อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 447 นักแสดงนำหญิงที่ยอดเยี่ยม
ตอนที่ 447 นักแสดงนำหญิงที่ยอดเยี่ยม
มีคนจำนวนไม่น้อยที่มองไปทางพวกเขา แต่อิ้งเจ๋ว์เยว่ไม่ได้สังเกตและไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ
“เธอเมาแล้วงั้นเหรอ เดี๋ยวเรียกผู้ช่วยเธอมา!” ถังซั่วดมกลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวของเธอ สีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
เขาไม่ชอบผู้หญิงที่เข้าใกล้ตัวเขาแบบนี้
“แน่นอนว่าเมา! นักแสดงนำหญิงที่ยอดเยี่ยม! เรื่องที่น่ายินดีแบบนี้ฉันดื่มหน่อยจะเป็นอะไรไป? คุณก็เป็นคนที่มีความสามารถ จะไม่ให้ฉันมีความสุขสักหน่อยเหรอ?” อิ้งเจ๋ว์เยว่กระซิบ บที่ข้างหูของเขา ริมฝีปากสีแดงนั้นเอนเอียงไปทางเขา
ถังซั่วเบือนหน้าหนี ริมฝีปากสีแดงนั้นเฉียดไปโดนที่แก้มของเขา ทำให้เป็นรอยเปื้อนสีแดงจาง ๆ
ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของถังซั่วมีความงดงามที่แตกต่างกันออกไป
“คุณอิ้งครับ ช่วยดูแลตัวเองด้วย!” ถังซั่วอยากจะเอาเธอออกไปจริง ๆ
แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง!
“ฉันหนักสี่สิบห้า หนักไหม? ฉันว่ากำลังดีนะคะ!” เธอยิ้มพลางหัวเราะ ในมือของถังซั่วถือถ้วยรางวัลอยู่ ก่อนจะดื่มไวน์เล็กน้อย
คุณอิ้งนี่น่ารำคาญชะมัด!
อันโหรวมองไปทางจิ่งเป่ยเฉิน “พวกเรากลับกันก่อนเถอะ!”
สถานที่ที่คนสามารถล้มได้แบบนี้ดูไม่ค่อยเหมาะกับคนท้องอย่างเธอสักเท่าไร!
“อืม”
บิ๊กบอสโอบเธอเดินออกไป ทั้งสองที่อยู่ตรงข้ามยังคงพัวพันกันอยู่ ถังซือเถียนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ว่าก็ได้แต่มองพวกเขาเดินออกไป
หลังจากที่ทั้งคู่เดินออกไป ถังซือเถียนเสิร์ฟไวน์ตรงหน้าและเทลงบนหน้าอิ้งเจ๋ว์เยว่ ใบหน้าที่โกรธนั้นมองเธอ “หน้าไม่อาย ออกไปจากตัวพี่ชายเดี๋ยวนี้นะ!”
ไวน์ไม่เพียงไหลลงบนหน้าของอิ้งเจ๋ว์เยว่ แต่ยังไหลหกไปบนตัวของถังซั่วอีกด้วย
อิ้งเจ๋ว์เยว่ลูบไปที่หน้าของตัวเองที่แต่งหน้าอย่างดี เธอหันไปมองถังซือเถียน “ประธานถังคะ น้องสาวของคุณทำแบบนี้กับฉัน คุณคิดว่าควรจะสาดกลับดีหรือเปล่า?”
เมื่อถังซือเถียนได้ยิน ความโกรธที่มีเมื่อครู่นั้นก็ระบายออกมาใส่เธออีกครั้ง “เธอตัวติดกับพี่ชายของฉันแบบนี้ยังมีเหตุผลงั้นเหรอ! คนเยอะแยะมากมายต่างขึ้นรถบัสได้ เธอคิดว่า าเธอจะได้แต่งงานเข้าบ้านตระกูลถังงั้นเหรอ! ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย!”
อิ้งเจ๋ว์เยว่เม้มปากและค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ หยิบไวน์สองแก้วจากมือของบริกรและยกแก้วทั้งสองนั้นสาดไปที่เธอ “คุณถัง สาดกลับด้วยความเคารพนะคะ ไม่ต้องขอบคุณ” แก้วในมือนั นหล่นลงพื้นและเธอก็เดินโซซัดโซเซออกไปอย่างช้า ๆ
ภาพเมื่อครู่นั้นทุกคนต่างเห็นกันอย่างชัดเจน ไม่คิดว่าอิ้งเจ๋ว์เยว่จะกล้าลงมือกับคุณถัง ลูกสาวคนที่สองของสื่อมีเดียบริษัทถัง เบื้องหลังของเธอนั้นสุดท้ายแล้วมีอำนาจใหญ่ขน นาดไหน?
ใบหน้าของถังซือเถียนเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ เธอหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดหน้าด้วยความโกรธและมองไปที่ถังซั่วซึ่งอยู่ด้านข้าง “ทำไมเมื่อกี้พี่ไม่ช่วยฉัน?”
“เธอก่อเรื่องก็สมควรโดนสั่งสอน!” กี่ครั้งแล้วที่เขาเตือน แต่เธอก็ไม่เคยฟังสักครั้ง
“ฉัน…..” ถังซือเถียนรู้สึกผิดเล็กน้อย “พวกเรากลับเถอะ!”
กลับก็กลับ หรือว่าเขาต้องการอยู่ต่อ?
ถังซือเถียนเดินออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด ถังซั่วยกไวน์ขึ้นเพื่อเคารพแขกที่อยู่ในงาน
……
หลายวันที่ผ่านมา เป็นวันที่ทุกข์ทรมานมากสำหรับหลินจือเซี๋ยว
ภายในบริษัท ผู้จัดการฉีส่งคนมาสอดส่องเธออยู่ตลอด หลังเลิกงานก็ยังไม่ลืมที่จะแวะมาดูเธอ!
ช่างทำให้เธอนั้นซาบซึ้งใจจริง ๆ
ฉีเซิ่งเทียนยืนพิงข้างประตูมองเธอทำกับข้าว ความจริงแล้วอยากจะเข้าไปช่วยด้วยตัวเอง แต่ว่าเขานั้นทำกับข้าวไม่เป็น!
มือไม้ไม่เคยโดนน้ำ ทำกับข้าวก็ช่วยไม่ได้สักอย่างเดียว!
สายตานั้นมองไปที่ท้องแบนราบของเธอ ไม่รู้ว่าคืนนั้นจะมีหรือไม่?
ไข่ผัดมะเขือเทศถูกวางลงตรงหน้าเขา “เอาไปเสิร์ฟค่ะ! ผู้จัดการฉี!”
สิ่งที่แย่มากคือทุกวันจะต้องมากินมาดื่ม ไม่รู้ว่าเขาได้กุญแจบ้านของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่!
โหรวโหรวงั้นเหรอ?
โดนเพื่อนรักหักหลังเป็นความรู้สึกยังไง?
ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง เสียใจแต่ร้องไห้ไม่ออกเลยจริง ๆ
“เซี๋ยวเซี๋ยว ตอนนี้เธอสอนจนฉันเริ่มคล่องแล้ว!” ฉีเซิ่งเทียนยิ้มและยกจานในมือมาดมกลิ่นที่หอมฉุย!
ช่วงที่ผ่านมา ไม่กี่วันนี้กินกับข้าวฝีมือของเธอจนรู้สึกว่าไม่อยากจะกินฝีมือเชฟระดับห้าดาวแล้ว!
อาหารที่บ้านนั้นอร่อยมากจริง ๆ
หลังจากที่ทำกับข้าวสามอย่างกับน้ำซุปอีกหนึ่ง หลินจือเซี๋ยวก็หยิบไวน์สองขวดออกมาจากตู้เย็นและวางลงตรงด้านหน้าเขาอย่างภูมิใจ “ผู้จัดการฉี เมื่อก่อนพวกเราอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิด ดหรือไม่พอใจไปบ้าง แต่ว่าฉันหวังว่าหลังจากคืนนี้ไปจะไม่มีอีก หรือว่ากลับไปโหมดเดิมเหมือนเมื่อก่อนเป็นยังไง?” เขาจะได้กลับไปอยู่กับคู่หมั้นที่ท้องอยู่อย่างนั้นเหรอ?
มาอยู่บ้านเธอทุก ๆ วันแบบนี้ไร้ซึ่งความรับผิดชอบใด ๆ
ฉีเซิ่งเทียนหยิบไวน์ออกมาจากมือของเธอ “เธอดื่มไวน์ไม่ได้!”
“ทำไม!” หลินจือเซี๋ยวมองเขาด้วยความงุนงง เธอเก็บมาอย่างดี ทำไมจะดื่มไม่ได้!
“ฉันบอกว่าเธอดื่มไม่ได้ก็คือไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอเพิ่งปฏิเสธข้อเสนอของฉัน กินข้าวกันเถอะ! ฉันชอบชีวิตแบบนี้ ถ้าหากว่าเธอรู้สึกเลี่ยนไปละก็ พวกเราสามารถย้ายไปอยู่ที่บ้ านฉันได้นะ!” ฉีเซิ่งเทียนเองก็ไม่ได้ดื่ม เขาหยิบขวดไวน์กลับไปเก็บที่ตู้เย็นแล้วนั่งลง
หลินจือเซี๋ยวมองการเคลื่อนไหวของเขาอย่างสงสัย
“ผู้จัดการฉีคะ นี่คุณกำลังนอกใจกับคู่หมั้นที่กำลังท้องอยู่นะ คุณยังไม่กลับไปอีก ถ้าหากเป็นฉันละก็ ฉันคงไม่ต้องการคุณแล้ว!” เขาเป็นคนยังไงกันนะ!
มาอยู่บ้านเธออย่างหน้าไม่อายจริง ๆ
“เซี๋ยวเซี๋ยว เธอพูดแล้วนะว่าเธอไม่ต้องการฉัน ฉันโสดแล้ว! เธอพูดมาแบบนี้ก็ควรจะฉลองสักหน่อย ฉันกลับมาโสดแล้ว!” ฉีเซิ่งเทียนลุกขึ้นอีกครั้งและไปหยิบขวดไวน์ออกมา
แน่นอนว่าหลินจือเซี๋ยวไม่รู้!
เขาโสดมาตลอด จะเพิ่งมาโสดได้ยังไง หลินจือเซี๋ยวยัยซื่อบื้อ!
“ทำไมฉันดื่มไม่ได้?” เธอดูหดหู่! อยากจะดื่มบ้าง!
“เธอต้มซุปปลาได้ไม่เลวเลย กินเยอะ ๆ หน่อย” เขาหยิบชามและช้อน “ฉันตักซุปให้เธอ”
“ขอบคุณคุณมากจริง ๆ” หลินจือเซี๋ยวมองเขาอย่างหมดคำพูด
ผู้ชายที่น่ารังเกียจ!
อนุญาต ผู้ว่าวางเพลิง ห้ามประชาชนจุดตะเกียง! [1]
และนี่ก็คือบ้านของเขาด้วย! บ้านของเธอ! บ้านของเธอ!
ทำไมต้องไปฟังเขา!
มันจะเกินไปหน่อยแล้ว!
คืนนี้พูดอะไรไป ต้องรีบให้เขากลับไป ไม่คิดว่าจะเอาเสื้อผ้าของตัวเองมาไว้ในบ้านของเธอแบบนี้ ชักจะทนไม่ไหวแล้ว!
ฉีเซิ่งเทียนดื่มไวน์และมองไปที่ใบหน้าของหลินจือเซี๋ยวที่มีท่าทางโกรธ เธอดื่มไวน์ไม่ได้ ถ้าหากท้องขึ้นมา ดื่มไวน์นั้นไม่ดีต่อเด็กในท้อง
ถ้าหากหลินจือเซี๋ยวรู้ว่าตอนนี้เขาคิดแบบนี้ คาดว่าคงได้เทซุปปลาใส่หน้าเขาแน่นอน!
ทั้ง ๆ ที่อาหารมื้อนี้ดูน่าอร่อยขนาดนี้ แต่หลินจือเซี๋ยวกลับไม่ได้กินเท่าไรและเธอก็กินอย่างรวดเร็ว
เธอดึงกระดาษทิชชูออกมาเช็ดปากพลางมองเขา “ผู้จัดการฉี ต้องซักเสื้อของคุณไหม? ฉันหมายถึงว่าไม่ต้องส่งไปร้านซักรีดนั่น?”
“เซี๋ยวเซี๋ยว นี่เธออยากจะช่วยจัดการเสื้อผ้าส่วนตัวของฉันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ! ฉันซาบซึ้งใจจริง ๆ” ฉีเซิ่งเทียนมองเธอที่กินเร็วแบบนั้น พลางคิดว่าเธอจะทำอะไร จะซักเสื้อผ้า ต้องรีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอ?
“แต่ว่ามือที่สวยงามแบบนั้นของเธอให้คนรับใช้ซักดีกว่า ไม่อยากให้เธอซัก”
“ถึงจะนอนด้วยกันสองครั้ง คุณจะเกรงใจอะไรกัน ฉันซักเอง!” เธอทิ้งกระดาษทิชชูที่อยู่ในมือลงถังขยะ ก่อนจะลุกขึ้นไปชั้นบนทันที
[1] ห้ามผู้อื่นทำ ให้แต่พวกของตนทำได้เท่านั้น หรือให้แค่พวกพ้องของตัวเองทำเรื่องอะไรก็ได้ แต่ห้ามคนอื่นทำเหนือตน