อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 395 ภาพวาด
ตอนที่ 395 ภาพวาด
“โอวหยางลี่!”
“อันโหรว เธอ……” จิ่งเป่ยเฉินมองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ เขารู้สึกราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ หลังจากนั้นก็เหมือนมีคนเอามีดแกะสลักค่อย ๆ ทิ่มแทงเข้ากระดูกอย่างลึกและแรง ง
ทันใดนั้นจิ่งเป่ยเฉินก็ปล่อยตัวเธอ ก่อนจะมองด้วยความโกรธแค้นและเยือกเย็นราวกับพาเธอเข้าไปอยู่ท่ามกลางธารน้ำแข็ง
เขาเดินออกไปแล้ว แต่ว่ายังมีรอยคราบเลือดของเขาบนริมฝีปาก
เธอเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดที่ริมฝีปาก ปลายนิ้วของเธอเปื้อนเลือดเล็กน้อย ตอนที่เขาเพิ่งได้สติและเดินออกไปเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก
เขาโกรธอย่างมาก ดังนั้นควรจะตอบรับคำขอที่ให้เธอหนีไปสิ!
เธอค่อย ๆ ลุกออกจากเตียง วันนี้เธอได้อยู่นอนเป็นเพื่อนเขาแล้ว จึงคิดอยากจะออกไปแล้วจริง ๆ
เมื่อเธอเดินมาที่หน้าประตูก็เห็นบอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่ดั่งภูเขาทั้งสองคนเฝ้าอยู่ โชคดีที่เธอไม่ได้ถูกจำกัดพื้นที่ แต่เธอยังไม่ทันเดินไปถึงบันไดก็ได้ยินเสียงรถขับอ ออกไป
จิ่งเป่ยเฉินออกไปแล้ว!
บ้านพักวิลล่าอยู่ในความสงบทั้ง ๆ ที่ภายในบ้านนั้นมีคนมากมาย ทั้งหมอ คนรับใช้ และบอดี้การ์ด แต่ว่ากลับไม่มีใครพูดคุยกับเธอเลยสักคน
ตอนนี้หยางหยางกับหน่วนหน่วนน่าจะมีฉีหย่วนหยางดูแลอยู่ เธอจึงไม่ต้องกังวล
เรื่องเดียวที่เธอกังวลคือตัวเธอเอง เธอจะทำยังไงให้จิ่งเป่ยเฉินนั้นเซ็นเอกสารใบหย่า!
เธอนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกและคิดอยู่ตลอดว่าเมื่อคืนไม่ได้หลับนอนเพราะมัวแต่วัดไข้ให้เขาอยู่ตลอด
เธอพิงหลังไปที่เบาะโซฟาก่อนจะผล็อยหลับไป
เมื่อคนรับใช้เห็นเธอนอนอยู่บนโซฟา ด้วยแรงของพวกเขาเองคงไม่สามารถอุ้มเธอได้ ยิ่งบอดี้การ์ดนั้นไม่สามารถแตะต้องตัวเธอได้แน่นอน
ไม่อย่างนั้นต้องโทรศัพท์หาจิ่งเป่ยเฉิน
ไม่นานรถคันสีดำก็กลับมาที่บ้านพักวิลล่า
จิ่งเป่ยเฉินนั้นเหมือนกับลมพัดที่หนาวเย็น เขาเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ สายตาที่มืดสนิทมองไปที่ตัวของเธอที่นอนหลับตาเงียบ ๆ อยู่บนโซฟา
หัวใจของเขารู้สึกเต้นแรงทั้ง ๆ ที่เห็นแค่เธอเท่านั้น
เขาค่อย ๆ อุ้มเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะทำให้เธอตื่น
หมอเดินตามหลังพวกเขาและพูดขึ้นมาเบา ๆ “คุณชาย คุณนายไม่ได้หลับตั้งแต่เมื่อคืนเพราะคอยดูแลคุณชายอยู่ตลอด ทุก ๆ ครึ่งชั่วโมงจะคอยวัดไข้คุณ เป็นคุณนายที่วัดไข้ด้วยตัวเอง นะครับ”
จิ่งเป่ยเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก มันมืดมนลงกว่าตอนแรกที่เดินเข้ามาในบ้านเสียอีก
เขาวางตัวเธอลงนอนบนเตียงและห่มผ้าห่มให้ ก่อนจะนั่งลงข้างเตียงสักพักและออกไปอย่างไม่เต็มใจ
ทันทีที่ออกมาจากห้องก็หันไปมองหมอและพูดอย่างเย็นชาว่า “รักษาคนไข้คือหน้าที่ของคุณหรือว่าเธอ? เธอกำลังท้องอยู่ต้องพักผ่อนมาก ๆ แค่นี้ยังต้องให้บอกอีกงั้นเหรอ! ออก ไป!”
“ครับคุณชาย!” หมออึกอัก ไม่กล้าพูด เขาเพียงแค่ต้องการให้พวกเขาคืนดีกันเท่านั้น ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้
เมื่อหมอเดินออกไปแล้ว จิ่งเป่ยเฉินก็หันกลับไปที่ประตูห้อง ก่อนจะลังเลเล็กน้อยและเดินออกไป
ตอนนี้เธอไม่อยากเจอหน้าเขา หากตื่นมาเจอหน้าเขาอาจจะแย่กว่าเดิม
รถคันสีดำขับออกไปจากบ้านพักวิลล่าอีกครั้ง และบ้านพักก็กลับมาสู่ความเงียบสงัดที่น่ากลัวอีกครั้ง
วันรุ่งขึ้นมีข่าวใหญ่เกิดขึ้นที่เมือง A โอวหยางกรุ๊ปเกิดการผกผัน บริษัทจิ่งปฏิเสธที่จะฟ้องร้องพวกเขาในข้อหาละเมิด และโอวหยางลี่ก็ได้รับการปล่อยตัว
แต่ว่าโอวหยางกรุ๊ปกลับต้องเผชิญหน้ากับวิกฤติครั้งใหม่ พันธมิตรทั้งหมด คำสั่งซื้อจำนวนมาก และลูกค้ารายใหญ่นั้นถูกปล้นไปหมด
โอวหยางกรุ๊ปอยู่ในช่วงวิกฤติอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน โอวหยางลี่ที่เพิ่งออกมาจากคุกก็เผชิญกับความอ่อนล้า
ณ ห้องทำงานของประธานจิ่ง
ฉีเซิ่งเทียนเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เขามองร่างสูงใหญ่ของจิ่งเป่ยเฉินที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง พี่สะใภ้กลับมาแล้ว ทำไมเขายังคงดูเย็นชาแบบนี้
“พี่เฉิน พี่เป็นอะไร? ทำไมถึงได้ไข้ขึ้นสูงแบบนั้น!” เขาอยากจะพาจิ่งเป่ยเฉินไปหาหมอ แต่กลับไม่สนใจเขาเลยสักนิดเดียว
ที่แท้ก็เป็นเพราะพลังรักเท่านั้น พี่สะใภ้กลับมา เมื่อวานเลยไม่ได้เข้าบริษัททั้งวัน
“นายพูดไร้สาระมากไปจริง ๆ” เขาหันมาพูดอย่างเย็นชา ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองเขาก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้
“ผมไม่ได้พูดไร้สาระ ไม่สิ สิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องไร้สาระ” เขาจะพูดเรื่องไร้สาระได้ยังไง! มีแต่ประโยคดี ๆ ทั้งนั้น
จิ่งเป่ยเฉินไม่ได้มองเขาก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟบนโต๊ะขึ้นมา “งานที่ให้ทำเป็นไงบ้าง?”
“สบายอยู่แล้ว!” เรื่องงานสบายมาก แต่ว่าเรื่องส่วนตัว “พี่เฉิน พี่สะใภ้ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”
จิ่งเป่ยเฉินจับถ้วยกาแฟแน่นทันที ดวงตาของเขามืดมัว และยังคงค้างท่านั้นไว้โดยที่ถ้วยไม่แตะถึงปาก “ไม่เป็นไร”
เธอสบายดี แต่ว่าเขาแทบจะไม่ไหวแล้ว
“หยางหยางกับหน่วนหน่วนล่ะ?”
“ไม่รู้”
“ไม่รู้? พี่เฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พี่สะใภ้ไม่ได้พาพวกเขามาด้วยเหรอ?” ฉีเซิ่งเทียนจ้องเขาตาโต พวกเขาไม่ได้รับโทรศัพท์การเรียกค่าไถ่ตัวประกัน พวกเขาสรุปว่าเป็นพี่สะใภ้ที พาพวกเขาหนีไป
ถ้าหากไม่ได้อยู่กับพี่สะใภ้ คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหยางหยางและหน่วนหน่วนใช่ไหม!
“พวกเขาไม่ได้เป็นอะไร” ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ โหรวโหรวต้องตื่นตระหนกมากกว่านี้ คงไม่พูดถึงเรื่องอื่น ๆ แน่นอน แค่อ้าปากก็มีแต่หน่วนหน่วนกับหยางหยาง
ในเมื่อเธอไม่ได้เอ่ยถึง นั่นก็พิสูจน์แล้วว่าเธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่อย่างนั้นต้องถามหาและเป็นห่วงหยางหยางกับหน่วนหน่วนแล้ว แต่เพราะเธอรู้อยู่แล้ว
“ช่างเถอะ ถือว่าไม่ได้ถาม” เขาค่อย ๆ เดินออกไปจากห้อง เห็นบิ๊กบอสเป็นแบบนั้น คาดว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองจะต้องมีปัญหากันแน่นอน
เข้าใจผิดแล้วยังไม่เคลียร์กันอีกเหรอ?
นี่เกิดเรื่องเข้าใจผิดอะไรกัน ทั้งคู่เจอหน้ากันก็ไม่คุยกันให้ชัดเจน
ทันทีที่ฉีเซิ่งเทียนเดินออกมาก็เห็นหลินจือเซี๋ยวถือแฟ้มเอกสารเตรียมจะเข้าไปข้างใน
เขาดึงคอเสื้อเธอออกมา!
“ผู้จัดการฉีปล่อยฉันนะ!” จะให้เธอเดินดี ๆ ไม่ได้เหรอ?
“เธออยากไปยิงปืนไหม?” เขามองอย่างเย็นชา จำเป็นต้องถามหลินจือเซี๋ยวดี ๆ ว่าหัวใจของผู้หญิงนั้นคิดอะไรอยู่
หากพูดอะไรที่ไม่ชัดเจนไปคงไม่ดีแน่ เก็บเอาไว้ในใจไม่อึดอัดหรือไง?
อีกครั้งที่หลินจือเซี๋ยวถูกฉีเซิ่งเทียนผลักไปที่กำแพง ตัวเธอแนบชิดติดกับผนังที่เย็นเฉียบและดูเหมือนว่าครั้งสุดท้ายที่โรงแรม เขาไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ แค่ให้เธอนอนเป็นเพ พื่อนเขาเท่านั้น
เพราะงั้นเธอยังคงเชื่อมั่นในตัวเขาอยู่เล็กน้อย
“พูดมา!”
“พูดอะไร………” หลินจือเซี๋ยวมองเขาด้วยความงุนงง
ฉีเซิ่งเทียนยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะยิ้มออกมา “พี่สะใภ้กลับมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าพี่เฉินจะไม่ดีใจเอาเสียเลย”
“บิ๊กบอสไม่ดีใจเป็นเพราะศัตรูรักออกมาหรือเปล่า?” เธอตอบอย่างสงสัย
“จะเป็นไปได้ยังไง เขาเป็นคนปล่อยออกมาเอง ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าโอวหยางลี่จะออกมาจากคุกได้งั้นเหรอ?” ช่วงเวลานี้เฉาลี่เฟยเองก็ไม่มีวิธีช่วย มีแค่จิ่งเป่ยเฉินที่คุมไว้ท ทุกอย่าง ใครจะกล้าปล่อยออกมา!
นอกเสียจากจะเป็นจิ่งเป่ยเฉินเอง
“อ่า..” หลินจือเซี๋ยวไม่ค่อยเข้าใจ คนที่ส่งเขาเข้าไปคือบิ๊กบอส ตอนนี้คนที่ปล่อยออกมาก็คือบิ๊กบอสอีก
“ยัยโง่” โง่หน่อยก็ดีนะ
“ผู้จัดการฉีคะ ฉันเป็นคนฉลาดนะ ไม่ต้องถามถึงไอคิวฉันหรอก” เธอไม่ได้โง่ เพียงแค่คิดไม่ออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างโหรวโหรวกับบิ๊กบอสเกิดอะไรขึ้น!
“ผู้หญิงอย่างพวกเธอชอบเก็บเรื่องเอาไว้ในใจใช่ไหม? ทำไมถึงไม่พูดออกมา รอให้ผู้ชายเดาว่าเพราะอะไรถึงได้โกรธ หรือทำไมถึงโกรธอีก?” เขาไม่ชอบแบบนี้เอาเสียเลย เพราะงั้นเมื อก่อนถึงไม่เคยมีความรัก
“ก็ต้องดูว่าเรื่องอะไร ถ้าหากคุณหมายถึงโหรวโหรว…..” เธอเม้มริมฝีปาก “เรื่องที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบิ๊กบอส เธออาจจะเก็บมันเอาไว้ในใจ”
YOU MAY ALSO LIKE
