อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 401 โหรวโหรวจะรู้สึกเจ็บปวดกับเขาไหม?
ตอนที่ 401 โหรวโหรวจะรู้สึกเจ็บปวดกับเขาไหม?
“เจ็บ……..”
บิ๊กบอสยกมือขึ้นมาตรงหน้าเธอ อ่อนแอลงหน่อยแบบนี้ โหรวโหรวจะรู้สึกเจ็บปวดกับเขาไหม?
อันโหรวได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาว่าเจ็บก็เหมือนกระตุ้นประสาทสัมผัสของเธอ จนเธอต้องถลึงตามองไปที่เขาหลายรอบ
คนแบบเขาพูดคำแบบนั้นออกมาได้ เจ็บขนาดนั้นทำไมไม่ยอมพูดมาตั้งแต่แรก จะอดทนจนทำให้เลือดไหลอยู่ทำไมกัน!
“ฉันจะไปหาหมอให้เอาผ้าพันแผลมาละกัน” เธอมองไปที่ฝ่ามือของเขาที่ตอนนี้เลือดไหลออกมาเยอะมาก ในใจของเธอรู้สึกตื่นตระหนกไม่ใช่น้อย รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
เธอช่วยอะไรไม่ได้หรอก ทำไมถึงต้องไปรู้สึกสงสารผู้ชายแบบนี้ด้วย!
“ฉันไม่อยากไปหาหมอ!” มืออีกข้างหนึ่งของเขาดึงตัวเธอเอาไว้ ความเจ็บปวดแค่นี้ไม่ได้อะไรมาก เขาไม่อยากไปหาหมอ มีแค่เธอเท่านั้นที่ต้องช่วยเขา
“อย่าเอาแต่ใจจะได้ไหม มือของนายเป็นแบบนี้!” หรือว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บบ้างเลยหรือยังไง?
“ที่ห้องมีอุปกรณ์ทำแผลอยู่ เธอช่วยฉันหน่อย!” เขาใช้แรงดึงเธอตามมา ไม่ช้าตัวของเธอก็คล้องพักพิงไปที่แขนของเขา มือก็เต็มไปด้วยเลือดแบบนี้ แต่เขายังมีแรงเหลือเฟือที่จะ ะดึงตัวเธอไว้
“ฉันจะช่วยนายได้ยังไงกัน? หย่ากับฉันดีกว่า”
“อันโหรว หัวใจเธอมีแต่จะหย่าอย่างเดียวเลยสินะ? ไม่หย่า!” ในเมื่อหัวใจเธอไม่มีคนอื่นอยู่ แล้วทำไมเขาต้องปล่อยเธอไปด้วย
“จิ่งเป่ยเฉิน ไม่หย่าก็ได้ แต่ว่าชั่วชีวิตนี้ต่อให้ครองสถานะแต่งงานกับนาย ฉันก็จะไม่สนใจอยู่ดี!” เธอไม่คิดจะแต่งงานอีกต่อไปแล้ว ต่อให้หย่าหรือไม่ก็ไม่สนอีกแล้ว
แต่ตัวเขาจะไม่คิดถึงสถานะกับอันหยาพั่นหน่อยเลยเหรอ? แล้วเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นอีก?
“อึก…..” จู่ ๆ มือของเขาที่ได้รับบาดเจ็บก็เผลอกำหมัดแน่นขึ้น ส่งผลให้เศษแก้วฝังเข้าไปลึกมากขึ้นกว่าเดิม
อันโหรวได้ยินเสียงที่ครางออกมาจากปากของเขาอย่างเจ็บปวด ก่อนจะก้มลงไปมองเลือดที่ไหลลงบนพื้น หัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
เมื่อคิดว่าเขาทำกับเธอดีมาก และตัวเองก็คิดจะไปอยู่แล้ว เพราะงั้นนี่จะถือเป็นการดูแลเขาเป็นครั้งสุดท้าย เห็นแก่หน้าของหยางหยางกับหน่วนหน่วนหรอกนะ เพราะถึงยังไงเขาก็เ เป็นพ่อของพวกเด็ก ๆ
“นายปล่อยฉัน เดี๋ยวฉันจะไปหยิบอุปกรณ์มาให้”
“ไปด้วยกัน” เขาไม่คิดอยากปล่อยเธอไปเลยสักนิด กังวลว่าถ้าเกิดปล่อยไปแล้ว เธอจะหายไปจากเขาอีก
ภายในห้อง อันโหรวเดินไปทั่วทุกที่ ตัวเขาเองก็ยังคงเดินตามไปเช่นกัน ทั้งยังเกาะตัวเธอเอาไว้ตลอด
จิ่งเป่ยเฉินนั่งที่ขอบเตียง ส่วนอันโหรวก็นั่งข้าง ๆ เขา ดึงมือของเขาออกมา จากนั้นก็ล้างแผลด้วยแอลกอฮอล์ จิ่งเป่ยเฉินไม่ได้ส่งเสียงร้องเจ็บปวดใด ๆ ทั้งสิ้น แต่แอลกอฮอล์ น่าจะทำให้จิ่งเป่ยเฉินรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นแน่ ๆ
ดวงตาของเขายังคงจ้องมองมาที่ตัวเธอโดยไม่ละสายตาไปไหน
เลือดที่ไหลอยู่ในมือตอนนี้ถูกล้างออกหมดแล้ว เธอมองดูแผลข้างใน ดูท่าคงจำเป็นต้องใช้แว่นขยายเพื่อดูว่ามีเศษแก้วอะไรหลงเหลืออยู่ในแผลของเขาหรือเปล่า
“จิ่งเป่ยเฉิน มันน่าจะมีเศษแก้วอยู่นะ” เธอเอ่ยเสียงเบา ๆ ถ้าหากเศษแก้วเข้าไปจริง ๆ เธอจะต้องดึงมันออกมาก่อน
“เธอสนมันด้วยเหรอ?” แล้วเธอสนหรือเปล่าว่าตอนนี้ในหัวใจของเขานั้นมีเศษแก้วอยู่ สนใจบ้างไหมว่าเขาคิดอะไรอยู่?
เคยสนใจความรู้สึกของเขาบ้างหรือเปล่า?
“ถ้าหากไม่ได้คิดจะให้ฉันจัดการกับมัน ฉันจะไปตามหมอ” ตอนนี้เธอรู้สึกคลื่นไส้ ตั้งแต่ช่วงเย็นจนถึงตอนนี้เธอยังไม่กินอะไรเลยสักนิด จู่ ๆ อาการคลื่นไส้ก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง ง
“ดูเหมือนที่ด้านขวาสุดตรงนั้นจะมีอยู่นะ” เขาไม่คิดอยากให้เธอไป ไม่คิดเลยสักนิดเดียว
อันโหรวมองมือเขาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพลิกกลับไปมาและดึงเศษแก้วเล็ก ๆ ที่ปักอยู่ด้านในออกอย่างช้า ๆ มือของเขาน่าจะได้รับบาดเจ็บตอนช่วงงานเลี้ยง
แต่ตลอดทางเขาแทบไม่เอ่ยปากพูดอะไรเลย และเธอก็ไม่รู้มันตั้งแต่แรกด้วย
เธอจับมือเขาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับพยายามที่จะพันแผลให้ กระทั่งเธอสังเกตเห็นว่าช่วงเอวกระโปรงของเธอมันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด
เธอเก็บของออกไป ยังไม่ทันได้กลับมาที่ห้อง จิ่งเป่ยเฉินมองไปที่ประตู เมื่อครู่นี้เขาโยนเอกสารหย่าออกไปจนหมด
เธอพิมพ์ออกมาไม่กี่ชุด ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เธอหยิบออกมาหนึ่งชุด หลังจากนี้เมื่อไหร่ที่พบหน้ากันคงไม่ใช่จะหยิบเอกสารหย่ามาให้เขาเซ็นทุกครั้งหรอกนะ
เมื่อมองดูเธอยังไม่กลับมาเสียที เขาก็เลยลุกขึ้น บาดเจ็บก็บาดเจ็บที่มือ ไม่ได้อ่อนแออะไรมาก แค่มีเลือดไหลออกมามากไปหน่อยก็เท่านั้น อย่างน้อยก็ไม่ได้ถือว่าอันตรายร้ายแ แรงอะไร
ทันทีที่เขาเดินไปตรงหน้าประตูก็เห็นอาหารร้อน ๆ เดือด ๆ อยู่ในมือของเธอ เธอเหลือบสายตามองไปที่เขา ก่อนจะเดินผ่านเขาไปและวางอาหารลงบนโต๊ะ
เขาเดินกลับมานั่งที่เดิม ในใจของเขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย โหรวโหรวยังคงรักและเป็นห่วงเขาอยู่ ถึงกับเอาอาหารเย็นมาให้เขาด้วยแบบนี้
อันโหรวยกชามใบเล็ก ๆ ขึ้นมา ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาและลงมือกินอาหารตรงหน้าจิ่งเป่ยเฉิน ตัวเธอยกมาเพื่อกินด้วยตัวเอง?
ไม่ได้เหลียวสายตามองมาที่เขาเลยสักนิด
ทำไมมันแตกต่างจากที่คิดเอาไว้ขนาดนี้?
จิ่งเป่ยเฉินมองดูเธอกินอย่างเพลิดเพลิน ท้องของเขาเองก็เริ่มรู้สึกหิวแล้วเหมือนกัน
มือถูกพันแผลเอาไว้ บนโต๊ะก็ไม่มีส่วนของเขาเลยสักนิดเดียว ไม่มีแม้แต่ตะเกียบให้เขาด้วย มีแต่ของเธอที่กำลังกินอยู่ แถมตอนนี้เขายังรู้สึกว่ามันน่าอร่อยมากอีกด้วย
เขาคิดอยากจะกินจริง ๆ แล้ว
อันโหรวไม่ตั้งใจจะกินต่อหน้าเขา แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นเลย
และเธอไม่คิดจะป้อนเขาด้วย ทางที่ดีกระตุ้นให้เขาอยากกินเองน่าจะดีที่สุด
สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่ตัวเธอจนเริ่มรู้สึกร้อนรนมากขึ้น ในที่สุดเธอก็หันสายตามองไปที่เขาและพูดขึ้นว่า “ถ้าคิดอยากกินก็ลงไปบอกพ่อบ้านให้เขาทำซะสิ พวกเขากำลัง รออยู่”
เธอพูดความจริง พ่อบ้านกำลังรอเขาอยู่จริง ๆ
“ฉันคิดอยากให้เธอป้อนฉันหน่อย” หรือว่าพ่อบ้านต้องมาป้อนเขาอย่างนั้นเหรอ?
“มือข้างซ้ายของนายก็กินได้” เธอก้มหน้าก้มตากินต่อ กินอาหารด้วยท่าทางที่เอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว
เพราะเธอนั้นหิวมากจริง ๆ
“โหรวโหรว ฉันกินด้วยมือซ้ายไม่ได้” นี่เป็นอีกครั้งที่มือของเขาบาดเจ็บ ต้องให้เธอช่วย ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมมันถึงได้แตกต่างกว่าครั้งก่อนขนาดนี้!
อาการบาดเจ็บก็ร้ายแรงพอ ๆ กัน
ถ้าอย่างนั้นต้องเอามีดมาแทงที่หัวใจตัวเองด้วยเลยไหม มันจะได้ร้ายแรงพอ ๆ กัน?
“ตอนนี้นายก็ฝึกซะสิ ยังไม่สายไปหรอก” การกระตุ้นของเธอดูเหมือนจะได้ผล
“มือซ้ายฉันยังพอเซ็นเอกสารได้” บิ๊กบอสมองดูที่มือขวาของตัวเอง ก่อนจะมองไปที่ผ้าพันแผล “ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันคงได้พักผ่อนอยู่บ้านเดือนหนึ่งแล้วสิ”
อันโหรวเงยหน้าขึ้นมองไปที่มือขวาของเขา เขาบาดเจ็บขนาดต้องพักถึงหนึ่งเดือนเลยงั้นเหรอ?
หนึ่งเดือนถ้าไม่ได้เซ็นเอกสารเลยสักนิดเดียวก็ไม่จำเป็นต้องพูดให้เธอฟังก็ได้นี่?
“หมายความว่าถ้าหากมือของนายดีขึ้นแล้ว นายจะเซ็นเอกสารหย่าใช่หรือเปล่า?” ทำไมเธอถึงไม่ค่อยเชื่อเท่าไร?
บิ๊กบอสมือบาดเจ็บและกำลังส่ายหน้าไปมาอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะพูดอย่างช้า ๆ ออกมาว่า “มือไม่เจ็บก็ไม่มีทางเซ็น แต่มือเจ็บแบบนี้ยิ่งไม่มีทางเซ็น”
“……”
เขาต้องตั้งใจแน่ ๆ ตั้งใจทำแบบนี้แน่ ๆ
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แต่ข้าวที่อยู่ในมือของเธอก็กินจนหมดแล้วด้วย
“งั้นก็ไปกันเถอะ! ลงไปข้างล่าง กินข้าว!” เธอหยิบจานที่ไม่มีกับข้าวเหลือลงไปกับเขาอย่างไม่เต็มใจ
จิ่งเป่ยเฉินเดินตามตัวเธอไปอย่างช้า ๆ มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่รู้สึกเหมือนได้รับชัยชนะ โหรวโหรวของเขาต่อสู้กันนิดหน่อย แต่เขาก็เกือบแพ้ซะแล้ว
ไม่ช้าก็เร็วต้องเอาหัวใจของเธอกลับมาอยู่กับเขาให้ได้ ไม่รู้ว่าต้นเหตุบ้าบออะไรกันแน่ ทำไมถึงทำให้เธอคิดอยากจะหย่ากับเขาแบบนี้!
พ่อบ้านที่อยู่ด้านล่างเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมาก็เรียกคนใช้คนอื่น ๆ ให้เอาอาหารร้อน ๆ มาให้จิ่งเป่ยเฉินทันที
เมื่อได้ยินว่าหลายวันมานี้คุณชายไม่ค่อยอยากอาหาร แต่คุณนายกลับมีวิธีช่วยให้คุณชายอยากอาหารแล้ว แถมยังพาคุณชายลงมาได้อีกแบบนี้ ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี!
จิ่งเป่ยเฉินนั่งที่โต๊ะอาหารราวกับเป็นนายท่านใหญ่ ส่วนอันโหรวเองก็ถือตะเกียบในมือของเธอและป้อนอาหารที่อยู่ในชามเล็ก ๆ ให้เขาไปทีละคำ
บิ๊กบอสอ้าปากกินข้าว เคี้ยวอย่างช้า ๆ ราวกับว่าอยากจะกินอย่างช้า ๆ จนถึงเช้า
“ช่วยกินให้มันไว ๆ หน่อยจะได้ไหม ฉันง่วง อยากนอนแล้ว!” เธอดูเขาเคี้ยวข้าวอย่างช้า ๆ อย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะหาวออกมา
จิ่งเป่ยเฉินมองไปที่ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเธอ ก่อนจะเช็ดปากด้วยทิชชูและลุกขึ้น “ฉันกินอิ่มแล้ว”
YOU MAY ALSO LIKE
