อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร - ตอนที่ 40 อยากเข้าป่า
ตอนที่ 40 อยากเข้าป่า
เย่ว์จือกวงขึ้นเครื่องบินส่วนตัวบินตรงไปยังเมืองเฟิงตูตั้งแต่เช้าตรู่
เขาอดใจรอไม่ไหวจริงๆ ที่จะได้เห็นสถานที่ที่น้องสาวของเขาอาศัยอยู่และเติบโตมาเป็นเวลาสิบแปดปีเต็มนั้นว่าเป็นอย่างไรบ้าง
ขณะที่ร่างสูงออกจากสนามบินและขึ้นรถที่มีผู้ช่วยของเขารับหน้าที่เป็นคนขับ ร่างเพรียวบางพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ก็มุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“รีบออกรถเร็วเข้า คนพวกนั้นตามมาแล้ว!”
หยางอวี่ผู้ช่วยที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับหันกลับมาและเอ่ยเตือนอย่างสุภาพว่า “คุณหนูครับ คุณขึ้นรถผิดคันแล้ว”
“เอ๋ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ แล้วแฟนคลับพวกนั้นจำหน้าฉันได้ยังไง”
“เราไม่รู้จักคุณครับ คุณขึ้นรถผิดคันจริงๆ !” ได้โปรดรีบลงไปได้แล้ว! เจ้านายของเขากำลังรีบ!
“พวกคุณไม่ใช่คนขับรถและบอดี้การ์ดที่พี่จิ้งหามาให้ฉันจริงๆ เหรอ” ทั้งสองคนล้วนรูปร่างสูงใหญ่ดูกำยำแข็งแรง! ดูแล้วเก่งกาจเหมือนกับบอดี้การ์ดและคนขับรถที่ถูกจ้างมาเลย
เย่ว์จือกวงเลื่อนสายตาขึ้นไปมองหยางอวี่และออกคำสั่งอย่างหมดความอดทนว่า “ออกรถ!”
ผู้ช่วยหยางย่อมฟังคำสั่งเจ้านายของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นรถจึงแล่นออกไปในทันที
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนสิ…”
ไม่มีใครสนใจเธอ!
“เฮ้ หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ!”
ยังคงไม่มีใครสนใจเธอเช่นเดิม!
เธอโกรธมาก!
นิ้วเรียวยาวชี้ขึ้นพร้อมกับสั่นระริก!
“นี่พวกคุณกำลังพยายามจะลักพาตัวสาวน้อยอย่างฉันไปข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งหมกป่าใช่ไหม”
ผู้ช่วยหยางตกใจเกือบจะหักพวงมาลัยเข้าป่าข้างทาง!
แม่คุณ…ใจกล้ามาก!
มุดขึ้นรถผู้ชายร่างใหญ่สองคนไม่พอยังกล้าพูดประโยคเตือนแบบว่าลากเธอไป…แบบนี้ออกมา
ผู้หญิงคนนี้คงกลัวว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับเธอสินะ!
เย่ว์จือกวงชำเลืองมองผู้ช่วยหยาง บอกให้เขาขับรถดีๆ จากนั้นก็เหล่มองหญิงสาวข้างๆ ซึ่งดูไม่ค่อยจะมีสมองนัก
อย่างเธอเนี่ยนะ
เหอะๆๆ !!!
“หมายความว่ายังไง อย่าคิดว่าตัวเองหล่อแล้วจะดูถูกคนอื่นได้นะ พี่สาวคนนี้สวยมาก สวยจนสวรรค์ยังต้องร้องอิจฉา ชาวบ้านตาดำๆ ยังต้องคุกเข่าศิโรราบ ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่พวกคุณจะมีความคิดไม่ดีแบบนั้น!”
ผู้ช่วยหยาง “…” แน่ใจแล้วว่าผู้หญิงคนนี้สติไม่สมประกอบจริงๆ !
ต่อให้เสียงของคุณจะเพราะ มีเสน่ห์ และน่ารัก แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสวยราวกับเทพธิดาเสียเมื่อไร!
ยิ่งไปกว่านั้น คุณห่อตัวเองเสียมิดชิดแม้แต่ลูกตายังไม่โผล่ออกมา ใครจะรู้ว่าคุณสวยจริงๆ หรือน่าเกลียด!
แม้ว่าคุณจะสวยจริงๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ คุณก็ควรจะยิ่งซ่อนมันให้มากกว่านี้ไหม!
เย่ว์จือกวงเหลือบตามองเธออีกครั้ง ความหมายชัดเจนในตัวเอง
หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ถูกดวงตาที่ปรายมองมาคู่นี้ทำเอาจี๊ดจนแทบระเบิด!
ตั้งคำถามเกี่ยวกับระดับสติปัญญาของเธอไม่เป็นไร แต่ตั้งคำถามในความสวยของเธอให้อภัยไม่ได้!
มือเรียวดึงผ้าปิดหน้าของตัวเองลงทันที เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ ขนาดเท่าฝ่ามือที่สวยงามจนน่าทึ่ง
“ฉันสวยกว่าคุณอีก! เอ๊ะ ทำไมใบหน้าด้านข้างของคุณดูคุ้นๆ จัง”
เย่ว์จือกวงมองกลับมา ไม่ใช่เพราะคำพูดของเธอที่ว่าเธอสวยกว่าเขา แต่เป็นเพราะเธอบอกว่าใบหน้าของเขาดูคุ้นตา
“ว้าว ดวงตาของคุณเหมือนกับตาแก่ทุกประการเลย!”
ผู้ช่วยหยาง “…”
ดวงตาของเจ้านายเขาเหมือนกับตาแก่คนหนึ่งทุกประการ?
ล้อเล่นอะไรกัน!
ชายชราที่ไหนจะมีดวงตากลมโตงดงาม ดูไร้เดียงสาและน่ารักกระแทกใจขนาดนี้!
ไม่เป็นไรหากดวงตาคู่นี้จะจับคู่กับบุรุษร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง เพราะหน้าตาของชายผู้นี้ก็งดงามราวกับปีศาจไม่ต่างกัน! แต่พอมันไปอยู่บนร่างของตาแก่ แค่จินตนาการก็รู้สึกขนลุกแล้ว!
ต่อให้ชายชราจะมีดวงตาเช่นนี้เมื่อตอนที่เขายังเด็ก แต่เมื่อเขาแก่ขึ้นก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง! เป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกับดวงตากวางของเจ้านายเขาทุกประการ!
ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงสมองไม่ดี แต่ยังตาบอดอีกด้วย!
ผู้ช่วยหยางมองเธอผ่านกระจกมองหลังด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ
“ถังถัง!!!”
“เอ๋! คุณเป็นแฟนคลับเหรอคะ ต้องการลายเซ็นหรือเปล่า” ถังถังมีความสุขมาก!
ผู้ช่วยหยาง “…ไม่จำเป็น!” แค่เคยดูหนังที่เธอแสดง ไม่ได้เป็นแฟนคลับตัวยงแต่อย่างใด
เขาเป็นหัวกะทิในโลกธุรกิจ ดังนั้นปล่อยให้การไล่ตามดาราเป็นเรื่องของวัยรุ่นหนุ่มสาวพวกนั้นเถอะ!
เจ้านายเขาอายุเพียงยี่สิบสามปี แต่เขายังไม่เคยไล่ตามดารา ตัวเขาที่แก่กว่าเจ้านายหลายปี จะเอาความกล้าที่ไหนไปไล่ตาม
ถังถังคิดว่านี่คือแฟนคลับของเธอ ดังนั้นเธอจึงเริ่มพูดคุยกับผู้ช่วยหยางอย่างเป็นกันเอง “พวกคุณไม่ใช่บอดี้การ์ดและคนขับรถที่ผู้จัดการส่วนตัวของฉันจ้างมาจริงๆ เหรอคะ”
“ไม่ใช่ครับ”
“แต่รถมันคล้ายกันมากเลยนะ!”
ผู้ช่วยหยาง “…” ถึงคุณจะเป็นดาราระดับท็อป แต่ก็เทียบกับเจ้านายของเขาไม่ได้หรอก!
คุณรู้หรือเปล่าว่ากว่าจะได้รถคันนี้มาต้องใช้เวลาและความพยายามในการพัฒนาและวิจัยมันมากแค่ไหน
คุณรู้หรือไม่ว่านี่คือยานพาหนะหุ้มเกราะที่มีการกำหนดค่าป้องกันการเจาะของขีปนาวุธระดับทริปเปิ้ลเอสที่ผู้นำและผู้มีเกียรติของทุกประเทศยังต้องแย่งกันสั่งซื้อ!
ดูเหมือนรถตู้ที่ผู้จัดการส่วนตัวของคุณจ้างมา? นี่มันเรื่องตลกระดับนานาชาติชัดๆ !
ถังถัง “พวกคุณกำลังจะไปที่ไหนเหรอคะ ฉันจะไปถ่ายละครที่หมู่บ้านเถาหยวนซานในอำเภอหลินซี พวกคุณช่วยไปส่งฉันที่นั่นก่อนได้หรือเปล่า”
เย่ว์จือกวงชะงักค้างไปสองสามวินาที
เมื่อผู้ช่วยหยางเห็นว่าเจ้านายของเขาเงียบ เขาจึงพูดแทนว่า “ได้ครับ” ยังไงก็ทางเดียวกันอยู่แล้ว!
ถังถังมีความสุขมาก! สมแล้วที่เป็นแฟนพันธุ์แท้ของเธอ!
เธอหยิบรูปถ่ายของตัวเองออกมาจากกระเป๋าเดินทางสองใบ จากนั้นก็ยัดมันใส่ในมือของทั้งสองคนคนละใบ
เย่ว์จือกวงขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณหนูถัง คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า”
“ไม่ลืมนะ ฉันเซ็นเรียบร้อยแล้ว!”
มุมปากของผู้ช่วยหยางกระตุก เขาหมายถึงสิ่งนี้เหรอ
“ที่ผมอยากจะพูดก็คือ คุณขึ้นรถผิดคัน แล้วรถจริงๆ ของคุณล่ะ”
ถังถังชะงักกึก จากนั้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋า…เปิดเครื่อง
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่เธอสามารถจำได้ถึงวันตายดังขึ้นทันที
“พี่จิ้ง”
“ถังถัง! เธอหายไปอยู่ไหนของเธอห๊ะ! คนขับรถกับบอดี้การ์ดโทรหาเธอจนสายแทบไหม้แล้ว ตอนนี้เธออยู่ไหน รู้หรือเปล่าว่าพวกเราเกือบจะแจ้งตำรวจแล้ว!”
เสียงตวาดด้วยความโกรธดังทะลุผ่านโทรศัพท์ และเกือบจะทะลุหลังคารถที่พวกเขานั่งอยู่ด้วย!
“เอ่อ…ฉันลืมเปิดเครื่องค่ะ…”
“หุบปากแล้วเลิกพูดไร้สาระ! เธออยู่ไหน ฉันจะส่งคนไปรับเธอเดี๋ยวนี้!”
“เอ่อ…ฉันอยู่ระหว่างทางไปที่หมู่บ้านเถาหยวนซานแล้ว…”
“คนขับรถและบอดี้การ์ดกำลังรอเธออยู่ที่สนามบิน แล้วเธอจะไปที่นั่นได้ยังไง เธองอกปีกแล้วบินไปเองหรือไง!!!”
“อะแฮ่ม เอ่อ…พี่จิ้ง โกรธมากๆ หน้าจะมีรอยเหี่ยวย่นนะคะ…”
“ถังถัง! จริงจังหน่อยได้หรือเปล่า! แค่ฉันไม่ตามคอยดูเธอวันเดียวเธอก็หาเรื่องให้ฉันมากขนาดนี้!”
“พี่จิ้ง ฉันสบายดี จริงๆ นะคะ! พี่บอกให้พวกเขาขับรถไปที่หมู่บ้านเถาหยวนซานเลย ฉันจะไปรอพวกเขาที่นั่น”
“ขอถามหน่อย ตอนนี้เธออยู่ในรถของใคร ฉันรู้จักหรือเปล่า”
“เอ่อ ไม่น่าจะรู้จักมั้งคะ เป็นแฟนคลับค่ะ!”
“ถังถัง!!! เธอกินอะไรเข้าไปถึงได้ใจกล้าขนาดนี้ รถของแฟนคลับเธอยังกล้าขึ้น ไม่เคยเจอแฟนคลับโรคจิตที่คลั่งไคล้พวกศิลปินจนทำเรื่องผิดกฎหมายใช่ไหม เธอมัน เธอมัน…รีบหาผ้าปิดหน้าปิดตาแล้วหาโอกาสลงจากรถเดี๋ยวนี้เลย!”
ผู้ช่วยหยาง “…” แม้ปฏิกิริยาของผู้จัดการส่วนตัวคนนี้จะค่อนข้างรุนแรง แต่ก็เป็นปฏิกิริยาที่คนปกติควรจะมี
เย่ว์จือกวงหลับตาและทำสมาธิราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงจากโทรศัพท์
“พี่จิ้ง พวกเขาเป็นคนดี…”
“ถังถัง!”
“พี่จิ้ง รถอยู่บนทางด่วนแล้ว คงหาทางลงได้ยาก…”
“…ถังถัง เช็กดูสิว่าเธอพกพาวเวอร์แบงค์ไปด้วยไหม ถ้ามี อย่าวางสายโทรศัพท์…”
บทสนทนาหลังๆ เสียงจากปลายสายเบาลงทุกที ผู้ช่วยหยางจึงไม่ได้ยินอีกต่อไปว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่เขาก็พอเดาได้คร่าวๆ
“พี่จิ้ง พี่อย่ากังวลไปเลยค่ะ ฉันพกยาติดตัวมาด้วยเยอะมาก!”
“เยี่ยม!”
เพราะเมื่อสักครู่นี้ถูกความโกรธครอบงำ ผู้จัดการเห่าเหวินจิ้งเลยลืมภูมิหลังศิลปินของตัวเองไป!
“…ถังถัง ตอนวางยาเธอก็ระวังหน่อย กะปริมาณยาให้ดี อย่าทำให้คนอื่นกลายเป็นคนโง่เสียล่ะ”
“ฉันรู้ค่ะ” สัญชาตญาณของเธอบอกว่าแฟนคลับสองคนนี้ไม่ใช่พวกที่คลั่งไคล้ดาราจนทำเรื่องผิดกฎหมาย ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้ยา
“เอาล่ะ ถือสายของเธอไว้ ถึงหมู่บ้านเถาหยวนซานเมื่อไรให้รีบติดต่อหาบอดี้การ์ดและคนขับรถทันที อย่าได้เถลไถลไปไหนอีก…”
ปล่อยให้ใบหน้างามล่มเมืองแบบนี้วิ่งไปรอบๆ มันทำที่เธอเป็นกังวลมากจริงๆ !
แต่ปัญหาคือ เจ้าตัวดันไม่ยี่หระ บอกว่าทิวทัศน์ในหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆ นั้นดีมาก ดังนั้นเธอจึงต้องการเดินทางไปที่นั่นล่วงหน้า!
เห็นได้ชัดว่าต้องการเข้าป่าไปขุดหาวัชพืชพิษ แมลงพิษพวกนั้น!
ยังกล้าพูดเต็มปากว่าไม่ชอบศาสตร์ด้านพิษ!
ฮึ่ม เธอรู้ไส้ในอีกฝ่ายจนทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว!
