อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 301 ชื่อเสียงเลื่องลือ
ตอนที่ 301 ชื่อเสียงเลื่องลือ
“ประธานจิ่ง ได้ยินชื่อเสียงที่เลื่องลือมานาน!”
เกาเซินหันไปมองเขา ท่านั่งของผู้ชายคนนี้ดูหล่อ มีออร่า ดูดุร้าย แต่ก็ดูสูงส่งเหมือนว่าสวรรค์ส่งมาเป็นราชาโดยกำเนิด
อันโหรวชอบผู้ชายแบบนี้?
ฉีหย่วนหยางกับจิ่งเป่ยเฉินเป็นคนละประเภท ต่างกันคนละขั้ว มิน่าบิ๊กบอสฉีถึงไม่สามารถได้หัวใจอันงดงามนี้…….
น่าสงสารและเห็นใจเขาเพียงเสี้ยวนาที
แต่ว่าพูดถึงบิ๊กบอสฉี เหมือนว่าก็ไม่ได้สารภาพออกไป แต่ทำไมถึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้กันนะ?
แต่ว่าตอนนี้เธอก็ได้แต่งงานไปแล้ว บิ๊กบอสฉีก็คงไม่มีโอกาสนั้นอีก เขาคงไม่คิดว่าตัวเองนั้นไม่มีโอกาสเลยไม่กล้ากลับมาหรอกนะ?
งั้นหลังจากนี้เขาเองคงต้องดูบิ๊กบอสฉีดี ๆ เสียหน่อยแล้ว!
แต่ว่านิสัยแบบเขานี่ไม่กล้ากลับมาก็แปลกแล้ว!
เกาเซินมองจิ่งเป่ยเฉินอย่างพิจารณา บิ๊กบอสฉีคงไม่ได้รอโอกาสอยู่หรอกใช่ไหม?
แย่งเจ้าสาวตอนงานแต่ง?
แบบนั้นคงสนุกน่าดู เขาแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว!
ฮ่าฮ่า!
เกาเซินอยู่ในห้วงภวังค์ความคิดของตัวเอง อันโหรวตะโกนเรียกเขาถึงได้สติกลับมา
เป็นผู้กำกับมานานเกิน มัวแต่หมกมุ่นอยู่จนลืมหยุดคิดไป
“ขอโทษทีนะ เมื่อกี้สติฉันเลอะเลือนนิดหน่อย!” เกาเซินมองเธออย่างขอโทษ “งั้นฉันเองก็คงไม่รบกวนพวกเธอแล้ว!”
จิ่งเป่ยเฉินแทบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองตอนที่เขาเดินจากไป เพราะสายตาจับจ้องอยู่ที่อันโหรวที่ถือช่อดอกไม้อยู่
เธอเอาช่อดอกไม้ในมือไปวางลง ก่อนจะหันมาหาเขา สบตากับเขาเข้าอย่างจัง
“ครั้งก่อนที่นายถามถึงไง ผู้กำกับหน้าใหม่โฆษณาล่าสุดของผลิตภัณฑ์หยก เป็นเขานี่แหละ” เธออธิบายอย่างกระตือรือร้น
“เป็นเพื่อนที่ดีทั่ว ๆ ไปแค่นั้นเอง แค่ทำงานร่วมกันก็อาจจะเป็นโชคชะตา” เธอและเกาเซินไม่ได้มีอะไรเกินเลย จึงไม่อยากจะพูดเยอะ
“โชคชะตา……” จิ่งเป่ยเฉินพูดสองคำนี้ออกมา ทำไมฟังดูแล้วรู้สึกแปลก ๆ
“พวกเราไม่มีอะไรจริง ๆ นายแค่คิดไปไกลเกิน จินตนาการของนายเองทั้งนั้น!” เธอหยิบคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเพื่อเริ่มทำงาน
จิ่งเป่ยเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางมองเธอที่ดูเฉยเมย โหรวโหรวมีเพียงแค่เขา จะมีผู้ชายคนอื่นได้ยังไง
วันรุ่งขึ้น ขณะที่อันโหรวจะกลับไปเตรียมทำซุปให้กับหยางหยางและหน่วนหน่วน ก็ได้บังเอิญเจอกับโอวหยางลี่ที่ชั้นล่างอีกครั้ง ในมือของเขาถือช่อดอกกุหลาบสีแดง สีหน้าดูยิ้มแย้ม เขามองมาที่เธอราวกับไม่เห็นจิ่งเป่ยเฉินที่อยู่ด้านข้าง
“ฉันเริ่มคิด ๆ ดูแล้วกับคำพูดเมื่อวานว่าจะเริ่มตอนไหนดี” เมื่อโอวหยางลี่เดินเข้ามา จิ่งเป่ยเฉินก็เอ่ยปากขึ้นทันที
โอวหยางลี่หยุดหนึ่งก้าว ก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบในมือให้อันโหรว “โหรวโหรวสำหรับเธอ”
อันโหรวยื่นมือไปรับมา ใบหน้าที่สวยงามนั้นเผยรอยยิ้มที่เย็นชา “ขอบใจนายมากเลยนะ!”
โอวหยางลี่มองจิ่งเป่ยเฉินอย่างลำพองใจ โหรวโหรวของเธอนั้นรับช่อดอกกุหลาบของเขา แบบนี้ก็ต้องยอมรับเขาด้วยอย่างแน่นอน
อันโหรวเดินตรงไปที่ถังขยะ ดอกไม้ที่อยู่ในมือมีความโค้งงออย่างสวยงาม แต่กลับถูกเธอทิ้งมันลงไปในถังขยะ
เธอปัดมือของตัวเองราวกับขยะแขยงซะมากมาย “จัดการเรียบร้อยแล้ว ยังมีเรื่องอื่นอีกไหม?”
“อันโหรว เธอ……..”
ของที่เขาส่งให้เธอ ทำไมถึงถูกเธอทิ้งลงถังขยะไปแบบนั้น!
ของที่ทิ้งไปนั้นไม่ใช่แค่ช่อดอกไม้ แต่เป็นหัวใจของเขาต่างหาก!
หัวใจที่ปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจ!
จิ่งเป่ยเฉินหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเช็ดไปที่มือขาว ๆ ของเธออย่างเบามือ ทำเหมือนว่าโอวหยางลี่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“พวกนาย…….” โอวหยางลี่มองดูท่าทางของพวกเขาทั้งสองคน ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาราวกับเปลวเพลิง จากนั้นจึงหมุนตัวหันหลังเดินออกไปโดยไม่คิดจะไปดูเหอเหมียว คิดเพียงแต่ว่าต้องออกไปจากโรงพยาบาลแห่งนี้ในทันที
“ไปกันเถอะ!” จิ่งเป่ยเฉินโอบเอวเธอและพาเดินออกไปจากโรงพยาบาล
หลายวันผ่านไป พวกถังซั่วก็ได้มาเยี่ยมหยางหยางและหน่วนหน่วน จิตใจของพวกเขานั้นดีขึ้นมากแล้ว
เพียงแต่ว่ายังหาเหลียวเว่ยไม่เจอ ดูเหมือนว่าเธอจะหลบหนีได้เป็นอย่างดี
นั่นคงเพราะเตรียมแผนการหลบหนีไว้นานแล้วแน่ ๆ
วันนี้ที่บริษัทมีเรื่องสำคัญ จิ่งเป่ยเฉินจึงต้องเข้าบริษัทและตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา
เธอกลับบ้านไปทำซุปและถือกระติกเก็บความร้อนสองอันเข้าไปที่แผนกผู้ป่วย ลิฟต์ที่ยังคงอยู่ชั้นเจ็ดค่อย ๆ ลงมาทีละชั้น เธอเหลือบมองบันไดอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับเห็นเงาของแมวผ่านไป
นั่นมันเหมือนเหลียวเว่ย!
เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
หรือว่าครั้งก่อนไม่ได้ทำให้หน่วนหน่วนกับหยางหยาง…..
ครั้งนี้เลยแอบเข้ามาที่โรงพยาบาล?
เมื่อลิฟต์มาถึง เธอก็รีบเข้าไปอย่างรวดเร็วและกดไปที่ชั้นสิบ เธอคิดว่าบันไดน่าจะเร็วกว่า
หลังจากที่ออกมาจากลิฟต์เธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องผู้ป่วยทันที หน้าประตูยังคงมีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่ “มีคนเข้ามาหรือเปล่า?”
“ไม่มีใครเข้ามาครับ”
สีหน้าของเธอไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย เธอผลักประตูเข้าไปด้านใน เรื่องแรกที่สำรวจก็คือจมูกของลูก ๆ ทั้งสองที่ยังคงนอนหลับอยู่อย่างสงบ
เป้าหมายของเหลียวเว่ยถ้าไม่ใช่หยางหยางกับหน่วนหน่วน?
งั้นเป้าหมายของเธอก็คือ…..เหอเหมียว!
หยางหยางกับหน่วนหน่วนยังไม่ตื่น เธอจึงวางกระติกเก็บความร้อนลงและออกไปจากห้องผู้ป่วย “หากฉันยังไม่กลับมา นอกจากจิ่งเป่ยเฉิน ห้ามให้คนอื่นเข้าไปเด็ดขาด หมอหรือพยาบาลก็เข้าไปไม่ได้!”
เธอเคยเห็นในทีวีที่ในโรงพยาบาลมีคนปลอมตัวเป็นหมอหรือพยาบาล เรื่องแบบนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับหยางหยางและหน่วนหน่วนเด็ดขาด
“ครับ!”
ห้องผู้ป่วยของเหอเหมียวอยู่ชั้นล่าง เหลียวเว่ยคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำร้ายหยางหยางกับหน่วนหน่วนยังไม่พอ หรือว่าจะทำร้ายลูกในท้องของเหอเหมียวอีก……
เด็กในท้องเป็นผู้บริสุทธิ์นะ!
เธอเดินไปอย่างรีบร้อน ก่อนจะพบว่าด้านนอกห้องผู้ป่วยมีบอดี้การ์ดนอนฟุบอยู่บนพื้น นี่เป็นโรงพยาบาลของตระกูลจิ่ง ผู้รักษาความปลอดภัยน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้
แต่ว่าก่อนที่ผู้รักษาความปลอดภัยจะมา เธอต้องเข้าไปก่อน
“อ้ากอ้าก! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน!” เหอเหมียวร้องตะโกน มือของเหลียวเว่ยมีมีดหนึ่งเล่ม เธอเหมือนคนบ้า ใช้มีดในมือชี้ไปที่ร่างกายของเหอเหมียว
เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ อันโหรวจึงหยิบแก้วขึ้นมาและทุบไปที่ไหล่ของเหลียวเว่ย
เพล้ง! เสียงแก้วหล่นลงพื้นแตกกระจาย
ไหล่ของเหลียวเว่ยได้รับบาดเจ็บ แต่มีดที่อยู่ในมือยังไม่คลายออก เธอหันมามองอันโหรว พลันนึกถึงเรื่องโหดร้ายเมื่อก่อน เธอเลยถอยออกไปสองก้าว
“อันโหรว เธอมาทำอะไร! นี่มันเรื่องของฉันสองคน ไม่ได้เกี่ยวกับเธอสักหน่อย!” เหลียวเว่ยมองเธอด้วยความโกรธ พลางยกมีดในมือขึ้นมาด้วยความสั่นเล็กน้อย
อันโหรวหันไปมองเหอเหมียวที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงพลางร้องไห้อย่างน่าสงสาร
“เรื่องระหว่างเธอสองคนฉันไม่ยุ่งด้วยอย่างแน่นอน และฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่ง แต่ว่าวันนี้ฉันจะมาคุยเรื่องของเราสองคน เธอเป็นจ้างคนขับรถมาชนลูกของฉัน คิดว่าจะหนีรอดไปได้งั้นเหรอ?” อันโหรวมองเธออย่างเย็นชา
เดิมทีคิดว่าเธอตั้งครรภ์ เธอจึงคิดว่าจะไม่ยุ่งเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว แต่ว่าเธอนั้นมีจิตใจอำมหิต ทำร้ายแม้กระทั่งเด็ก
จิตใจโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!
“นี่มันเป็นเรื่องที่แกหาเรื่องใส่ตัวเอง! ถ้าหากแกไม่ทำร้ายลูกของฉันก่อน ตอนนี้ลูกของแกก็คงจะยังปลอดภัยดี เป็นความผิดของแก! ความผิดของแกคนเดียว!” เหลียวเว่ยบ้าคลั่งอาละวาดออกมาอย่างไร้สติ
ตอนนี้เธอนั้นเสียสติไปแล้ว ลูกก็ไม่มี หนำซ้ำยังต้องหย่ากับโอวหยางลี่ แต่กลับเห็นอันโหรวใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ส่วนคนชั้นต่ำอย่างเหอเหมียวเองก็ยังมีลูกให้โอวหยางลี่ และได้ยินข่าวว่าพวกมันจะแต่งงานกันอีก!
พวกมันมีทุกอย่าง มีแต่เธอเท่านั้นที่สูญเสียทุกอย่าง!
ลูกสาวตระกูลเหลียวที่สูงศักดิ์กลายเป็นคนตกอับ คนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิงอยู่แบบนี้!
YOU MAY ALSO LIKE
