อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 400 ปล่อยฉันนะ
ตอนที่ 400 ปล่อยฉันนะ
“จิ่งเป่ยเฉิน นายปล่อยฉันนะ!” เธอพยายามที่จะหนีออกจากอ้อมแขนของเขา
“ที่รัก เธอคิดอยากจะตามผู้ชายคนอื่นไปงั้นเหรอ?” แทนที่เขาจะปล่อยเธอ ทว่ากลับกอดเธอแน่นขึ้น
บาดแผลบนฝ่ามือเจ็บปวดอย่างมาก แต่ว่าเจ็บไม่ถึงครึ่งหนึ่งของหัวใจของเขาเลย
“แล้วนายจะยอมปล่อยให้ฉันไปกับเขาไหม?” เธอตอบอย่างเย็นชา
ดวงตาของจิ่งเป่ยเฉินมืดมนลง ไม่นึกเลยว่าเธอจะกล้าคิดจริง ๆ เธอเป็นผู้หญิงของเขา ไม่ใช่ของคนอื่น!
“แน่นอน……ว่าไม่มีทาง” เขาอุ้มเธอขึ้นมาโดยไม่สนใจมือที่เจ็บอยู่ ก่อนจะเดินออกไปด้านนอก
เดิมทีเขาต้องการให้เธอมาเจอโอวหยางลี่ที่นี่เพื่อมาดูว่าพ่อของลูกเป็นคนยังไง แต่เธอกลับทำให้เขานั้นประหลาดใจมากกว่าเดิม
อันโหรวถูกจิ่งเป่ยเฉินโยนเข้าไปในรถ ก่อนรถจะถูกขับไปยังบ้านพักวิลล่าอย่างรวดเร็ว อันโหรวมองออกไปด้านนอกก็เห็นฉีหย่วนหยางกำลังเดินออกมาอย่างเอื่อยเฉื่อย ก่อนจะเหลือ อบมองไปที่ทิศทางของรถเล็กน้อย
“อะไร ทนไม่ได้?” จิ่งเป่ยเฉินก้มลงมากระซิบที่ข้างหูเธออย่างกะทันหัน ลมหายใจที่ร้อนผ่าวเข้ามาในหูของเธอราวกับว่ามันร้อนระอุไปทั้งตัว
“ฉันตามหานายเพื่อที่จะคุยอย่างเป็นทางการว่าพวกเราจะหย่ากันเมื่อไหร่?” เธอเพียงแค่ต้องการจะพูดเรื่องนี้เท่านั้น ส่วนเรื่องของเขากับอันหยาพั่นจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวข้องก กับเธอ และเธอเองก็ไม่อยากจะยุ่งด้วย
“ไม่มีข้อตกลงกันก่อนแต่งงาน หลังจากแต่งงานแล้วฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีก ขอเพียงหยางหยางกับหน่วนหน่วน และได้อยู่กับเธอ” เธอมองไปที่เขาอย่างสงบ ภายในรถไม่ได้เปิดไฟ มีแค่ เพียงแสงสว่างจากข้างทางที่แวบไปมาบนถนน ทำให้มองเห็นหน้าของเขาอย่างคลุมเครือ
ดวงตาสีดำไร้ก้นบึ้งนั้นยังคงมองมาที่เธออย่างไม่ชัดเจน เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเยือกเย็นและโกรธ
เขากำลังโกรธ!
“ลูกในท้องของเธอไม่ใช่ของโอวหยางลี่!” จู่ ๆ จิ่งเป่ยเฉินก็พูดออกมา แต่กลับไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
ในเมื่อวันนี้เขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ และปรากฏตัวออกมาในเวลาที่เธอกำลังเดินไป แสดงให้เห็นว่าเขานั้นเฝ้ามองดูเธออยู่ตลอดเวลา
วันนี้การกระทำของเธอที่แสดงต่อโอวหยางลี่นั้นทำให้เขาเห็นได้ชัดเจนอย่างมาก
เธอสูดลมหายใจเข้า เด็กในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของโอวหยางลี่ แต่เป็นเขา!
แต่ว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว!
มาถามตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร เอาลูกของเธอกลับมาได้เหรอ?
“อันโหรว เธอบอกมา! ไม่ใช่ลูกของโอวหยางลี่!” เมื่อเธอไม่ตอบเขาจึงใช้น้ำเสียงที่ดังขึ้น
เห็นเธอตบหน้าโอวหยางลี่แบบนั้น โอวหยางลี่เองก็ดูโกรธเป็นอย่างมาก กลัวว่าเธอจะได้รับอันตรายเลยรีบเร่งฝีเท้าลงไปชั้นล่างเพื่อมาหาเธอ แต่เธอกลับ…!
เธอยืนอยู่ข้างผู้ชายคนอื่น มองฉีหย่วนหยางด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและยังเดินออกไปกับเขาด้วย!
“ไม่ใช่” เธอหลับตาลงและพิงตัวกับเบาะ ตอนนี้เธอไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว นอกเสียจากเขาจะตอบรับเรื่องหย่าของเธอ
“ฉันรู้!” ลูกในท้องนั้นไม่ใช่ลูกของโอวหยางลี่ เธอเกลียดเขาขนาดนั้นจะเป็นลูกของโอวหยางลี่ได้ยังไง
ต้องเป็นฉีหย่วนหยางแน่นอน!
“เธอเอาหน่วนหน่วนกับหยางหยางไปซ่อนไว้ที่ไหน?” เขาต้องการพาลูกของเขากลับมา!
“อะไรคือซ่อนไว้ที่ไหน? พวกเขาเป็นลูกของฉัน แน่นอนว่าฉันดูแลพวกเขาได้อย่างปลอดภัย ถ้าหากว่านายยอมหย่า ฉันจะพาพวกเขาไป ไม่มารบกวนนายอีก” เธอยังคงไม่ลืมตา
เธอรู้สึกว่าตัวเธอเหนื่อยมากตั้งแต่ทำแท้งไป รู้สึกว่าเธอนอนเยอะกว่าแต่ก่อนมาก
แม้กระทั่งความง่วง
“เหอะ” จิ่งเป่ยเฉินถอนหายใจ มือของเขายังคงมีเลือดออกและความตื่นเต้นนั้นทำให้เขารู้สึกได้ถึงหยดเลือดที่ไหลออกมาอย่างช้า ๆ
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนโหรวโหรวจะต้องเห็นบาดแผลนี้แล้ว ครั้งก่อนที่คว้ามีดของเหลียวเว่ย เธอยืนหยัดเพื่อเขาเสมอมา นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดถึง
แต่ตอนนี้!
เธอหลับตาลง ไม่แม้แต่จะมองเขาเลยสักนิด
เขาคิดว่าเป็นเพราะเขาไม่ยอมบอกเธอเรื่องตระกูลอันเมื่อก่อน เธอจึงโกรธแบบนี้ แต่ว่าคืนนี้เธอทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าเธอนั้นไม่ได้รักเขาแล้ว!
เธอชอบผู้ชายคนอื่น!
ระหว่างทางกลับบ้านพักวิลล่านั้นเงียบสงบมาก อันโหรวไม่พูด จิ่งเป่ยเฉินเองก็ไม่พูด มือของเขาเหมือนว่าจะมีเศษแก้วทิ่มเข้าไปในผิวหนัง
เลือดไหลไปตลอดทาง หยดลงทีละหยด
เมื่อถึงประตูบ้านพักวิลล่าอันโหรวก็เปิดประตูรถลงไปด้วยความรวดเร็ว และเดินพุ่งตัวเข้าไปข้างในทันที
จิ่งเป่ยเฉินเดินลงมาด้วยใบหน้าที่มืดมนและมองตามหลังเธอไป เธอยังท้องอยู่ ไม่คิดว่าจะเดินไปเร็วแบบนั้น!
“คุณชาย สีหน้าของคุณดูไม่สู้ดีเลย” พ่อบ้านตกใจกับใบหน้าที่ซีดขาวของเขา
จิ่งเป่ยเฉินเดินผ่านเขาไป ใบหน้าของเขาขาวซีด เขาอยากดูว่าอันโหรวยังมีจิตสำนึกอยู่หรือเปล่า ในสายตาของเธอยังมีเขาอยู่ไหม!
ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน เขาคิดถึงเธอจนแทบบ้า แต่ว่าทุกครั้งที่คิดกลับมาในหัวของเขานั้นก็มีแต่ภาพของเธอ ตอนที่คุยกันนอกจากเรื่องหย่าแล้วเธออยากจะคุยกับเขาอยู่ไหม ? ไม่มีเรื่องอื่นคุยกันแล้วเหรอ?
เพราะงั้นเขาถึงไม่กลับมา ทำงานเป็นเต่าอยู่สองสามวัน
เขาเดินเข้ามาที่หน้าประตูห้องนอน คิดว่าประตูห้องคงเปิดไม่ออก แต่แค่ผลักเบา ๆ ก็เปิดออกอย่างง่ายดาย
ใบหน้าที่เย็นชาของอันโหรวมองมาที่เขา ในมือของเธอถือปากกาและเอกสารอยู่ในมืออีกข้าง เอกสารพวกนั้นเขาเห็นมาหลายครั้งแล้ว เอกสารใบหย่า….
เธอเซ็นลายเซ็นของเธอเอาไว้เรียบร้อยแล้ว!
เขาอยากให้ชื่อของเธอนั้นมีชื่อของเขาอยู่ข้าง ๆ ตลอดไป แต่ว่าต้องไม่ใช่เอกสารใบหย่าแบบนี้
เขาเอื้อมมือมารับมันด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ หลังจากนั้นก็โยนมันออกไปข้างนอก แม้แต่ปากกาก็เช่นกัน แล้วก็ปิดประตูห้องและเดินเข้าไปใกล้เธอ
ลมหายใจที่เย็นชาค่อย ๆ เข้ามาใกล้ เขาโกรธมาก เธอค่อย ๆ เดินถอยหลังไป แต่ก็ยังคงมองเขาอยู่ตลอด พิธีแต่งงานของพวกเขาเธอมั่นใจมากว่าคนที่นอกใจไม่ใช่เธอ
“อยากจะหย่า?” เขาพูดขึ้น
ภายในห้องนั้นมีแค่ไฟดวงเดียวที่เปิดอยู่ บรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเสียงฝีเท้าของทั้งสองที่เดินไปที่เตียง
เธอกลืนน้ำลายพลางพยักหน้า
“เพราะฉีหย่วนหยาง เธอหลงรักเขางั้นเหรอ?” แม้ว่าเขาจะต้องตายก็ต้องรู้ให้ได้!
ตอนพิธีแต่งงานเธอหนีไปโดยไม่พูดอะไรเลย ตอนนี้กลับมาก็อยากจะหย่า คิดอยากจะหนีไปจากเขา
เธอรักฉีหย่วนหยาง?
นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมตัวเขาไม่รู้อะไรเลย?
“เปล่า ฉันเหนื่อย” หลังจากเธอหย่าก็จะออกไปจากเมือง A หายไปจากเขาและจะไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีก!
จิ่งเป่ยเฉินมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่เย็นชาของเธอที่ถูกแสงจันทร์ที่อยู่นอกหน้าต่างสาดส่องมาโดน เธอรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา สิ่งที่เธอพูดนั้นคือไม่ได้ชอบคนอื่น ภาย ยในใจของเธอนั้นยังมีเขา!
ในเมื่อหัวใจของเธอไม่ได้ชอบคนอื่น งั้นเรื่องหย่าก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้!
เขาเริ่มใจสั่นเล็กน้อย บางทีเขาควรบอกเธอว่าลูกในท้องของเธอยังอยู่ “โหรวโหรว ความจริงแล้ว…….”
“จิ่งเป่ยเฉิน นายเลือดไหล!”
เธอเพียงกวาดตามองก็เห็นเลือดไหลหยดลงบนพื้นสีขาว เธอเพิ่งเห็นว่ามือของเขานั้นเลือดออก
ไปบาดเจ็บตั้งแต่ตอนไหน?
ทำไมเขาถึงไม่พูดออกมา!
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็พบว่าหน้าเขานั้นดูซีดขาวราวกับไม่มีเลือด
YOU MAY ALSO LIKE
