อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 387 คุณครู
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของจิ่งเป่ยเฉินก็ดังขึ้น เมื่อเทียบกับความสงบหลินจือเซี๋ยวรู้สึกตกใจขึ้นมาเล็กน้อยกับเสียงนั้น
ใครโทรศัพท์มาหาเขาตอนนี้!
เสียงของคุณครูที่ดังมาจากปลายสาย “ผู้ปกครองของหยางหยางและหน่วนหน่วนใช่ไหมคะ? ตอนนี้หยางหยางปวดท้องกะทันหัน เพิ่งจะส่งตัวไปที่โรงพยาบาลรุ่ยหย่าเมื่อครู่นี้เองค่ะ! รบกวนช่วยมาดูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”
จิ่งเป่ยเฉินวางโทรศัพท์ ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษและรีบออกไปจากห้องประชุมขนาดใหญ่ ทิ้งให้ผู้ร่วมลงทุนต่างมองหน้ากันอย่างงุนงง
หลินจือเซี๋ยวอธิบายด้วยรอยยิ้ม แต่ว่าคนพวกนี้จะฟังแล้วเข้าใจไหมก็ไม่รู้
หลังจากที่เธอพูดจบก็รีบเดินออกไปโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเธอเดินออกมาจิ่งเป่ยเฉินก็ไม่อยู่แล้ว แม้แต่ฉีเซิ่งเทียนเองก็เช่นกัน
ฉีเซิ่งเทียนขับรถไปที่โรงพยาบาลรุ่ยหยาอย่างรวดเร็ว เมื่อผ่านไปครึ่งทาง เสียงโทรศัพท์ของจิ่งเป่ยเฉินก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ รบกวนคุณช่วยมาที่โรงเรียนก่อนนะคะ!” คุณครูพูดด้วยความกังวล
“โรงเรียนอนุบาล!” ใบหน้าของจิ่งเป่ยเฉินดูเย็นชาขึ้นมาก เขารู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง
รถโรลส์-รอยซ์จอดที่หน้าโรงเรียนอนุบาล รถที่มีเครื่องหมายพยาบาลก็จอดอยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียนอนุบาลเช่นกัน
จิ่งเป่ยเฉินเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา คุณครูคนอื่น ๆ เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาต่างก็ตัวแข็งทื่อ
“ประธานจิ่ง หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับหยางหยาง พวกเราก็เรียกรถพยาบาลมาอย่างรวดเร็วแต่ว่าตอนนี้กลับมีรถพยาบาลมาอีกคัน พวกเขาบอกว่าได้รับแจ้งทางโทรศัพท์ ตอนนี้ไม่รู้ว่ารถคันที่พาหยางหยางกับหน่วนหน่วนออกไปนั้นขับไปที่ไหนแล้ว!” คุณครูหลี่พูดอย่างเป็นกังวล ภายในใจเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อย ๆ
ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยางหยางและหน่วนหน่วน เธอก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
“พวกคุณไม่มีคุณครูคนอื่นคอยดูแลหรือไง?” จิ่งเป่ยเฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา คนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็เกิดความกดดันขึ้นมาอย่างมหาศาล
“มีค่ะ แต่ว่าตอนนี้คุณครูคนนั้นขาดการติดต่อไป เขาปิดโทรศัพท์มือถือ ประธานจิ่ง พวกเราไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ดูเหมือนว่าหยางหยางและหน่วนหน่วนน่าจะถูกลักพาตัวไป
กล้ามากที่มาลักพาตัวไปแบบนี้ ไม่นึกเลยว่าจะกล้าลักพาตัวลูกของจิ่งเป่ยเฉิน
“ค้นหา!” จิ่งเป่ยเฉินเดินกลับไปด้วยสีหน้าที่เย็นชา
เมื่อขึ้นรถและขับออกมา เขาพิงตัวกับเบาะพลางหลับตาลง ใช่อันโหรวหรือเปล่าที่พาลูกไป?
ถ้าหากว่าเป็นโหรวโหรวจริง ๆ ทำไมถึงพาแค่หยางหยางกับหน่วนหน่วนไป ทำไมไม่พาเขาไปด้วย!
ทำไมจิตใจของเธอถึงโหดร้ายขนาดนี้ ไม่บอกอะไรเลยสักคำ เขาไม่มีแม้แต่โอกาสได้แก้ไข เธอออกไปจากชีวิตของเขาเหมือนกับตอนแรกที่บุกเข้ามาในชีวิตของเขาอย่างกะทันหันไม่มีผิดเพี้ยน
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉีเซิ่งเทียนยืนอยู่ตรงข้ามจิ่งเป่ยเฉิน เขาดึงขาแว่นลงเล็กน้อย เขาไม่กล้าบอกเรื่องที่ไม่สามารถค้นหาความจริงเจอ
“รถพยาบาลถูกจอดทิ้งไว้ที่ถนนหนานย่า และตรงนั้นก็ไม่มีกล้องวงจรปิด แถมเป็นช่วงเวลาของการทำงาน ภายในหนึ่งชั่วโมงนั้นมีรถวิ่งผ่านไปมาหลายพันคัน ตอนนี้กำลังเร่งตรวจสอบอยู่ จำเป็นต้องใช้เวลาอย่างมาก!” อีกทั้งเมื่อได้ตรวจสอบแล้วพวกเขาอาจจะมีการเปลี่ยนรถระหว่างทางอีกก็ได้ หากเปลี่ยนอีก เปลี่ยนจนพวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าขับไปที่ไหน อาจจะมุมไหนสักมุมของเมือง A แล้วก็หาไม่เจอ
“ถ้าหากไม่ได้ถูกลักพาตัวละก็…” นั่นก็คือโหรวโหรว เพียงแต่เธอไม่ได้โทรศัพท์บอกเขา
“พี่สะใภ้!” ฉีเซิ่งเทียนรับคำพูดของเขา
ถ้าหากไม่มีการโทรศัพท์มา นั่นหมายความว่าพี่สะใภ้พาหน่วนหน่วนและหยางหยางไป
และยังใช้วิธีการนี้
ที่แท้พี่สะใภ้ก็เป็นผู้หญิงที่ฉลาด คิดได้แม้กระทั่งวิธีนี้ เพราะงั้นผู้หญิงควรจะโง่หน่อยน่าจะดีกว่านี้
และในตอนนี้หยางหยางและหน่วนหน่วนก็ได้ลงมาจากรถธรรมดา ๆ หนึ่งคัน แวบแรกที่เห็นก็คือแม่จ๋า
“แม่จ๋า!”
“แม่จ๋า”
เสียงตะโกนของลูกน้อยทั้งสองคน เธอย่อตัวลงกอดพวกเขา ก่อนจะจุ๊บไปที่แก้มของพวกเขาทั้งสองคนอย่างตื่นเต้น
ไม่ได้เจอกันนาน เธอคิดถึงพวกเขามากจริง ๆ คิดถึงมาก ๆ
หน่วนหน่วนโอบไปที่คอของเธอและจุ๊บไปที่ใบหน้าของเธออย่างอ่อนหวาน “แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่”
“แม่จ๋าก็คิดถึงลูก ๆ นะคะ คิดถึงมาก ๆ” ในที่สุดตอนนี้พวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน
ปล่อยให้จิ่งเป่ยเฉินกับผู้หญิงของเขาและลูกสาวของเขาได้อยู่ด้วยกัน หลังจากนี้จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับพวกเขาสามคนแม่ลูกอีก!
ไม่สิ หลังจากนี้อาจจะเป็นสี่คนแล้ว!
“แม่จ๋าคิดถึงแล้วทำไมถึงไม่กลับไปหาพวกเราคะ?” หน่วนหน่วนรู้สึกน้อยใจอย่างมาก ไม่เข้าใจว่าทำไม เธอแค่อยากให้พ่อกับแม่ได้อยู่ด้วยกันกับเธอและพี่ชาย
“หลังจากนี้แม่จ๋าจะอยู่กับลูก ๆ ไปตลอดเหมือนเมื่อก่อน พวกลูก ๆ ดีใจไหม? ถ้าหากว่าไม่ดีใจ หรืออยากจะกลับไปอยู่กับพ่อจ๋า แม่จ๋าก็ไม่คัดค้านนะ!” แต่หวังว่าพวกเขาจะอยู่เคียงข้างเธอ
“หน่วนหน่วนอยากอยู่กับแม่จ๋าค่ะ” หน่วนหน่วนตอบด้วยรอยยิ้ม
อันโหรวมองหยางหยางด้วยความกังวลเล็กน้อย “หยางหยาง ลูกไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่หรือเปล่า?”
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมสบายดี แม่ครับ พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ!” หยางหยางจูงมือของเธอและตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
อันโหรวจูงลูก ๆ ทั้งสองคนเข้าไปด้านใน ฉีหย่วนหยางค่อย ๆ เดินเข้ามามองเด็กน้อยที่น่ารักทั้งสอง “โตมาหน้าเหมือนเขามากจริง ๆ”
“นิดหน่อย!” อันโหรวไม่อยากจะพูดถึงจิ่งเป่ยเฉิน!
“ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคล้าย สาวน้อยลูกครึ่งคนนี้สวยมากจริง ๆ รังเกียจไหมถ้าฉันจะเลี้ยงเธอ?” ฉีหย่วนหยางมองอันโหรวพลางหัวเราะ
“นายพอเลย!” เธอดึงหน่วนหน่วนไปด้านข้างตัวเธอ ก่อนจะพาเดินขึ้นไปชั้นบน
ชั้นบนได้เตรียมห้องนอนชั่วคราวไว้ให้เรียบร้อยแล้ว พวกเธออาจจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่สักพัก
“ขอบคุณค่ะคุณลุงฉี!” เด็กน้อยทั้งสองที่ถูกอุ้มขึ้นไปด้านบนจู่ ๆ ก็ตะโกนออกมา
“ไม่ต้องเกรงใจ พักได้ตามสบาย ฉันจะเลี้ยงพวกเธอเอง” ฉีหย่วนหยางพูดพลางหัวเราะ
อันโหรวจูงลูก ๆ ทั้งสองขึ้นไปด้านบนโดยไม่ได้มองเขา ภายในห้องนอน เธอมองพวกเขาทั้งสองก่อนจะกอดกันแน่น คล้ายไม่อยากจะปล่อย
เวลาผ่านไปนานพอสมควร เธอจึงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “ลูก ๆ ไม่ถามแม่จ๋าเหรอว่าทำไมแม่ถึงได้หนีออกมา?”
เพราะการหนีออกมาของเธอ ดังนั้นจึงได้พาพวกเขาออกมาด้วย นั่นทำให้พวกเขาไม่ได้รับความรักจากพ่ออีก
“แม่จ๋าพูดอะไรก็ตามนั้น หนูเชื่อฟังแม่จ๋าและพี่ชาย!” หน่วนหน่วนเงยหน้ามองเธอพร้อมกับรอยยิ้ม
“เด็กดี ลูก ๆ พักผ่อนก่อนนะ อยากกินอะไรก็บอกแม่จ๋านะคะ แม่จ๋าจะไปทำให้กิน” เธอก้มหน้ามองพวกเขา ไม่ได้เจอกันนาน เธอรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ดี
มีหยางหยางและหน่วนหน่วนอยู่ข้างกาย เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นเข้มแข็งขึ้นมาก
“กินอะไรก็ได้ค่ะแม่จ๋า ตอนนี้ยังไม่ค่อยหิว แม่จ๋าพาพวกเราเดินเยี่ยมชมที่นี่ดีกว่าไหมคะ!”
“หนูอยากไปดูภูเขา ที่นี่วิวต้องสวยมากแน่ ๆ เลย!” หน่วนหน่วนมองเธอด้วยดวงตากลมโต ทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ
หลังจากนั้นอันโหรวก็เอื้อมมือไปจูงมือลูก ๆ และพาเดินออกไปด้านนอกด้วยกัน
วิวทิวทัศน์ที่นี้สวยงามมาก ลมพัดเย็นสบาย แสงแดดอ่อน ๆ ภูเขาตรงหน้าก็ทอดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุด คล้ายอยู่บนสรวงสวรรค์ สวยงามจนทำให้คนแทบขาดอากาศหายใจ
เดินเล่นด้านนอกหนึ่งรอบ ก่อนจะพากันเข้ามาในห้อง หน่วนหน่วนเงยหน้ามองเธอและพูดขึ้นว่า “แม่จ๋า พ่อจ๋าจะเป็นห่วงพวกเราไหมคะ?”
หยางหยางเองก็เงยหน้ามองเธอเช่นกัน แม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไรแม่ถึงได้หายไปอย่างกะทันหันแบบนั้น
หนำซ้ำคนภายในพิธีแต่งงานจู่ ๆ ก็กลายเป็นน้าสาวแทน
YOU MAY ALSO LIKE
