อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 380 องุ่น
ตอนที่ 380 องุ่น
ฉีหย่วนหยางมองดูองุ่นที่อยู่ในมือ ก่อนจะป้อนมันเข้าปาก “ไม่เปรี้ยวเลย! ออกจะหวาน”
อันโหรวเหลือบสายตามองไปที่เขา ความรู้สึกแบบนี้มันดูคุ้นเคยจริง ๆ เธอที่ให้กำเนิดหยางหยางกับหน่วนหน่วนมา ครั้งนั้นเธอถึงกับอาเจียนอ้วกออกมาอย่างรุนแรงเพราะแพ้ท้อง?
ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว ตัวเธอที่ประจำเดือนไม่ได้มาตั้งแต่สัปดาห์ก่อนหน้านั้น พอเริ่มมาสองสามวันเธอก็รู้สึกว่าช่วงเวลานี้หัวใจเธอเต้นผิดปกติ พอมาลองคิดดูดี ๆ เธออาจจะตั้งท้องจริง ๆ ก็ได้
เธอบอกกับจิ่งเป่ยเฉินไปว่าให้เตรียมตัวแต่งงานในค่ำคืนนั้น ทั้งสองคนเลยไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลย….
“อ้วกก……..”
ฉีหย่วนหยางรีบหันตัวไป “ฉันจะไปตามหมอมา!”
“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ป่วย” มือของเธอค่อย ๆ ลูบไปที่ท้องน้อย เธอไม่ได้ป่วยแต่กลับป่วยเกินกว่าจนเธอนั้นเสียใจ
ทำไมต้องมาท้องตอนนี้ด้วย?
ลูกไม่ควรมาเกิดตอนนี้
ฉีหย่วนหยางมองเธอ “อ้วกออกมาขนาดนั้นยังบอกไม่ได้ป่วยอีก เธอคิดว่าฉันอยู่ในที่ไกลเมืองแล้วจะไม่มีหมองั้นเหรอ? ไม่ต้องห่วง คุณหมอพร้อมเสมอ!”
คฤหาสน์ใหญ่โตแบบนี้กิจกรรมภายในชีวิตกลับไม่ได้เยอะแยะมากมายนัก ด้านในนี้แน่นอนว่าต้องมีหมอ แต่ว่าตอนนี้เธอยังไม่อยากยืนยันเรื่องที่ตั้งท้อง
เธอตัดสินใจหนีออกมาแล้วก็ต้องหย่า แต่ลูก……บริสุทธิ์ไร้เดียงสา
หยางหยางกับหน่วนหน่วนก็อยากจะมีน้อง!
“รู้สึกว่าไม่สบายท้อง นายบอกว่าฉันอยู่ที่นี่นานไป เริ่มเกิดอาการตอบสนองต่อพื้นที่ราบสูง? ขาดออกซิเจน?”
“อันโหรว การตอบสนองต่อพื้นที่ราบสูงโดยปกติแล้วอาการมันรุนแรงมาก ผ่านมาตั้งหลายวันเธอเพิ่งจะมามีอาการ? งั้นปฏิกิริยาการตอบสนองของเธอคงยาวนานมากเลยสินะ” เขาค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเธอกลับมาเป็นปกติและไม่ได้อาเจียนอีกก็คลายความกังวลลง
อันโหรวยื่นมือไปหยิบองุ่น เธออยากกินผลไม้เยอะ ๆ หลังจากนี้ผิวพรรณของลูกจะได้ดี โดยเฉพาะแอปเปิล
“ช่วยซื้อแอปเปิลมาเพิ่มหน่อยได้ไหม ฉันอยากกิน” เธอหยิบองุ่นเอาไว้ในมือและมองไปที่เขา
“ได้สิ แต่เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ?” ฉีหย่วนหยางหรี่ตามองด้วยความกังวลเล็กน้อย
“ไม่เป็นอะไร” เธอรู้สึกว่าองุ่นไม่เปรี้ยวเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกหวานมาก
ช่วงที่เธอตั้งครรภ์กินองุ่นที่เปรี้ยวมากแต่กลับรู้สึกหวาน
ทันใดนั้นฉีหย่วนหยางก็ลุกออกไปสักพัก ก่อนจะกลับมาพร้อมกับแอปเปิล เขาปอกแอปเปิ้ลอย่างจริงจัง
อันโหรวเงยหน้ามองเขาราวกับว่าได้เปิดประตูสู่โลกใบใหม่ “ฉันไม่เคยเห็นบิ๊กบอสฉีปอกแอปเปิลแบบนี้มาก่อนเลย”
ฉีหย่วนหยางเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างเกียจคร้าน “ไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะได้รับเกียรติจากการที่ฉันปอกแอปเปิลให้ด้วยตัวเองแบบนี้หรอกนะ เพราะงั้นเธอกลับมาทำงานที่บริษัทฉันและทำงานหาเงินมาให้ฉัน!”
“ตระกูลเงินทุน!” เธอหลุดสามคำนี้ออกมา ก่อนจะกินองุ่นในมือต่อ
ผ่านไปครู่หนึ่งแอปเปิลก็อยู่ตรงหน้าของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งเห็นแอปเปิลสีแดงลูกใหญ่ ทำไมตอนนี้แอปเปิลในสายตาของเธอรูปร่างถึงแปลกไป และมันก็ดูเล็กลงไปอย่างมาก
“ที่แท้…….” เธอพูดและหยิบแอปเปิลนั้นมา “ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอกนะ!”
ฉีหย่วนหยางมองผลแอปเปิลในมือของเธอ ดูน่าเกลียดจริง ๆ
“ไม่กินก็โยนทิ้งไปซะ!”
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่กิน ขอบคุณนะ” เธอกัดมัน “รสชาติอร่อยดีนะ”
“เพราะฉันปอกเอง รสชาติต้องอร่อยอยู่แล้ว!” เขาทิ้งมีดปอกผลไม้ในมือลงและจิบไวน์ในแก้ว ก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมา “ได้ยินมาว่าแฟนเก่าของเธอติดคุกแล้ว ไม่ไปดูหน่อยเหรอ?”
โอวหยางลี่ติดคุก?
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เขายื่นอุทธรณ์ไปแต่ก็ถูกปฏิเสธ คาดว่าครั้งนี้คงใช้เงินไม่ได้ผล จิ่งเป่ยเฉินตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะเล่นงานเขา!” นิ้วเขาลูบไปที่แก้วไวน์ ไวน์สีเหลืองอ่อน ๆ สะท้อนกับแสงแดด ทำให้แก้วดูแพรวพราวระยิบระยับ
แอปเปิลในมือของอันโหรวนั้นเล็กมาก กัดไปไม่กี่คำก็หมดแล้ว
ตั้งแต่ฉีหย่วนหยางบอกว่าโรงเรียนอนุบาลสายรุ้งติดกล้องวงจรปิด เธอก็คิดอยู่ตลอดว่าจะพาหน่วนหน่วนกับหยางหยางออกมายังไง
ส่วนข่าวอื่น ๆ เธอก็ไม่ได้สนใจเลย
โอวหยางลี่เข้าคุกไป งั้นเรื่องตระกูลอันเมื่อก่อน เธอก็ไม่รู้ความจริงงั้นเหรอ?
“มีวิธีที่จะได้เจอเขาไหม?”
“เธอหมายถึงจิ่งเป่ยเฉินหรือโอวหยางลี่?” ไม่ว่าเธอจะอยากเจอใครก็น่าจะเป็นเรื่องง่าย
ถึงยังไงผู้ชายทั้งสองคนนั้นก็อยากจะเจอเธอ
“โอวหยางลี่!” เธอไม่อยากจะเจอจิ่งเป่ยเฉินในตอนนี้ ได้เจอเขาเพียงแค่ปกป้องหัวใจเธอเท่านั้น
“ได้แน่นอน แต่ว่า…..” แก้วไวน์ในมือของเขาถูกวางลง “รอบ ๆ โอวหยางลี่ก็จะอยู่ในสายตาของจิ่งเป่ยเฉิน รอให้เธอติดกับดักของเขา”
“ตอนนี้เขามีผู้หญิงของเขา เกี่ยวอะไรกับฉัน?” เธอตอบอย่างเฉยเมย แม้จะผ่านมาหลายวัน ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนว่าเป็นแค่ฝันไป
ถ้าหากเป็นแค่ความฝันไปก็คงจะดี
“เธอควรที่จะเอาเอกสารใบหย่าไปแปะต่อหน้าเขานะ” ฉีหย่วนหยางพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“นายเตรียมการเลย ฉันจะไปดูที่ห้องหนังสือก่อน” เธอต้องไปดูว่าหลายวันที่ผ่านมานั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เธอกล้าสั่งอดีตบิ๊กบอสขนาดนี้เชียวเหรอ กลับมาหาเงินให้ฉันด้วยนะ!” ฉีหย่วนหยางพูดกับเธอโดยไม่ได้หันไปมอง
“แล้วเมื่อก่อนฉันหาเงินให้นายน้อยงั้นเหรอ?” วางแผนแต่ละครั้งไม่รู้ว่าลงทุนไปเท่าไร
“ก็ไม่น้อย แต่ว่าไม่มีใครที่หาเงินได้มากกว่า”
อันโหรวก้มลงมองเขาและเดินขึ้นไปชั้นบน เมื่ออยู่ในมุมที่เงียบสงบ เธอก็ลูบท้องน้อยของเธอเบา ๆ ท้องน้อยของเธอยังคงเรียบจนไม่รู้สึกถึงอะไร
ลางสังหรณ์ของเธอบอกว่าอาจจะมีทารกตัวน้อยกำลังเติบโตอยู่
ทันทีที่เปิดคอมพิวเตอร์ตรงหน้า หน้าเว็บก็พาดหัวข่าวเกี่ยวกับเรื่องบริษัทจิ่งกับโอวหยางกรุ๊ป
คดีก่อนหน้านี้ของโอวหยางกรุ๊ปที่เกี่ยวข้องกับการผูกขาดทางการค้าและการลอกเลียนผลงานสร้างสรรค์ของบริษัทจิ่ง รวมถึงคดีสินค้าต่ำกว่ามาตรฐานและสินค้าปลอมคุณภาพด้อยกว่านั้นเพียงพอที่จะทำให้เขาติดคุกเป็นเวลาหลายปี
จนกระทั่งจิ่งเป่ยเฉินไปศาลด้วยตัวเอง ครั้งแรกที่ได้เจอเขาในสถานที่นั้น
เมื่อมองผ่านหน้าจอ ใบหน้าของเขาดูซูบผอมลงไปเล็กน้อย ใต้ตาดูทรุดโทรม แต่ว่ายังคงดูแข็งแกร่งอยู่ ท่าทางของเขาแสดงออกถึงความสง่า ความเย่อหยิ่ง และความเฉยชาที่ดูห่างเหิน…..
เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องเปิดวิดีโอที่เขาเดินเข้าไปในศาลด้านใน เมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังอยู่ตรงหน้า
คำพูดของเขาเรียบง่าย เมื่อพูดจบเขาก็เดินไปที่รถและเมื่อมองเข้าไปด้านในรถ ท่ามกลางคนเยอะแยะมากมาย เธอกลับมองเห็นเงาของอันหยาพั่น
เธอเดินไปที่รถของจิ่งเป่ยเฉินและหัวเราะ หลังจากนั้นก็ขึ้นรถและออกไปกับจิ่งเป่ยเฉิน
พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วจริง ๆ งั้นเหรอ?
เหน็บแนมกันจริง!
ตอนที่เธอเรียกจิ่งเป่ยเฉินว่าพี่เขย เธอควรไปพบจิตแพทย์!
ไม่นึกเลยว่าจะรู้หน้าไม่รู้ใจ
ไม่อยากจะเห็นอีกต่อไป เธอปิดคอมพิวเตอร์และหลับตาลงพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ ภายในหัวนั้นกลับคิดถึงคำพูดที่เย็นชาของเขา และเรื่องที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน
ไม่ง่ายเลยที่เธอจะควบคุมสงบสติให้ใจเย็นลงได้ ก่อนจะเริ่มเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง
เธอที่เอนหลังพิงเก้าอี้อยู่นั้นจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา เธอเองก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆ ออกมา
เสียงของฉีหย่วนหยางเดินมาจากด้านนอกอย่างรวดเร็ว “คืนนี้จิ่งเป่ยเฉินจะเข้าร่วมงานเลี้ยงสำคัญ คืนนี้เธออยากจะไปไหม?”
“ไปสิ!”
YOU MAY ALSO LIKE
