อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 403 ความสุขแห่งการประสบความสำเร็จของบิ๊กบอส
ตอนที่ 403 ความสุขแห่งการประสบความสำเร็จของบิ๊กบอส
นี่คือความสุขแห่งการประสบความสำเร็จของบิ๊กบอส เขาโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “ฉันจะไปด้วยตัวเอง”
“มือนายหายแล้วหรือไง?” ถ้าหากว่าหายแล้ว งั้นเรื่องเซ็นเอกสารก็คงไม่เป็นปัญหาสินะ
“ฉันตัดสินใจเอง” เขามองใบหน้าขาว ๆ ของเธอและก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง ก่อนที่ครั้งนี้จะออกไปจริง ๆ
เพียงไม่กี่นาทีประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก เธอหันไปมองจิ่งเป่ยเฉินที่ถือถาดด้วยมือซ้าย ส่วนอีกด้านก็วางไว้บนแขนขวาของเขา เรื่องนี้ให้คนรับใช้ทำก็ได้ เขาจะทำเองเพื่อ ออะไร!
แต่เธอนั้นไม่อยากลุกออกจากเตียงจริง ๆ เมื่อวานเหนื่อยมาก จิ่งเป่ยเฉินเดี๋ยวก็บาดเจ็บ แล้วก็ต้องพันแผลให้เขาอีก
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ จิ่งเป่ยเฉินนั่งลงข้างตัวเธอ ก่อนจะพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ป้อนฉัน”
“กินเองสิ” ใช้แค่มือเดียวดื่มนมก็ได้แล้วไหม?
จิ่งเป่ยเฉินหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่มอย่างเงียบ ๆ อันโหรวเหลือบมองเขา บางครั้งคำพูดของภรรยาเขาก็ต้องฟังบ้าง เธอที่อยากจะมีความสุขกับการหย่าร้างที่ไม่มีอยู่จริงมันไร้สาระส สิ้นดี
กินอาหารเช้าจนหมด บิ๊กบอสก็ดื่มด่ำกับโทสต์ขนมปังที่อันโหรวหั่นให้ ทำให้เขานั้นเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเผยรอยยิ้ม
เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย อันโหรวก็คิดว่าจะนอนเอาแรงสักหน่อย แต่จิ่งเป่ยเฉินยังคงอยู่ภายในห้องและมองดูเธอว่าจะทำอะไร เขาก็ทำเป็นเพื่อนเธอด้วย
“นายไม่ไปบริษัท?” เธอเอนตัวลง
“มือบาดเจ็บ” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาพลางมองดูเธอถอดรองเท้าแตะออกและขึ้นไปนอนบนเตียง
“นายใช้ตราประทับของนายก็ได้ไม่ใช่เหรอ?” ของแบบนั้นก็มีผลลัพธ์แทนการเซ็นชื่อของเขาได้
เธอสามารถใช้อันนั้นในการหย่าได้ไหมนะ?
“โหรวโหรวรู้ใจฉันจริง ๆ” แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยากเข้าบริษัท เขาอยากจะอยู่กับเธอ
“นายคิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่รู้ใจนายหรอก ไม่เคยเข้าใจเลยสักนิด ถ้าหากว่าฉันรู้ใจนายจริง ๆ ตอนนี้พวกเราคงไม่เป็นแบบนี้” พวกเขาคงจะไม่มีวันแต่งงานกัน
และเธอคงไม่รักเขาจนมาลงเอยในฉากแบบนี้
“อืม ถ้าหากเธอเข้าใจฉันมากพอ ความรักวัยเด็กนั้นก็คงไม่เกิดขึ้นกับโอวหยางลี่หรอก!” ความรักวัยเด็กของเธอก็จะกลายเป็นเขา
อันโหรวเงียบ เขาคิดอะไรอยู่? เรื่องผ่านมานานแล้วเขายังจำได้อีก
“ฉันจะนอนเอาแรง นายตามสบาย” เธอไม่สนใจเขาแล้ว เขาคิดจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ!
อันโหรวหลับตาลงอีกครั้ง จิ่งเป่ยเฉินนั่งลงข้างเตียงเพื่อดูเธอนอนอย่างเงียบ ๆ ความสุขที่เรียบง่ายแบบนี้เป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจเขานั้นมีความสุขที่สุด
เขาแค่เฝ้าคอยเธอแบบนี้ไปตลอด รอแบบนี้ก็พอ
อันโหรวฝัน ภายในฝันนั้นมีงูกำลังรัดตัวเธอ รัดตัวเธอโดยไม่ปล่อยจนเธอนั้นแทบจะหายใจไม่ออก
เธอสะดุ้งขึ้นอย่างแรง ปรากฏภาพเด็กน้อยที่น่ารักอยู่ตรงหน้าเธอ ผมสีทองและตัวนุ่ม ๆ
“หน่วนหน่วน!”
เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
“แม่จ๋าตื่นแล้วเหรอ?” หน่วนหน่วนเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกะพริบตากลมโต “แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่! แม่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
“แม่จ๋าไม่ได้เป็นอะไร หนูมาได้ยังไง? พี่ชายอยู่ไหน?” ภายในห้องนั้นมีเพียงเขาสองคน แล้วคนอื่นอยู่ไหน?
“พ่อจ๋ากำลังคุยกับพี่ชายค่ะ หน่วนหน่วนเข้ามาเยี่ยมแม่จ๋า” ตัวเล็ก ๆ ของเธอเข้ามาหาพลางซุกผ้าห่มข้างตัวเธออย่างสบายใจ มือเล็ก ๆ ลูบไปที่ตัวของเธอ “แม่จ๋ากับพ่อจ๋าดีกันแ แล้วใช่ไหมคะ?”
“เขาบอกเหรอ?” เขาหาหน่วนหน่วนกับหยางหยางเจอได้ยังไง?
สถานที่แห่งนั้นไม่ใช่ว่าเป็นความลับเหรอ?
ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ ครั้งนั้นที่โอวหยางลี่จับตัวเธอไป เครื่องบินที่บินต่ำกลางอากาศนั่น หรือว่าครั้งนี้จิ่งเป่ยเฉินเองก็ทำแบบเดียวกัน?
ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่เขารู้ได้ยังไงว่าหยางหยางกับหน่วนหน่วนอยู่ที่นั่น!
“แม่จ๋า แม่อย่าโกรธพ่อจ๋าได้ไหมคะ? หน่วนหน่วนอยากใช้ชีวิตอยู่กับพ่อจ๋า แล้วก็พี่ชาย แล้วก็….” เธอพึมพำแล้วก็เอามือลูบไปที่ท้องน้อยของเธอ “น้องสาวคนเล็กด้วย!”
“อะไรคือน้องคนเล็ก?” อันโหรวจับไปที่ท้องน้อยของตัวเองอย่างประหลาดใจ ในท้องของเธอนั้นไม่มีเด็กอยู่แล้ว
จิ่งเป่ยเฉินบอกอะไรหน่วนหน่วนกันแน่?
โกหกเธอเพื่อให้เธออยู่ต่องั้นเหรอ?
หรือว่าเขารอให้เธอหายดีก่อนแล้วจะให้เธอตั้งท้องอีกครั้งงั้นเหรอ?
ไม่ได้ เธอไม่มีทางยอมท้องกับเขาเด็ดขาด เธอต้องหนีไปจากเขา!
“น้องสาวของหนู น้องสาวในท้องของแม่จ๋า” หน่วนหน่วนพุ่งตัวเข้ามาตรงหน้าเธอ “แม่จ๋า น้องสาวหนูจะหน้าตาเหมือนหนูไหม?”
ในครอบครัวมีเธอที่โตมาหน้าตาเหมือนคนต่างชาติ แม่จ๋า พ่อจ๋า และพี่ชายล้วนไม่คล้ายเธอเลย มีเพียงเธอคนเดียว!
“แม่จ๋าก็ไม่รู้” อาจจะเหมือน ถ้าเด็กไม่ได้ถูกทำแท้ง ถ้าหากว่าเธอคลอดเขาออกมา พวกเขาก็คงจะได้รู้
“หนูยังไม่ได้บอกแม่จ๋าเลยว่าพวกหนูมาได้ยังไง?” เมื่อวานเธอเจอฉีหย่วนหยาง ถ้าหากว่ามีเครื่องบินไปที่บ้านพักจริง ๆ เขาก็ต้องบอกสิ!
“แม่จ๋า พวกเรามาเพราะคุณลุงฉีให้คนขับรถมาส่งค่ะ!” พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมฉีหย่วนหยางขับรถมาส่งพวกเขาอย่างกะทันหันแบบนี้ “บอกว่าให้พวกหนูมาอยู่กับแม่จ๋า”
“อืม ก็ดี!” แบบนี้คงหย่ากับจิ่งเป่ยเฉินไม่ได้สักพัก
หย่าไม่ได้เธอต้องค่อย ๆ จัดการกับเขา สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดคือทำร้ายหน่วนหน่วนกับหยางหยาง
หน่วนหน่วนชอบจิ่งเป่ยเฉินขนาดนั้น เธอคงรับไม่ได้ที่จิ่งเป่ยเฉินมีลูกสาวต่างแม่อีกคนอยู่ข้างนอก
ประตูห้องจู่ ๆ ก็ถูกเปิดออก ใบหน้าที่หล่อเหลาของทั้งคู่เดินเข้ามาตรงหน้าพวกเธอ
“หยางหยาง!” เธอดีใจที่ได้เห็นหยางหยาง เรื่องที่ทำให้เธอดีใจก็คือได้เห็นหน้าหยางหยางและหน่วนหน่วน
“แม่จ๋า” หยางหยางเดินเข้ามาตรงข้างเตียง “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
“เปล่า แม่จ๋าสบายดี” เห็นพวกเขาแล้วอาการไม่สบายก็หายเป็นปลิดทิ้ง
บิ๊กบอสเดินมาจากด้านหลัง กลายเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งเพียงลำพัง
ขณะที่สามคนแม่ลูกพูดคุยกัน เขากลับเหมือนกับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้นมาทันที ทั่วทั้งร่างกายแผ่กระจายไปด้วยไอเย็น
อันโหรวมองเขา อย่าทำตัวน่ากลัวแบบนั้นตอนอยู่ต่อหน้าเด็ก ๆ ได้ไหม จริง ๆ เลย!
บิ๊กบอสถูกภรรยาของเขาจ้องมองมาแบบนั้น ความโกรธภายในร่างกายก็ค่อย ๆ หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“หิวแล้วหรือยัง? ตอนกลางวันอยากกินอะไร?” เธอนอนหลับไปจนถึงเที่ยง เขาได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ เมื่อคืนทำไมต้องโยนเธอ!
“ไม่ใช่ว่านายเตรียมสูตรอาหารให้ฉันแล้วเหรอ?” อันโหรวถามขึ้นมาอย่างเรียบเฉย
หลังจากที่เธอกลับมาจากโรงพยาบาล อาหารทุกมื้อของเธอก็ถูกกำหนดมไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?
อาหารจืดชืดไปหมด แต่ว่าก็ดีต่อร่างกายมาก
เธอชินแล้วกับอาหารเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ไม่มีอะไรที่ไม่ชิน
ใบหน้าที่เคร่งขรึมของจิ่งเป่ยเฉินขยับเล็กน้อย เธอโทษเขา เธอกำลังท้องอยู่
“แม่จ๋าลุกได้แล้ว พ่อจ๋าเตรียมอาหารเอาไว้แล้ว!” ตอนนี้สายมากแล้วควรจะไปกินข้าวกัน
เมื่อได้ยินหน่วนหน่วนพูด ใบหน้าที่เฉยเมยของอันโหรวก็ยิ้มแย้มขึ้นมา ตอนนี้มองแค่หน่วนหน่วนกับหยางหยางก็ทำให้เธอสามารถยิ้มได้แล้ว
ถ้าหากไม่สามารถหย่ากับจิ่งเป่ยเฉินได้ชั่วคราว ฉีหย่วนหยางก็ทำถูกแล้ว เธอคิดถึงหยางหยางกับหน่วนหน่วนมาก ไม่อย่างนั้นตอนแรกคงไม่ดิ้นรนหาทางพาหน่วนหน่วนกับหยางหยางไปจากจิ งเป่ยเฉิน แต่ว่าเพิ่งพาไปได้ไม่นานเธอก็ต้องมาอยู่เคียงข้างจิ่งเป่ยเฉินแบบนี้
เขาเก่งมากในการจับจุดอ่อนของเธอได้ รู้ว่าเธอกำลังตามหาแม่อยู่
YOU MAY ALSO LIKE
