อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 333 ทำงานนอกสถานที่
ตอนที่ 333 ทำงานนอกสถานที่
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หลีกเลี่ยงให้ลูกนั้นเป็นกังวล
“หลังจากนี้แม่จ๋าจะไม่ไปทำงานนอกสถานที่นาน ๆ แบบนี้อีก ถ้าหากต้องไปทำงานนอกสถานที่นาน ๆ จะพาหน่วนหน่วนกับหยางหยางไปด้วยดีไหม!” อันโหรวรู้สึกว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด
สิ่งที่เธออยากได้มีไม่มาก คนในบ้านอยู่เคียงข้างเธอนั้นคือความสุขที่สุด
“ได้ค่ะ!” หน่วนหน่วนตอบด้วยเสียงหวาน
อันโหรวหันไปมองหน้าหยางหยางและลูบไปที่ผมของเขา “หล่ออีกแล้ว ต้องโตมาหล่อเหมือนพ่อแน่ ๆ”
หยางหยางพยักหน้า “ผมจะพยายาม”
“พยายามอะไรเล่า ยีนของแม่จ๋าดีแบบนี้ ต้องหล่อกว่าพ่อจ๋าแน่ ทั้งหล่อทั้งเท่ ต่อจากนี้ต้องมีสาว ๆ มาตามจีบลูกเยอะจนนับไม่ถ้วนแน่ ๆ” เธออาลัยอาวรณ์ที่จากพวกเขาไป พวกเขานั่งยอง ๆ คุยกันอยู่ที่หน้าประตู
“แม่จ๋า พี่ชายอาจจะเจียมเนื้อเจียมตัว” หน่วนหน่วนหัวเราะออกมา ดวงตากลมโตสีฟ้ากะพริบตาไปมาพลางมองจิ่งเป่ยเฉิน “พ่อจ๋าก็หล่อ!”
จิ่งเป่ยเฉินฝืนยิ้มออกมา แม้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยากจะยิ้มเลย แต่เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่บนพื้น เขาอยากจะอุ้มเธอออกไป!
“คืนนี้แม่จ๋าจะทำกับข้าวให้ลูก ๆ กินดีไหม อยากกินอะไรกันหรือเปล่า?” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มมองไปที่หยางหยางกับหน่วนหน่วนโดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนทำหน้านิ่งเฉยอยู่ด้านหลัง
ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมา โดยที่เธอยังคงอยู่ในท่านั่งยอง เสียงของจิ่งเป่ยเฉินดังเข้ามาในหูของเธอ “คืนนี้แม่จ๋าไม่ว่าง ลูก ๆ อยากกินอะไรก็บอกคุณป้าเอาเลย!”
หลังจากนั้นอันโหรวก็ถูกเขาอุ้มไป
“จิ่งเป่ยเฉิน นายทำอะไรเนี่ย! นายปล่อยฉันลงนะ ฉันยังคุยกับหยางหยางและหน่วนหน่วนไม่จบเลย! ไม่ได้เจอหน้าลูกตั้งนาน ฉันคิดถึงลูก ๆ” เธอหันหน้าไปมองอย่างอาลัยอาวรณ์ มองเงาของลูกทั้งสองที่ห้องรับแขก
“ที่รัก หรือว่าเธอไม่คิดถึงฉัน?” เขาที่คิดถึงเธอขนาดนั้น คิดถึงแทบบ้า คิดถึงเธอจนร่างกายเจ็บปวดไปหมด
สีหน้าของอันโหรวแข็งทื่อ เธอคิดถึงเขาแน่นอน โดยเฉพาะเวลานอนตอนกลางคืน เธอคิดถึงเมื่อเขาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
แต่ว่าตอนนี้เขายังอยู่
“ฉันคิดถึงเธอมาก” จิ่งเป่ยเฉินกระซิบข้างหูของเธอ
“หัวใจของนายคิดถึงฉัน หรือว่าตรงไหนกันแน่ที่คิดถึงฉัน?”
ทันทีที่ปิดประตู ฝีเท้าของจิ่งเป่ยเฉินก็เดินเร็วขึ้น “ฉันคิดถึงเธอทุกอย่าง”
……
“ที่รัก ฉันหิวแล้ว”
“ฉันจะป้อนเธอเอง”
“ฉันไม่อยากกินอันนี้”
“เธออยากกินอะไร ฉันจะให้คนส่งมา”
“……”
ยังเล่นอย่างมีความสุขได้หรือไม่
“ที่รัก ฉันเพิ่งบอกว่าจะทำกับข้าวให้ลูก ๆ นะ”
“เธอช่วยทำให้ฉันกินอิ่มก่อน”
“……”
เขาอิ่มเป็นด้วยเหรอ? เมื่อไหร่ถึงจะอิ่ม ช่วยกำหนดขีดจำกัดมาได้ไหม?
อันโหรวอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
เป็นคืนที่สองที่นอนหลับไป ก่อนที่ช่วงบ่ายเธอจะถูกปลุกด้วยความหิว
เธอลืมตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่จะเห็นจิ่งเป่ยเฉินนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา แสงแดดกระทบลงมาที่ตัวเขา เธอรู้สึกได้ถึงปีที่เงียบสงบ
“ที่รัก ฉันหิว”
“รอเดี๋ยว” จิ่งเป่ยเฉินก้มลงไปจูบที่หน้าผากของเธอ “หยางหยางกับหน่วนหน่วนต้องเข้ามาแน่ ๆ”
เมื่ออันโหรวได้ยินเสียงของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตาไปมอง ใบหน้าเขาบอกอย่างชัดเจนว่าเป็นความผิดของเขา
“ที่รัก อย่างน้อยสีหน้าของเธอก็ยังออกไปเจอผู้คนได้” จิ่งเป่ยเฉินพลิกตัวลุกจากเตียงและเดินออกไปจากห้อง
ทันทีที่เขาเดินออกไป อันโหรวก็ลงจากเตียงทันที จากนั้นก็สวมชุดกระโปรงและล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
แต่ไม่ได้เป็นฝีเท้าของเขา เป็นฝีเท้าของหน่วนหน่วนและหยางหยางจริง ๆ
เธอเอนตัวลงไปข้างเตียงและมองดูทั้งสามคนที่เดินเข้ามา หน่วนหน่วนอดไม่ได้ที่จะเข้ามาหาเธอ ร่างเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาหาเธอทันที
“แม่จ๋าดีขึ้นหรือยังคะ?” หน่วนหน่วนแตะไปที่หน้าผากของเธอ ก่อนจะแตะไปที่หน้าผากของตัวเอง และมองเธออย่างมีความสุข “ดีจังเลย! แม่จ๋าไม่มีไข้”
“ใช่ค่ะ! แม่จ๋าไม่เป็นอะไร” อันโหรวมองไปที่จิ่งเป่ยเฉิน เธอเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
YOU MAY ALSO LIKE
