อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 431 ไม่สามารถยั่วโมโหผู้ชายคนนี้ได้
ตอนที่ 431 ไม่สามารถยั่วโมโหผู้ชายคนนี้ได้
การที่เธอเป็นแบบนี้เพราะจิ่งเป่ยเฉิน ไม่สามารถยั่วโมโหผู้ชายคนนี้ได้จริง ๆ คาดว่าเหอเหมียวคงคิดว่าตอนที่บอกจะให้เธอศัลยกรรมนั้นจะออกมาสวยงาม แต่ไม่คิดเลยว่าจะน่าเกลียด แบบนี้
“ประธานจิ่ง คุณทำเกินไปหรือเปล่า! ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย!” เหอเหมียวได้ยินเสียงของอันโหรวก็มองดูชายผู้สูงศักดิ์ที่ดูเหมือนพระเจ้าที่เอาเปรียบกั นแบบนี้
ใบหน้าของอันโหรวนั้นยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่คิดเลยว่าจะพูดออกมาแบบนี้ วางแผนวิธีการต่างๆ นานา มาถึงตรงนี้เธอก็ยังไม่ได้ทันจะทำอะไรเลย!
“แบบนี้ถือว่ายังเบาไป” จิ่งเป่ยเฉินมองเธออย่างเย็นชา ใบหน้าใหญ่ ๆ นั้นเมื่อได้ยินอันโหรวเรียกเธอก็รู้ว่าคนข้างหน้านั้นคือใคร
เริ่มจากลักพาตัวโหรวโหรวไปเมื่อปีที่แล้ว ทำให้โหรวโหรวตกอยู่ในอันตรายหลายครั้ง ก็แค่ทำลายใบหน้าของเธอเท่านั้นเอง
“ประธานจิ่ง ขอร้อง ช่วยให้ฉันกลับไปเป็นแบบเดิมเถอะ! ฉันสาบานเลยว่าต่อจากนี้จะไม่มาทำอะไรคุณอันอีกต่อไปแล้ว!” เหอเหมียวมองไปที่เขา ใบหน้าที่เย็นชานั้นทำเอาหัวใจและตับสั นสะท้านด้วยความกลัว
เมื่อคืนได้เห็นข่าวโอวหยางลี่ เธอยังรู้สึกโชคดีที่เลือกตัวเอง เธอรู้ว่าโอวหยางลี่ทำให้จิ่งเป่ยเฉินนั้นขุ่นเคือง และต่อไปกลุ่มโอวหยางกรุ๊ปก็จะต้องล่มสลายไปอย่างแน่นอน
คาดไม่ถึงเลยว่าโอวหยางกรุ๊ปจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีตระกูลอันเมื่อหกปีที่แล้ว คาดว่าโอวหยางกรุ๊ปคงไม่มีหวังแล้ว ตอนนั้นเธอรู้สึกดีใจอย่างมาก!
แต่ว่าเช้าวันนี้เมื่อเธอตื่นมาก็กลายเป็นแบบนี้ เธอรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองบวมและอึดอัดมาก แม้หมอจะห้ามแต่เธอก็ดึงดันถอดผ้าพันแผลบนใบหน้าออก เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ใบหน้าที่ส สวยงามและไม่ใช่ใบหน้าตามที่คาดคิดเอาไว้
เธอก็ล้มลงและเป็นลมไปทันที เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งจึงได้มาหาจิ่งเป่ยเฉินทันที
ตอนนี้ที่บ้านของเธอนั้นไม่มีเงินแล้ว เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ศัลยกรรมออกมาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วเธอจะทำยังไง?
ในคืนนั้นลูกพี่ลูกน้องวิ่งหนีออกไปจากห้องโถงและได้รับการช่วยเหลือ ตอนนี้จึงไม่สนใจเธอแล้ว
ต่อจากนี้เธอจะต้องเห็นสายตาของผู้คนที่จ้องมาที่เธอด้วยใบหน้านี้งั้นเหรอ?
“เธอเป็นแบบนี้ไปศัลยกรรมใหม่ก็ยิ่งน่าเกลียดกว่าเดิม” จิ่งเป่ยเฉินมองไปที่เธอเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ผู้คนที่ล้อมรอบอยู่อย่างเย็นชา
พนักงานที่มองดูอย่างตื่นเต้นรีบเดินหนีออกไปทันที ภายในห้องโถงจึงกลับมาเงียบอีกครั้ง
นอกจากพวกเขาก็เหลือเพียงเจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยและแผนกต้อนรับเท่านั้น
“อันโหรว ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริง ๆ เธอช่วยฉันพูดหน่อยเถอะนะ!” เหอเหมียวมองอันโหรวพลางขยับเข้าไปใกล้เธอ
จิ่งเป่ยเฉินเดินมาขวางด้านหน้า ไอเย็นจากตัวเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง เขาจ้องมองเธออย่างไร้สีหน้าใด ๆ
เหอเหมียวไม่กล้าขยับตัวไปไหน เธอกลืนน้ำลายพลางเอ่ยอ้อนวอน “ประธานจิ่ง ลงโทษฉันพอแล้ว ขอร้อง ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ ความจริงพ่อของฉันก็เก่งกาจ เพียงแค่ต้องการเงินทุน แล้วครอบคร รัวฉันก็จะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”
เมื่ออันโหรวได้ยินเธอพูด ภายในใจนั้นก็พลันรู้สึกตลกขึ้นมา จิ่งเป่ยเฉินจะทำตัวเป็นคนดีหรือเปล่านะ?
“ได้ ถ้าหากว่าเธออยากจะถูกโค่นล้มอีกครั้ง”
จิ่งเป่ยเฉินพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา เมื่อเหอเหมียวได้ยินประโยคแรกก็แทบอยากจะกระโดดด้วยความปีติยินดี แต่ว่าประโยคหลังนั้นทำให้ความหวังที่เธอเพิ่งจุดไฟไปดิ่งลงสู่นรกชั้นที่ สิบแปด
“ประธานจิ่ง! ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ นะ!” เธอยังวัยรุ่นอยู่ จะใช้ชีวิตโดยใช้หน้าตาที่น่าเกลียดแบบนี้ได้ยังไง!
เธอรู้สึกผิดแล้วจริง ๆ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอคงไม่ยั่วโมโหอันโหรวตั้งแต่แรก!
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่น่าเกลียดแบบนั้น ถ้าหากไม่ยั่วโมโหครั้งแรก ตอนนี้เธอก็คงไม่มาถึงจุดจบแบบนี้!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนเดินมาตามคำสั่งของจิ่งเป่ยเฉินและลากตัวเธอออกไป เสียงของเธอร้องดังลั่น พลางเอ่ยคร่ำครวญไปตลอดทาง
ตอนนี้กลายเป็นแบบนี้แล้ว ให้อภัยไปก็ไร้ประโยชน์!
เป็นผู้หญิงที่แม้แต่ลูกของตัวเองก็ยอมทิ้งไป จนกระทั่งเอาประโยชน์จากลูกพี่ลูกน้อง จิตใจของคนทำไมถึงได้เลวร้ายขนาดนี้
เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงอันหยาพั่น ภายในใจก็รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาอีกครั้ง
อย่างที่เธอเคยพูดเมื่อครั้งก่อน แม้ว่าตอนนี้อันหยาพั่นจะออกไปและคงจะไม่กลับมาอีก ยิ่งไปกว่านั้นแฟนของเธอก็ยังอยู่ที่นี่
ไม่รู้ว่าอันจวินซ่วนกับอันหยาพั่นอยู่ด้วยกันได้ยังไง แต่ว่าเรื่องครั้งก่อนเธอคงไม่อภัยให้เธอง่าย ๆ แน่ ทำให้จิ่งเป่ยเฉินต้องเกิดอุบัติเหตุ แม้ว่าจะไม่ได้ร้ายแรงก็ยังทำใ ให้เธอเข้าใจผิดอยู่นาน
ประโยคล้อเล่นสามารถลบล้างได้งั้นเหรอ?
มือร้อน ๆ และใหญ่โอบเอวของเธอ เธอหันไปมองเขาและพูดขึ้นว่า “คนทางใต้นั้นหล่อจนดูลำบากเกินไป ดูเรียกแขกเกินไปหรือเปล่า!”
“เธอชอบคนขี้เหร่?” ดูดีหน่อยจะไม่เย้ายวนกว่าเหรอ?
“ไม่ชอบคนขี้เหร่ ชอบนายแบบนี้! หล่อจนน่าจับตามอง!” ทั้งคู่เดินเข้าไปในลิฟต์และเธอยังคงมองเขา
บิ๊กบอสดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้ ภรรยาของเขานั้นมีแต่เขา เดินมาครึ่งทางก็ยังคงมองเขา ทำให้หัวใจของเขานั้นสั่นอยู่ไม่เป็นสุข
“ถ้าหากวันไหนที่อันหยาพั่นพูดแบบนั้นกับนาย ผลสุดท้ายจะต้องไม่เป็นแบบนั้น!” มองดูเขาที่เดินไปแบบนั้น เชื่อไปได้ยังไงว่าเขาจะนอกใจ และยังผ่านไปหลายปีแล้วด้วย
“ฉันดีใจที่มีอิทธิพลอย่างมากในสายตาของนาย” ถ้าหากรู้ตั้งนานว่าเขาจะอยู่ข้างกายเธอโดยไม่หนีหายไปไหนก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
เพราะงั้นงานแต่งงานครั้งต่อไป เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกเด็ดขาด
ต้องอยู่เคียงข้างเธอไปตลอด
“ดูใบหน้าที่หล่อเหลาของนายไม่ได้โกรธแล้ว! ใช่ไหม? นายโกรธฉันหรือเปล่า?” เขาควรโกรธเธออย่างมาก
“โกรธ” เขาก้มไปมองหน้าที่สวยงามของเธอ “แต่ว่าเมื่อมองใบหน้าที่สวยงามของเธอแล้ว ความโกรธก็หายไป”
แน่นอนว่ายังมีข้อได้เปรียบในด้านรูปลักษณ์ที่ดี
ฉีเซิ่งเทียนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์มองประตูลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก เห็นทั้งคู่นั้นยืนแนบชิดอยู่ด้วยกัน ทำไมช่วงนี้พวกเขามักจะแสดงความรักต่อกันอยู่เสมอเลย!
ไม่ได้ เขาจะต้องรีบจัดการเฉินเหยียนโดยเร็ว!
ยกเลิกงานแต่งงานกับเฉินเหยียน และเอาชนะใจเซี๋ยวเซี๋ยวให้ได้ หลังจากนั้นพวกเขาจะได้แสดงความรักต่อหน้าคนอื่นบ้าง!
จิ่งเป่ยเฉินโอบอันโหรวไว้ในอ้อมกอดพลางเหลือบไปมองเขา ก่อนจะพูดขึ้น “ไปเดต?”
“พี่เฉิน ชีวิตคนเราก็ยากพออยู่แล้ว พี่ก็รู้ว่าฉันโสด!” เขาไม่ยอมให้พ่อมากำหนดชีวิตแต่งงานเด็ดขาด!
บิ๊กบอสพูดกลับอย่างเย็นชา หลังจากนั้นก็พาอันโหรวที่เขินหน้าแดงออกไป
ฉีเซิ่งเทียนหันไปมองพวกเขาจากด้านหลังพลางถลึงตาอย่างช้า ๆ เขาอยากจะแสดงความรักบ้าง!
เมื่อเขาหันกลับมาที่ลิฟต์ก็เดินไปตามหาเฉินเหยียน!
ตอนที่เขาหาเฉินเหยียนอยู่นั้นก็ดึกแล้ว ในคลับเฮาส์ชั้นสูงด้านในนั้นมีคนจำนวนมากมายทั้งชายและหญิง หนำซ้ำยังเต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่ ทันทีที่เขาเข้าไปก็อยากจะออกมาทันที
ในมือของเฉินเหยียนถือไพ่อยู่ ด้านข้างมือของเธอมีแก้วบลัดดี้แมรี่วางอยู่ และผู้ชายที่นั่งข้างเธอก็กำลังพ่นควันออกมา ทั้งคู่นั่งใกล้ชิดกันอย่างมาก
ทำไมถึงไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก แบบนั้นเขาก็สามารถกลับบ้านไปพิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้ชอบเขาเลยสักนิด!
“เสี่ยวเทียนเทียน มาได้ยังไงเนี่ย? มาอยู่เป็นเพื่อนฉันงั้นเหรอ?” เฉินเหยียนวางไพ่ในมือลงก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเขา “นายรักฉันจริง ๆ เหรอเนี่ย!”
“เธอใช้ตาไหนมองว่าฉันรักเธอ?” เขายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ภายในนี้กลิ่นบุหรี่แรงมาก เขาไม่อยากจะเข้าไป
YOU MAY ALSO LIKE
