อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร - ตอนที่ 640 จะถูกหักขา
ตอนที่ 640 จะถูกหักขา
หลังออกจากบ้านครอบครัวเหลย เฉิงอันนั่วไปส่งปาอินกลับมหาวิทยาลัย ในความเป็นจริงคือกลับบ้านหลังน้อยของพวกเขา
เรือนหอของพวกเขาตกแต่งเสร็จแล้ว ไปอยู่บ้างเป็นครั้งคราว อึม คนโตแล้วย่อมเข้าใจ
ตี้อู๋เปียนก็ให้เฉิงหรานกับหลี่อวี้เสวี่ยไปก่อน เขาอยากเดินเล่นข้างนอกกับมู่เถาเยา
สองสามีภรรยาย่อมตอบตกลงแล้วแยกย้าย
มู่เถาเยามองส่งพวกเขาขับรถออกไปแล้วถามขึ้น “คุณอยากไปไหนตี้อู๋เปียน”
“ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้นนอกจากไปเปิดห้องโรงแรม” นับตั้งแต่กลับมาเขาก็ไม่ได้นอนกอดซาลาเปาน้อยที่แสนนุ่มนิ่มเลย
“…”
ตี้อู๋เปียนลากขึ้นรถ
“ไปเรือนอุ่นรักแล้วกัน” ที่นั่นไม่มีคน
บ้านตระกูลตี้กับตำหนักพระจันทร์ที่เซิ่งซื่อฉางอันมีคนเฝ้ายามอยู่ตลอด ถึงแม้คนเหล่านั้นจะไม่มีทางปากมาก แต่เธอก็อายที่จะ ‘แอบพลอดรัก’ โดยมีคนรับรู้
เดิมทีเธอยกเรือนอุ่นรักให้พวกสาวๆ อยู่ แต่ปาอินมักไปอยู่กับเฉิงอันนั่ว ปาเฝ่ยอยู่ลี่ว์อินการ์เด้น เพราะเขาซื้อบ้านอยู่ข้างบ้านตี้อู่เหลียนจิงกับลู่จือฉิน ถังถังจะไปหาเวลาปาเฝ่ยมา ส่วนตี้อู่หลันฉือย่อมไปอยู่กับตี้อู่เหลียนจิงและลู่จือฉิน
แน่นอนว่าพวกเธอก็แค่มาพักบ้างเป็นบางครั้ง ส่วนใหญ่จะพักอยู่ในมหาวิทยาลัย เพราะตอนนี้พวกเธอเรียนปริญญาเอกอยู่ สองปีแรกเรียนหนักมาก เรือนอุ่นรักจึงถูกทิ้งว่างไว้
แม้เรือนอุ่นรักจะอยู่ข้างมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตู แต่มหาวิทยาลัยก็ใหญ่มาก ออกมาจากข้างในใช้เวลาพอสมควร ไหนจะต้องซื้อวัตถุดิบไปทำกับข้าว ทำความสะอาดอีก พักในมหาวิทยาลัยสะดวกกว่า
ตี้อู๋เปียน “ได้ พวกเราไปเรือนอุ่นรักกัน” ขอแค่ได้จูบกอดลูบคลำ ไปไหนก็ได้!
“เดี๋ยวก่อน ไปซูเปอร์มาร์เก็ตกับร้านยาก่อน”
ตี้อู๋เปียนชะงักเล็กน้อย ไม่นานก็รู้แล้วว่าเธออยากซื้ออะไร “ในกล่องยาใบน้อยไม่มีแล้วเหรอ”
“…คุณไม่นับหน่อยเหรอ” ทำมันทุกคืนทั้งคืน กล่องสองกล่องจะใช้ได้นานสักแค่ไหน!
พวกเขาไม่กล้าใส่ไว้เยอะด้วย เพราะเปิดกล่องยาบ่อย กลัวคนอื่นจะบังเอิญเห็นเข้า
“งั้นพวกเราซื้อเยอะหน่อยเก็บไว้ที่เรือนอุ่นรัก”
“พรุ่งนี้ฉันจะไปฝังเข็มให้พี่เขยเซียว วันมะรืนไปรับช่วงต่องานวิจัยสูตรยาจากอาจารย์สาม วันถัดไปก็กลับหมู่บ้านเถาหยวนแล้ว ไม่ต้องซื้อเยอะหรอก”
ตี้อู๋เปียน “…ฉันไปหมู่บ้านเถาหยวนกับเธอด้วย”
มู่เถาเยาเหล่มองเขา “ไปก็ไม่มีประโยชน์ แอบปีนขึ้นเตียงถูกจับได้จะถูกหักขา!”
“ไม่แอบปีนขึ้นเตียง พวกเราไป ‘เก็บสมุนไพร’ ในป่าเซียนโหยวบ่อยๆ ได้” นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เขาคิดออก
เร้าใจ! สมบูรณ์แบบ!
“…”
มู่เถาเยาไม่เคยคิดการ ‘พลอดรัก’ แบบนี้มาก่อน!
คนคนนี้ทำไมไม่รู้จักอายบ้างนะ!
“ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาไป ‘เก็บสมุนไพร’ ได้บ่อยๆ หรอก!”
“งั้นก็ไปบ้าง” ย่อมดีกว่าไม่ไปเลย!
ตี้อู๋เปียนขับรถไปลานจอดรถของซูเปอร์มาเก็ตไม่ไกลจากเรือนอุ่นรัก ปลดเข็มขัดนิรภัยออก
มู่เถาเยารีบห้าม “คุณไม่ต้องลง ฉันลงเอง”
เขาไม่ได้แปลงโฉม
เดี๋ยวนะ แต่ตอนนี้เธอก็เป็นดาวรุ่งวงการกีฬาที่ใครๆ ต่างรู้จัก ไม่ได้แปลงโฉมเหมือนกัน!
มู่เถาเยาชักขาที่กำลังจะก้าวลงกลับขึ้นมา
ไม่ใช่ว่าพวกเขาออกไปเจอใครไม่ได้ ก็แค่ยังไม่ได้ให้เวลาพ่อของเธอทำใจเลย เกิดถูกเปิดเผยขึ้นมาพ่อของเธอได้เอาตี้อู๋เปียนถึงตายก่อนที่ตัวเองจะร้องไห้ยกใหญ่แน่…
“เป็นอะไรไป”
“กลับไปแปลงโฉมก่อนเถอะ…” พวกเขาเหมือนคนหนีตามกันมาจริงๆ!
“ในกล่องยามีหน้ากากปิดปาก พวกเราใส่หน้ากากก็ได้แล้ว”
มู่เถาเยา “…” แค่กลับไปแค่นี้รอไม่ได้เหรอ
ตี้อู๋เปียนลงจากรถ ไปเบาะหลังหยิบหน้ากากปิดปากจากกล่องยาของมู่เถาเยามาสองอัน เขาใส่เสร็จก็เดินอ้อมไปตรงที่นั่งข้างคนขับใส่ให้มู่เถาเยา
“คุณไปคนเดียวก็พอแล้ว”
“พวกเราเดินซื้อของในซูเปอร์มาเก็ตหน่อย ซื้อพวกผลไม้กับนม วันพรุ่งนี้มะรืนนี้ยังกลับมาพักที่นี่อีก” ตอนนี้จึงไม่ได้อยากรีบไปจัดบนเตียงเท่าไรแล้ว
“…ก็ได้”
พอทั้งสองคนได้เดินซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตก็ชักสนุก
“เสี่ยวเยาเยา”
มู่เถาเยาได้ยินเสียงคุ้นเคย พอหันไปก็เห็นหลินเฮ่าชุนเดือนมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูคนปัจจุบันกำลังเข็นรถช้อปปิ้ง เขาเดินมาพร้อมพ่อแม่
“เสี่ยวเยาเยา ใช่จริงๆ ด้วย!” สวีเสี่ยวอวิ๋นมีสีหน้าตกใจและดีใจ
“หนูเองค่ะ ศาสตราจารย์หลิน อาจารย์แม่ เฮ่าชุน หนูใส่หน้ากากแบบนี้ยังจำได้อีกเหรอคะ”
สวีเสี่ยวอวิ๋นดีใจ “ก็ดูทรงผม ส่วนสูง รูปร่างของเธอสิ…ใครใช้ให้พวกเราคุ้นเคยกันล่ะ!” อย่างคุณชายเล็กที่อยู่ข้างๆ พวกเขาจำไม่ได้ “พวกเราไม่เจอกันตั้งนาน! เห็นอธิการบดีเจียงบอกว่าเธอกับคุณชายเล็กออกไปท่องเที่ยวกัน”
“ใช่ค่ะ ออกไปท่องเที่ยวหลังจากแข่งเสร็จไม่นาน ตอนนี้เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันค่ะ”
“งั้นพรุ่งนี้เย็นมากินข้าวที่บ้านสิ ให้เฮ่าชุนทำ เขามีพรสวรรค์ด้านนี้ เหมือนเพิ่งค้นพบ”
หลินเฮ่าชุนยิ้มด้วยความเขินอาย “รุ่นพี่เยาเยา ผมทำอาหารพอกินได้ครับ”
“ได้ค่ะ แล้วศาสตราจารย์สอนเสร็จเมื่อไรคะ” คนที่กลับถึงบ้านก่อนน่าจะเป็นศาสตราจารย์หลิน
“หลังห้าโมงก็ไม่มีสอนแล้วล่ะ”
“งั้นพวกเราไปถึงตอนห้าโมงนะคะ”
“ได้ เดี๋ยวจะลองนัดอธิการบดีกับคุณนายด้วย”
มู่เถาเยาพยักหน้า
สวีเสี่ยวอวิ๋น “คุณชายเล็กชอบกินอะไรคะ พรุ่งนี้เช้าจะได้ไปตลาดสดซื้อเตรียมไว้ก่อน”
ตี้อู๋เปียน “ผมไม่เลือกกินครับ ซาลาเปาน้อยกินอะไรผมก็กินแบบนั้น ขอบคุณครับ”
“จ้ะ” เธอรู้ดีว่าเสี่ยวเยาเยาชอบกินอะไร!
มู่เถาเยา “ถ้าอย่างนั้นศาสตราจารย์หลิน อาจารย์แม่ เฮ่าชุน หนูกับตี้อู๋เปียนขอตัวกลับก่อนนะคะ” ไปพร้อมกันไม่ได้ เดี๋ยวตอนคิดเงินจะหยิบเจ้ากล่องน้อยนั่นออกมายังไง…
สวีเสี่ยวอวิ๋นส่ายมือ “ไปเถอะๆ เดี๋ยวคนอื่นจำได้จะฮือฮากันไปใหญ่” เธอสังเกตเห็นว่ามีนักศึกษาจะเดินมาทางนี้แล้ว
ซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตู แถมที่นี่ยังเป็นเมืองมหาวิทยาลัย ในซูเปอร์มาร์เก็ตส่วนใหญ่จึงมีแต่นักศึกษา อาจารย์ ครอบครัวบุคลากรของแต่ละมหาวิทยาลัย
มู่เถาเยามีชื่อเสียงโด่งดัง โอกาสที่จะถูกจำได้มีมาก
“ค่ะ ศาสตราจารย์ อาจารย์แม่ เฮ่าชุน แล้วเจอกันค่ะ”
สามคนพ่อแม่ลูกโบกมือให้ “เจอกันๆ”
