุดเมื่อเห็นฉากตรงหน้า สายตาของเขาก็เหยียดตรงทันที

เขาคิดมาโดยตลอดว่าจิ่งเป่ยเฉินจะเป็นคนสุดท้ายในกลุ่มที่สละโสด ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแรก ไม่เพียงแต่จะเป็นคนแรก หนำซ้ำลูก ๆ ยังโตขนาดนี้อีก มันเร็วกว่าที่กำหนดไว้โดยสิ้นเชิง

“หยางหยาง หน่วนหน่วน ฉันและอันโหรว” จิ่งเป่ยเฉินให้คำอธิบายอย่างสั้น ๆ

“พี่สะใภ้นี่สุดยอดไปเลย สามารถให้…..กำเนิดลูกครึ่ง” สายตาของฉีเซิ่งเทียนนั้นมองไปที่หน่วนหน่วนอย่างไม่ละสายตา

สาวน้อยที่หน้าตาสวยงาม ช่างงดงามและละเอียดอ่อนราวกับตุ๊กตา ดวงตาสีฟ้า เส้นผมสีทอง ถ้าหากมองดูใกล้ ๆ นั้นเหมือนอันโหรวมาก ๆ เป็นลูกของเธอแน่นอน

แต่จะใช่ลูกพี่เฉินหรือไม่ คงต้องปรึกษาหารือกันอีกที

“มรดกจากรุ่นสู่รุ่น” จิ่งเป่ยเฉินให้ศัพท์เฉพาะแก่พวกเขาโดยไม่อธิบายให้กับผู้อื่นฟัง

ต้องย้อนกลับไปดูต้นตระกูลจิ่ง นี่คือสิ่งที่เหล่านักข่าวและแขกที่อยู่ภายในงานนั้นไม่เข้าใจว่าทำไม

โอวหยางลี่มองดูครอบครัวของพวกเขาอยู่ไกล ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟ คำพูดที่เขาบอกว่ารับของไม่ดีต่อนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะรวดเร็วขนาดนี้

พวกเขาจงใจชัด ๆ

แต่หลังจากที่เขาโกรธ ภายในใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที โหรวโหรวของเขาจู่ ๆ ก็ให้กำเนิดลูกของจิ่งเป่ยเฉินที่โตขนาดนี้แล้ว

เขาอดคิดถึงคืนนั้นที่เขาแต่งงานเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้ โหรวโหรวมองเขาด้วยสายตาที่ผิดปกติอยู่ด้านล่างเวที

โอวหยางลี่ยืนมองดูอย่างเจ็บปวด และเวลานี้จิ่งเป่ยเฉินก็กำลังมองเนกไทที่เพ้นต์ลายในมือของหน่วนหน่วน “พ่อจ๋าชอบมาก ๆ ขอบคุณหน่วนหน่วนนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อจ๋าชอบก็ดีแล้ว!” หน่วนหน่วนมองไปที่เขาอย่างมีความสุข โชคดีที่เธอไม่ได้เล่นอะไรแผลง ๆ ในงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อจ๋า

หลังจากที่หน่วนหน่วนให้ของขวัญเสร็จ แขกในงานก็ต่างจับจ้องไปที่หยางหยางซึ่งอันโหรวจูงมือเขาอยู่ คล้ายรอให้เขาเอ่ยปาก เมื่อดูท่าทางของเขาแล้วก็ยิ่งเหมือนจิ่งเป่ยเฉิน พวกเขาเริ่มกังวลว่านิสัยของเขาคงจะไม่เหมือนจิ่งเป่ยเฉินหรอกใช่ไหม?

“พ่อจ๋าสุขสันต์วันเกิดครับ ผมให้แม่จ๋ากับพ่อแล้ว ต่อจากนี้ต้องดูแลแม่ดี ๆ ไม่อย่างนั้นจะให้แม่จ๋าหย่าและหนีไป” หยางหยางพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

คำพูดช่วงแรกที่เขาได้ยิน จิ่งเป่ยเฉินดีใจมาก แต่ประโยคหลังที่พูดถึงเรื่องหย่าและหนีไปนั้นกลับทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาในทันที

อันโหรวที่ยืนอยู่ด้านข้างก็พูดไม่ออกเช่นกัน ลูกชายให้เธอเป็นขวัญไปแล้ว จะทำยังไงดี? คงต้องหาวิธีแก้ไขแบบเร่งด่วนเสียแล้ว!

นี่สรุปว่ามีกี่คนกันที่อยากจะเอาเธอใส่กล่องส่งให้จิ่งเป่ยเฉิน!

ของขวัญชิ้นนี้ง่ายเกินไปหรือเปล่า!

“ทั้งบิ๊กบอสและบิ๊กบอสตัวจิ๋ว!” ฉีเซิ่งเทียนโน้มตัวเข้ามาอย่างตื่นเต้น โดยไม่สนใจว่ามือของหยางหยางยังจับมืออันโหรวอยู่ เขาอุ้มหยางหยางขึ้นมาทันที

อันโหรวปล่อยมือเขาออก “นายระวังหน่อย”

“พี่สะใภ้ พี่ไม่ต้องห่วง! ฉันจะดูแลหลานชายอย่างดีแน่นอน” ใบหน้าของฉีเซิ่งเทียนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พี่เฉินตัวน้อย!

หากหลังจากนี้จิ่งเป่ยเฉินรังแกเขาอีก เขาก็สามารถรังแกตัวน้อยได้!

“คุณลุงถัง” หยางหยางที่อยู่ในอ้อมกอดของฉีเซิ่งเทียนมองไปที่ถังซั่วที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“หยางหยาง ไม่เจอกันนานเลยนะ” ถังซั่วทักทายเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นเช่นเคย

“พวกนายรู้จักกันด้วยเหรอ?” คนที่พูดไม่ใช่ฉีเซิ่งเทียน แต่กลับเป็นหมิ่นลี่

หมิ่นลี่รู้สึกว่าข่าวในค่ำคืนนี้เป็นเรื่องใหญ่พอสมควร เขามองไปที่หยางหยาง ก่อนจะมองไปที่ถังซั่ว ทำไมแม้แต่ถังซั่วเองก็รู้จัก แต่พวกเขากลับไม่รู้จัก!

พี่เฉินลำเอียงเกินไปแล้ว!

“รู้จักครับ พวกเราเรียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลของลุงถัง” หยางหยางอธิบาย เขาไม่อยากทำให้ถังซั่วลำบากใจ

แต่เมื่อเจอกันแล้ว หากไม่ทักทายเขาเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน

“พวกนายค่อยคุยเล่นกันเถอะ! ฉันพาหน่วนหน่วนกับหยางหยางไปกินอะไรก่อน” จู่ ๆ อันโหรวก็เอ่ยปากขึ้น สาวน้อยของเธอท้องร้องแล้ว

“ฉันจะอยู่ตรงหน้านายนี่แหละ ไม่ต้องห่วง นายไม่ต้องตามไปหรอก” อันโหรวมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของจิ่งเป่ยเฉิน และไม่ลืมที่จะพูดเสริม

จะเกิดเรื่องขึ้นได้ง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ?

“พี่เฉิน พี่ยังไปไม่ได้ เรื่องใหญ่แบบนี้พี่ต้องอธิบายให้พวกเราฟังดี ๆ นะ!” ฉีเซิ่งเทียนยังคงกอดหยางหยางอยู่โดยไม่ยอมปล่อย หลานชายที่เท่แบบนี้ เขาชอบมาก!

“ฉันเพิ่งจะอธิบายไปอย่างชัดเจนเมื่อครู่” จิ่งเป่ยเฉินยื่นมือไปที่หยางหยาง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ “หยางหยาง”

“พี่เฉิน ฉันขอยืมตัวลูกชายก่อนสิ! ฉันจะดูแลให้เขากินอิ่มแน่นอน!” ฉีเซิ่งเทียนมองไปที่มือของจิ่งเป่ยเฉินที่ยื่นมา ก่อนจะกอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนอย่างอาลัยอาวรณ์

เขาเพิ่งจะอุ้มได้ไม่นานเอง! จะให้จากไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ได้ยังไง