อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 413 โอกาสในการเลือก
ตอนที่ 413 โอกาสในการเลือก
“ฉันกินแล้ว พี่สาวกินเลย” อันหยาพั่นพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่ได้ถามเธอ” เธอเชยคางขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมองไปทางจิ่งเป่ยเฉินที่กำลังเดินมา “เมื่อครู่คำพูดของเธอ นายน่าจะได้ยินหมดแล้ว นายเมาแล้วเลอะเทอะ! ให้กำเนิดลูกสาวอีกแบบนี้ ตอนนี้เป็นโอกาสในการเลือกของนาย เธอจะไปหรือฉันจะไป?”
“โหรวโหรว…..” ในมือของเขาเต็มไปด้วยรายงานที่เกี่ยวข้องกับตัวอันหยาพั่น แต่กลับเห็นอันโหรวเดินมาข้างหน้าเขาด้วยท่าทางที่เย็นชา อารมณ์บนตัวของเธอนั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไ ไร “ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอป้อนฉันหน่อย”
“มีคนอยากป้อนนายอยู่นะ เป็นลูกพี่ลูกน้อง…..” ใบหน้าของเธอยิ้มออกมา แต่ในดวงตาของเธอกลับเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้ง ไม่ได้แสดงออกถึงรอยยิ้มอย่างจริงใจ
“ฉันไม่เอาหรอก พี่!” เธอเหลือบมองไปยังรายงานที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะผลักอันโหรวไปที่ด้านหน้า “พี่ ที่จริงแล้วเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องล้อเล่นเท่านั้นเอง คิดจะทดสอบพี่เขยเฉย ๆ เขา ารักพี่มากจริง ๆ นะ! ขอให้พวกพี่มีความสุข ฉันขอตัวก่อน!”
“จะรีบไปไหน?” อันโหรววางแก้วในมือลง ใบหน้าของเธอมองไปที่เธออย่างสงบ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “สนุกมากหรือเปล่า?”
“พี่สาว พี่ก็รู้นิสัยของฉันดี ฉันมักจะล้อเล่นแบบไม่จริงจังอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้เล่นแรงไปหน่อยเท่านั้นเอง!” เธอยิ้มออกมา ใบหน้าของเธอดูแล้วผ่อนคลายมากจริง ๆ “ฉันแค่เป็นพ พวกชอบแกล้งหยอก ดูพวกพี่แต่งงานแล้วก็อยากจะแต่งงานบ้าง ส่วนเด็กน้อยคนนั้นน่ารักมากจริง ๆ เพราะงั้นฉันเลยรับมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมเสียเลย แต่ฉันไม่มีแฟนหรอกนะ และก็ไม่ม มีพ่อของลูกด้วย ก็เลยล้อเล่นมากเกินไปหน่อย!”
บิ๊กบอสเดินไปตรงหน้าของอันโหรว ยิ่งได้ยินสิ่งที่เธอพูดมากขึ้นเท่าไร เขาก็เริ่มรู้สึกรังเกียจผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเท่านั้น ราวกับว่าทนไม่ไหวพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเวลา
“อีกอย่างวันนั้นฉันเห็นถุงเส้นผมอยู่ในลิ้นชักของพี่เขย ข้างในนั้นเป็นเส้นผมของพี่เขยและหน่วนหน่วน ฉันก็เลยคิดสงสัยขึ้นมา หลังจากนั้นเลยเอาไปตรวจสอบดูเท่านั้นเอง พี่คะ หลังจากนี้จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว จะไม่ล้อเล่นกับพี่เขยแบบนี้อีกแล้ว!”
อันโหรวรู้สึกว่าในใจนั้นยากที่จะเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมา เธอบอกว่าเธอล้อเล่น แต่ใครมันจะเชื่อเธอได้ลงกัน
แต่เธอได้ยินมาอีกอย่างหนึ่งว่าวันนั้นจิ่งเป่ยเฉินถามเธอว่าไม่ได้เอาอะไรจากเขาไปใช่ไหม ที่แท้ดูเหมือนจะเป็นเส้นผมของหน่วนหน่วนและเขา
อะไรกัน?
นี่เขาไม่เชื่ออย่างนั้นเหรอว่าหน่วนหน่วนเป็นลูกสาวของเขา?
“พี่สาว พี่เขย ขอโทษจริง ๆ ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ทำเรื่องพวกนี้อีกแล้ว หลังจากนี้จะไม่ล้อเล่นเรื่องแบบนี้อีก เสี่ยวอวี๋ ฉันจะหาคนพาเธอไปอยู่กับครอบครัวดี ๆ เอง!” ครั้งนี้เ เธอพูดออกมาอย่างจริงจัง ทั้งยังทำท่าโค้งก้มต่ำขอโทษเก้าสิบองศา “พี่สาว พี่ช่วยยกโทษให้ฉันได้ไหม?”
เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เพราะงั้นจึงทำได้แต่พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“เขาไม่ได้เมาแล้วทำอะไรเธอ….?”
หัวใจของเธอไม่ได้รังเกียจอะไร แต่ว่าก็พลั้งปากถามออกมา
เดิมทีนั้นเธอรังเกียจอย่างมาก!
อันหยาพั่นส่ายหน้าซ้ำไปมา “เปล่า ๆ พี่เขยไม่เคยโดนตัวฉันแม้แต่ปลายเล็บ พี่ต้องเชื่อใจพี่เขยนะ พี่เขยเป็นคนดี ประนีประนอม เรื่องของพี่เป็นความผิดของฉันเอง”
ร่างกายของจิ่งเป่ยเฉินนั้นเย็นลงมาก เขามองเธออย่างเย็นชา “ออกไป!”
“พี่เขย อย่าโกรธเลยนะ เชื่อว่าพี่สาวจะรักพี่มากขึ้น พี่เป็นผู้ชายที่บริสุทธิ์ ดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว!” เธอยิ้มพลางหัวเราะ ก่อนจะรีบเดินออกไป “เสี่ยวอวี๋ พวกเรากลับกันเถอะ! !”
“แม่จ๋าอุ้ม!”
“อุ้มอะไร เดินมา!”
บรรยากาศภายในห้องอาหารเงียบลง ด้านหน้าของอันโหรวเต็มไปด้วยอาหารเช้าที่เลิศหรูและผลตรวจที่จิ่งเป่ยเฉินถือเข้ามา
เธอเอื้อมมือไปหยิบผลตรวจนั้นขึ้นมาฉีกและทิ้งลงถังขยะราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน จากนั้นจึงดื่มนมต่อ
บิ๊กบอสมองท่าทางที่เงียบสงบของเธอก็พลันรู้สึกหดหู่ เกิดอะไรขึ้น?
ข้อสงสัยของเขาได้เคลียร์ไปหมดแล้ว หรือว่าโหรวโหรวไม่ตื่นเต้น?
สถานการณ์แบบนี้ควรจะเข้ามากอดมาหอมเขาถึงจะเป็นปกติ!
ไม่เป็นไร เขาเป็นคนเดินทางนี้เอง ถ้าโหรวโหรวไม่เริ่ม เขาเริ่มเอง
อันโหรวที่เพิ่งดื่มนมและยังไม่ทันกลืนลงคอ ปากนั้นก็ถูกปิดกั้นก่อนที่จะกลืนมันลงไป
น้ำนมสีขาวไหลออกมาผ่านริมฝีปากของทั้งคู่
ในหัวสมองของเธอนั้นตื้อไปหมด ไม่มีทางหลุดพ้นออกไปได้
“อืออือ………”
เธอยื่นมือมาผลักตัวเขา ก่อนจะสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่และจ้องเขาด้วยความโกรธ
“โหรวโหรว เธอดูนิ่งแบบนี้เพราะเชื่อฉันตั้งแต่แรกแล้วเหรอ?” ถ้าหากว่าเชื่อใจเขาแบบนั้น ทำไมต้องหนีไปจากเขาด้วย?
“อารมณ์ของคนตั้งครรภ์นั้นไม่ควรจะแปรปรวนมากเกินไป” เธอหยิบแก้วนมที่ยังเหลืออยู่อีกครึ่งแก้วมาดื่ม ยังไม่ทันอิ่มกลับต้องป้อนจิ่งเป่ยเฉินให้อิ่มก่อน
“ฉันเชื่อว่าเธอเชื่อฉัน” ไม่อย่างนั้นจะโยนผลตรวจทิ้งไปอย่างนั้นทำไม
“แต่ว่านายไม่เชื่อฉัน ไม่อย่างนั้นนายจะเอาเส้นผมมาจากไหน ใช่พี่เขยหรือเปล่า…….?” เธอวางแก้วเปล่าในมือลง ก่อนจะหยิบมีดและส้อมขึ้นมาหั่นขนมปัง
“โหรวโหรว ถ้าเธอชอบเล่นเกมบทบาทสมมติมาก ฉันจะเล่นเป็นเพื่อน แต่ว่าอย่าเปลี่ยนตัวละครจะได้ไหม?” ตอนที่เขาได้ยินคำว่าพี่เขย เขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
“ฉันกำลังคิดว่า…..” ทันใดนั้นเธอก็หันหน้าไปมองเขา ในมือถือมีดและส้อมขึ้นมาตรงหน้าเขา
“คิดอะไร?” ท่าทางแบบนั้นคือ……หมอ?
อันโหรวเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “เมื่อกี้พวกนายกำลังเล่นบทบาทสมมติให้ฉันดู?”
ใบหน้าของจิ่งเป่ยเฉินเคร่งขรึมและเย็นชาขึ้นมาทันที เขามองเธออย่างหมดหนทาง “ต้องทำยังไงเธอถึงจะเชื่อ?”
“ช่างเถอะ ฉันเชื่อนายแล้ว!” ทำให้จิ่งเป่ยเฉินหมดหนทางที่จะพูดแล้วเธอก็เชื่อ?
เธอที่เพิ่งกินขนมปังเข้าไปในปาก จู่ ๆ ก็หันหน้าไปมองเขาอีกครั้ง “นายไม่สนใจจริง ๆ เหรอ?”
บิ๊กบอสมองไปที่ท้องน้อยของเธอที่ยังคงเรียบ แต่ว่าด้านในนั้นมีลูกอยู่
“สนใจ” แต่ว่าถึงสนใจก็ไม่มีทางเลือกอื่น
นั่นคือลูกของเธอ!
หลังจากนี้ก็คือลูกของเขา ไม่ว่าพ่อของเขาจะเป็นใคร โหรวโหรวก็เป็นภรรยาของเขา ลูกของเธอเป็นได้เพียงลูกของเขา
“อยากให้ทำแท้งไหม?” เธอมองเขาด้วยสีหน้าที่นิ่ง
“เซ่อเซ่อลูกของเราจะทิ้งลงไปได้ยังไง” เขาโอบเอวของเธอไว้ เป็นเพราะเธอ เพราะงั้นถึงได้ยอม
“ฉันบอกแล้วนะว่าไม่ใช่ลูกนาย” ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอาเส้นผมของหน่วนหน่วนไปทดสอบการเป็นพ่อลูก
เยี่ยม! ในเมื่อเขาคิดจะทำแบบนั้น หลังจากที่ลูกเกิดมาก็ดึงผมลูกไปทดสอบเอาแล้วกัน!
“พวกเรา…”
“จิ่งเป่ยเฉิน นายยังไม่รอดนะ นายแอบสวมเขาให้ฉันจริง ๆ หรือเปล่า?” เขาเป็นคนหยิ่งผยองแบบนั้นจะทนได้เหรอ?
หัวใจของเขาอึดอัดอย่างมาก พูดอีกอย่างเขาอาจจะทนไม่ไหวแล้วส่งตัวเธอไปโรงพยาบาลอีกครั้งก็ได้
“ช่างทำผมรอเธออยู่นะ ไปกินข้าวก่อนเถอะ”
เขาหยิบแก้วมาและเทนมให้เธออีกครั้ง ดื่มนมเยอะ ๆ หลังจากนี้ลูกที่เกิดออกมาจะได้ผิวขาวเนียนนุ่มเหมือนกับเธอ
“จู่ ๆ ก็ไม่อยากตัดผมแล้ว” เธอดื่มนมและเช็ดปาก ก่อนจะลุกขึ้นและมองไปที่เขา “ขอโทษด้วยกับเรื่องพิธีแต่งงาน ฉัน………”
ไม่เพียงแต่มีเรื่องของอันหยาพั่น แต่ยังเกี่ยวข้องกับแม่ของเธออีกด้วย
“ไม่เป็นไรโหรวโหรว” พวกเขาแต่งงานกันแล้ว แค่ไม่มีพิธีแต่งงาน ครั้งหน้าจัดใหม่ก็ได้ แต่ว่าจะไม่ฟังเธออีกแล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
